ΕΙΣΑΓΩΓΗ  ΣΤΟ  ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ  ΤΟΥ  ΝΕΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ

        Ἡ ἰδεολογία τῆς Ἑλληνοκρατίας, ἐνεπνεύσθει τήν μορφήν αὐτοῦ τοῦ πολιτεύματος, ἀπό τήν προγονικήν μας ἐμπειρίαν. Δηλαδή :

α.   Ἀπό τίς Ἑλληνικές κοινότητες, ὡς πρωτοεμφανισθεῖσα κοιτίδα ἀρχαιοελληνικῆς σκέψεως.

β.   Ἀπό τήν ὀργανωμένην σέ σωματειακήν συγκρότησιν ἐπαγγελμάτων στήν Ἑλληνορθόδοξον Αὐτοκρατορία μας τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας, μέ τίς περίφημες ¨Συντεχνίες¨.

γ.   Ἀπό τόν συγκροτημένον τρόπον τῶν αὐτόνομων τοπικῶν ¨Συνεταιρισμῶν¨ κατά τούς χρόνους τῆς Ὀθωμανοκρατίας (π.χ. Ἀμπελακίων, Χίου, Κυδωνίων, Ζαγορίων κ.ἂ. καθώς καί τῶν νησιῶν μας), μέ τόν ἐπιτυχημένον συνδυασμόν τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος, ἐπαγγελματικῆς ἀλληλεγγύης καί χριστιανικῆς ἀδελφότητος. Ἀνεπανάληπτον φαινόμενον ¨Σωματειακῆς Συγκροτήσεως¨, στό ὀποῖον, ὁ ἐξέχων παράγων ἦταν ἡ ¨ἠθική ὑπόστασις¨ τοῦ Συνεταιρισμοῦ, γεγονός πού ἀπετέλεσε καί τήν βάσιν τῆς ἐννοίας τοῦ ΓΕΝΟΥΣ κατά τούς χρόνους ἐκείνους. Τήν ταύτισην δηλαδή τῆς Φυλῆς τῶν Ἑλλήνων μέ τήν θρησκείαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σέ ἀδιαχώριστον ἑνότητα.

δ.   Ἀπό τήν πολιτειακήν ἀργότερον ἐκπροσώπησιν τῶν ¨κοινοτήτων¨ μέ τήν Ἐθνοσυνέλευσιν. Τήν προοδευτικήν αὐτήν ἐξέλιξιν διέκοψε καί προσπάθησε νά ἐξαφανίσει, τό ξενόφερτον καί ἂγνωστον στήν Ἑλληνική Γραμματείαν καί τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν ¨Κοινοβούλιον¨.

     Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 1900 ἡ ἰδέα τῆς Σωματειακῆς ἐκπροσωπήσεως πῆρε μεγάλες διαστάσεις στόν Εὐρωπαϊκόν ἰδίως κόσμον, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἂνοδον τῶν ἐθνικῶν καθεστώτων τοῦ μεσοπολέμου 1920-1940. Στήν πατρίδα μας ἐδραιωμένου πλέον τοῦ κοινοβουλίου, ἡ φιλελευθέρα οἰκονομία παίρνει τήν ὀλοκληρωμένη της μορφήν ἀπό τό 1915, ὂπου Ἂγγλοι ¨εἰδικοί¨ συγκροτοῦν δομικῶς καί γραφειοκρατικῶς τό Ἑλλαδικόν κράτος ὑπό τόν ἒλεγχον τοῦ πολιτικοῦ Ἐλ.Βενιζέλου. Ἡ ἰδέα τοῦ ¨κοινοτισμοῦ¨ δέν ἒχει ἐγκαταλειφθεῖ στήν Ἑλλάδα. Ἒτσι, κάποιοι πολιτικοί τοῦ κοινοβουλευτικοῦ συστήματος, προσπάθησαν νά εφαρμόσουν καί ἐδώ στήν Ἑλλάδα παρόμοιες ἰδέες, χωρίς νά ξεφύγουν τοῦ Κοινοβουλευτικοῦ Φιλελευθερισμοῦ ἀνεξαρτήτως τοῦ θεσμοῦ τῆς Βασιλείας.

     Οἱ κυριότερες προσπάθειες εἶναι :Ἡ σκέψις τοῦ Δημητρίου Γούναρη (δέν πρόλαβε) γιά τήν δημιουργία ἐνός ¨Ἐπαγγελματικοῦ Κοινοβουλίου¨ συνταγματικῶς κατοχυρομένου καί ἐνσωματωμένου στό πολιτειακόν σύστημα, μέ τήν ἐν μέρει συμμετοχή ἐκπροσώπων ἐπαγγελματικῶν καί παραγωγικῶν τάξεων. Βεβαίως μόνον μέ τά οἰκονομικά τους συμφέροντα ἒχοντες σχέσιν.

     Ἂλλη προσπἀθεια ἒγινε ἀπό τόν κυβερνήτη Ιωάννην Μεταξᾶ μέ τό καθεστώς τῆς 4ης Αυγούστου, μέ τήν δήλωσίν του στίς 7-12-1936 πρός τούς ἐμπόρους τοῦ Πειραιῶς, σχετικῶς μέ τήν προετοιμασία νόμων περί τοῦ ¨συστήματος ὀργανώσεως ὃλων τῶν κλάδων τῆς παραγωγῆς διά συντονισμένης ἐργασίας¨. Ἐτόνισε ὃτι εἶναι ἀναγκαία ἡ ὑλοποίησις μίας καί μόνης ἐθνικῆς ἀντιπροσωπείας (κυβερνήσεως), ἀποτελουμένης ἀπό ἐργαζομένους ὃλων τῶν παραγωγικῶν τάξεων. Ἐνῶ ἡ προσπἀθεια ξεκίνησε, ὁ ἐρχομός τοῦ πολἐμου σταμάτησε τό εγχείρημα, δίνοντας ἐπείγουσες ἂλλες προτεραιότητες.

     Ἡ μετά τόν πόλεμον ἐπικράτησις τοῦ Φιλελευθέρου Κοινοβουλευτισμοῦ ἒφερε τήν μοιραίαν κατάληξιν τῆς συγκρούσεως Σοσιαλισμοῦ - Συνδικαλισμοῦ (προαλειφθείσα το 1908), τήν ὁποίαν οἱ Ἓλληνες πολύ ἀργά γνώρισαν μέ τήν λαίλαπα τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἡ ἀποτυχημένη κατάληξη ὃλων ἦταν ἀναπόφευκτη, γιατί εἶχαν ξεφύγει ἀπό τήν γνήσιαν ἑλληνικήν πηγήν τοῦ Κοινοτικοῦ πνεύματος καί τῆς Ἀλληλεγγύης πού δέν ἒχει μόνον τά ὑλικά συμφέροντα τῶν ἀνθρώπων στήν κοινωνίαν, ἀλλά πρωτίστως προέχει και πρωτοστατεῖ τό Ἠθικόν περιεχόμενον στήν ὑλοποίησιν καί τήν πρακτικότητά τους.

     Ἐμεῖς τῆς Ἑλληνοκρατίας οἱ ὀπαδοί, θά ἐπαναφέρουμε τό ἐπιτυχημένο αὐτό σύστημα, πλέον συγκροτημένον καί πλέον ἐκσυγχρονισμένον στήν δομήν καί τήν λειτουργικότητά του. Τό μεγάλο ὂραμα τοῦ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, τῆς Ἑλληνοκρατικῆς ἰδεολογίας εἶναι, νά πραγματοποιήσει ἐπιτέλους, τούς σκοπούς τῶν Ἐθνεγερτῶν τῆς μεγάλης τοῦ Γένους ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 καί τήν προσπάθειαν τῆς ¨ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ¨ τοῦ Ἒθνους, διά τῆς πεφωτισμένης Δεσποτείας τοῦ μεγάλου ἀνδρός Ἰωάννου Καποδιστρίου, μορφῆς διακυβερνήσεως δικῆς του ἐμπνεύσεως. Τό ὂραμα αὐτό δέν ἦταν μόνον ἡ ἀπελευθέρωσις τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Ὀθωμανικήν δουλείαν, ἀλλά καί ἡ άνασύστασις τοῦ ΚΡΑΤΟΥΣ τῶν ΕΛΛΗΝΩΝ. Ἑνός κράτους ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ! (Ὡς γνωστόν, ἡ προσπάθεια διεκόπη ἀπό τήν παρέμβασιν τοῦ ¨ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ¨ μέ τήν συνενοχήν τῶν δουλοφρόνων ἰθαγενῶν πολιτικῶν, στήν δημιουργίαν τοῦ ἑλλαδικοῦ κατοχικοῦ κρατιδίου τῆς σήμερον).

     Τό ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ τῆς Ἑλληνοκρατίας ἀποφασισμένον νά πραγματοποιήσει τό ΟΡΑΜΑ ξεκινάει : Μέ τό ἐθνεγερτήριον ¨Ὁλοι καί ὁλα ἀπ´ ἀρχῆς ¨ Μέ πίστην στόν Θεόν, τήν ίδεολογία, τόν Ἀγώνα καί στόν ἑαυτόν μας γιά τήν ΝΙΚΗΝ. Μέ τήν ἀλλαγήν πολιτεύματος καί ὃχι μέ ἀλλαγή κυβερνήσεων. Μέ τήν ἐμπέδωσιν ὃτι εὑρισκόμεθα εἰς ἐμπόλεμον κατάστασιν καί ἐπομένως πρέπει, για νά ἐπιβιώσουμε, νά τούς ἐπιβάλλουμε τήν ἧτταν. Ὃσοι ¨ζωντανοι¨ καί γενναῖοι ἐμπλέκονται, οἱ ἂλλοι ἂς περάσουν στό πουθενά τῆς λήθης καί τῆς λησμονιᾶς.

     Τό πολίτευμα αὐτό τοῦ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ θά ἐδράζεται ἀπαρεγκλίτως καί δι´ ὃλων τῶν μέσων καί τρόπων, ἐπί ἒξη (6) βασικῶν ἀρχῶν :

ΤΑΞΙΣ - ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ - ΙΕΡΑΡΧΙΑ - ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΣ - ΕΛΕΓΧΟΣ - ΤΙΜΩΡΙΑ

Κατά πρώτον, στήριγμά του εἶναι ἡ ¨ΑΡΧΗ¨ καί τό ¨ΔΙΚΑΙΟΝ ΚΡΑΤΟΣ¨ συνώνυμα αντιστοίχως τό καθένα πρός τήν Δικαιοσύνην καί τήν ἰσονομίαν. (ἀντιθέτως μέ τό σημερινό ¨Κράτος δικαίου¨ καί τήν πολυνομία). Ἐξ´ αὐτοῦ ἒχει μίαν δομήν, ἡ ὀποία ἐγγυᾶται τήν ἀνθρωπίνως δυνατήν ἐπίτευξην, ὀρθῆς διακυβερνήσεως καί τῆς εὑμάρειας τοῦ λαοῦ διά τῆς σωστῆς διαχειρίσεως τῶν πνευματικῶν καί ὑλικῶν δυνατοτήτων τοῦ άνθρώπου.

Κατά δεύτερον, στό πολίτευμα αὐτό, ὑπάρχει ἡ πραγματική οὑσία τῆς ἐλευθερίας, γιατί ἡ ἐλευθερία αὐτή εἶναι πραγματική, ὃταν οἱ πράξεις τοῦ ἀνθρώπου ἐκφράζουν τήν προσωπικότητα καί τήν ψυχήν του, μέσα στό ὀργανωμένον (ὀργανικόν) σύνολον τῆς Συλλογικῆς καί ὀμοέθνου διαβιώσεώς του. Ἀπό τήν στιγμήν δηλαδή, πού ὁ ἂνθρωπος ἀνακαλύπτει μέσω αὐτῆς, τήν ΗΘΙΚΗΝ τῆς Φυλῆς καί τοῦ Ἒθνους του καί δραστηριοποιεῖται ἀναλόγως, ὣστε νά εἶναι καί πραγματικά ἐλεύθερος. Ἐκεῖ άποδεικνύεται ἡ ἀγάπη του γιά τά πάτρια καί εἶναι καί τό μέτρον τῆς ἐλευθερίας του. Ἐξ´ αύτοῦ προκύπτει σταδιακῶς ἓνας τρόπος σκέψεως καί τρόπος ζωῆς.

     Τό ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ, θά λειτουργεῖ καί θά διευθύνεται ἀπό τό πολίτευμα τῆς ¨ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ¨ μέ τό Συνεργατικόν σύστημα τῶν ὀργανωμένων Κοινοτήτων τῆς ἐπαρχίας καί τῶν ὀργανωμένων Ἐπαγγελματικῶν Ἐνώσεων Ἀλληλεγγύης τῶν πόλεων. Μέ τόν τρόπον αὐτόν, ἡ λαϊκή βούλησις θά ἐκπροσωπεῖται στήν Ἐθνοσυνέλευσιν ὃχι ἀπό τυχαῖα, ἂσχετα καί ἐπικίνδυνα ἂτομα, ἀλλά ἀπό μέλη ἀξιοκρατικῶς ἐπιλεγμένα, ἀπό τήν ὀργανωμένην συλλογικότητα τοῦ εἲδους πού ἐκπροσωποῦν. Αὐτή ἡ συγκροτημένη συλλογικότητα, θά εἶναι θεσμικῶς κατοχυρωμένη ἀπό τήν Ἐθνικήν Χάρταν ὡς λειτουργικόν ὂργανον τοῦ κράτους.

     Γίνεται ἐπομένως ἂμεσα ἀντιληπτόν, ὃτι στό σύστημα αὐτό, δέν μετέχουν οἱ ἂνθρωποι ὡς ἀριθμοί τῆς ποσοτικῆς πλειοψηφίας τῶν ἀσχέτων καί ἀνευθύνων ἀτόμων τῆς λαϊκῆς μάζης, ὃπως στόν Κοινοβουλευτισμόν, ἀλλά τά λειτουργικά ὂργανα τῶν μελῶν τῶν ἐνσυνειδήτων πολιτῶν πού τά συγκροτοῦν. Ἂλλωστε αύτή εἶναι καί ἡ πραγματική διαφορά τῆς Δημοκρατίας ἀπό τό Κοινοβούλιο. Ὁ Κοινοβουλευτισμός, σφετεριζόμενος τήν αἲγλην τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ τίς κοινωνίες μέ τήν δῆθεν ¨λαϊκήν κυριαρχίαν¨, γνωρίζοντας πολύ καλά, τήν φυσικήν ἀδυναμία τῶν πολλῶν νά αὐτοκυβερνηθοῦν, γεγονός καί ίστορικῶς περιτράνως ἀποδεδειγμένον. Στό ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ, τό πολίτευμα τῆς Ὀργανικῆς Δημοκρατίας, καθ´ ὃλα ἀξιοκρατικόν, ἐκφράζει τήν συμμετοχήν συνειδητῶν ἐλευθέρων πολιτῶν, στήν πνευματικήν καί ὑλικήν παραγωγήν τοῦ Ἒθνους, μέ βασικούς συντελεστάς τίς ἰκανότητες τοῦ κάθε μέλους τῆς κοινωνίας. Ἐξασφαλίζει ἲσες εὐκαιρίες στήν ἀνάληψιν τῶν εὐθυνῶν, στήν ἀπολαβήν τῶν δικαιωμάτων καί στήν συνεργασίαν τῶν κοινωνικῶν στρωμάτων πρός ὑλοποίησιν ἑνιαῖας ἐθνικῆς προσπαθείας, σέ πνεῦμα ὀργανικῆς ἀλληλεγγύης.