Η  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  ΩΣ  ΒΑΣΙΚΟΣ  ΠΑΡΑΓΩΝ  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ
ΤΟΥ  ΑΤΟΜΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΕΘΝΟΥΣ

    Τό Ἀλληλέγγυον κατά τήν ἐπικρατοῦσαν ἒννοιαν τῆς ἐτυμολογίας λέξεως, προέρχεται ἀπό τό ἐπίθετον ἀλλή+ἐγγύη (ἐνέχυρον), πού σημαίνει αὐτόν πού ἒχει μαζί μέ κάποιον ἂλλον κοινές ὑποχρεώσεις ἢ εὐθῦνες. Ἡ Ἀλληλεγγύη ἒχει πολλές μορφές. Στήν προκειμένην περίπτωσιν, άναφερόμεθα στήν Ἐθνικήν Ἀλληλεγγύην πού ἐκφράζει τό ἀλληλέγγυον τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος καί τῆς ἀδελφότητος μεταξύ τῶν Ἑλλήνων.

     Ὂπως καί παλαιότερα ἒχουμε ἀναφερθεῖ λεπτομερῶς, ὂταν λέμε Ἒθνος ἒννοοῦμε τήν ἐνσυνείδητον ταυτότητα μας, καθώς καί τήν ἀλυσίδα ἐκείνη πού διατρέχει τόν χρόνον καί μᾶς ἐνώνει ἂρρηκτα μέ τίς παρελθοῦσες γενεές τῆς Φυλῆς μας. Σέ αὐτές ἀκριβῶς τίς ρίζες μας προσφεύγουμε καί συγκεκριμένα στίς ἱστορικές καί φυσικές κοινότητες τῶν προγόνων μας, γιά νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἀρχή τήν ἀνάπλασή τους.

Σταθεροποιοῦμε τίς ΡΙΖΕΣ μας ἐνάντια σέ κάθε τύπου καί μορφῆς “Ριζοσπάστην”.

    Μέ τήν ἐμπειρία αἰώνων πού ἒχουμε, πρωτοποροῦμε καί συγχρονίζουμε τήν τεχνικήν ἐξέλιξην (λανθασμένως λεγομένην ὡς τεχνικός πολιτισμός), μέ τόν πολιτισμόν, πού μόνον ἐκεῖνος πραγματοποιεῖ τήν ἐξέλιξην καί ἀνέλιξιν τοῦ Ἀνθρώπου καί εἶναι πάντα διεργασίες πνευματικῆς φύσεως.

 Εἰδικώτερα, ἡ πολύπαθος λέξις ¨πολιτισμός¨, γεννηθείσα ἀπό ἐμᾶς τούς Ἓλληνες, ἀφοροῦσε τήν ἒννοιαν ἑνός τρόπου ζωῆς ὃπου, ἡ πνευματική ἂνοδος ἑνός λαοῦ, συνεπικουρουμένη ἀπό τήν τεχνικήν ἐξέλιξην, σέ ἰσοϋψήν πορείαν, ὣστε ἡ μία νά μήν ἀνατρέπη τήν ἂλλην, ἀλλά συνυπάρχοντας καί συνπροοδεύοντας, νά ὁδηγῆ τόν λαόν αὐτόν σέ πνευματικά καί τενχηκά ἐπιτεύγματα ὁλοέν ὑψηλοτέρου ἠθικοπνευματικοῦ ἐπιπέδου.

    Δυστυχῶς, ἡ ἀτυχία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξε ἡ συνάντησίς του μέ τούς λαούς τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι τόν ¨κακοχώνεψαν¨ καί εἰς πολλά τόν ἀδίκησαν. Ἒτσι, ἡ μία καί μόνη λέξις ¨πολιτισμός¨, ἀδυνατώντας νά καταστῆ κατανοητή ἀπό αὐτούς, χωρίσθηκε σέ ¨culture¨ πολιτισμός τοῦ πνεύματος καί civilization¨ πολιτισμός τεχνικός. Ἡ καταστροφή ἒγινε.

Σήμερα, ἡ ὑπέροχη καί μοναδική αὐτή λέξη, σκοπίμως κακοποιεῖται ἀκόμη πιό πολύ, γελοιοποιουμένη σέ πλείστους ὂσους .... πολιτισμούς π.χ. Πολιτικός πολιτισμός, θεατρικός πολιτισμός, οἰκονομικός πολιτισμός κ.λ.π.

    Τά δεδομένα τῆς κάθε ἐποχῆς καί οἱ ἐμπειρίες τῶν προηγουμένων, ἐνυπάρχουν σέ κάθε γενιά, ὣστε νά μποροῦν νά γίνουν πραγματικότητες, ὂταν ἐκσυγχρονιστοῦν καί συμβαδίσουν μέ τήν ἐποχήν τήν ὀποίαν προορίζονται νά ἐξυπηρετήσουν. Στή προκειμένην περίπτωσιν, ἀναφερόμεθα στίς καταστάσεις πού ἒχουν δημιουργηθεῖ στούς σημερινούς Ἓλληνες καί τό πῶς πρέπει νά ἀντιδράσουν στούς συνεχεῖς κινδύνους πού δρομολογοῦν τήν πορείαν τῆς τύχης τους, χωρίς τήν θέλησίν τους. Εἶναι αὐτές οἱ καταστάσεις πού καθορίζει καί κατευθύνει ἡ ἐκάστοτε κυβέρνησις ἐξουσίας, μέ βάσιν τήν κοσμοθεωρίαν της, τό πολίτευμά της καί πάνω ἀπ´ ὂλα τόν ποιοτικόν χαρακτῆρα τῶν ἀνθρώπων πού τήν ἐξασκοῦν.

     Ἡ τρομερή ἀποτυχία τῶν θεωριῶν τοῦ κοινοβουλευτικοῦ Φιλελευθερισμοῦ καί τοῦ Μαρξισμοῦ, πού θέλησαν κατ´ ἐντολήν τῆς Ἑωσφορικῆς Ὓβρεως, νά καταστήσουν τόν ἂνθρωπον ἀπό θεόσταλτον πλάσμα ἐπί τῆς Γῆς μέ ἀνώτερον προορισμόν, σέ μαζάνθρωπον δηλαδή ἀντικείμενον λογιστικῆς ἐκμεταλλεύσεως παραβαίνοντας κάθε φυσικόν νόμον, ἂφησαν ἓνα μεγάλο κενό στόν Κόσμον, ὁ ὀποίος εὐρισκόμενος σέ πλήρη ἀπογοήτευση ψάχνει γιά κάτι ἂλλο. Ὁ Ἓλλην μέ τήν εὐφυΐαν του εἶναι ὑποχρεωμένος νά βρεῖ τόν καλύτερον τρόπον νά ἀντιδράσει στήν δημιουργηθεῖσαν κατάστασιν στήν Πατρίδα, ἀλλά καί ταυτοχρόνως νά δημιουργήσει κάτι καινούργιο συμπληρώνοντας τό κενόν αὐτό μέ τό νέον Κράτος τῆς Ἑλληνοκρατικῆς ἱδεολογίας. Ἒτσι ἡ Συλλογική Ὀργάνωσις εἶναι τώρα ὂσο ποτέ, ἀπαίτησις τῆς ἐποχῆς μας.

     Ἡ τεχνική ἐξέλιξις ἀπαιτεῖ τήν πλήρην συνεργασίαν εἰς ὃλους τούς τομεῖς, τόσον μεταξύ τῶν τοπικῶν γεωργικῶν καί ἀγροτικῶν κοινωνιῶν, ὂσον καί τῶν αὐξανομένων άστικῶν κοινωνιῶν. Ὡς ἐκ τούτου, ἒχοντας στόχον τήν ἐπιβίωσιν καί στήν Ἐθνικήν Οἰκονομίαν τήν κατά τό δυνατόν αὐτάρκειαν, ἡ δομή τοῦ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ στηρίζεται στήν Συνεργατικήν κοινωνικήν Ἀλληλεγγύην τῶν Ἑλληνικῶν κοινοτήτων καί τῶν ἐπαγγελματικῶν ἐνώσεων Ἀλληλεγγύης τῶν ἀστικῶν κέντρων. Αὐτή ἡ συμμαχία μεταξύ Λαοῦ καί Κράτους (ἀνύπαρκτη στό Ἑλλαδικόν κράτος πού εἶναι ἐχθρός τοῦ Ἒθνους καί τοῦ πολίτη), ἀναβαθμίζει αὐτές, στό ὑψηλόν ἐπίπεδον τιμῆς, ὡς ΟΡΓΑΝΩΝ πλέον τῆς ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ καί διά τῶν ἀντιπροσώπων τους (ὂχι βολευτάς), ἀποτελοῦν τήν ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΙΝ, πού  μέ τόσον μῖσος τό κατοχικόν κατεστημένον ἒχει διαλύσει. Εἶναι ἐπιβεβαιωμένον, ὂτι δύο μεγάλες ἀνάγκες τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἡ γενεσιουργός αἰτία δημιουργίας τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων καί τῆς κοινωνικῆς συγκροτήσεως τῆς δικῆς του ζωῆς.  

     Ἡ πρώτη μεγάλη ἀνάγκη εἶναι ἡ ὓπαρξις καί ἐπιβίωσις τοῦ ὑλικοῦ του σώματος, πού ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπό τήν φύσιν γιά νά ζήσει καί ἡ ἀδυναμία του νά τήν ἀντιμετωπίσει ὡς μονάδα. Ἒτσι λοιπόν προσέφυγε στό καταφύγιον τῆς συμβιώσεως. Τοῦ λείπει ἡ ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς γιατί ἡ ἲδια ἡ φύσις δέν τοῦ τήν παρέχει. Οἱ νόμοι λειτουργίας τοῦ φυσικοῦ κόσμου (τῆς φύσεως), εἶναι ἀνεξάρτητοι καί ἀδιάφοροι γιά τήν ἐπίδρασιν ποῦ ἀσκοῦν στά συμφέροντα τοῦ ἀνθρώπου. Ἒτσι ἐπιστρατεύει τόν ΝΟΥΝ του καί διά τῆς εὐφυΐας του προσπαθεῖ μαζί μέ ἂλλους νά ἐπιτύχουν τό δημιουργικόν στοιχεῖον τῆς κοινωνίας τῆς συμβιώσεως δηλαδή τήν ἀνθρώπινην κοινωνίαν, ἒναντι τῶν ἂλλων εἰδῶν τοῦ ζωϊκοῦ ὀμαδικοῦ βίου.

 Ἡ δευτέρα μεγάλη ἀνάγκη του, εἶναι ὁ φόβος τῆς μονώσεως (μοναξιᾶς), ποῦ τόν σπρώχνει νά δημιουργεῖ δεσμούς. Ἐπιθυμεῖ νά ἒχει διαρκῶς καί δυνατόν μόνιμα κοντά του, τά ἀγαπημένα του πρόσωπα, τόν σύντροφον τῆς ζωῆς του, τούς γονεῖς, τά παιδιά, τούς φίλους, συγγενεῖς, συνεργάτες καί γενικῶς τῆν παρουσία τοῦ συνανθρώπου, στήν συμμετοχή τῆς χαρᾶς καί τοῦ πόνου, πού ἡ εὐαισθησία τῆς ψυχῆς τήν ἐξέφρασε ὡς Ἀγάπη. Γι αὐτήν θυσιάζει καί τήν ζωήν του ἀκόμη. Ἒτσι βλἐπουμε καθαρά, ὃτι τήν ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΝ τήν ἐδημιούργησαν οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως, ἐνῶ τήν ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΝ τήν συνοδεύει πάντα ἓνα ΑΙΣΘΗΜΑ, αὐτό τῆς ΑΓΑΠΗΣ καί γι αὐτό εἶναι ἰσχυρότατος παράγων.

     Εἶναι γνωστόν σέ ὃλους, ὂτι ὁ καθ´ ἓνας ἀπό ἐμᾶς, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ πιό ἐλεύθερος καί πιό ἂνετος, συνεργαζόμενος μέ τόν συμπατριώτη του κάτω ἀπό τήν αἲσθησιν τῆς ἀγάπης, ἀπελευθερωμένος ἀπό τό ἂγχος πού τοῦ προκαλεῖ ἡ ἀποκλειστική ὑπαρξις τῆς ἀνάγκης καί μόνον.

᾽Εκεῖ ἂλλωστε καί ἡ Ἀλληλεγγύη βρίσκει τό ὑψηλόν νόημα στήν ὠραιότητα τῆς ἀνωτερότητος.Ἐκεῖ ὃπου ἀπό τήν ἐργασίαν καί τόν μόχθον ἑνός ἑκάστου, ὂχι μόνον τό σύνολον ὡς κοινωνία ὀφελεῖται, ἀλλά καί ἂτομα ξένα καί ἂγνωστα σέ ἐμᾶς. Εἶναι αὐτό πού καθορίζει μέσα στό ἑλληνικόν πνεῦμα τῆς ἀλληλεγγύης, τήν ἀδελφότητα (ἰδίως στούς χρόνους τῆς Ὀθωμανοκρατίας), ὑλοποιημένη, ὡς φιλαλληλία, ἀλτρουϊσμός καί φιλανθρωπία.

 Περιληπτικῶς λοιπόν, ἐπισημαίνωμε τίς αἰτίες πού προκαλοῦν τήν άλληλεγγύην καθώς καί τά ἀποτελέσματα πού προκύπτουν ἐξ´ αὐτῆς.

Ὡς αἰτίες  πού ἀναγκάζουν τήν ἀλληλεγγύην μεταξύ τῶν ἀνθρώπων στήν κοινωνίαν εἶναι : 

1. Ἡ ἒλλειψις τῆς αὐταρκείας ἑνός ἐκάστου ἀτόμου. Κανείς μόνος του δέν ἒχει τήν δυνατότητα νά ἀντιμετωπίσει τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς πού διαρκῶς παρουσιάζονται, τιθέμενα ἀπό τήν κοινωνικήν ὀργάνωσιν.

2. Τά ἐξαιρετικά καί ὠφέλιμα άποτελέσματα, πού δημιουργοῦνται πάντα ἀπό τήν συνεργασίαν τῶν μελῶν μιᾶς ὀργανωμένης κοινωνίας.

3. Οἱ δεσμοί τῶν ἀνθρωπίνων συναισθημάτων μέ βασικόν στοιχεῖον τῆς Ἀγάπης καί τῆς ψυχικῆς ἀνάγκης ἀναπτύξεως φιλικών σχέσεων, μέσω τῶν ὀποίων ὀλοκληρώνεται ὡς Ἂνθρωπος.

Τά ἀποτελέσματα τῆς ἀλληλεγγύης εἶναι:

1. Ἡ ὀμόνοια καί ἡ εὐημερία γιά τό κοινωνικόν σύνολον τοῦ Λαοῦ.

2. Ἡ άποφυγή διενέξεων, άνταγωνισμῶν καί συγκρούσεων, πού συνοδεύουν συνήθως τούς ἀνθρώπους.

3. Ἡ καταπολέμησις τοῦ ἑλληνικοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τοῦ ἀκράτου ἀτομικισμοῦ, ἰδίως τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ προβαλλομένου καί ὡς ίδανικοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ φιλελευθερισμοῦ.

4. Ἡ ἐκδηλωθεῖσα διά τῆς Ἀλληλεγγύης, ἀλτρουϊστική πλευρά τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, δηλαδή ἡ ἀνιδιοτελῆς ἀγάπη καί φροντίδα για τό καλόν τῶν ἂλλων, πού ἐκφράζεται μέ τήν συμπάθειαν, κατανόησιν, συμπαράστασιν καί δικαιοσύνην πρός τούς ἂλλους.

 Μέ τά προαναφερθέντα, συνάγεται (συμπεραίνεται), ὃτι ὁ Ἓλληνας συμπατριώτης, κάτω ἀπό τήν πίεσιν τῆς πραγματικότητος τῆς ἐποχῆς, βρίσκει στήν κοινότητά του τό μοναδικόν σχῆμα μέσα στό ὀποῖον δύναται μετά βεβαιότητος νά ἐπιβιώσει καί νά ἐξελιχθεῖ μέ ἑλληνικόν τρόπον.

Μέσα στήν ἲδια του τήν κοινότητα, ἀποκλειστικά καί μόνον, θα βρεῖ τό ἀντικείμενον καί τῆς Ἀγάπης του καί τήν ἀνταπόκρισίν της. Ἐκεῖ εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος ὃλων, τό αντικείμενο τῆς αγάπης καί λατρείας μετά τόν Θεόν, πού εἶναι ἡ αγάπη πρός τήν ΠΑΤΡΙΔΑ. Ἡ τρομερή αὐτή συναισθηματική ἒλξις πρός τόν εὐλογημένον ἀπό τόν Θεόν τόπον πού λέγεται ΕΛΛΑΣ.