ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΑ

Ιδεολογικό σθένος και ελληνοκεντρικός πνευματικός δυναμισμός είναι τα κύρια γνωρίσματα του συγγραφέως, διανοουμένου, εθνικού αγωνιστού και πολιτικού στοχαστού κ. Σπυρίδωνος Σταυροπούλου.

Ο κ. Σταυρόπουλος, Πνευματικός Πολέμαρχος στην μάχη των ιδεών, προασπίζει την ελληνοκρατική κοινωνική ανθρωποθεώρηση.

Το καθοριστικό για την προβολή της ελληνοκεντρικής ανθρωποκοινωνικής ιδεοκινήσεως βιβλίο του «Ελληνοκρατία: τόμος Α' Βιβλίον 1ον: Το αίσθημα παράγων της Ιστορίας», Αθήναι 1974 είναι το Μανιφέστο της Ελληνορθοδόξου Επαναστατικής Εθνοκρατίας.

Ο συγγραφεύς, άριστος αναιρέτης των διεθνιστικών δοξασιών, υπογραμμίζει την τεραστία σπουδαιότητα της θυμικής παρορμήσεως και του εσωτέρου ψυχικού μεγαλείου του προσώπου στην θεμελίωση του ελληνοκρατικού αγωνιστικού συνειδέναι. Πιστεύει ακραδάντως στην αριστοκρατία της διανοήσεως: «Οι πραγματικοί καθοδηγηταί και δημιουργοί των πολιτισμών ήταν πάντα μια εκλεκτή μειοψηφία ανθρώπων, μια μικρή αριστοκρατική ομάδα διανοητών και ποτέ το πλήθος του όχλου. Και τούτο γιατί τα πλήθη συγκεντρώνουν στο σύνολό τους, όχι τη διάνοιά τους, αλλά την μετριότητά τους. Ανίκανα για διαρκή θέληση και για διαρκή σκέψη. Η συσσώρευση της οχλικής δυνάμεως των πολλών μόνον καταστροφές προκαλεί» (σελ. 13). Η αναξιοκρατική διάστασις του «λαοπροβλήτου» κοινοβουλευτισμού οφείλεται στην ψηφοθηρική θεμελίωσή του και στην κολακεία του τυχαρπαστου όχλου εκ μέρους των επαγγελματιών πολιτικών.

Ο όχλος οδηγείται στις αποφάσεις του υπακούοντας στα ποταπά κελεύσματα των κατωτέρων ενστίκτων του. Οι ανώνυμοι ψηφοφόροι «...υποβάλλονται σε τεχνάσματα της μαζοψυχής, ώστε όχλος αγροίκων, ηλιθίων ή φθονερών να λυτρωθή, από τα συναισθήματα της μηδαμινότητος και της αδυναμίας του...» (σελ. 15). Γι' αυτό η φαυλοκρατία επιβάλλει την οχλοκρατία όταν κινδυνεύουν τα προνόμιά της,

Η Αρχαία Ελληνική Ηθική Φιλοσοφία ε μηνέει τον φιλόσοφο της Ελληνοκρατίας, Άλλωστε η Ελληνοκρατία βασίζεται στην ανδρεία. Ο συγγραφεύς μας την αναλύει συναισθηματοκρατικώς: «Ανδρεία... νοείται πάντα η ελληνική αρετή του ηθικοανδρειωμένου πολεμιστή, στη μάχη ή στη ζωή και το αληθινό της νόημα είναι η βάση στα πάντα και διαφέρει από τη θηριωδία και τη σκληρότητα». Οι Έλληνες μισούν μόνον μέχρι τη στιγμή της νίκης», έλεγαν οι πρόγονοί μας, γνωρίζοντας ότι το συναίσθημα του μίσους είναι μεν ο καλύτερος εμψυχωτής στον πόλεμο, αλλά μόνον μέχρι να νικήσουν. Μετά είναι ανώφελο, γιατί καταντά κτηνωδία, αφού πραγματοποιήθηκε το ποθούμενο ιδανικό ή σκοπός» (σελ. 17). Ο κ. Σταυρόπουλος γκρεμίζει την αβαθή αισθησιοκρατία, τον στείρο ορθολογισμό, την ρασιοναλιστική εμπειριοκρατία. Με παρρησία βροντοφωνάζει ότι «πρώτα και σθανόμεθα και ύστερα φέρνουμε τη λογική να δικαιολογήση το αίσθημά μας» (σελ. 3). Θεμελιώνει το φιλοσοφικό σύστημα της συν ναισθηματοκρατίας.

Η Ελληνοκρατία είναι ατόφιος εθνικός ιδεόκοσμος. Μετουσιούμενος, όμως, αεναως στη πολιτική πράξη: «Οι Έλληνες ανεκάλυψαν κάθε πνευματική ανάταση και δίδαξάν... πάλι... από τη σημερινή νεοελληνική σκέψη ξεπηδά η νέα κοσμοθεωρία, προσαρμοσμένη στα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου για την ανανέωση του» (σελ. 45). Η Κοσμοθεωρία της Ελληνοκρατίας καταργεί την αντεθνική κομματική/κοινωνική διαίρεση. Θεσπίζει την Ανθρωποθεωρία της Κοινωνικής Συνοχής. Ενώνει όλους εμάς τους ιδεοκινούμενους Ελληνες.

Ο συγγραφεύς έχει δοκιμάσει εμπράκτως την πολιτική θεωρητική ιδεοδομή του. Γι' αυτό αποφαίνεται ότι «…η θεωρία της ελληνοκρατίας, προελεύσεως ελληνικού πνεύματος για ελληνική πραγματικότητα, θεωρεί σαν τον κατ' εξοχή παράγοντα της Ιστορίας, το ανθρώπινο αίσθημα και συναίσθημα, με όλες τις ψυχοπνευματικές του παραλλαγές και συνθέσεις» (σελ. 47). Διά της Ελληνοκρατίας απομυθοποιείται και καταργείται η απάτη της έμμεσης «αντιπροσωπευτικής» ψευδοδημοκρατίας.

Η Ελληνοκρατία αντικρίζει τον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού. Ο φιλόσοφος της Ελληνοκρατίας είναι διαυγής; «Με το αίσθημα ξεχωρίζεται ο άνθρωπος απ' όλη την άλλη φύση. Επειδή μόνον αυτός δημιουργεί Ιστορία σαν μέλος της κοινωνίας του, με συννείδηση, ελευθερία και συγκεκριμένα νοήματα. Όλα τα άλλα ζώα, φυτά κ.λπ., ανήκουν στη φύση, έχοντας μόνον επιφάνεια κι ένστικτο, στερημένα από τα θεία αυτά δώρα. Με μόνη ακόμη και τη λογική του ο άνθρωπος δεν φτάνει να συλλάβει μια ιδέα, χρειάζεται και τα αισθήματά του» (αυτόθι). Μόνον ο κ. Σταυρόπουλος διεξέρχεται τόσο διεξοδικώς την εθνική ανθρώπινη φύση.

Απαιτείται ομοψυχία για την έμπρακη στερέωση της Ελληνορθοδόξου Εθνοκρατίας. Απαραιτήτως «...χρειάζεται η εδραίωση της αρετής στις συνειδήσεις των ανθρώπων» (σελ. 48). Η αρετή δίνει το υπεροχικό στίγμα της ελληνοκρατίας. Γι' αυτό... περικλείεται στο τρύπτυχο της Σωφροσύνης, Δικαιοσύνης, Ανδρείας» (αυτόθι) Τρίπτυχο αντιτιθέμενο στην φαυλοκρατική συνειρμική θεώρηση Δουλοφροσύνη, Συναλλαγή, Ψηφοθηρίας. Η φαυλοκρατία είναι κιναιδοειδής, ενώ η Ελληνοκρατία εκφράζει τον ηρωϊκό ανδρισμό.

Ο φιλόσοφος της Ελληνοκρατίας επιλέγει ως έμβλημά της τον πυθαγόρειο Μαίανδρο. Ως Σύμβολο της Ελληνορθοδόξου Εθνοκρατίας «Ελληνοβυζαντινά συμβολίζει τη δύναμη της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας μας, που η πολυεθνική της υπόσταση στηριζόταν στη Νέα θρησκεία, της οποίας το έμβλημα εξέφρασε το ελληνοβυζαντινό ιδανικό, την Θεοσέβεια και τον ελληνικό άνθρωπισμό (ουμανισμό)» (σελ. 48). Η ελληνορθόδοξος εθνοκρατία είναι η έμπρακτη ενφόρμησης για την πολιτικοκοινωνική κρατταίωση του ελληνορθοδόξου πολιτισμού.

Η φαυλοκρατία του διεφθαρμένου και διαπλεκομένου με την ανομία κοινοβουλευτισμού και ο διεθνιστικός μαρξιστικός σοσιαλκομμουνισμός είναι τα προς οριστικην κατάργησιν αντίπαλα στρατόπεδα διά την βυζαντινορθόδοξον ελληνοκρατίαν. Και τα δύο εμπαίζουν τους Έλληνες με τα... δοξασίες μαζικοποιήσεως και πλαστής εξισώσεως των ανθρώπων...» (σελ. 51). Η Ελληνοκρατία αντιμάχεται τόσο την απάτη «έμμεσης εκπροσωπήσεως του λαού από την φαυλοκατία/οικογενειοκρατική ή κομματική ολιγαρχία όσο και τον ισοπεδωτικό εξισωτισμό προς τα κάτω οιασδήποτε παραλλαγής του κομμουνισμού. Επίσης αντιστρατεύεται τα κομματικά κράτη των σοσιαλιστι κών ή σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Στρέφεται εναντίον των κρατικοδιαίτων «σοσιαλιστών» λωποδυτών. Βδελύσσεται α. τους λαοπλάνους.

Η ανθρωπίνη φύσις ούτε ως εγωκεντρικό άτομο ούτε ως τμήμα της λαϊκής μάζης προοδεύει πνευματικώς και ηθικοκοινωνικώς.» Γι' αυτό η Ελληνοκρατία στην ιδέα του ατόμου (θεωρία ατομικισμού) που απορρίπτει, τοποθετεί την προσωπικότητα, η οποία προσπαθεί μέσα στην κοινωνία, σαν ΜΕΛΟΣ αυτής, να προωθήσει με τις ικανότητές * της το γενικό καλό» (αυτόθι). Η ελληνοκρατική προσωπικότης διαμορφώνεται de profundis από την ανθρωπολογική σταθερότητα της Νεοβυζαντινής Ελληνορθοδόξου Εθνοκρατίας. Δέχεται ότι «...το Γενικό Καλό» είναι το Μεγαλείο της ΠΑΤΡΙΔΟΣ» (αυτόθι). Όχι το ατομικό συμφέρον, ούτε ο συμβιβασμός με τις ιαχές του ετεροφώτου όχλου.

Ο κ. Σταυρόπουλος πρεσβεύει ολόκληρωμένη Ελληνοκρατική Διακυβέρνητική Φιλοσοφία. Αποσαφηνίζει τις ελληνοκρατικές θέσεις του: «Στην Ελληνοκρατία υπάρχουν δικαιώματα με αντίστοιχες υποχρεώσεις. Η μοναδική δέσμευση είναι ότι τα πάτντα πρέπει να οδηγούν στο Μεγαλείο της ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Με τον τρόπο αυτό δεν γίνεται παραδεκτή η θεωρία για την ανεξέλεγκτη ατομική ελευθερία, όπου ο καθένας μπορεί να πράξη ό,τι θέλει μέσα στην πολιτεία; έστω κι αν οι πράξεις του βλάπτουν τον συνάνθρωπο, το σύνολο ή ακόμη κι αυτή την ΠΑΤΡΙΔΑ» (αυτόθι).

Η ελευθερία δεν είναι αυτοδύναμο αγαθό. Ο συγγραφεύς την καθορίζει μέσα στα πλαίσια της Ελληνοκρατίας: «Η Ελληνοκρατία παραδέχεται την ελευθερία με το ουαστικό της περιεχόμενο δηλαδή και σαν φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου,αλλά και σαν καθήκον των πολλών ΜΕΛΩΝ μιας οργανωμένης κοινωνίας. Στο σημείο αυτό παραθέτει το αξίωμα ότι: «Η Αγάπη προς την ΠΑΤΡΙΔΑ είναι το κέντρον της ελευθερίας» (αυτόθι).

Η ελληνορθόδοξος εθνοκρατία είναι ανωτάτη αισθηματοκρατία. Διακατέχεται από «το αίσθημα του ανωτέρου ηρωισμού» (σελ. 65). Είναι ηρωοκεντρική συναισθηματοκρατία.

Προσωποποίησης της ελληνοκρατίας είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο φιλόσοφος της Ελληνοκρατίας μας τον δίνει στις απολύτως κοσμοϊστορικές διαστάσεις του: «...Θεόπνευστος ο Αλέξανδρος, ο μεγαλύτερος Βασιλικός και πολιτικός νους της φυλής μας» (σελ. 81). Ο μέγιστος Ελληνοκράτης. Εκείνος που: «…πρώτος αισθάνθηκε την ανάγκη της διατηρήσεως και εξαπλώσεως της φυλής, για χάρη του μεγάλου έργου που έπρεπε να πραγματοποιήσει. Τον εξανθρωπισμό της οικουμένης» (αυτόθι). Ο συγγραφεύς βλέπει εις τον Μέγαν Αλέξανδρον «...Η Φυλή έπρεπε ν' απλωθεί όσο μπορούσε μέσα στην ενδοχώρα, για να είναι εξασφαλισμένη κι όχι απλώς σε παραλιακές ζώνες, όπως στο παρελθόν ανασφάλιστες» (αυτόθι). Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ο Ελληνοκράτης Κυματοθραύστης του ανθελληνικού διεθνισμού.

Ο κ. Σταυρόπουλος βλέπει εις την Ελληνορθόδοξον Εθνοκρατίαν την ορμή για την εξαπόλυση του πανελληνισμού. Γι' αυτό αναγνωρίζει στον Πύρρο αυτήν την ορμή: «Ο Πύρρος, ο υπέροχος Ηπειρώτης ΠΑΝΕΛΛΗΝΑΣ βασιλιάς, μαζί με τα τόσα προτερήματα ανδρειοσύνης και βασιλικής αρετής είχε ακόμη έναν ανώτερο. Το ακαταμάχητο όπλο γι' αυτόν. Τον αισθηματικό του κόσμο. Αισθάνεται την ανάγκη να κάνει τα πάντα ν' αγαπιέται απ' όλους και όχι να μισείται. Χωρίς να θέλει να εκμεταλλευθεί τους συνανθρώπους του, τους δελεάζει με την προσωπικότητά του αφάνταστα, με αποτέλεσμα ν' αποκτήση πολλούς φίλους πιστούς, χρήσιμους και μεγαλοφυείς» (σελ. 85): Ο κ. Σταυρόπουλος μας μεταλαμπαδεύει την φιλοσοφική αισιοδοξία του για το Όραμα της Ελληνοκρατίας ή Ελληνορθοδόξου Εθνοκρατίας.

Νικόλαος Χ. Χαρακάκος Δρ Καθηγητής Θεολογίας-Φιλοσοφίας.