ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ  ΚΑΙ  ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
ΟΙ  ΠΥΛΩΝΕΣ  ΤΟΥ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

        Πλουτοκρατία ἢ Κεφαλαιοκρατία (Καπιταλισμός) ὂπως ἢδη ἒχουμε άναφέρει, εἶναι ἡ διά τοῦ πλούτου ἐπιβολή ἐξουσίας. Ὁ κεφαλαιοκρατισμός, εἶναι πάντα ἡ ἐκδήλωσις ἑνός ἀρρώστου ψυχισμοῦ εἰς τήν οἰκονομίαν, πού πραγματοποιεῖται μέ ἐπινοήσεις ἐξωοικονομικῶν συνδυασμῶν ἐκμεταλλεύσεως γιά νά κερδίσει. Ὁ πλουτοκράτης αἰσθάνεται εὐχαρίστησιν (ἠδονήν), ὂχι τόσον ἀπό τήν ἀπόκτησιν τοῦ κέρδους, ὂσον ἀπό τήν δολιότητα πού μεταχειρίσθηκε γιά τήν ἐκμετάλλευση τῶν ἂλλων καί ἰδίως σέ περιπτώσεις ἀνάγκης τους (τοκογλύφοι).

    Ἂλλο σύνηθες χαρακτηριστικόν τοῦ πλουτοκράτου εἶναι ἡ ἐπίδειξις τοῦ πλούτου μέ ἐκδηλώσεις “ἰδιορύθμου ζωῆς” (ἡ λεγομένη ἐκκεντρικότης), πού ἀφαιροῦν κάθε σοβαρότητα καί ἀξιοπρέπεια προκαλῶντας σχόλια, σατυρισμούς καί γελοιότητες μόδας, μέ τίς ὀποίες ἰκανοποιοῦν κατώτερα ἒνστικτα τοῦ ἰδίου καί τῶν συνανθρώπων του. Ἀπό τά προαναφερθέντα συμπεραίνεται, ὂτι ἡ πλουτοκρατία γεννᾶ τραγικά ἀποτελέσματα κοινωνικῶν φαινομένων.

     Ἡ πτώσις ΑΞΙΩΝ καί ΙΔΑΝΙΚΩΝ καί ἡ ἀντικατάστασίς αὐτῶν μέ τήν διαρκῶς διαφημιζομένη θέσιν, ὂτι μόνον ὁ χρηματισμός ἐκφράζει δύναμιν κοινωνικής ἀνόδου εἰς τήν συνείδησιν τοῦ λαοῦ, εἶναι ἓνα ἀπό αὐτά. Ἒτσι, καταντᾶ ἡ ἠθική ἀντίληψις τοῦ ΕΞΥΠΝΟΥ, νά ταυτίζεται μέ τόν ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΝ. Ἡ ψυχοπάθεια αὐτή τοῦ πλουτοκρατισμοῦ, δέν ἀντιμετωπίζεται ἀπό τήν ἐπιστήμην τῆς ψυχιατρικῆς, ἀλλά ἀπό τήν πολιτικήν ἐξουσίαν. Ἀπό μέν τήν κοινοβουλευτικήν ἐξουσίαν μέ τήν διατήρησιν τῆς “διαρκοῦς ἠδονῆς” ἰκανοποιῶντας ποικιλοτρόπως τίς παράλογες ἀπαιτήσεις (χαριστικές ρυθμίσεις σέ μεγαλοαπατεῶνες, φωτογραφικές διατάξεις σέ νομοσχέδια κ.λ.π.), ἀπό δέ ΑΛΛΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ὂπως αὐτή πού ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς οἱ Ἑλληνοκράτες, μέ τό ΞΕΡΙΖΩΜΑ της.

     Εἰς τόν Φιλελευθερισμόν, ἡ ἐκμετάλλευσις εἶναι γενικός ὂρος καί μία πραγματικότητα πού περιλαμβάνει ἀπό τό ἂτομον μέχρι τήν ὀμάδα, ἀπό τόν ἐργάτη μέχρι τόν κεφαλαιοῦχο ἢ ἐργοδότην, τόν ἐργαζόμενον ἢ ὑπάλληλον ἰδιωτικῆς ἢ δημόσιας ὑπηρεσίας, ἀπό τά ἒμψυχα μέχρι τά ἂψυχα τοῦ περιβάλλοντος καί ἀπό Γῆς μέχρι οὐρανοῦ. Ἡ ἀντίληψις αὐτή ἐπηρρεάζει καθ´ ὀλοκληρίαν τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν κοινωνίαν καί ἐκτός τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων. Ἐκμαυλίζει (ὑπερβολική μαστρωπεία) ἠθικῶς τόν λαόν, ἐπιβάλλοντας δι´ ὂλων τῶν μέσων προβολῆς, τήν ΥΛΙΣΤΙΚΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΙΝ τῶν πραγμάτων, ἀπεμπολῶντας (ἀποδιώχνοντας) ὀποιανδήποτε ἂλλην ἀξίαν τῆς ζωῆς.

    Ἡ ἀξιοπρἐπεια, ἡ φιλαλληλία, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ τιμή, ἡ ἀγάπη, ὁ δεσμός καί τά ἰδανικά ἐξαφανίζονται. Τά συναισθήματα παραμερίζονται καί ὂ,τι ΩΡΑΙΟΝ εἰς τήν φύσιν καί τήν ζωήν δέν ὑπολογίζονται. Μοναδικός προορισμός τοῦ ανθρώπου, ἡ ἐπιδίωξις τοῦ ΚΕΡΔΟΥΣ διά τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν πάντων. Ὁ φιλελευθερισμός στηρίζεται εἰς τήν διαμάχην τῶν κοινωνικῶν τάξεων (πάλη τῶν τάξεων), κερδίζοντας ἀπό τά ἀποτελέσματα τῶν ἀντιπαραθέσεων αὐτῶν καί ἐπιβιώνει ἀπό τίς ἐλεγχόμενες ἀπό αὐτόν πολιτικές φιλοδοξίες τῶν κοινοβουλευτικῶν κομμάτων.

     Οἱ λεγόμενες ΑΓΟΡΕΣ, ΟΙΚΟΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΩΝ καί τά ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ, πού εἶναι οἱ τεχνητές ἀπάτες αὐξομείωσης τῶν τιμῶν κατ´ ἐντολήν καί προσχεδιασμένες, ἀποτελοῦν τό μυστικόν ὂπλον τῆς ἐπιτυχίας τῶν ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ. Εἶναι ἡ ἀόρατη πραγματικότητα τῆς μανιακῆς, ἀνηθίκου καί ἂπληστης τοκογλυφίας καί τῆς τεχνητῆς ἒλλειψης ἀγαθῶν. Ἒτσι, κάθε τίμιος ἐργαζόμενος διερωτᾶται, πῶς ὂλα σχεδόν τά κράτη νά εὐρίσκονται χρεωμένα; Ποιοί μάζεψαν τό παγκόσμιον χρῆμα, μέ τήν ἰδιωτικοποίησιν τῶν κεντρικῶν τραπεζῶν τό 1913 (π.χ. Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, FEDERAL RESERVE Αμερικῆς κ.ἂ.) καί πού εὐρίσκεται ὡς ἐγγύησις ὁ κρατικός χρυσός; Πῶς ἐξηγεῖται ἡ ἂνοδος τῆς τιμῆς του καί ἡ ἐσπευσμένη συλλογή του ἀπό πλῆθος ξαφνικά ἐμφανισθέντων “Γραφείων ἀνταλλαγῆς” ; Πρός τί ἡ ἀντικατάστασις τοῦ χρήματος μέ τό πλαστικόν καί τήν σύγχρονον ἠλεκτρονικήν συναλλαγήν;

    Εἶναι σαφές ὂτι ὂλα αὐτά γίνονται διά τόν πλήρην ἒλεγχον τῆς συναλλακτικῆς δραστηριότητος τῶν δῆθεν ἐλευθέρων πολιτῶν. Ποιοί εἶναι ΕΚΕΙΝΟΙ πού ὀρίζουν τήν ἀμοιβήν τοῦ κάθε ἐργαζομένου καί καθορίζουν πῶς καί ποῦ θά τήν διαθέσει; Κάθε ἂνθρωπος ὡς γνωστόν, ἒχει τίς δικές του προσωπικές ἀνάγκες καί ἐπιθυμίες, γιά νά διαθέσει τήν ἀμοιβήν τῆς ἐργασίας του, διαφορετικά θυμίζει τό Σοβιετικόν κομμουνιστικόν κράτος, πού μία προλεταριακή ὀμάδα ὣριζε γιά ὂλους τίς ἲδιες ἀνάγκες ἰσοπεδωτικῶς.

    Ποιοί εἶναι ΕΚΕΙΝΟΙ πού ξεδιάντροπα καί ἀπάνθρωπα τολμοῦν νά περικόψουν καί νά ἀρπάξουν τήν ἀποταμίευσιν τῶν στερήσεων, τοῦ ιδρῶτος, τῶν κόπων καί τῶν θυσιῶν μιᾶς ζωῆς τῶν ἐργαζομένων, πού καρτερικά ἐμάζευαν γιά νά ἀπολαύσουν ὡς ἀπόμαχοι τά τέλη τοῦ βίου τους;

Ποιοί ΚΤΗΝΑΝΘΡΩΠΟΙ εἶναι ΕΚΕΙΝΟΙ τῶν “σκοτεινῶν γραφείων καί Λεσχῶν” πού καθόρισαν τήν τύχην τῶν ἀνάπηρων, ἂτυχων καί ταλαίπωρων τῆς ζωῆς, ὂτι πρέπει νά ἐκλείψουν γιατί ἐπιβαρύνουν μέ τήν παρουσίαν τους τά Δημόσια ταμεῖα; Καί εὐρέθησαν γενίτσαροι τῆς Νέας Ἐποχῆς στήν ΠΑΤΡΙΔΑ μας, ὑπουργοί καί ἂλλοι (π.χ. Λομβέρδος), πού τό ἐτόνισαν ἀνοικτά καί δημόσια.

Πῶς ΟΛΟΙ εἶναι χρεωμένοι καί ταυτοχρόνως τά ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΑΓΟΡΩΝ νά ἒχουν πάντα διαθέσιμα κεφάλαια γιά δῆθεν ἐπενδύσεις ἀναγκῶν, πού στήν πραγματικότητα εἶναι “ΑΓΟΡΑ”, ξεπούλημα δηλαδή ΓΗΣ καί ΥΔΑΤΟΣ τῶν κρατῶν;

Πῶς οἱ λεγόμενοι κατ´ ὂνομα ΗΓΕΤΕΣ πολιτικοί κρατῶν, ἂνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως, ὑπῆρξαν ἐκπαιδευμένοι ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΡΑΠΕΖΩΝ καί ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ; Μήπως ὁ τελικός σκοπός εἶναι ἐκτός οἰκονομικῶν συναλλαγῶν;