ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ

Ούτε, όμως, και εις τον πολιτικόν λόγον, ως αγόρευσιν μέσα εις το κοινοβούλιον είτε ως θέσεις στοιχειοθετημένες απέναντι σε προτάσεις ή νομοσχέδια διεκρίθη η Χ.Α. Ακόμη και σε θέσεις επι τοποθετήσεων σε διεθνή θέματα στάθηκε απρόσεκτη και επιπόλαιη. Θυμάμαι στην αγόρευσι του κ. Κασιδιάρη σχετικώς με τον Τράμπ άμα τη εκλογή του ως Προέδρου τών ΗΠΑ να παραπέμπει στην επιλογή της Χ.Α στο πρόσωπο του αχαρακτήριστου και γελοίου Ζηρινόφσκι και στην αρνητκή άν όχι εχθρική στάσι έναντι της Ελλάδος, παλαιότερα. Και σέ πλείστα άλλα θέματα ως εκείνο τών εφοπλιστών στην περίπτωσι του Περάματος και αλλαχού η στάσις της ΧΑ δεν προσομοίαζε με την οφειλομένη εις Εθνικιστάς. Μόνον εις τις διάφορες επιτροπές θα έλεγα ότι η Χ.Α εστάθη σε κάποιο επίπεδο.

Τολμώ να ειπώ ότι η “Ελληνική λύση” έχει μία παρουσίαση μέσα στην Βουλή πολύ καλύτερη απ' ό,τι η Χ.Α. και έναν πολιτικό λόγο πολύ πιό προσεγμένο στην έκφρασι και επιχειρηματολογία του, απο τις εθνικιστικές κορώνες και χρήσι ποιημάτων των αγορητών της Χ.Α, που μέσα στον κοπρώνα αυτό της Βουλής, γέμοντα προδοσίας, σκανδάλων, ομοφυλοφιλίας και Μασσονισμού, πολύ λίγο είχε να δημιουργήσει μία εντύπωσι ή ν' ανησυχήσει το σύμφυρμα των “εκπροσώπων” αυτών ενός δυστυχισμένου λαού. Ήθελα νά ξέρω άν ο Ν. Μιχαλολιάκος ως γνήσιος εθνικοσοσιαλιστής δέν επαραδειγματίσθη απο τον ιδρυτήν της ιδεολογίας του; Εκείνος ουδέποτε επέρασε (δεν εκατεδέχθη) το κατώφλι του Ράϊχσταγκ. Ετούτος, εάν μπορούσε, όλο το σόϊ να το καταστήση κρατικοδίαιτο στην εκλογή του ως βουλευτών, θα το είχε πράξει. Στο χειρώτερον θα υποπέση αργότερον, όταν θα σφίξουν τά πράγματα, όταν άρχισε μιμούμενος κατά θλιβερόν, για τήν ιδεολογίαν του, τρόπον να χρησιμοποιή την παγιωθείσα, πλέον, “ατάκα” απο ολόκληρον τον πολιτικό κόσμο και τού αείποτε υπνώττοντος ελληνικού λαού, στο να αποκαλή “Φασισμό” ό,τιδήποτε άχρηστο ή επιβλαβές ή επιζήμιο ή μή αρεστό στο “σύστημα”, κόλπο το οποίο επέτυχαν νά “περάσουν” οι κομμουνισταί στο να απομακρύνουν από αυτούς κάθε αντίστοιχη ή ανάλογη σύγκρισι με το πολιτικό τους σύστημα που θα τους ταίριαζε ή, περισσότερο, θα τους ανήκε ολοκληρωτικώς.

Γιά μένα αυτό υπήρξε ο πλήρης αυτοεξευτελισμός του, ίνα μή αναφέρθώ και στην ακατανόητη στο πανελλήνιον βαρύγδουπη φράσι του, που άφησε άφωνους τους πάντας: “Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη...” . Και αυτό παραμονές εκλογών!!!

Η “Χ.Α.” ετελείωσε. Ό,τι και εάν γίνει ή ειπωθή δεν θα αλλάξη την μοίρα της. Ήταν κάτι που πάντα το επίστευα χωρίς να μπορώ νά 'πώ το “πότε” ή το “πώς”. Ήταν κάτι έξω απο τα γηγενώς ειωθότα. Μεταφυσικώς, εις πολλά, ήγγισεν την ύβριν. Δεν επρόκειτο νά έχει τέλος καλόν. Θα συνεχίσουν άτομα να την εκπροσωπούν μέ άλλα ονόματα ή ηπιότερες πρακτικές. Μόνο κακό θά κάμουν και εμπόδια στον εθνικισμό θά γίνουν. Το χειρώτερο που αφήνει πίσω της είναι το τί πέρασε σε διαμόρφωσι ψυχής σε πολλούς νέους ανθρώπους. Ο “Χρυσαυγιτισμός” θα παραμείνει ακόμη , δυστυχώς, σε πολλούς περισσότερον και απο ιδεολογία, ως νοοτροπία. Αυτό θα στοιχίσει και θ' αργήση νά απαλειφθή. Τό ότι κατώρθωσε να μπή στην Βουλή είναι κάτι που θά απαντηθή σε κάποια χρόνια. “Χρόνος την αλήθειαν εις φώς φέρει”. Και που μπήκε τίποτα δεν επέφερε ως αλλαγή. Σε τίποτα δεν εχρησίμευσε. Εδημιούργησε ταραχή, θόρυβο, με αρνητικό αποτέλεσμα σε κάθε τί. Ως μή ώφειλε, το εθνικιστικό κίνημα παραμένει μουδιασμένο. Απορόν. Εις περισυλλογήν. ΓΙΑΤΙ; Γιά εμάς τους παλαιοτέρους τίποτε δεν συνέβη που να μάς εκπλήσσει. 'Οταν κάτι ξεκίνησε όχι καλά καί έσχεν μία τέτοια πορεία όπως, ακροθιγώς, προσεπάθησα να περιγράψω, τίποτα δεν μας εκπλήσσει. Ο δρόμος είναι μπροστά μας. Πρέπει να τον βαδίσουμε.

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ

Η επί 55 χρόνια (1965-2020) πορεία του εθνικιστικού κινήματος έτσι όπως διεγράφη, του εδημιούργησε μίαν παθογόνον κατάστασιν, απότοκον της οποίας είναι πλείσται όσαι προκύψασαι κατά την πορείαν παθογενέσεις. Από αυτές πρέπει να απαλαγούμε. Εάν αυτό δεν συμβή, δεν θα υπάρξη για εμάς θετική εξέλιξη. Ή, θα αργήση να υπάρξη. Όλος αυτός ο κόσμος που με γνωστά η λιγώτερο γνωστά ονόματα, πολύ ή λίγο, ενεπλάκη κατά το δικό του ποσοστό έκαστος, δεν μπορεί νά συμπράξη από κοινού, ομονοώντας σε μία νέα προσπάθεια. Τούς χωρίζουν τα όσα μεταξύ των έχουν συμβή. Χρόνων αντιδικίες, διαφορές, αντιπάθειες. Πέραν αυτού, πολλοί εξ αυτών, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς των ως τους άξιους να ηγηθούν στο ένα και μοναδικό κίνημα που όλοι οι υπόλοιποι θα τους ωφείλουν αναγνώρισι, ακόμη και εάν δέν ακολουθήσουν άμεσα.

Εξ όσων έλαβα κάποια γνώσι, όλοι πιστεύουν ότι κατέχουν το κλειδί τής γνώσεως και η ιδική των τοποθέτησις επί του προκειμένου είναι η ορθή, εκείνη η οποία θα δώση και τήν λύσιν. Πολλοί καιροφυλακτούν όχι στο τι οι ίδιοι σκοπούν, αλλά νά επιπέσουν επί του πρώτου εμφανισθησομένου, για να μή επιτρέψουν, πιθανώς, να κατορθωθή κάτι εκεί όπου αυτοί απέτυχον. Να μή ξεχνούμε ποτέ το “σύστημα”. Το μάτι του “μεγάλου αδελφού” είναι συνεχώς επάνω μας. Δεν το λέω για φόβο. Αυτό αντίκειται στήν πίστι μου, στο χαρακτήρα μου, στο επάγγελμά μου. Τό λέω για τα όσα συνέβησαν και που ένας ολόκληρος κόσμος επλήρωσε επειδή επίστευσε. Έχουμε τήν γνώσι 55 ετών. Μία γνώσι που απεκτήθη μέσα απο σωρεία πολυσχιδών κακών γεγονότων που εδημιουργήθησαν απο ανθρώπους. Άνθρωποι που έσφαλαν αλλά και ωρισμένοι που επί τούτου έπραξαν.

Οι πρώτοι μπορεί νά διορθωθούν. Οι δεύτεροι νά αποφευχθούν.

Το σύστημα θα προσπαθή πάντα. Είναι στο χέρι μας και στο μυαλό μας να το αντιμετωπίσουμε. Αυτή η κατάστασις που τώρα βιώνουμε είναι παλιά. Τό έγραψα ήδη. Θα δανεισθώ κομμάτια απο άρθρο της εφημερίδος “21ος αίών”, Ιούλιος-Αύγουστος 2000, για τού λόγου το ασφαλές. Τί έγραφαν πρίν 20 χρόνια, εθνικιστές και τί αντιμετωπίζουμε σήμερα: “Διανύουμε μία περίοδο όπου το εθνικιστικό κίνημα στην Ελλάδα αναζητά απεγνωσμένα την πολιτική και οργανωτική του μορφοποίησι. Δυστυχώς αυτό δείχνει νά είναι το πιό δύσκολο στάδιο... Καί όμως εδώ μιλάμε για ένα ζωντανό πολιτικό χώρο που υπάρχει πολλά χρόνια τώρα, που ανησυχεί, αυτοοργανώνεται, αυτοδιαλύεται (!), ανασυντάσεται και αναζητά λύσεις... Σ' αυτή την φάσι αναδεικνύονται τρία σημαντικά προβλήματα στον εθνικιστικό χώρο: α) της ΕΝΟΤΗΤΟΣ... β) της οργανωτικής δομής... γ) του πολιτικού λόγου που πρέπει να περνά πρός το σύνολο του ελληνικού λαού... Λάθη από όλες τις πλευρές. Υπερεκτίμησις δυνατοτήτων, μικροκομματικός εγωϊσμός... να μή μιλήσουμε για τον πόλεμο φθοράς του ενός προς τον άλλον... κατέδειξε δε την παθογέννεια του εθνικιστικού κινήματος και έστειλε σαφέστατο μήνυμα. Ένας φορέας... ένας ενιαίος πολιτικός λόγος. Ένα μεγάλο αγκάθι που βασανίζει πολλά χρόνια τώρα το εθνικιστικό κίνημα, αφού στούς χώρους που κινήθηκε, στις πολιτικές “επιμειξίες” που αναμείχθηκε για να ανδρωθή, στις συμμαχίες που έκαμε με “συγγενείς” φορείς... φορτώθηκε αμαρτίες και ταμπέλες που σαφώς το αδικούν, τουλάχιστον στον πυρήνα των ιδεολογικών και κοσμοθεωρητικών του εκφράσεων... πρέπει τώρα να οικοδομήση το μέλλον του ένας αυθεντικός εθνικιστικός φορέας μέσα από τίς ατόφιες, ξεκάθαρες ιδέες μας που έχουν ως πρωταρχική αξία το ΕΘΝΟΣ, την μοναδική έξαρσι της φυλής... να δώση τον σπόρο για τήν γέννησι ενός νέου κόσμου. Οι άλλοι πρέπει πλέον νά ενστερνίζονται τις ιδικές μας ιδέες... αλλά για να γίνη αυτό πρέπει νά προβάλλουμε αυτές τις ιδέες ξεκάθαρα και δυνατά. Ένα αυθεντικό εθνικιστικό κίνημα οφείλει να έχη παρόν και μέλλον, να πιστέψη τό ίδιο στις ιδέες του, στα οράματά του, στον πολιτικό του λόγο.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος είναι σαφέστατος. Αδύνατον να βαδίσετε μπροστά χωρίς να υπάρξη νέο πνεύμα, νέο ιδανικό, νέα πίστις... Να εκφράζη καθαρά πολιτικό λόγο που να εκπορεύεται από την ιδεολογία καί τήν κοσμοθεωρία του, με συνέπεια, συνέχεια, δύναμι και πάνω απ' όλα ΠΙΣΤΙ ”. Ακριβώς, πρίν 20 χρόνια. Τα ίδια πάντα. Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει να φαντάζεται τον εαυτό του αρχηγό κι άς μήν είν΄ άξιος ούτε γιά κλητήρας. Όποιος θέλει άς προσπαθήση. Δεν πρόκειται να υπάρξη ομόφωνη απόφαση ΠΟΤΕ! Όποιος μπορεί άς συνεχίση. Άς μη ρωτήση κανέναν. Μόνον την καρδιά του άς ρωτήση και το είναι του. Εάν μπορεί. Μη σκεφθή τι θα συναντήση.

“Τούς λαιστρυγόνες και τούς κύκλωπες μη φοβηθής. Δεν θα τούς συναντήσης εάν δέν τούς κουβαλά μέσα η ψυχή σου”. Άς μή ρωτήση κανέναν. Τόν εαυτό του άς ρωτήση. Αυτούς που θα σταθούμε γύρω του, μαζί του. Κι άς ξεκινήση.

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, καλή τύχη στο εθνικιστικό μας κίνημα. Καλή τύχη σ' ΕΜΑΣ.

Τ Ε Λ Ο Σ

Λέξεις:

Σύμφυρμα: συγκεχυμένον μείγμα

Γηγενώς: ο εκ του τόπου

Ειωθότα: τα ειθισμένα

Παθογόνος: ικανός να προκαλέση πάθησι

Παθογέννεια: ο τρόπος καθ' όν τα παθογόνα αίτια προκαλούν τας νοσηράς εκδηλώσεις.

Χωρίς να υπάρχη μέχρι τώρα μία εις βάθος, ενδελεχής και ειλικρινώς αντικειμενική εξιστόρησις των όσων διεδραματίσθησαν καθ΄όλην αυτήν την διάρκειαν των ετών αγώνος που διεμορφώθη το εθνικιστικό κίνημα, πολλοί έξέδωσαν φυλλάδια ή πρόχειρα έντυπα, που εξ όσων υπέπεσαν στην αντίληψίν μου, ο καθείς προσπαθούσε νά “σκεπάση” τα ιδικά του και να αφήση εκτεθειμένα όσων θεωρούσε αντιπάλους.

Θα περάση καιρός ακόμη για να γραφή η ιστόρηση αυτού του κινήματος που μέχρι τώρα αγωνιά να βρή τον δρόμο του μέσα απο πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς, ένοχες “ενώσεις”, σκολιές πορείες, παράξενους αρχηγούς, σύγχρονους “Δελαπατρίδες”, ετσιθεληκά ιδεολογήματα, αυτόβουλους θερμοκεφάλους οραματιστάς και προ παντός την πάντοτε υπάρχουσα παρουσία του συστήματος μέσα από ανθρώπους και κινήσεις.

Μέσα απο αυτό το θολό ανακάτεμα όχι ιδεών, αλλά περισσότερο πολιτικών κινήσεων είτε μικροομάδων είτε πιό οργανωμένων πολιτικών σχηματισμών (κομμάτων), θα προκύψη η τρίτη προσπάθεια του εθνικιστικού χώρου στην δημιουργία ενός πολιτικού φορέως με το ιδικό του ιδεολογικό περιεχόμενο και πολιτική πρότασι. Ήταν η δημιουργία της “Χ. Αυγής” απο τον Ν. Μιχαλολιάκο. Έχω μιλήσει γι΄αυτό ανωτέρω. Παρ΄όλο που υπήρξα καθέτως αντίθετος στην σκέψι και πολιτική αυτή κίνησι, τον καιρό που εκδηλώθηκε, όπως εκδηλώθηκε, δικαιολογώ, εν μέρει, τον Ν. Μιχαλολιάκο, διότι όλα τα “εθνικιστικά” είχαν φθαρή μέσα απο κινήσεις που σέ τίποτα δέν ωδήγησαν και άφησαν πίσω τους πικρίες, απογοητεύσεις, αντιδικίες, μίση, φθόνο και κακότητες. Έχω μιλήσει και εκφράση τις απόψεις μου για την “Χ. Αυγή”. Απετέλεσε την τρίτη και τελευταία προσπάθεια μετά την “4η Αυγούστου” και το “ΕΝΕΚ”. Βεβαίως μίλησα και για την ΕΝΕΠ που είχε άδοξο και άδικο τέλος, αλλά επιμένω στις δύο κύριες και μεγαλύτερες αυτές προσπάθειες.

Έτσι λοιπόν, όπως ο ίδιος ο Ν. Μιχαλολιάκος, το καλοκαίρι του 1980 μου εξεμυστηριεύθη, η Χ. Αυγή θά ήτο μία καθαρώς Ναζιστική Εθνικo/στική κίνηση. Όπως του είπα, αυτό για την Ελλάδα θα ήτο μία πολύ άσχημη αν όχι καταστροφική κίνησις. Στήν αρχή ελειτούργησε ως κλειστή Λέσχη.

Θά ήτο πολύ καλύτερον εάν παρέμενε έτσι και πολύ ολιγώτερον κακό θα εδημιουργείτο απ' ό,τι έγινε. Συγχρόνως με τις αποκλειστικώς εθνικο/στικές θέσεις και θεωρίες όπου ανεπτύσσοντο, για πρώτη φορά σε εθνικιστική κίνησι ενεφανίσθη ένας καθαρός και βίαιος αντιχριστιανισμός με ταυτόχρονη αναφορά λατρείας στον εχθρό του Θεού όπου του αφιερώνοντο ποιήματα και άρθρα. Η “Χ. Αυγή” προχώρησε σε θέσεις και πρακτικές με έναν τρόπο, επιθετικό, εξτρεμιστικό, τελείως πρωτόγνωρο ανοίκειο για την ελληνική πραγματικότητα, παράδοσι, ήθη και έθιμα. Γιά πρώτη φορά υβρίζετο το πρόσωπο του Θεού μέσα στον εθνικισμό και ήταν η Χ. Αυγή αυτή που προώθησε και ενίσχυσε τον αντιχριστιανισμό μέσα στο εθνικιστικό κίνημα, παρασύροντας πολλά νέα παιδιά σε θέσεις τελείως άσχετες με τήν ελληνική νοοτροπία και πίστη. Βεβαίως, συνέπεσε με το κίνημα ενός Ισπανοεβραίου, τού Πλάνα, την “Νέα Ακρόπολη”, πράγμα που σε πολλά συνέβαλλε νά απλωθή ο Νεοπαγανισμός, προσπάθεια και αυτό του παγκοσμίου κινήματος της “Νέας Εποχής”.

Από τούς πρώτους που μέσα στον χώρο δέχθηκε τα πυρά του αντιχριστιανισμού της Χ.Α υπήρξα εγώ και η κίνησι του ΕΕΛΕΚ. Ο Νεοπαγανισμός είχε ήδη αρχίσει νά απλώνεται μέσα στον εθνικισμό χωρίς όμως αυτό να τού επιτρέπει νά υπερηφανεύεται ότι αποτελεί συνιστώσα του εθνικισμού. Αντιθέτως μάλιστα. Ένας εξ εκείνων οι οποίοι προσεχώρησαν (πρός μεγάλη μου έκπληξι) στο κίνημα αυτό υπήρξε ο Ι. Σχοινάς, ο οποίος εξομολογήθη σέ τηλεοπτική εκπομπή ότι “μετά τα 40 μου εγκατέλειψα τον Χριστιανισμό...”. Εκείνο που δέν κατάλαβα εγώ είναι γιατί όσοι συναγωνισταί βλασφημούν την Ορθοδοξία, παντρεύονται με χριστιανικό γάμο, βαπτίζουν τα παιδιά τους και ...κηδεύονται χριστιανικώ τω τρόπω!! Γιατί αυτή η υποκρισία και ανακολουθία στις ιδέες και τα πιστεύω τους! Ίσως αυτός ο νεόκοπος αντιχριστιανισμός του να ήτο η αιτία που απο το βιβλιοπωλείο του “Νέα Θέση” χωρίς καμμία αιτία πολέμησε και δυσφήμησε τοσο το ΕΕΛΕΚ, το οποίο μάλιστα πουθενά δέν αναφέρει, σε μία συνοπτική αλλά εμπεριστατωμένη έκθεσί του για το εθνικιστικό κίνημα και τα εις αυτό δρώμενα στο http://fileleutheros. pblogs.gr.

Η “X. Aυγή” μόλις αντελήφθη ότι μέ όσα έλεγε και πίστευε στην Ελλάδα προκοπή δέν θα είχε ποτέ της, αλλάζει ξαφνικά και βγαίνοντας απο τον χώρο μιάς κλειστής Λέσχης πλησιάζει τον κόσμο με πολιτικοποιημένο πρόσωπο πλέον, χωρίς όμως στις εσωτερικές της δομές και τον εσώτερο μυημένο κύκλο της, νά έχει απαλλαγή απο όλα τα μέχρι εκείνης της ώρας ιδεολογικά της πιστεύω. Πέραν αυτού, ο σκληρός πυρήνας της ουδέποτε απηλλάγη των αρχικών του ιδεών και αυτό θα συνοδεύη την “Χ.Α” σέ όλη της την πορεία, δημιουργώντας προβλήματα στην προς τα έξω εικόνα της, όταν οι εσωτερικές της αντιφάσεις την εξέθεταν ως υποκριτική και ανακόλουθη. Πότε έλεγε την αλήθεια; Πρίν ή τώρα; Καί πάλι, ένα κόμμα μέ τόση πειθαρχία και ισχυρή δομή πώς παρουσιάζεται πρός τα έξω, με συνεχείς αποκαλύψεις απο τηλεόραση καί τύπο, να λέει άλλα απο αυτά που αρχικώς έλεγε; Πόσο σοβαρή και αξιόπιστη μπορεί νά είναι μία τέτοια κίνησι; Αυτό συνέβη και με την παρουσία της στη Βουλή. Μία συνεχής αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά στην εμφάνισι και στην εν γένει επικοινωνία της.

Τα μαύρα μπλουζάκια και οι ζόρικες εκδηλώσεις κατέληξαν σε κοστούμια και γραβάτες, με προσεγμένη συμπεριφορά και νοοτροπία. Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, αλλά όλο αυτό το κωμικό δέν προσιδιάζει μία σοβαρή, υπεύθυνη και αξιοπρεπή προσωπικότητα, που το για πρώτη φορά εισερχόμενο εθνικιστικό κόμμα στην Βουλή θα έπρεπε να εμφορείται. Η Χ.Α μου έδιδε πάντα την εντύπωσι μιάς ομάδας νεαρών που έπαιζαν, κάνοντας το κέφι τους, ικανοποιώντας την θέλησί τους να παριστάνουν τούς Γερμανούς Εθνικοσ/στάς. Ο Θεός τους έκαμε το μεγάλο δώρο να γεννηθούν Έλληνες κι΄αυτοί παρίσταναν τούς Γερμανούς. Κανένα εθνικιστικό κόμμα στην Ευρώπη, δεν μετήλθε τις τακτικές και τις απρόσεκτες εκδηλώσεις της Χ.Α. Εξέθεσαν έναν χώρο που τον πολεμούν όλοι του συστήματος, πληρωμένοι και ηλίθιοι και έδωσαν λαβές και τήν χρυσή ευκαιρία σε εχθρούς να επιτεθούν εναντίον του εθνικισμού και να τού προσάψουν κατηγορίες που δεν του αρμόζουν και να του προσδώσουν μία μορφή προσώπου που κυριολεκτικώς δεν το αντιπροσωπεύει.

Το κακό που έκαμαν, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις νεανικών ψυχών ήταν να μεταλλάξουν τις ψυχές αυτές στο να απαρνούνται την θεόσδοτη ελληνική τους καταγωγή και να αναζητούν φυλετικό στήριγμα καταγωγής τους σε Γερμανικό τοιούτο! Αυτό είναι έγκλημα! Υπάρχουν νέοι (;) στι διαδίκτυο που κατηγορούν τον ελληνισμό ως κάτι που υστερεί και μειονεκτεί μπροστά στον γερμανικό εγωϊσμό και φυλετική υπεροχή, θαυμάζοντες την περιλάλητη πειθαρχία του και ιδιαιτέρως την προσήλωσί του στο εθνικοσοσιαλιστικό “ιδεώδες”.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις:

Εμπεριστατωμένος: ο μετά προσοχής εξειργασμένος

Θεόσδοτος: δοσμένος από τον Θεόν

Ανοίκειος: μη φιλικός, ασύμφωνος, ανάρμοστος.

Τρανή απόδειξις των όσων γράφω, αποτελεί η συνάντησις των πρώτων ιδρυτών του μεταπολιτευτικού εθνικισμού με πρόσωπο του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, που μαζί με τήν γυναίκα του, συναντήθησαν στο εστιατόριο “Πρίγκιπος” (δεν υπάρχει σήμερα) περί την Ομόνοιαν. Με έκπληξι ο Γερμανός τούς άκουγε να μιλούν και νά προτείνουν εθνικοσοσιαλιστικές πρακτικές, με πνεύμα “βασιλικώτερον του Βασιλέως”.

Ήταν αυτός τότε που τους...συνέστησε... τον Ι. Μεταξά λέγοντας ότι “ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μία γερμανική ιδεολογία και ότι εσείς εδώ έχετε τον στρατηγό Ι. Μεταξά.” Δηλαδή, οι ξένοι “βλέπουν” καλύτερα από εμάς. Εν προκειμένω, ευτυχώς! Έτσι επελέγη η “4η Αυγούστου” ως κίνημα.

Εις το όνομα και το... περιεχόμενον. Έμενε ως παρελθόν η ” 4η Αυγούστου”. Ως σημείον αναφοράς δυνατόν νά στηρίζη μία νέα προσπάθεια.

Όμως, το ανέφερα ήδη. Η “4η Αυγούστου” υπήρξε δοτή. Αυτό δεν την μειώνει απολύτως σέ τίποτα στα όσα προσέφερε στο έθνος. Έχει νά κάμη όμως πολύ σέ ό,τι αφορά την δημιουργία ενός εθνικιστικού κινήματος. Δέν πάλεψε για τήν κατάκτησι της αρχής.

Τό “κόμμα των ελευθεροφρόνων” του Ι. Μεταξά μία μικρή παρουσίαν είχε στην Βουλή. Σε τίποτα απολύτως δέν ομοίαζε με τα κινήματα της Ευρώπης. Η φυσιογνωμία του Ι. Μεταξά παρέμεινε πάντα σοβαρή, καθόλου εμβληματική, χωρίς ιδιαιτερότητες που αφήνουν το πρόσωπο να εμπνέει και νά παραμένει έντονα στη μνήμη των οπαδών. Η “4η Αυγούστου” ήλθε έτοιμη για τίς χιλιάδες που την ζητωκραύγαζαν, χωρίς νά καταβάλουν κόπο για να την αναδείξουν.

Δεν υπήρξε πολιτικός αγών. Ζύμωσις. Πάλη στούς δρόμους. Όπως η “21 Απριλίου”. Ήλθε έτοιμη για όσους την χαιρέτησαν. Καί οι δύο όταν έφυγαν δεν πάλαιψε κανείς γι' αυτές. Μετά από χρόνια, οι αναμνήσεις ενός καλού καί ενδόξου παρελθόντος, κάποιοι που τους συγκίνησε η ιστορική των γεγονότων άνάμνησις...... Όμως δέν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει ότι δεν υπήρξε “ελληνικό ξεκίνημα”.

Δεν το αδικώ αυτό. Τί γνώσεις είχαμε τότε, παιδιά, επάνω σε κάτι που κανείς δέν εφρόντισε πιό πρίν να μας το καταστήση γνωστόν. Μπορώ να πώ ότι σε πολλά κατεβλήθη προσπάθεια νά καλύψη η “4η Αυγούστου” ιδεολογικές απαιτήσεις και συμβολισμούς και θεωρητικές δομές....

Η αρχή ήταν στραβή. Αθέλητα, εξ' ορμεμφύτου κινούμενοι, ούτως ή άλλως δέν ήταν όπως έπρεπε να είναι. Νά φαντασθή κανείς ότι ούτε τον Γιαννόπουλο δέν γνωρίζαμε. Ο Ίων Δραγούμης ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο σχετιζόμενο με τον μακεδονικό αγώνα, χωρίς ούτε κατ' ιδέαν νά έχη εκτιμηθή ως ο ιδρυτής τού νεοελληνικού εθνικισμού. Όμως προχωρούσαμε. Καί τον Γιαννόπουλο ανακαλύψαμε και στον Δραγούμη εδόθη η πρέπουσα θέσις. Θά κάναμε και άλλα πολλά. Όμως ήλθε η δευτέρα ατυχία. Η “21η Απριλίου”. Έχω όμως μιλήσει ανωτέρω γιά το θέμα αυτό και τήν παράξενη για εμάς πλοκή της τύχης.

Επί πλέον αμέσως μετά ήλθε η εμβόλιμος διάσπασις της κομματικής μας ενότητος. Τό όνομα του Πολύδωρα Δάκογλου θα συνδεθή με τήν δημιουργία των “Αχαιών” και έκτοτε θα παραμένη συνδεδεμένο μέ γεγονότα που ταλαιπώρησαν πολύ το κίνημα και το ωδήγησαν σε περιπέτειες και απαγοητεύσεις. Ποτέ μου δεν επίστευα ότι η κίνησις αυτή του Δάκογλου ήταν αυθόρμητη και αυτόβουλη, έστω και εάν δέν έπρεπε έτσι να γίνη. Δικαιώθηκα μετά από πολλά χρόνια. Το εθνικιστικό κίνημα, όπως ήδη ανέφερα, είχε ήδη τεθεί υπό το βλέμμα του “μεγάλου αδελφού”. Η “21η Απριλίου” παρείχε την καλυτέρα δυνατότητα για τον έλεγχο και εξόντωσί του, σ' αυτούς πού μέσα από την τότε κατάστασι κινούσαν νήματα εναντίον μας. Η τρίτη ατυχία, όπως τελικώς απεδείχθη, ήταν ο Αρχηγός. Τό κίνημα, μέχρι σήμερα, πάσχει από αυτήν την έλλειψι. Ο Κ. Πλεύρης υπήρξε βιβλιοθήκη γνώσεων πού ενίσχυε η εκ γενετής φοβερή μνήμη του. Όμως δέν υπήρξε, έστω και “ες μικρόν” Αδόλφος φόν Τάντεν (Ν.Ρ.D) ή Τζ. Αλμιράντε (MIS). Τού έτυχε η αρχή. Το ξεκίνημα. Τό “ήμισυ του παντός”. Δέν!

Ευφυής, με γνώσεις, έβλεπε την ιστορική στιγμή που εκλήθη για ένα μεγάλο ρόλο, περισσότερον μέ διάθεσιν παίκτου παρά οδηγητού και μάρτυρος. Ενα κίνημα γενιόταν χωρίς προστάτη. Χωρίς θαλπωρή κι αγάπη. Χωρίς αίσθημα θυσίας. Η “εθνικοφροσύνη” της “21ης Απριλίου” περιέπλεξε, αδικαιολογήτως για εθνικιστάς, τα πράγματα και ο “μικρός αστός” που εμφωλεύει στην κάθε ψυχή παρέμεινε και εδώ εις πολλά ρυθμιστής αποφάσεων. Η ηγεσία του Κ4Α δέν έπρεπε επ' ουδενί να εμπλακή στο καθεστώς της “21ης Απριλίου”. Μπορεί ο Δημόπουλος να περιγράφη σωστά τον χαρακτήρα του Κ. Πλεύρη αλλά και ο ίδιος, επί του προκειμένου, έσφαλεν! Ο Δενδρινός παρέμεινε μακράν, μόνος και το κίνημα παρέπαιε χωρίς ηγεσίαν, χωρίς οδηγόν. Η μεταπολίτευσις θά κάμη, όπως ήδη είπα, το κακόν χειρώτερον.

Πιστεύω ότι ο Κ. Πλεύρης είχε ήδη πάρει την απόφασιν να μή ασχοληθή με την πολιτικήν. Δεν ασπάζομαι αυτά, που σχετικώς, γράφει στο βιβλίον του “Γεγονότα 1965-1967”, με το ότι δέν εύρισκε συνεργάτας διά τήν εκ νέου συγκρότησιν του Κ4Α. Θυμάμαι ότι η πρός πάντας ρήσις του ήτο: Πρώτα θα βρούμε λεφτά και μετά η “4η Αυγούστου”. Δεν μπορεί να είμαι βέβαιος εάν βρήκε λεφτά και πώς. Ξέρω όμως ότι ουδέποτε έγινε προσπάθεια για επαναλειτουργία του Κ4Α. Πιστεύω ότι ούτε το “Ελλήνιον” ούτε η “Πρώτη Γραμμή”, ούτε το “ΕΜΕΙΣ” απετέλεσαν προσπάθειες σοβαρές ανάλογες τού παρελθόντος ως Αρχηγού της “4ης Αυγούστου”. Πιστεύω ότι, σύμφωνα με τον χαρακτήρα του Κ. Πλεύρη, θα εκάλυψαν ανάγκες ή προθέσεις ή τη φιλοπαίγμωνα διάθεσιν τού Κ. Πλεύρη στα πολιτικά του χώρου μας. Πάντως, εκτός όλων αυτών η συμβολή του στην μόρφωσι και αποκάλυψη (το εννοώ) της ελληνικής παιδείας, ιδία την εκ της αρχαιότητος, σε χιλιάδας Ελλήνων υπήρξε μοναδική και πρωτόφαντος.

Όμως ο λόγος γίνεται για το κίνημα.

Μέσα από αρχηγίσκους και ομάδες η δευτέρα μεγάλη προσπάθεια που επιχειρήθηκε ήταν το Ε.Ν.Ε.Κ. Ο Δάκογλου ως αρχηγός απεδείχθη και δραστήριος και οργανωτικός, όμως η “σκοτεινή” πλευρά του με τούς Αχαιούς θά ρίχνη και εδώ την σκιά της. Λεφτά υπήρξαν. Το ανέφερα ήδη. Υπήρξε όμως και όχι καλή διαχείρησις. Το θέμα δέν είναι αυτό. Ποτέ δεν θα είναι. Τα λεφτά έπονται. Δεν προηγούνται. Οι άνθρωποι τραβούν εμπρός. Τα λεφτά θα ακολουθήσουν. Θά βρεθούν. Το Ε.Ν.Ε.Κ χαρακτηρίσθηκε από διακυμάνσεις. Ανεβοκατεβάσματα. Δέν το κατάλαβα ποτέ αυτό. Υπήρξε κόσμος. Ενθουσιασμός. Σχολές στελεχών. Κινητοποιήσεις. Ομιλίες. Αυτό όμως φόβησε το “σύστημα”. Τό “μάτι” πού με παρακολουθεί. Νομίζω ότι η τελευταία μεγάλη επιτυχία της εκλογής δύο Δημάρχων στις εκλογές της Τ. Αυτοδιοικήσεως, ήταν και η τελευταία αναλαμπή του Ε.Ν.Ε.Κ. Όνειρο όλων μας ήταν πάντα η είσοδος στήν Βουλή. Η εκλογή αυτή τών δύο Δημάρχων μάς γέμισε ενθουσιασμό. Γιά πρώτη φορά εθνικισταί εξελέγοντο διά ψήφου σε εκλογές. Έστω τοπικές. Το είδαμε όλοι σάν τήν αρχή. Τό τέλος ήλθε πολύ γρήγορα. Παρακολουθούσα το Ε.Ν.Ε.Κ.

Ήταν ακατανόητη η πορεία του. Αδικαιολόγητες κάμψεις μετά από ανυψώσεις ελπιδοφόρες. Θεωρώ τόν Π. Δάκογλου ως τον κατ' εξοχήν υπεύθυνο για αυτήν τήν σκολιά και ανεξήγητο πορεία του Ε.Ν.Ε.Κ. Έμοιαζε σάν ένα μπαλόνι που κάποιος το φούσκωνε καί ξεφούσκωνε συνέχεια. Παραγοντισμός, γκρίνια, λοβιτούρες. Πάντα η απαγοήτευσι θάναι η κατάληξις και στο τέλος η διάσπασις από την “Απριλιανή” μερίδα του χώρου. Το Ε.Ν.Ε.Κ. Ήταν μία μεγάλη ελπίδα. Γιά όσους εσκέπτοντο άδολα και αγνά. Σ' αυτό μετείχαν οι τελευταίοι της παλαιάς (τώρα πιά) φρουράς. Όσοι δεν έφυγαν με την διάλυσι του Κ4Α δώσανε εδώ τον αγώνα τους. Με τίποτα δέν συγκρίνονται εκείνα τα παιδιά με τούς σημερινούς φαμφαρόνους, ψυχάκιδες και ιδιαιτέρους, που λυμαίνονται τον χώρο. Μιά γενιά ανθρώπων με ικανότητες και γνώσεις, σοβαρότητα και προσγειωμένες στο “Τι δεί πράττειν”, οι περισσότεροι επιτυχημένοι κοινωνικώς (αυτό γιά μένα δέν είναι το άπαν) έχουν πλέον αποσυρθεί. Τούς κακίζω γι' αυτό. Τούς μέμφομαι και τούς κατηγορώ. Η πατρίδα τώρα τούς έχει μεγάλη ανάγκη. Μεγαλύτερη ανάγκη ο χώρος μας. Πού είναι;

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Έζρα Πάουντ! Οι ιδέες δεν σε απογοητεύουν ποτέ. Οί άνθρωποι σέ απογοητεύουν. Εν πάση περιπτώσει το “μπαλόνι” του Ε.Ν.Ε.Κ φούσκωνε-ξεφούσκωνε, έσκασε στά χέρια τού Π. Δάκογλου, εκεί που θάπρεπε νά είχε εισέλθει στην Βουλή πρίν τη Χ. Αυγή.

Συνεχίζεται

Λέξεις:

Εμφωλεύω: κρύπτομαι εντός

Σκολιά: αινιγματώδης – ασαφής

Φαμφαρόνος: ο ανόητος, μεγαλαυχών

Μέμφομαι: ευρίσκω σφάλμα

Φιλοπαίγμων: ο αρεσκόμενος νά αστειεύεται

Λοβιτούρα: παρασκηνιακή ενέργεια

Δεν ξέρω εάν αυτό αληθεύει, αλλά πολύ φοβούμαι ότι δεν θα απέχει της αληθείας. Οι άνθρωποι που γνωρίζω ή έχω ακούσει γι' αυτούς, ανήκουν στούς κύκλους της εκκλησίας, με δεσμούς προς ωρισμένα πρόσωπα ιερωμένων είτε ανήκοντες σε εκκλησιαστικές οργανώσεις ή κύκλους. Η επίρροια του ιερατείου προς αυτούς είναι ουσιαστική και μεγάλη. Ιδιαιτέρως η ψυχική τους μορφολογία τούς εμποδίζει να αντιληφθούν τους ξεχωριστούς ρόλους που απαιτεί η νέα προσπάθεια που, προφανώς, έχουν αναλάβει κληρικοί και λαϊκοί μαζί. Πιστεύω ότι τα πράγματα εδώ θα μπερδευθούν χειρώτερα και δεν θα καταλήξουν πουθενά και το χειρώτερον, η αποτυχία θα συνεπιφέρει κακίες και αιτιάσεις οργισμένες εκατέρωθεν, στο ποσοστό ευθύνης μεταξύ ιερωμένων και λαϊκών.

Εξ όσων γνωρίζω η πρώτη προσπάθεια εγένετο με κόμμα σχηματισθέν απο ανωτάτους αξιωματικούς. Μονές του Αγ. Όρους εβοήθησαν και έδωσαν, ως ελέχθη, και την “ευλογίαν” τους. Τα αποτελέσματα της όλης προσπαθείας κακώς πορευθείσης και ακόμη χειρώτερον εκτιμηθείσης ως αποτέλεσμα, επιφέρον αυτό που ήταν φυσικό να προκύψη απο μία τέτοια συνεργασία. Δυσαρέσκεια, αντιγνωμίες, πικρίες κλπ, πράγματα που συμβαίνουν όταν υπάρχει εξ αρχής κακή εκτίμηση, κακός σχεδιασμός, εσφαλμένη τοποθέτησις, παρά πάσαν καλήν πρόθεσιν και διάθεσιν ψυχής. Αυτό με την σειρά του ωδήγησε, ως πληροφορούμαι, στην δημιουργίαν δευτέρου εγχειρήματος και ...μετάθεσιν της “ευλογίας” σε άλλα πρόσωπα. Άν δεν αφορούσε την εκκλησία η υπόθεσις αυτή θά έλεγα ότι είναι κάτι χειρώτερο απο αστείο. Η παρουσία της εκκλησίας και ο εγωϊσμός της να παίξη τον πρωτεύοντα καθοδηγητικόν ρόλον “εν ου παικτοίς”, θα οδηγήση μία ακόμη προσπάθεια σε αποτυχία και το χειρώτερο σε απαγοήτευσι.

Όλα αυτά τα χρόνια ακατάλληλοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να αντιπροσωπεύσουν ιδέες και προσπάθειες πέραν των ικανοτήτων τους, με μόνον τους εφόδιον και ισχυρόν κίνητρο τον εγωϊσμό τους και τήν ένοχη φιλαυτία τους, που τούς απαγορεύει νά αντιληφθούν τί ακριβώς συμβαίνει και πώς πρέπει να αντιμετωπισθή. Η απαγοήτευση ως αποτέλεσμα περνάει μέσα στις ψυχές πολλών που με άδολη επιπολαιότητα επίστευσαν και ήλπισαν. Δεν πρέπει ποτέ κανείς να απαγοητεύεται, αλλά να επιχειρή εκ νέου και πάλι να επιχειρή. Καί μόνος και μετά πολλών.

Εάν κάποιοι τα εθαλάσσωσαν δεν εχάθη το πάν. Δεν φταίνε οι ιδέες εάν κάποιοι δεν τις υπηρετούν ορθώς ή ακόμη πολύ χειρώτερον τις εκμεταλεύονται, τον εαυτόν τους προβάλλοντες. Πρίν απογοητευθή κανείς, καλόν θα είναι να κάμη μίαν κριτικήν αυτών που ακολούθησε και αυτοκριτική στο πού ο ίδιος ευθύνεται για τις επιλογές του. Τις περισσότερες φορές το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης το έχουμε εμείς οι ίδιοι, που ελεύθερα ακολουθούμε ανθρώπους και ιδέες, για να κακίσουμε μετά, όταν όλα δεν πήγαν καλά, όχι τούς εαυτούς μας αλλά αυτούς που ακολουθήσαμε. Γιατί; Σε γενναίες και ορθές σκέψεις η απαγοήτευση δεν υπάρχει. Η ειλικρινής αναζήτηση των σφαλμάτων όχι μόνον δεν μας απομονώνει τού αγώνος, αλλά αντιθέτως μας ωθεί σε μία νέα αναζήτησι που θα δικαιώσει τα πιστεύω και τις ελπίδες μας.

Τα δύο τελευταία θέματα που θέλησα να ασχοληθώ, επειδή και τα δύο άπτονται του εθνικιστικού χώρου, όσον αφορά τις ιδέες απο τις οποίες εμφορούνται άνθρωποι που σχετίζονται, περισσότερο ή λιγώτερο με τον χώρο αυτό, ήταν ο στρατός και η εκκλησία. Ακροθιγώς έθιξα θέματα. Ο στρατός και η εκκλησία ήταν πάντα για την Ελλάδα τα δύο αντιστήλια στα οποία σε καιρούς χαλεπούς εστηρίζετο.

Οι εχθροί μας μάς γνωρίζουν καλώς. Πολύ καλώς.

Πολύ καλύτερα απ' ό,τι εμείς γνωρίζουμε τούς εαυτούς μας. Ως έθνος. Ως λαός. Το εναντίον μας σχέδιον αφανισμού μας απο προσώπου γής, έχει λάβει κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια, έναν φρικτό μονόδρομο που οι όποιες, κατά καιρούς, αντιστάσεις εκ μέρους μας, μοιάζουν με κλαράκια μπροστά σε οδοστρωτήρα. Ο στρατός και η εκκλησία έπαψαν να λειτουργούν ως εθνικά αντιστήλια. Η “Νέα Εποχή” μέσω των πολιτικών και του λαοφόνου κοινοβουλίου μετά τήν εμφάνισίν της ως καθεστώς μεταπολιτεύσεως, έρριξε συντριπτικό το βάρος, ως εξουσία, επάνω τους. Ο στρατός απεμυώθη κάθε δυνατότητος προς αντίδρασιν, μετατραπείς σε σύνολα πειθήνιων υπαλλήλων, μακράν κάθε μεγαλοϊδεατισμού και εθνικής εξάρσεως, η δέ εκκλησία μετά την δολοφονίαν του μακαριστού Χριστοδούλου κλείσθηκε στο...καβούκι της, μηδεμίαν θέλουσα έχειν σχέσιν με ο,τιδήποτε πέραν των... εκκλησιαστικών της. Περί εθναρχούσης εκκλησίας και περί “ιερών και οσίων”... αυτά θα λέμε τώρα!

Κ Α Ι   Τ Ω Ρ Α;

Τώρα έφθασα στό τέλος. Πέρασα 55 χρόνια σε 37 συνέχειες, σε περίπου 7-8 μήνες. Πενήντα πέντε χρόνια σε 8 μήνες! Δεν είπα όσα θα ήθελα. Ίσως και να μήν έπρεπε να πώ. Μία ζωή αφιερωμένη σε μία ιδέα. Δεν είπα ότι έκαμα τρομερά και μεγάλα. Είπα ότι στάθηκα πιστός σ' ό,τι επίστευσα.

Δεν πρόδωσα. Δεν συνεργάσθηκα. Δεν συμβιβάσθηκα. Δεν κατέδωσα. Δεν υπεχώρησα.

Το “ρούχο” που “φόρεσα” όταν ξεκίνησα, αυτό “φοράω” ακόμη. Δεν έκαμα κακό σέ κανέναν. Μού έκαμαν. Συκοφαντήθηκα απο μικρούς, ελαττωματικούς, χυδαίους και δειλούς. Φυλακίσθηκα. Δεν κατηγορώ κανέναν γι' αυτό, εκτός τού κράτους. Υπέφερα. Πέρασα δύσκολες ημέρες.

Καί ακόμη περνάω. Με επρόδωσαν. Δεν επρόδωσα ποτέ μου κανέναν. Μου επρότειναν. Δεν δέχθηκα. Μέχρι που νά πεθάνω θα μείνω πιστός στον Χριστό, στην Ελλάδα και στον εθνικισμό. Αυτή υπήρξε η ζωή μου. Τώρα δεν αλλάζει μέ τίποτα. Ήθελα, πρίν κλείσω, να κάμω μία αναδρομή στα όσα έγραψα. Πώς εξεκίνησα. Τί έζησα. Γιατί τα πράγματα για εμάς τούς εθνικιστάς δεν είχαν αυτό που παρατηρείται στην Δύσι;

Γιατί ότι και εάν κάναμε (-με;) δεν κατάληξε πουθενά σε θετικό αποτέλεσμα. Γιατί μετά απο 56 χρονια παρουσίας τού κινήματός μας στην πολιτική ζωή της χώρας παραμένουμε σε μία κατάστασι καθόλου... “ευχάριστη” ή αισιόδοξη θά έλεγα. Γιατί μετά από τόσους αγώνες ευρισκόμεθα πολυ χειρώτερα απ' ό,τι ξεκινήσαμε. (Ένας Αρχηγός, ένα κόμμα, μία ιδεολογία). Θα επιχειρήσω νά πώ λίγα περισσότερα απ' ό,τι μέχρι τώρα εξέθεσα, την γνώμη μου εκθέτοντας πάντα και τίποτα άλλο. Η αρχή έγινε λάθος.

Σ' αυτό συνέτεινε τό ότι στήν Ελλάδα δέν υπήρξε εθνικιστικό κίνημα. Δηλαδή, ανάλογο πολιτικό παρελθόν με κατάκτησι της πολιτικής εξουσίας. Τα δημιουργηθέντα τότε, πρίν τον πόλεμο, κινήματα μάλλον γραφικά θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν παρά σοβαρά στην όλη τους παρουσία. Κι εδώ, ακόμη, δεν ήσαν αυθεντικά. Δηλαδή γνήσια, γηγενή στην δημιουργία τους. Μάλλον προσπάθεια να μιμηθούν τα αντίστοιχα στην Ιταλία και αργότερα στην Γερμανία, παρά σαν κάτι ελληνικό βγαλμένο απο τήν ελληνική διαχρονική πραγματικότητα. Φαίνεται, εξ άλλου, αυτό απο τήν προσπάθεια νά “ντύσουν” τα ξένα, εισαγόμενα, ιδεολογήματα με ελληνικές παραδοσιακές “ενδυμασίες”. Αυτό δυστυχώς, όπως θα αναφέρω κατωτέρω, είναι ακόμη μία τραγική πραγματικότητα του τωρινού εθνικισμού.

Ακόμη και η πορεία των 3Ε που εξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη μία κακή αντιγραφή της “πορείας στήν Ρώμη” ήταν. Τό ίδιο γραφικές ήσαν και οι προσωπικότητες τών “αρχηγών” των τότε κινημάτων. Γιά όποιον ενδιαφέρεται να παρακολουθήση το σκεπτικό που εκθέτω, τον παραπέμπω στο έγκριτο βιβλίο του συναγωνιστού Ι. Χονδροματίδη. “Οι Έλληνες Φασιστές”, εκδόσεις “Πελασγός”.

Συνεχίζεται

Λέξεις

Πειθήνιος: επί ίππου, ο υπακούων εις τα ηνία, μτφ: ο πειθαρχικός.

        Αυτό η εξουσία το φοβάται! Γνωρίζει πολύ καλώς ότι κάθε αναμέτρησις με την εκκλησία θα είναι προς καταστροφήν της. Οποιοσδήποτε θέλησε να “κτυπήση” την εκκλησία, το κεφάλι του “εκτύπησε”. Αυτό που για τον εθνικιστικό χώρο είδαμε να συμβαίνει με την Χρυσή Αυγή.

Εδώ ακολουθήθηκε η γνωστή μέθοδος των υπηρεσιών του κράτους. Η κατασκευή, ή προώθησις ηγετών φίλα κειμένων προς τήν εξουσίαν.

Η ύπουλος αυτή τακτική που πολλά εστοίχησε στο έθνος, στην επι δύο αιώνας πορείαν του και πού εστοίχισε και σ' εμάς του εθνικιστικού χώρου, σε ταλαιπωρίες, αποτυχίες και κακά αποτελέσματα προσπαθειών και διάψευσιν ελπίδων!

Με την μεταπολίτευσιν και προϊόντος του χρόνου, το ανθελληνικόν κατεστημένον του ελλαδικού κοινοβουλίου άφηνε, πλέον, εμφανώς να καταστή αντιληπτόν ότι είς εκ των μεγαλυτέρων στόχων του προς καταστροφήν ήτο η Ορθοδοξία. Με δεδομένη τήν σύμπλευσιν της ηγεσίας της εκκλησίας με το αντίχριστον κράτος και την εμφανήν εις όλους δολοφονίαν του Χριστοδούλου και μάλιστα σε υπολογισμένες στιγμές πρίν την εμφάνισιν της τεχνητής κρίσεως των μνημονίων, κύκλοι τινές εντός της εκκλησίας κατάλαβαν ότι δέν τους απομένει τίποτα άλλο από τον πολιτικό αγώνα. Αυτός βεβαίως δεν μπορεί να εμφανισθή με εκπροσώπους εκ του ιερατείου, ουδέ κάν την ανοικτήν πολιτικήν αντιπαράθεσιν της Ι. Συνόδου εναντίον του κράτους. Αυτό θα οδηγούσε σε εμφύλιο διαμάχην. Άλλωστε πολλοί εκ της Ι. Συνόδου επίσκοποι, αλλά και άλλων βαθμών ιερωμένοι ευρίσκονται παρά το πλευρόν των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι ολόκληρος η εκκλησία ενωμένη απέναντι στις ανθελληνικές και αντίχριστες κυβερνήσεις της εθνοκτόνου μεταπολιτεύσεως. Άρα λοιπόν αλλοιώς έπρεπε να συμβή.

Καί εδώ αρχίζουν τα λάθη και τα παρατράγουδα.

Ο μακαριστός επίσκοπος ενόπλων δυνάμεων επι δικτατορίας, Νικόλαος, οσάκις ήρχετο να επισκεφθή τον στρατηγό πατέρα μου, συνήθιζε να μου λέει στις επί μέρους συζητήσεις που επεδίωκα μαζί του, νεαρός εύελπις τότε. “Παιδί μου, ωσάκις η εκκλησία μπλέχθηκε με την πολιτική τα εθαλάσσωσε πάντα”. Ευρισκόμεθα στην αρχή αυτής της φάσεως. Η εκκλησία, εκτός της αγνωσίας της περί τα πολιτικά, διότι ως θέμα κοσμικόν δέν την απησχόλησε ποτέ σοβαρώς, υπόκειται σε πολλά φοβικά σύνδρομα, τα οποία της καθορίζουν την καθ' όλα στάσιν της έναντι των εκάστοτε κοινωνικών εξελίξεων και δρώμενων. Θά έπρεπε η εκκλησία νά έχει προ πολλού αντιληφθή ότι δέν ευρίσκεται εν ουρανώ αλλά εν τω κόσμω τούτω των ανθρώπων, των διεθνών συμφερόντων και σχεδιασμών. Αυτό που το Βατικανόν προ πολλού, άν όχι εξ αρχής, αντελήφθη και αναλόγως έπραξεν. Δέν εκκοσμικεύεται η εκκλησία ζώντας κοντά στα προβλήματα του ελληνισμού και του καθ' ημάς “περιούσιου λαού του Θεού”, αλλά ακριβώς αυτόν τον λαόν, τον παρά του Θεού δεχθέντα “όλας τας χάριτας και όλας τας αρετάς” (Παπαρηγόπουλος) βοηθάει και στηρίζει απέναντι μιάς μιαράς και ενόχου κοσμικής εξουσίας, η οποία όπως αναμφισβητήτως πλέον έχει αποδειχθή, σχεδιάζει την καταστροφήν του.

Επί Βυζαντίου, όπως προείπα, πολλαπλώς η εκκλησία ανεμίχθη εις τα πολιτικά πράγματα, άλλοτε προς το έθνος και άλλοτε εναντίον του Αυτοκράτορος ως ηγέτου κάθε εξουσίας, αλλά ανεμίχθη. Και δεν ήσαν λίγες οι φορές όταν ο Πατριάρχης ιστάμενος όρθιος προ των πυλών της Αγίας Σοφίας “απηγόρευε” την είσοδον εις τον Αυτοκράτορα λόγω της όποιας αιτίας κοινωνικής, κρατικής ηθικής. Πολλά άλλαξαν απο τότε. Όπως ήδη ανέφερα αιτία ήταν ο Οθωμανοκρατία. Έκτοτε η εκκλησία σύρεται όπισθεν τής κάθε ...”εκλεγμένης” απο τον λαόν κυβερνήσεως.

Χαρακτηριστικώτερον παράδειγμα εκείνο το ανίερον και ανθελληνικόν και αντικανονικόν εκκλησιαστικόν πραξικόπημα δυο μασώνων, του Πατριάρχου Μεταξάκη και του κακή τη μοίρα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Παπαδοπούλου, με την “συνδρομήν” και συγκατάβασιν ενός σκοτεινού διά τον εν τη Μικρά Ασία ρόλον του, αξιωματικού πρωθυπουργού. Του Ν. Πλαστήρα. Αργότερα και με την εμφάνισιν του κομμουνισμού, αυτού του των πάντων ολετήρος, η εκκλησία ολοέν και επεριορίζετο στα στενά εκκλησιαστικά-εκκλησιολογικά της όρια. Το οριστικόν κτύπημα, όπως και για πολλά εθνικά θέματα, ήλθε με το προδοτικό καθεστώς της μεταπολιτεύσεως. Ουδέποτε η εκκλησία κατήλθε σε τόσο χαμηλά επίπεδα ανοχής κάθε εναντίου της πίστεως μέτρου εκ μέρους της . Ιδία η λέξις “κομμουνισμός”, “κομμουνιστικό” ή άλλο τι σχετικόν δεν τολμάται νά αναφέρεται υπο ουδενός ιερέως, η θεολόγου ή του όποιου εκκλησιαστικού παράγοντος. Ακόμη και ... ψάλτη. Έφθασε στο προδοτικό σημείο (ναί) να καλεί τον ελληνικό λαό να μη λαμβάνη μέρος στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας!

Όπως ανωτέρω ανέφερα η εκκλησία πάντα θα αρκείται στην συνεργασία με την εξουσία μέσω ενός καλού συμβιβασμού. Τό ζήσαμε εξ άλλου και με την πρόσφατη περιπέτεια ενός ολοκλήρου θρησκευομένου λαού λόγω των (δήθεν) περιοριστικών δια τις εκκλησίες μέτρων και της αισχρής, ανίερης και βλάστημης επιθέσεως του πολιτικού κόσμου εναντίον της Θείας Κοινωνίας! “Μη μιλάτε. Αρκεί νά υπάρχουμε”. Ξεχνούν όμως το “καλύτερα ο πόλεμος αντί ειρήνης χωριζούσης του Θεού”. Αυτοί οι δειλοί υπηρέτες ενός γενναίου Θεού δεν μπορούν νά μας εμπνεύσουν ούτε να μας καλέσουν εις υπακοήν. Μετά τα φοβικά σύνδρομα που επικρατούν στους εκκλησιαστικούς χώρους θα δώσουν την “έμπνευσιν” σε ωρισμένους “παλήκαρους” ρασοφόρους να βγούν επιδεικτικώς και να καταφερθούν εναντίον του εθνικισμού ως αίρεσιν! Είναι ωραίον για αυτούς να εμφανίζονται ως συμπλέοντες με τα ισχύοντα των καιρών και ασφαλές, ώστε να μη κατηγορηθούν και να εμφανίσουν το ...προοδευτικό πρόσωπο της εκκλησίας που θα τούς καταστήση συνομιλητάς και συνδαιτημόνας, εις την ένοχον τράπεζαν της εθνικής προδοσίας. Θά έλεγα “ντροπή” αλλά πού νά βρεθή.

Μέσα σε αυτήν την νοσηράν κατάστασιν πού επικρατεί ωρισμένοι έστω και αργά εσκέφθησαν να... αναλάβουν δράσιν. Δράσιν, αλλά πώς; Δεν μπορούμε να εμφανισθούμε εμείς οι ιερείς (πολύ ορθώς) αλλά θά βάλουμε δικούς μας να το κάμουν.

Βεβαίως, στην Κύπρο το έκαμε ο Μακάριος (Μούσκος) και δεν έδωσε λόγο σε κανέναν, αλλά εδώ; Εν πάση περιπτώσει επιχειρήθηκε εμμέσως. Εδώ τα αστεία. Ο ελοχεύων κατά κόρον εγωϊσμός δεν επιτρέπει στούς επιλεχθέντας λαϊκούς “αυτονομίαν” κινήσεων και ελευθερίαν επιλογών.

Ο “καθωσπρεπισμός” η “κυριλέ” συμπεριφορά, η απαγόρευση “ακραίων” τοποθετήσεων και άλλα φαιδρά για την φρικτή κατάστασιν που αντιμετωπίζουμε, είναι μερικά από εκείνα που υπαγορεύονται ως τακτική πολιτικού αγώνος απο τούς “ρασοφόρους” προς τους “λαϊκούς”. Η τυχούσα οικονομική ενίσχυση απο τούς πρώτους στούς δεύτερους καθιστά τις όποιες δεσμεύσεις επι τού αγώνος τροχοπέδη και εμπόδιο στήν όλην εξέλιξίν του. Είναι φύσει αδύνατον με το υπάρχον εκκλησιολογικόν “πνεύμα” να καθοδηγηθή πολιτικός αγώνας.

Δεν ομιλώ για ιδεολογία, πειθαρχία, έναν αρχηγό, συμβολισμούς, συνθήματα ρηξικέλευθα, επαναστατικά, αντιεξουσιαστιά κλπ. κλπ. Δεν είναι δυνατόν ιερωμένοι να κατευθύνουν έναν πολιτικό αγώνα μέσα από τήν μέχρι χθές ισχύουσα, για αυτούς, εκκλησιαστική νοοτροπία και ηθική. Θυμάμαι τον Παπαφλέσσα, όταν ήλθε να ενημερώση τον επίσκοπο Παλαιών Πατρών, Γερμανό, για τήν θέλησι-διαταγή της “Φιλικής Εταιρείας” στην εξέγερσι της Πελοποννήσου. Ο δεύτερος τον εχαστούκησε, τον απεκάλεσεν εξωλέστατο και τον ενέκλεισεν στην μονήν τού Μεγάλου Σπηλαίου δια επιτήρησιν. Ο πρώτος ήταν επαναστάτης, ο δεύτερος παπάς! Με τέτοιους παπάδες γίνεται προσπάθεια πολιτικού αγώνος δια την αντιμετώπισιν του τέρατος της εξουσίας. Μάλιστα περιήλθε εις γνώσιν μου ότι υπάρχει κάποιος Αρχιμανδρίτης “ειδικός” στο ... να φτιάξη κόμματα!!

(Να δώ τί άλλο θα ακούσω).

Συνεχίζεται

Λέξεις:

Συγκατάβασις: ενδοτικότης, συγκατάθεσις

Ολετήρ: ο επιφέρων καταστροφάς

Συνδαιτημών: ο μετέχων εις γεύμα

Εξώλης: ο ηθικός διεφθαρμένος.

Μέ δεδομένη την έπιρροήν της επί τών πιστών σέ θέματα ψήφου, η εκκλησία απεδείχθη κατωτέρα των περιστάσεων.

Διαιώνισε κακώς γιά την πατρίδα πολιτικές καταστάσεις, ενισχύοντας ανθρώπους και κόμματα, πού εάν είχε την απλήν διάθεσιν, λίγο νά εμβάθυνε στις επιλογές της, τους ανθρώπους αυτούς όχι μόνον δέν θά τους ενίσχυε αλλά ώς βδελύγματα θά τούς περιφρονούσε και θά τούς απεκήρυττε. Μασόνοι, ομοφυλόφυλοι, απατεώνες μέ μόνην τήν κρίσιν ότι ευρίσκοντο εντός παρατάξεων “εθνικώς φρονούντων”, ετύγχανον τής στηρίξεως καί τής ψήφου τού υπ´ αυτής ελεγχομένου ποιμνίου. Από τήν άλλην, οι πολιτικοί, εφρόντιζαν νά παρουσιάζονται ώς “μακρυσταυρίτες” καί ένθεοι, φροντίζοντας, όποτε εχρειάζετο, νά θεραπεύουν μέ παροχές ανάγκες εκκλησιών καί μοναστηρίων. Το “αλισβερίσι” δηλαδή τού ρουσφετιού σ´ όλο του τό μεγαλείο. Μέ την γνωστήν εμμονήν της εκκλησίας είς τάς σχέσεις της μέ την εξουσίαν, οι πλείστοι τών ιερωμένων όλων τών βαθμίδων, ιδία τών ανωτέρων, μονίμως εχαριεντίζοντο μέ τους εκάστοτε εκπροσώπους της, χειραγωγούντες το ποίμνιον και καθησυχάζοντάς το υπενθυμίζοντας τόν πρός εαυτούς σεβασμόν και υπακοήν.

Τα πράγματα είς τόν χώρον του πατρίου εορτολογίου ήσαν ακριβώς τα ίδια και εν πολλοίς χειρότερα. Εδώ, ο φανατισμός (ζήλος) και η εκ τών ιερέων εξάρτυσις σέ γνώμες καί αποφάσεις, επί παντός επιστητού, έφθανε είς το απώγειόν του. Τό πλέον δέ αρνητικώς σοβαρόν ήτο η περιφρόνησις μέχρι ακρότητος, είς κάθε τι πού αφορούσε τήν αρχαιότητα και έν γένει τήν ελληνικήν παιδείαν καί η μέχρι λατρείας προσήλωσίς του είς κάθε εβραϊκόν ! Κάτι ανάλογον δυστυχώς, μέ τον εθνικιστικόν χώρον όπου περιφρονείται τό Βυζάντιον καί η χιλιόχρονη ελληνοχριστιανική αυτοκρατορία μας, ενίοτε δέ μέ βλακώδες καί ανιστόρητον μίσος. Αυτές οι ανθελληνικές ροπές μέσα στά δύο αυτά κοινωνικά σύνολα, περιχαρακωμένα αμφότερα στίς στρεβλές αντιλήψεις τους, είς πολλά εζημίωσαν και ζημιώνουν τήν πατρίδα και βλάπτουν καταστροφικώς τό εθνικόν συμφέρον.

Κρίμα, διότι καί τά δύο αυτά σύνολα παραμένουν στόν πυρήνα τους τραγικώς ανελλήνιστα ! Καί εάν διά τόν εθνικισμόν ευθύνονται ωρισμένοι θερμοκέφαλοι καί η ύπουλος τού κράτους παρουσία είς πολλά, διά τούς ανωτέρω αναφερομένους χριστιανούς ευθύνονται οι ιερείς, αποκλειστικώς και μόνον ! Τί ωραίον θά ήτο εάν είχαμε περισσοτέρους χριστιανούς Ελληνας και εθνικιστάς χριστιανούς !

Εν πάση περιπτώσει, τήν ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι και τήν πρός τήν ιεράν πατρίδα αναγνωρίζοντες υποχρέωσιν και ευθύνην, συμπράξαμε ενεργώς μέ τό ΕΛ.ΚΙ.Σ. μέ ειλικρίνειαν και αγωνιστικότητα. Μέ τίς λιγοστές δυνάμεις πού διαθέταμε, πολύ δυνατότερον από ἀλλη αριθμητική ή άλλη αδυναμία μας, ήταν ο πολιτικός λόγος μας, πού πάντα έκαμε εντύπωσιν καί κινούσε την προσοχή. Τούτο δέ διότι, ακόπως, χωρίς προσπάθεια, εκ βαθέων, ειλικρινώς, χωρίς υποκρισίαν, μέ παρρησίαν και ευθύτητα, εκ βαθυτάτης πίστεως πρός τά καθ´ ημάς ελληνορθόδοξα και εθνικιστικά, βαδίζοντες επί τού μέτρου, τήν αρετήν τής διακρίσεως ώς αξίαν μείζονα εκτιμούντες, ουδέποτε λοξοδρομήσαμε έκ του ορθού λόγου, Χριστό Ιησούν μέν, ώς Θεόν ομνύοντες τήν δέ λατρευτήν πατρίδα Ελλάδα ώς τό επί της γής μέγιστον αγαθόν υπηρετούντες.

Τό ΕΛ.ΚΙ.Σ. υπήρξε, μία πρός στιγμήν, μεγάλη δύναμις. Οι συγκεντρώσεις του ογκώδεις και μαχητικές. Εκάλυπτε μέ οπαδούς ολόκληρον τήν επικράτειαν. Δυστυχώς τού έλειπε παντελώς η πολιτική γνώσις και οργάνωσις. Εστίαζε δέ αποκλειστικώς καί μόνον τόν πολιτικόν λόγον του στά θέματα τών ταυτοτήτων, τού φακελώματος, του επαχθούς και αντιχρίστου 666 καί στόν έκ τούτου, περιορισμόν τής προσωπικής ελευθερίας καί ασφάλειας. Παρ´ όλα ταύτα υπήρξε ένα δυνατό κτύπημα πρός τήν υπουλον εξουσία καί τόν μονίμως υπνόποντα ελληνικόν λαόν.

Τούς διέκρινε πίστις και φανατισμός (ζήλος). Τούς ανήκει κάθε έπαινος διότι ανέστειλαν κάθε προσπάθεια τής αντιχρίστου εξουσίας πρός επιβολήν τού σφραγίσματος καί τήν έκδοσιν τών ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, τό περισσότερον όμως διότι “εξύπνησαν” ολόκληρον τόν λαόν και τόν ενημέρωσαν γιά τόν μέγα κίνδυνον ο οποίος και τόν απειλούσε. Η εξουσία κυριολεκτικώς εθορυβήθη και εταράχθη.

Εδώ καί τά μειονεκτήματα τών χριστιανικών κινήσεων. Το σύστημα ανέθεσε στό χριστοπατριδοκάπηλο κόμμα τής μασσονοδεξιάς, τού λιμπεραλισμού και τής “εθνικοφροσύνης” νά πλησιάσει και ελέγξη, κατά τό δυνατόν, τούς ηγέτας τού κινήματος και νά ... επιληφθή τής όλης υποθέσεως. Βουλευταί της Ν.Δ. “χριστιανοπρεπισταί” τών ηπίων τόνων, τών “συνομιλιών και διαβουλεύσεων”, ευρίσκοντο μεταξύ τών συγκεντρώσεων τού ΕΛ.ΚΙ.Σ. καί ήταν η Ν.Δ. τό κόμμα πού εισέπραξε τούς ψήφους τού ΕΛ.ΚΙ.Σ. στήν έκ δευτέρω εκλογικήν αναμέτρησιν τήν εποχήν εκείνην. Εκ τών δύο ηγετών τού κινήματος, ο αείμνηστος Ανδρέας Λύρας απέθανεν πρώτος καί μετ´ ολίγον καί ο Γιάγκος Μαρκουλάτος.

Τό ΕΛ.ΚΙ.Σ. έπαψε νά απασχολή τήν εξουσίαν. Εκείνο όμως όπου μέ εντυπωσίασεν ήταν ότι, επιτέλους η εκκλησία, έστω μέρος αυτής, τού πατρίου, απεφάσισε νά ασχοληθή πολιτικώς, μέ τά κρίσιμα προβλήματα τού λαού τόν οποίον καί ποιμένει. Τό πάτριον εορτολόγιον, διά μία ακόμη φορά πλήν τής τηρήσεως τών ιερών κανόνων,απετόλμησεν νά πράξη εκείνο πού η εκκλησία έπρεπε πρό καιρού νά έχει πράξει. Νά ασχοληθή μέ τά κοινά τής χώρας προβλήματα. Οι αδυναμίες της όμως πού ανωτέρω ανέφερα, δέν της επέτρεψαν και όπως θά δούμε έν συνεχεία, δέν τής επιτρέπουν νά τό πράξη. Ή νά τό πράξη μέ ορθό τρόπο.

Διότι “τό καλόν εί μή καλώς γενοιται, ούκ εστίν καλον”. Δηλαδή “ δάσκαλε πού δίδασκες καί λόγον δέν εκράτεις”. Δέν είναι μόνον τό ότι η εκκλησία δέν μάς έχει συνηθίσει σέ σωστές πολιτικές ενέργειες, αλλά τό χειρότερον είναι τό πείσμα της νά θέλει νά ελέγχη κάθε κίνησιν ή προσπάθειαν πού μνημονεύει ορθοδοξία ή τής φαίνεται ότι μπορεί λόγω θρησκευτικών της θέσεων, νά επηρεάζη τόν λαόν. Θά νόμιζε κανείς πώς εισερχόμενος έκ τού χώρου τής εκκλησίας, μεγάλα ελαττώματα τής φυλής θά απείχον ή τουλάχιστον θά ευρίσκοντο σέ χαμηλή στάθμη. Εξεπλάγην όταν αντελήφθην ότι τό μείζον τής φυλής ελάττωμα, ο εγωισμός, ευρίσκεται καί εδώ καί μάλιστα σέ μεγάλο βαθμό. Υπήρξαν πολλές φορές πού ο εγωϊσμός, η διχόνοια, τά πάθη, η υποκρισία καί η αντεκδίκησις πού εσυναντούσα μέσα στίς εκκλησιαστικές οργανώσεις μέ άφηναν κατάπληκτο καί μέ εγέμιζαν πικρία και θλίψη. Μέ όλα αυτά και παρ´ όλα ταύτα, τό ΕΛ.ΚΙ.Σ. για πρώτη φορά επεχείρησε κάτι πρωτόφαντο καί τολμηρό γιά τόν χώρο τής εκκλησίας. Νά κατέλθη είς τόν πολιτικόν στίβο καί νά διεκδικήσει μέ τόλμη θέσεις επί ζωτικών θεμάτων καί αιτήματα γιά τόν λαό καί τήν πατρίδα.

Γιά ακόμη μιά φορά “εύγε”. Τό ΕΛ.ΚΙ.Σ. όμως έσβησε (δέν γινόταν αλλιώς έτσι όπως πορεύθηκε) καί τά πράγματα έχουν γίνει ακόμη χειρότερα. Αρχισε σιγά-σιγά νά γίνεται αντιληπτόν στούς κληρικολαϊκούς (επί τέλους) ότι τό αντίχριστο, μασσωνοκρατούμενο καί ξενοκίνητο ελλαδικό κράτος, στοχεύει πλέον, εμφανώς, τήν ορθόδοξον πίστιν τού ελληνικού λαού. Δεδομένων τών καταστάσεων, φαίνεται ότι κάποιοι στήν εκκλησία έχουν αρχίσει νά βάζουν μυαλό καί νά αντιμετωπίζουν τήν τραγική πραγματικότητα ερχόμενοι πολύ πιό κοντά σ´ αυτήν καί τά προβλήματα πού δημιουργεί. Εάν αυτό τό “μυαλό” η εκκλησία τό είχε από χρόνια πρίν καί μέ τούς κατάλληλους ανθρώπους τό είχε βάλει νά δουλέψει, πολλά θά μπορούσαν νά είναι διαφορετικά σ´ αυτόν τόν τόπο.

Η εκκλησία είναι μία μεγάλη δύναμις. Μαζί μέ τόν στρατό υπήρξαν τά “αντιστήλια” πού τό έθνος εστηρίζετο σέ κλυδωνισμούς, πού μονίμως τό αισχρό πρόδουλο πολιτικό κατεστημένο καί αργότερα μέ σύμμαχο τόν άπατρι, άθεο, βλάσφημο, ανίερο, άξεστο, προδοτικό κομμουνισμό, σκοπίμως δημιουργούσαν. Θυμάμαι τόν γέροντα Αγιο επίσκοπο Φλωρίνης Α. Καντιώτη, όταν έλεγε πρός τήν εξουσία : “μήν μέ αναγκάσετε νά χτυπήσω τίς καμπάνες τών εκκλησιών”, θέλοντας νά διαμυνήση στούς κρατούντας τί μπορούσε νά κάμη η εκκλησία καλώντας σέ παλλαϊκή αντίδραση τόν λαόν.

Συνεχίζεται

Λεξεις

Πρόδουλος: ό υπηρετών ώς δούλος

Αντιστήλιον: αντιστήριγμα (μτφ) προστάτης

Κλυδωνισμός: ο έκ τών κυμάτων σάλος, (μτφ) συμφορά

Παρέμεινα στην αναφορά μου στους αξιωματικούς σε αρκετές συνέχειες άρθρων, για τον λόγο ότι, αφ’ ενός οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να κάμουν πολλά λόγω της συμπαθείας του λαού προς αυτούς και αφ’ ετέρου, να προσπαθήσω να δώσω μίαν συνοπτικήν, κατά την παρουσίασίν της, εικόνα της νοοτροπίας των, η οποία και τους απαγορεύει, δυστυχώς, να δώσουν στον προσδοκούντα λαό το εις αυτούς επιθυμητόν.

Δυστυχώς. Αλλά έτσι είναι.

Εξ άλλου, όλες οι στρατιωτικές μορφές που με την παρουσίαν τους στην πολιτική επηρέασαν περιόδους της ιστορίας της πατρίδος ανήκουν, πλέον, σε μίαν άλλην γενεά ανδρών, που δεν νομίζω πως οι σημερινοί ομόλογοί των, «γέννημα θρέμμα» άλλων εποχών, λιμπεραλιστικών και παγκοσμιοποιημένων, μπορούν να συγκριθούν με εκείνους. Οι πόλεμοι, στους οποίους εκείνοι μετείχον, εις πολλά είχαν να κάμουν με την διαμόρφωσιν του χαρακτήρος των και της εν γένει προσωπικότητός των. Έχω ακούσει πολλούς συναδέλφους να λένε ότι, μετά το 1980 η Σ.Σ.Ε έπαψε να βγάζει αξιωματικούς αλλά τεχνοκράτες υπαλλήλους υπηρέτας του συστήματος. Δεν ασπάζομαι αυτήν την θέσιν αλλά δεν απέχει και πολύ της πραγματικότητος. Άνδρες θα υπάρχουν πάντα γενναίοι στο φρόνημα και κατά το ήθος ανεπίληπτοι και με την προς το έθνος αγάπην βαθείαν και ανυστερόβουλον και προς αυτούς η πατρίς θα ελπίζει πάντα. Αμήν.

Για να τελειώνω με το θέμα αυτό, δεν το βλέπω με την υπάρχουσαν νοοτροπίαν και πολιτικήν τοποθέτησιν των εκ των αξιωματικών προερχομένων κομμάτων, να μπορέση, μελλοντικώς, να υπάρξη είτε η σύμπραξίς των με τον εθνικισμόν, είτε οι ίδιοι, αφ’ εαυτών, κατανοούντες προβλήματα και καταστάσεις, να δώσουν εις τους καιρούς τις πρέπουσες λύσεις δια την πατρίδα.

Εκκλησία και πολιτική. Εθνικισμός – πατριωτισμός

Μέσα στην όλην διαμορφωθείσαν συγκεχυμένην και δυσδιάκριτον στις θέσεις, σκοπούς και πολιτικήν πρακτικήν, κατάστασιν ενός διευρυμένου «χώρου», όπου τα όρια μεταξύ εθνικισμού και πατριωτισμού έχουν, δυστυχώς, καταστή, εν πολλοίς, έρμαια της ερμηνείας του οιουδήποτε τυχόντος θεωρητικού της στιγμής, ελλειπούς κατά την φιλοσοφικήν γνώσιν και υστερόβουλον εις τας προθέσεις.

Θεωρώ, λοιπόν χρήσιμον, για τους νούν έχοντας, να αναφερθώ δι’ ολίγων και εις ένα άλλο «κομμάτι» της κοινωνίας στην πολιτικοκοινωνικήν του τοποθέτησιν. Πάλι το λέω, δεν πρόκειται περί βαθυστοχάστου και εμβριθούς … διατριβής αλλά, πολύ απλά, για το τι απεκόμισα ως εμπειρίαν από τις σχέσεις μου με την εκκλησία και τις οργανώσεις της. Της «νόμω κρατούσης εκκλησίας» και του «πατρίου εορτολογίου». Δηλαδή από τις «δύο εκκλησίες» πού έχομεν σήμερα. Αυτής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των «τεσσάρων Αρχιεπισκόπων των παλαιοημερολογιτών. Αυτό το φυλετικό μας φαινόμενον του «Δυϊσμού» θα μας κυνηγάει σαν δυσεπίλυτον πρόβλημα από γεννήσεώς μας ως Φυλή μέχρι σήμερον. Να σκεφθή κανείς ότι είμεθα ο μόνος λαός στον κόσμο, που το υψηλώτερόν του βουνό έχει δύο ισοϋψείς κορυφάς!!!(Όλυμπος). Αυτά όμως για τους εμβριθείς γνώστας των «Ελληνικών μυστηρίων».

Έχοντας, μαζί με τον σύντροφο και Δάσκαλο Σ. Σταυρόπουλο, ιδρύσει το 1989 ένα πολιτικό κόμμα, το ΕΕΛΕΚ (Ελληνορθόδοξο, Εθνικιστικό, Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα), ως εκ της προτάξεως της ονομασίας «Ελληνορθόδοξον», χωρίς ιδικήν μας πρωτοβουλία, μας προσήγγισαν το ΕΛ.ΚΙ.Σ, μάλλον προς «εξιχνίασιν» και διερεύνησιν του ποίοι είμεθα και τι εσκοπεύαμεν. Εδώ πρέπει να πούμε περισσότερα. Το ΕΛ.ΚΙ.Σ (Ελληνορθόδοξον Κίνημα Σωτηρίας) ανήκε εις τον χώρον του πατρίου εορτολογίου (Παλαιοημερολογίτες). Τον όρον «Ελληνορθόδοξος» τον χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα, μόνον το πάτριον εορτολόγιον. Ποτέ μου πιο πρίν δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο. Μόνον όταν, ως κόμμα, προσεκλήθημεν από το S.N.O (Σερβικό Κόμμα) τον Οκτώβριον του 1992, ακούσαμε να αποκαλούν οι Σέρβοι την πίστιν μας «Ελληνορθοδοξία». Και γενικώς ΟΛΟΙ οι ορθόδοξοι λαοί. Πλήν ημών των Ελλήνων! Αισθάνθηκα μαζί υπερηφάνεια και ντροπή. Πρίν μερικούς μήνες, εκ της Αρχιεπισκοπής Αθηνών εξηγγέλθη η ονομασία των Ελλήνων κατά την πίστιν, ως ... «εβραιοχριστιανοί». Συγκρίνατε και κρίνατε.

Εν πάση περιπτώσει, με το ΕΛ.ΚΙ.Σ συμμετείχα, τότε (1989-2003) και αργότερον ως πρόσωπον και όχι ως κόμμα, στις μεγάλες και ογκώδεις διαδηλώσεις εναντίον του «ηλεκτρονικού φακελλώματος». Ο αγώνας, παρ’ όλον τον θρησκευτικό χαρακτήρα που επήρε, παρέμενε πολιτικός ως εκ της φύσεώς του για θέματα που αφορούσαν την πολιτεία και την ασφάλεια και διαφύλαξιν του προσωπικού απορρήτου. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις (μαχητικά συλλαλητήρια, ομιλίες-συγκεντρώσεις) με εντυπωσίασε ο φανατισμός και ο όγκος του εμπλεκομένου λαού. Με μικρότερη παρουσία εκ του νέου ημερολογίου οι πλείστοι προήρχοντο εκ του χώρου του πατρίου. Ήταν τότε μια μοναδική ευκαιρία για πολλά πράγματα. Εφάνη όμως αυτό για το οποίον, χρόνια πρίν, από λεπτομέρειες, είχα διαπιστώσει. Η ανικανότης της εκκλησίας εις τον χειρισμόν των διαφόρων πολιτικών θεμάτων. Η έλλειψις παντελούς πολιτικής κρίσεως, πολιτικής γνώσεως και εν γένει θελήσεως για ανακάλυψιν της όποιας πολιτικής έναντι του κράτους από όποιο κόμμα και αν ήτο κυβέρνησις. Εδώ πρέπει να γνωρίζουμε καλώς την ιστορία.

Η εκκλησία πάντοτε ενδιεφέρετο για την ιδίαν αυτής ύπαρξιν εντός του οποιουδήποτε πολιτικού καθεστώτος. Ο ρόλος της εις το Βυζάντιον, σε πολλές περιπτώσεις, ήτο αντίθετος προς το κοσμικόν συμφέρον της αυτοκρατορίας. Παρέβλεπε, όμως, ότι εντός αυτού του κοσμικού κράτους εκινείτο και εβίωνε την καθ’ ημέραν ζωήν της. Κάτω από την φωτεινή ηγεσία πνευματικών ηγητόρων της εκκλησίας (Πατριαρχών είτε επισκόπων) στις ανάλογες φορές η εκκλησία εσταθη αρωγός και βοηθός του κράτους. Εκεί όμως όπου η εκκλησία επήρε την σημερινήν καθ΄όλα μορφήν της, συνέβη επι Οθωμανοκρατίας. Μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης Πόλεως, η εκκλησία, παρ΄όλα τα υπέρ αυτής μέτρα των Σουλτάνων, εθεώρησε (δικαίως) τον εαυτόν της υπο διωγμόν. Έπρεπε να επιζήση. Η έμμεσος στρατηγική της έναντι των κρατούντων ήτο η συμπόρευσις με την εξουσίαν και η προσπάθεια αποφυγής συγκρούσεων μαζί της. Η απελευθέρωσις από τον Οθωμανικόν ζυγόν θα έπρεπε να επιφέρη αναθεώρησιν πολλών πραγμάτων. Η κτηθείσα όμως νοοτροπία τετρακοσίων χρόνων (387) δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξη.

Η καταραμένη αυτή σκλαβιά των τετρακοσίων χρόνων δουλείας εις πολλά συνετέλεσεν διά την αλλαγή του ψυχισμού των Ελλήνων όχι μόνον στα κατά την πίστιν αλλά και στην γενικωτέραν συμπεριφοράν των σχέσεων μεταξύ κράτους – πολίτου, τραγικές τραυματικές αγκυλώσεις και παθογενέσεις που τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Από την άλλη, η εκκλησία δεν μπόρεσε ποτέ της να αντιληφθή ότι η έννοια της διακρίσεως, έννοια την οποίαν η ίδια πολύ συχνά χρησιμοποιεί, σπανίως μπόρεσε να βοηθήση στο «τι δεί πράττειν» έναντι εθνικών προβλημάτων, μεταξύ του υπερβολικού και του κατά κόσμον συμφέροντος προς αυτό τούτο το έθνος. Η τακτική του συμβιβασμού αδίκησε την εκκλησία και της στέρησε την λαμπρότητα του ρόλου της ως «εθναρχούσα εκκλησία» και την αποδοχήν της εκ μέρους του λαού ως στήριγμα και καταφύγιον έναντι αυθαιρεσιών και προδοσιών των πολιτικών κυβερνήσεων.

Η εκκλησία της Ελλάδος δεν κατενόησεν ότι δεν είναι εκκλησία Αγγλικανών, Προτεσταντών, Καλβινιστών ή άλλο τι σε λαούς που ενδιαφέρονται για το δόγμα τους ή σε λαούς που δεν διαθέτουν την λαμπράν παράδοσιν συμπορεύσεως μέσα στην ιστορία τους, πίστεως ή έθνους, κάτι που πολύ καλώς γνωρίζει και εκμεταλεύεται η παπική καθολική εκκλησία. Κάτι που ούτε και ο ίδιος ο άθεος και πρώην κομμουνιστής Α.Α.Μ Μουσολίνι δεν τόλμησε να αγνοήση, με επιστέγασμα αυτής της εκουσίας του προσφοράς προς το Βατικανόν και τον Ιταλικόν λαόν, συνθήκης του Λατερανού.

Πολύ απλά θέλω να πώ, ότι ή εκκλησία ώφειλε να είναι κοντύτερα προς τον λαόν και όχι προς τις κυβερνήσεις. Η δύναμίς της είναι ο λαός και όχι ο κάθε εντολοδόχος πρωθυπουργίσκος των ξένων κέντρων λήψεως αποφάσεων, των ξένων κέντρων εξουσίας.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις:

Ανεπίληπτος: ο μη παρέχων αφορμή προς κατηγορίαν

Εμβριθής: ο μετά σοβαρότητος εισχωρών εις την γνώσιν

Έρμαιος: αδέσποτον αντικείμενο

Ανυστερόβουλος: ο στερούμενος σκέψεως υποκρίπτουσα ιδιοτέλεια

Μόνον του έρχεται το συμπέρασμα. “Διάτρητος” υπήρξε η Σ.Σ.Ευελπίδων από προσπάθειες αλώσεώς της από μέσα. Σήμερα γνωρίζουμε, εμείς οι εθνικισταί, ότι οι εχθροί επληθύνθησαν. Μέχρι όμως πρότινος, οι μόνιμοι εχθροί της πατρίδος και του έθνους ήσαν οι επί τα χείρω φρονούντες κομμουνισταί. Αυτοί ήσαν πού και στην Σ.Σ.Ε. και στις λοιπές παραγωγικές Σχολές, έστρεφαν, μονίμως, την προσοχήν τους διά την απόκτησιν, όσο το δυνατόν, περισσοτέρων ερεισμάτων. Είδαμε ότι και μέσα από “σκληρά” καθεστώτα εύρισκαν τον τρόπο νά το επιτυγχάνουν. Γιατί; Πώς ;

Διότι οι κομμουνισταί έχουν την ιδεολογίαν τους. Την κοσμοθεωρίαν τους. Τήν βιοθεωρίαν τους. Μπορούν νά απαντούν κατά το εαυτών δοκούν, νά προτείνουν, νά επηρεάζουν, νά παρασύρουν, σέ ότι αφορά την καθ´ ημέραν ζωήν, την γενικοτέρα αντίληψιν περί ζωής επί παντός επιστητού.

Την φιλοσοφικήν αντίληψιν τού είναι και του γίγνεσθαι μέσα από το ιδικόν τους τρόπον σκέψεως και φιλοσοφίας. Τέλος, το όραμα, μέσα από τις Μαρξιστικές-υλιστικές θεωρίες. Γνωρίζουν νά επιτίθενται, νά κατηγορούν, νά παραπλανούν, νά παρελκύουν μέ μεθόδους πού ο αδαής αστός πολύ ολίγα έχει νά αντιτείνει γιά νά προφυλαχθεί και νά προφυλάξη.

Ο Β.Ι.Λένιν είχε χαρακτηρίσει τόν στρατόν ώς τον υπ´αριθμόν 1 εχθρόν της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Βεβαίως σήμερον, εμείς οι εθνικισταί γνωρίζομεν ωσαύτως καλώς, ότι και οι Στοές και ο λιμπεραλισμός, ο φορέας της σημερινής παγκοσμιοποιήσεως (ο πρώτος ήταν ο κομμουνισμός), τα ίδια φρονούν διά τόν στρατόν. Το σιδηρούν κύτταρον της εθνικής κοινωνίας. Το χαλύβδινον προστατευτικόν πλέγμα έναντι κάθε αντεθνικής απειλής. Ο προστάτης του λαού από κάθε παρεκτροπή οιουδήποτε συλλογικού οργάνου ή φορέως της πολιτείας, θεσμού ή “γράμματος του νόμου”.

Δυστυχώς, όπως προείπα, ούτε ο Μεταξάς το επρόσεξεν αυτό. Η ιδιαιτερότης αυτή τού στρατού στόν ρόλο του ώς του κατ´ εξοχήν πειθαρχημένου, συνεκτικού και συγκροτημένου στην δομή και στην δράσιν του οργάνου-θεσμού της πολιτείας, παρ´ουδενός κατέστη αντιληπτή. Δέν γνωρίζουμε εκείνος ο κυβερνήτης, πώς σκόπευε νά βάλη σέ τάξιν και νά οργανώση, εκ των ερειπίων του, ένα σωστό κράτος, τι σχέδια είχεν για την πρώτη ανωτάτη του κράτους σχολή πού ο ίδιος είχεν ιδρύσει.

Ομιλώ για τον Ι.Καποδίστρια, ο οποίος και πλήρωσε με την ζωήν του το πρό του θανάτου του διάταγμα, πού απηγόρευε στους αξιωματικούς νά ανήκουν πουθενά αλλού (Στοές) παρά μόνον στό κράτος πού και υπηρετούσαν. Πέραν όλων αυτών, ψιλά γράμματα για τους μή εθνικιστάς, εκείνο που μέ εντυπωσίασεν ιδιαιτέρως είς την Σ.Σ.Ε. ήτο η έλλειψις μιλιταριστικού πνεύματος. Εδώ βεβαίως (γιά κάθε επαΐοντα) δέν ομιλώ περί στρατοκρατίας. Ουδείς αξιωματικός, σεβόμενος το ξίφος του, θά το ήθελε. Απαγε της βλασφημίας. Τί εννοώ ;

Τό φτωχούλικο πνεύμα τής αστικής κακομοιριάς πού περιορίζει τό λάμπον και επιβλητικόν, πού εκπέμπεται μέσα από τήν στολή και τα όπλα. Υπήρξαν φορές, πάμπολλες πού τολμώ νά πώ ότι η στολή εφέρετο από αξιωματικούς ώς αναγκαστικόν ένδυμα πού “ώς εκ των πραγμάτων” έπρεπε να φορεθή. Θυμάμαι όταν λόγω ψύχους, εδίδετο η διαταγή πρός τους Ευέλπιδας νά φορεθή η χλαίνη, ένα λαμπρόν και επιβλητικόν ένδυμα, οι πάντες εδυσφόρουν και μόλις εξήρχοντο της Σχολής οι πλείστοι την απεκδύοντο και ανά χείρας έχοντες αυτήν έσπευδον πρός τούς τόπους προορισμού των. Οτι ήρχετο μέσα απο το μεγαλείο του στρατιωτικού αξιώματος (επαγγέλματος) μέ ότι αυτό εμφανίζεται και είς ό,τι αυτό εκφράζεται, δημιουργούσε φόβο και συστολήν. Διατί ; Απλούστατα, ήρχετο είς αντίθεσιν μέ το μικροαστικόν φρόνημα και έν πολλοίς μέ την εσωτέρα τών αξιωματικών ψυχικήν διάθεσιν, η οποία αντελαμβάνετο το αξιωμά τους ώς ένα επάγγελμα όπως όλα τα άλλα δημοσιοϋπαλληλικά επαγγέλματα και τίποτα άλλο. Εως εδώ.

Τί νά θυμηθώ ! Τους Σπαρτιάτες, πόσο εφρόντιζον την πολεμικήν-στρατιωτικήν των εμφάνισην; Πόσο πιό όμορφοι ήθελαν νά είναι πρό της μάχης; (Θερμοπύλαι). Τους Θεσπιείς μέ τις κατάμαυρες στολές τους; Την υπέροχην στολήν των Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι; Τούς πανέμορφους Ουσσάρους ιππείς όλων των κρατών-εθνών της Ευρώπης; Το 11ο των Ουσσάρων στην θρυλική τους επέλαση στην Μπαλακλάβα της Κριμαίας; Τούς Ουλάνους; Τούς Δραγώνους, την φρουρά του Ναπολέοντος; Συναγωνίζοντο αλλήλους διά την ωραιοτέραν στολήν, τη λαμπροτέραν εμφάνισην. Σπανίως ενεδύοντο το πολιτικόν ένδυμα, το οποίον ίσως, και νά περιφρόνουν! Τούς καταδρομείς όλων των κρατών; Τους εθελοντάς του κάθε κινδύνου, του πλέον τολμηρού !

Στη Σχολή εισέρχονται παιδιά αστικών, μικροαστικών και πτωχοτέρων οικονομικών τάξεων. Ποιός θα μεταμορφώσει τα παιδιά αυτά απο απλούς μαθητάς που εξησφάλισαν μία θέσιν στό .... Δημόσιο, σέ μιλιταριστάς αξιωματικούς που θά αισθάνονται βαρύ το χέρι της Πατρίδος νά στηρίζεται επάνω στούς ώμους των; Διότι ο αξιωματικός είναι το στήριγμα της μητέρας Πατρίδος. Καταφυγή και ελπίδα της. Προστάτης και υπηρέτης της. Φύλακας και υλοποιητής των πόθων της. Ποιός νά τους τα διδάξει όλα αυτά αφού αυτοί πού τους υποδέχονται ώς εκπαιδευταί των, όμοιοί των είναι ! Ενα παράδειγμα απο τα δεκάδες που θά μπορούσα νά αναφέρω. Μού μετέφεραν μία ομιλία του Δ/ντού του Τάγματος Ευελπίδων μετά την αποφοίτησίν μου απο αυτήν (1971) : “Δέν μου λέτε ρέ, ποιός άλλος θά μπορεί νά έχει λεφτά στα 23 χρόνια του (χρόνος αποφοιτήσεως των Ευελπίδων) νά βγάλει έξω τη γκόμενα και νά την κερνάει ;.....” Θυμήθηκα τότε τα λόγια του αειμνήστου Στρατηγού Ανδρέα-Φρανσουά-Μαρί-Κάρολου Ντέ Γκώλ πρός τους Γάλλους Ευελπίδας της Σχολής του Σαίν Σύρ: “.... εισήλθατε στη Σχολή διά νά γευθείτε όλες τίς δυσκολίες, τίς ταλαιπωρίες και τίς πικρίες της στρατιωτικής ζωής. Να χύσετε τα πικρά δάκρυα της αποστρατείας. Να πεθάνετε κάτω απο μίαν σημαίαν. Ζήτω η Γαλλία !!!

Τί μπορώ νά ειπώ άλλο ;

Τό πλέον απογοητευτικόν που μέ εντυπωσίαζεν ήτο ότι, όποιος εξ ορμεμφύτου παρά διδαχής (που νά την βρεί;) ενεφάνιζεν τέτοια σημεία φρονήματος και συμπεριφοράς, αμέσως ετύγχανεν της ειρωνείας και του σκώματος των πέριξ συναδέλφων του πού τον έκαμαν νά αισθάνεται ένοχος, ώς μή ώφειλεν και ανεδιπλούντο στα πρός εαυτόν. Η αισχρά μεταπολίτευσις, με μέθοδον και συνεργασίαν των ιδίων των αξιωματικών, επέτεινε το κλίμα αυτό μετατρέποντας τους αξιωματικούς είς τεχνοκράτας δημοσιοϋπαλλήλους υπηρέτας του συστήματος. Ενθυμούμαι όμως, τον Γ. Παπαδόπουλον είς μίαν του ομιλίαν είς την Σχολή όπου μάς είπε μεταξύ άλλων : “.... Σείς (οι αξιωματικοί) είσθε τό άλας της κοινωνίας. Και εάν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;....” Δυστυχώς το “άλας” ήτο ήδη ξεμωραμένον διότι οι προδοσίες των αξιωματικών που ηκολούθησαν το απέδειξαν περιτράνως. Αν ο Παπαδόπουλος το πίστευε αυτό, και ασφαλώς το πίστευε, γιατί δέν έκαμε την προσπάθεια; Αυτοί στους οποίους απευθύνετο, οι πλείστοι, έδειξαν μία συμπεριφοράν απαράδεκτον όταν ο Παπαδόπουλος “έπεσε” και εκεί που φιλούσαν έφτυσαν.

Η Σχολή και όλες οι παραγωγικές Σχολές έσχον της εγκληματικής επιτροπείας του καθεστώτος της Νέας Εποχής της εθνοκτόνου μεταπολιτεύσεως. Ακούω πολλούς νά ζητούν την επέμβαση του στρατού. Ποιού στρατού; Πού να εύρωμεν τους επαναστάτες αξιωματικούς; Αυτούς που θά τολμήσουν την “περιφρόνησιν του κανώνος και του γράμματος του νόμου”. Είναι άδικο να ζητάς να σού δώσουν απο αυτούς που δέν έχουν. Τα στρατιωτικά κόμματα δέν είναι τίποτα άλλο απο αστικά κόμματα όπως τα ήδη υπάρχοντα, με εξαίρεση την εντιμότητα εκείνων που τα ιδρύουν. Ομως στην κατάσταση που έχομεν ήδη περιέλθει αυτό δέν αρκεί. Το νά εκπονείς προγράμματα με τίμιες προθέσειςνκαι αγαθήν προαίρεσιν δέν λέει απολύτως τίποτα. Αναγκαιεί και πρωτεύει η ανάπτυξη πολιτικού λόγου ρηξικέλευθου, ορμητικού και η αντιπαράθεσις με το “σύστημα”. Υπάλληλοι ουδέποτε ανέδειξαν τέτοιες προσωπικότητες. Τέτοια κόμματα πάντοτε θα παραμένουν μακρυά από τίς εθνικιστικές μας αρχές, αξίες και τακτικές αγώνος.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Ερείσματα: Στηρίγματα Συνεκτικός: Συνδετικός, ενωτικός

Επαΐων: ο ειδικός, ο γνώστης, ο κατέχων καλήν γνώσιν τινός αντικειμένου

Εδυσφόρουν: Δυσανασχετούντες, οι έχοντες δυσφορίαν

Απεκδύοντο: Αφαιρούσαν απο επάνω τους, εγδύνοντο

Σκώμα: Κοροϊδία, εμπαιγμός, ειρωνικός σχολιασμός

Ανεδιπλούντο: Οπισθοχωρούντες

Αναγκαιεί: Ειναι αναγκαίον

Ρηξικέλευθος: ο ανοίγων νέους δρόμους, καινοτόμος, επαναστατικός

    Μπορεί, όπως πολλοί λένε, να μη έκαμε για δικτάτορας αλλά για ... παπάς, αλλά θα πρέπει να ειπώ και τούτο.

Ο Παπαδόπουλος, ιδεολογικώς απαίδευτος, άνθρωπος όμως πολύ έξυπνος, είχε καταλάβει πολύ καλώς ότι η κατάρα και το εμπόδιο για την Ελλάδα είναι το κοινοβούλιο ολιγώτερον ως θεσμός, αυτός καθ’ εαυτός, και περισσότερον ως το ανθρώπινον υλικόν εκ των 300 πρακτόρων, ως η σύνοψις της εξουσίας. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να το καταργήση, το μόνον που του απέμενε ήτο η αλλαγή της συνθέσεώς του.

Μία καθολική αλλαγή των οικογενειακών παραδοσιακών, επι πολλών δεκαετιών εκλεγμένων... αντιπροσώπων του λαού (εδώ γελάμε). Δηλαδή, να πάψη αυτή η παραδοσιακή παρουσία, εν είδη οικογενειακής μαφίας, ωρισμένων προσώπων, που έδιδε (και δίδει) την δυνατότητα στα ξένα κέντρα να εξαγοράζουν συνειδήσεις πρός ίδιον όφελος, διαφθείροντας και άλλους με τον ίδιον τρόπον. Τραγικόν παράδειγμα οι εκλογές του 2019.

Νέοι άνθρωποι μακριά από την βρωμιά αυτού του κοπρώνα του έθνους, θα μπορούσαν, έστω και για λίγο διάστημα πρίν προλάβουν να φθαρούν, να οδηγήσουν τήν χώρα σε μία ελπιδοφόρον πορείαν ανακάμψεως, ιδία κατά το πολιτικόν ήθος το τόσον αναγκαίο στα πολιτικά πράγματα της ταλαιπώρου πατρίδος. Εξ άλλου, έχοντας ο ίδιος ο Παπαδόπουλος εξασφαλίσει την παραμονή του, επί πενταετίαν, ως Πρόεδρος, θα μπορούσε να ελέγχη τυχόν λάθη ή «λοξοδρομήσεις». Κάτι ανάλογο με την Τουρκία αλλά πολύ πιο έξυπνο και... δημοκρατικότερο, που απηγόρευε κάθε πρόσχημα κατηγορίας του ως εφαρμόζοντος...ολοκληρωτικάς μεθόδους, από κέντρα του εξωτερικού. Θα ήταν μία μοναδική ευκαιρία εάν αφήνετο να λειτουργήση. Όμως εάν αυτό ετίθετο εις εφαρμογήν, τα ξένα κέντρα εξουσίας θά ήρχοντο σέ εξαιρετικώς δυσχερή θέσιν! Αυτό βεβαίως για να καταστή αντιληπτόν από αυτούς που έπρεπε και τούς περισσοτέρους, απαιτούσε πολιτικήν γνώσιν και διαίσθησιν πολιτικήν. Πού να βρεθούν αυτά!

Ο ξένος παράγων αντιληφθείς πολύ καλά τόν πολιτικόν ελιγμόν του Παπαδοπούλου, εθορυβήθη. Έχανε, κατά τον τρόπον αυτόν, τα απ’ αιώνας στηρίγματά του στον ιερό ελληνικό χώρο, για να κρατάη το προτεκτοράτο πάντα κάτω από τις θελήσεις του. Στήριξε και πυροδότησε «ανησυχίες» που εμφανίσθηκαν στους μέσους (κατά τον βαθμόν) και μικρότερους αξιωματικούς στο «Τι πάει νά κάμη αυτός ο Παπαδόπουλος».

Όλα αυτά τα έζησα. Τα εβίωσα προσωπικώς. Αξιωματικάκια που από τα χωριά τους βρέθηκαν να γεύονται από τα κόκκαλα της εξουσίας, που ποτέ τους δεν την είχαν γευθή, υπό την συνωμοτικήν καθοδήγηση ενός βλακός Ταξιάρχου, ανέλαβον...δράσιν. Τήν κρίσιμον στιγμήν (εκλογών και επιστροφή στον κοινοβουλευτισμόν) οργανώθηκε το «Πολυτεχνείο», με την βοήθεια της εβραϊκής Μοσσάντ. (Ξέρω καλώς τι λέω). Ο ίδιος ο μονόφθαλμος εβραίος στρατηγός, προσεγειώθη με ελικόπτερον στο γήπεδο του «γκόλφ» της Γλυφάδας δια περαιτέρω καθοδήγησιν των εδώ ηλιθίων και κατά την αγνωσίαν τους (;) προδοτών. Τό μέγα ερώτημα θα παραμένει αναπάντητον ίσως, επι πολύ.

Γιατί ο Παπαδόπουλος ενώ εγνώριζε τα ΠΑΝΤΑ έπέτρεψε την ανατροπήν του από τον Ίωαννίδη; Γιατί; Όσες φορές και εαν ερώτησα τον Πατακόν μου είπε ότι και ο ίδιος , όσο και όποτε ερώτησε τον Παπαδόπουλο γιατί δεν άφησε να συλλάβουν τον Ιωαννίδη και τους περί αυτόν πολιτικώς ανερμάτιστους αξιωματικούς, ΟΥΔΕΠΟΤΕ έλαβε απάντησιν. Ο Παπαδόπουλος απέθανεν παίρνοντας μαζί του το μυστικόν! Μόνον πέρισυ τον Μάϊον, επληροφορήθην ότι ο Ι. Λαδάς πρίν αποθάνει εξεμυστηριεύθη εις κοινόν φίλον ότι ο Παπαδόπουλος ήτο σε συνενόησιν με τον Ιωαννίδην για νά ...πέσει!!! Απλώς αναφέρω ό,τι περιήλθε εις γνώσιν μου. Οι αξιωματικοί δεν θα μπορούσαν να τα διανοηθούν όλα αυτά. Ούτε κάν να τα υποπτευθούν. Χρειάζεται λεπτομερής γνώση της ιστορίας και ιδεολογική καθοδήγησις του «Πώς κυβερνάται ο κόσμος».

Ο στρατός παραμένει ή κατ’ εξοχήν δύναμις του έθνους. Το «κλειδί ασφαλείας του» κατά την πορείαν του μέσα εις τους αιώνας. Καί όμως!  Αντί της «κλείδας ασφαλείας» του ‘Εθνους, αυτός ο στρατός, κατέστη, πολλάκις, το κλειδί που παρεβιάσθη «η θύρα ασφαλείας» του έθνους και διεκυβέυθησαν πολλά. Τι κρίμα! Πόσον κρίμα! Πού οι όρκοι, τά ξίφη, οι σημαίες, τα παράσημα, οι στολές!! Οι ανώτεροι και οι κατώτεροι!! Πού ευρίσκεται η απάντησις; Στα Σχολεία παραγωγής των αξιωματικών. Στήν Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Κατ’ επέκτασιν Δοκίμων και Ικάρων. Στήν ουσία είναι η Σχολή Ευελπίδων. Οι αξιωματικοί των άλλων δύο πάντοτε ακολουθούσαν στον στρατόν ξηράς. Πάντοτε οι αξιωματικοί, πλήν ελαχιστότατων εξαιρέσεων, ακολουθούσαν κάποιους εκ των πολιτικών. Ο μοναδικός Κονδύλης το είχεν αυτό αντιληφθή λέγοντας: «Τι να σου κάμουν οι καϋμένοι οι αξιωματικοί. Έχουν να θρέψουν οικογένειες»! Δεν είναι έτσι. Όχι δεν είναι! Δεν θα έπρεπε να είναι.

Γνώρισα αξιωματικούς που δεν τούς εκφράζει αυτή η ρήσις. Λίγοι. Πολύ λίγοι. Αξιωματικοί όμως. Όμως το πρόβλημα παραμένει. Οι πολιτικοί εστηρίζοντο πάντοτε σε αξιωματικούς. Τραγικό παράδειγμα η μεταπολίτευση. Δεν αποτολμούν ποτέ τίποτα εάν δεν έχουν αξιωματικούς να τους στηρίζουν. Οι πρώτοι αισθάνονται απέναντι των αξιωματικών ένα φόβο. Υπολανθάνον δέος θα έλεγα. Οι δεύτεροι για λόγους καθαρώς προσωπικούς και γιά λόγους εγωϊστικούς, πολλές φορές και απέναντι συναδέλφων τους, δέχονται αυτοεξευτελιζόμενοι να γίνουν κολαούζος των πρώτων. Έτσι, ο χορός αυτός που στις «στροφές» του καταστρέφεται η Πατρίς Ελλάς καλά κρατεί. Η Σ.Σ.Ε κηδεμονεύεται πάντα από τούς πολιτικούς. Ο έλεγχός της ασφαλίζει την διατήρησίν τους στήν εξουσία. Οι ίδιοι, διασαλεύοντες το «πνεύμα της πειθαρχίας» που θεμελιώνει τον στρατόν φροντίζουν, παντί τρόπω, να προσεταιρίζονται αξιωματικούς που ενώ ενδομύχως τούς περιφρονούν, τούς κολακεύουν και αφήνουν να εννοηθή η μελλοντική τους ανέλιξις. Θυμάμαι την ρήσιν ενός φίλου πανεπιστημιακού καθηγητού που μου έλεγε: «Οι αξιωματικοί ενδιαφέρονται για τά αστέρια τους πιο πολύ απ’ ό,τι οι αστρονόμοι για του ουρανού», εννοώντας τις προαγωγές τους στους αντιστοίχους βαθμούς.

Η Σ.Σ.Ε είναι θεμελιωμένη στήν αστική νοοτροπία, στήν στήριξιν της εξουσίας ως επαγγελματικό υπαλληλικό καθήκον. Ο αξιωματικός δέν είναι επάγγελμα, είναι αξίωμα. Ο μισθός του δεν είναι μισθός υπαλλήλου. Είναι αποδοχές. Ο αξιωματικός δεν ορκίζεται σε καμμία εξουσία. Ορκίζεται στην Σημαία και σε όσα αυτή συμβολίζει και στην Πατρίδα. Τό «Σύνταγμα» που αναφέρεται τελεί πάντα υπό αίρεσιν. Είτε όλον είτε τμήματα αυτού, όπως κατ’ επανάληψιν συμβαίνει στις διάφορες αλλαγές του. Ο όρκος δεν αφορά μεβαβλητές αξίες. Αφορά αξίες πάγιες, ιερές, διαχρονικές. Η Πατρίδα.

Η Πίστις. Η Σημαία. Η προστασία όλων αυτών. Ο αξιωματικός δεν ορκίζεται στις κυβερνήσεις των κομμάτων και στις φαμίλιες αυτών και των οικογενειακών τους ζωϋφίων. Το «πνεύμα» που θα καθίστανται έμφοροι οι μέλλοντες αξιωματικοί όλων αυτών που προανέφερα, δεν υπάρχει στην Σχολή. Ουδέποτε υπήρξε. Ούτε κατά την «4ην Αυγούστου», ούτε κατά τήν « 21ην Απριλίου».

Είναι απαγοητευτικόν το φαινόμενον ότι, μετα την κατάκτησιν της Ελλάδος υπό των Γερμανοιταλών, πλείστοι όσοι αξιωματικοί της Σ.Σ.Ε ενετάχθησαν εις τον ΕΛΑΣ. Δεν ήσαν οι «μπαλοματήδες» και «ταχυδρόμοι» που ηγήθησαν των συμμοριτών εναντίον του εθνικού στρατού, αλλά μόνιμοι αξιωματικοί , προδότες, του όρκου των, που στελεχώνοντας τα επιτελεία του ΕΛΑΣ επροξένησαν τόσες δυσκολίες στον αγωνιζόμενο ένοπλο ελληνικό λαό. Τον στρατόν του! Όσον διά τήν τραγικήν «21ην Απριλίου», το φαινόμενον που ηκολούθησεν τήν πτώσιν της ήτο πέρα του τραγικού, εμετικώς άθλιον. ‘Εβλεπε κανείς, αξιωματικούς να γλύφουν εκεί που έφτυναν. Στρατηγούς νά λένε άλλα από αυτά που έλεγαν. Σε γραφεία πολιτικών νά συνωθούνται αξιωματικοί δηλούντες νομιμοφροσύνην, κατηγορούντες συναδέλφους των! Όλα άλλαξαν σε στιγμιαίον χρόνον! Άλλαξαν; Όχι.

Αυτή ήταν η κρυμμένη νοοτροπία τους. Τι έκαμε δια την εθνικήν τους διαπαιδαγώγησιν το... «Φασιστικόν» καθεστός της «21ης Απριλίου»;

Συνεχίζεται

Λέξεις

Σύνοψις; συνολική εποπτεία

Κοπρών: αφοδευτήριον, απόπατος

Κολαούζος: οδηγός οδού

Δέος: αιτία φόβου

Ενδομύχως: το βάθος της συνειδήσεως

Αίρεσις: προτίμησις, εκλογή

Ανέλιξις: η πρός τα άνω πορεία

Έμφορος: γεμάτος από κάτι

        Για να πούμε και την αλήθεια, εξ όλων των κινηματιών ο Πάγκαλος, ο Πλαστήρας και ο Πολυμήχανος Κονδύλης προήρχοντο εκ των μονίμων Υπαξιωματικών. Εξ άλλου και ο κύριος συντελεστής της νίκης μας στην Αλβανία, ο Κατσιμήτρος, εξ υπαξιωματικών προήρχετο.

Ο νικητής των δύο πολέμων, αείμνηστος Στρατάρχης Παπάγος (κανείς δεν μιλά γι’ αυτόν) ήτο απόφοιτος της γαλλικής σχολής ευελπίδων. Μόνον ο στρατηγός Ι. Μεταξάς, ο αείμνηστος Αρχηγός και ιδρυτής του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, προήρχετο από τήν Σ.Σ.Ε.

Αυτά για τους εις την πολιτικήν αναμειχθέντας αξιωματικούς. Θα μνημονεύσω και τον πανέξυπνον υπουργόν Ασφαλείας του Ι. Μεταξά Κ. Μανιαδάκην, ο οποίος πλήν όλων των άλλων εγελοιοποίησε το κομμουνιστικόν Κόμμα δημιουργώντας... ιδικόν του «Ριζοσπάστην» (εφημερίδα του Κ.Κ.Ε). Οι δύο τελευταίοι αξιωματικοί προήρχοντο εκ του όπλου του Μηχανικού. Εξ όλων των ανωτέρω, πλήν του Ι. Μεταξά, ουδείς ήτο κάτοχος ιδεολογίας. Το κυριώτερον, κανείς δέν επεχείρησε την μεγάλην «ανάστασιν» του ελληνισμού.

Όλοι αστοί στην νοοτροπία και πολιτικήν συνείδησιν, «συμμάζεμα» έκαμαν των «κακώς κειμένων» στην πολιτεία και ουδέν έτερον. Ο Ι. Μεταξάς τα εγνώριζε όλα αυτά. Εγνώριζε, όμως, καλώς ότι ήταν δοτός. Το κυριώτερον, είχεν να παλέψει με τον Θρόνον και τους Άγγλους. Ήξερε ότι ο πόλεμος ήτο αναπόφευκτος. Ήξερε ότι δεν μπορούσε, δεν ήτο ελεύθερος λόγω «τόπου και χρόνου» να προβή στήν γενεσιουργόν επανάστασιν, αυτήν που επί αιώνας επιθυμεί η θαμμένη στο μέτριο και άθλιο «σήμερα» ελληνική ψυχή. Όλη του η προσπάθεια εστράφη στην νεολαία. Στο αύριο. Ήξερε ότι θα φύγη. Ήθελε να αφήση πίσω του τον σπόρο, ο οποίος, όπως ήλπιζε, μετά τον πόλεμον θα συνέχιζε το όραμά του κάνοντάς το πράξι. Ο χρόνος δέν του το επέτρεψε. Εξ άλλου οι Άγγλοι τον εδολοφόνησαν όταν η παραμονή της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή θα ήτο γι’ αυτούς συνεχές εμπόδιο.

Μένει το μεγάλο «πείραμα» της 21ης Απριλίου. Εδώ έχουμε ένα μοναδικό «μείγμα» αξιωματικών με πολεμικήν πείρα και αξιωματικών με απειρία πολέμου, συγχρόνων των καιρών που διανύουμε. Οι πρώτοι θά μπορούσαν να θεωρηθούν οι πιθανώτεροι να τολμήσουν την πραγματικήν επανάστασιν. Οι δεύτεροι εφάνησαν, καθ’ όλην τήν διάρκειαν της επταετίας, οι κυριώτεροι πολέμιοι αυτής της ιδέας. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος συνεχώς εταλαντεύετο και εδίσταζε ανάμεσα στις δύο αυτές τάσσεις που πολιτικώς τον επίεζαν στο τι απόφασι θα έπαιρνε και τι μορφή θα ελάμβανε η κάθε απόφασίς του επάνω στην πολιτική πρακτική της. Χαρακτηριστικό δείγμα απουσίας ιδεολογίας.

Το Απριλιανό καθεστώς εστερείτο ιδεολογίας. Δεν εκινήθη εξ αρχής, εν τη γεννέσει του (Ι.Δ.Ε.Α) με συγκροτημένην ιδεολογίαν. Ο αγνός πατριωτισμός του Ι.Δ.Ε.Α και η πρόθεσις με ενθουσιασμό να υπηρετηθή η ιδέα της πατρίδος, δεν μπορεί να εκφρασθή πολιτικώς παρά μόνον μέσα από συγκεκριμμένες μορφές πολιτικού σχεδιασμού, επάνω σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Τό μεγάλο μυστικό που η Φυλή κρύβει μέσα της, στην γέννεσι και προορισμό της, παντελώς διέφευγε από τους καλούς τη πίστει εκείνους αξιωματικούς. Άλλωστε, όταν ο Ι.Δ.Ε.Α απετόλμησε να εκδηλωθή (δεκαετία του ’50) με κίνημα στις ένοπλες δυνάμεις, δυστυχώς, ο ίδιος ο Στρατάρχης Παπάγος επενέβη προς ματαίωσίν του. Το επλήρωσε αυτό αργότερα με τήν δολοφονία του. Όταν επίσης οι Ντερτιλής, Λαδάς και Δαδιώτης θέλησαν να εκτρέψουν τήν αστική «επανάστασι» της 21ης Απριλίου πρός, επί τέλους, επανάστασιν, ο Παπαδόπουλος με τον Αγγελή, με ανώδυνο και εντελώς «παιδικό» τρόπο, τους παρεπλάνησαν και τους απεμόνωσαν. Η έλλειψις ιδεολογίας επέτρεψε σε πολλούς, που ενεργούσαν αμέσως η εμμέσως ως οπαδοί η εκφρασταί του καθεστώτος (μασσώνους, λιμπεραλιστάς, «παγκοσμιοποιημένους» φίλα κείμενους στήν CIA ή στην «Ιντέλιτζεν Σέρβις», φιλοεβραίοι κλπ...) να επεμβαίνουν μέ δόλιο τρόπο εναντίον κάθε μορφής εθνικής εξάρσεως ή εθνικών μέτρων.

Ο Εθνικισμός, με οργανωμένο τρόπο εναντίον του, ευρέθη, ευθύς εξ αρχής, στο στόχαστο των ανθρώπων αυτών. Για πρώτη φορά από γενέσεώς του εδέχθη το πρώτο διασπαστικό πλήγμα και σε άλλες περιπτώσεις τα γραφεία του λεηλατήθησαν, αρχεία εκλάπησαν, κάηκαν και εθνικισταί ωδηγήθησαν εις ανακρίσεις (ιδίως μικροί αξιωματικοί), τέλος η ηγεσία του ενεκλείθη στο ΕΑΤ-ΕΣΑ επί χρόνον. Εξ όλων των παραγόντων του καθεστώτος μόνον ο Λαδάς και Ασλανίδης διέθεταν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο (εθνικισμός).

Πολλοί ήσαν πολιτικώς άχρωμοι ή έσπευσαν νά ωφεληθούν από την παρουσιασθείσα ευκαιρία. Τι σόϊ επανάστασις ήταν αυτή!!! Ο δυστυχής Παπαδόπουλος «έξυπνος αλλά αμόρφωτος» (Γεωργαλάς: Το ελληνικό πρόβλημα και η λύσις του») προσπαθούσε «να ενώσει τα διεστώτα». Οι αξιωματικοί, για μία ακόμη φορά, έδειξαν τα δείγματα της μοναδικής, εις την πολιτικήν, αρετής τους. Την τιμιότητα. Ουδέποτε από γενέσεως του ελληνικού έθνους (πόλεις-κράτη) η οικονομία μας έφθασε τόσο υψηλά. Εάν η 21η Απριλίου εσυνεχίζετο, το 2000 θα μπορούσαμε να προβαίνουμε σε μεγάλα δάνεια προς χώρας αι οποίαι θα τα εχρειάζοντο! Όμως το ζητούμενο δεν είναι η οικονομία. ‘Η, μόνον η οικονομία. «Ουκ επ’ άρτον ζήσετ’ άνθρωπος». Η οικονομία δέν είναι ο στόχος... Δεν είναι ο σκοπός. Η οικονομία είναι το μέσον. Όλα τα εθνικιστικά καθεστώτα επέτυχαν στις οικονομίες των αλλά δέν έμειναν εκεί. Η οικονομία εχρησιμοποιήθη ως μέσον για την ανόρθωσι της Φυλής. Του Έθνους! Χωρίς να επαίρονται για τα οικονομικά, οφθαλμοφανώς, επιτεύγματά των, άφηναν τήν Φυλή να ιλαρύνετο μέσα από την διδαχήν και τήρησιν των παραδόσεών της, «της χρυσής αυτής αλυσίδος που την ενώνει με το παρελθόν και της επιτρέπει να αναπνέει την προγονικήν της δόξαν» (Πρωτοψάλτης, καθηγητής Σ.Σ.Ε).

Τήν φυλήν, που η απουσία πλέον της οικονομικής δυσπραγίας, του καθημερινού πρός επιβίωσιν άγχους, την μιζέρια της φτώχειας, που επιτίθεται στο πνεύμα και καταδικάζει το όραμα, μπορεί πλέον αφουγκραζόμενη το ένδοξο παρελθόν να πορεύεται πλέον θαρσαλέως, φεγγοβόλως προς κατάκτησιν των λεωφόρων του μέλλοντος.

Ιδεολογικώς ανερμάτιστοι οι αξιωματικοί της 21ης Απριλίου, με πληθώρα τάσεων μέσα στις τάξεις των, με όνειρα αλλά χωρίς όραμα, έθεταν μόνοι τους την διάρκειαν παραμονής των εις την εξουσίαν. Καί κάτι άλλο. Για όσους μπορούν να με καταλάβουν. Ο Γ. Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος μαθητής και αρχηγός στην τάξι του. Όταν το επληροφορήθην αυτό είπα πως δεν πρόκειται για επανάστασι. Γιατί; Διότι ο πρώτος μαθητής είναι η αστικοποιημένη έκφρασις του μαθητού στην μικρή κοινωνία της τάξεως. Ένας αστός πειθαρχημένος, νομοταγής και νομιμόφρων, κόσμιος και ευπρεπής, υπάκουος και διαλλακτικός με τους καθηγητάς του δεν θα έλθει ποτέ σε σύγκρουσι με την εξουσία, όπως αποτολμά ο επαναστάτης μαθητής των τελευταίων θρανίων, εκεί όπου «περιφρονείται ο κανώνας και το γράμμα του νόμου» (Παπαδόπουλος).

Δεν ευαγγελίζομαι καμμίαν αναρχία στις μαθητικές κοινότητες ούτε στο σύστημα παιδείας. Μίαν αντιπαραβολή ως παράδειγμα έφερα. Χάριν της αληθείας, όμως, θα ήθελα να παρατηρήσω και τούτο. Όλες οι δικτατορίες (πραξικοπήματα) θα έπρεπε να διακινδυνεύουν πολλά ίσως και των ζωή των ηγητόρων τους, εάν ένα απλό πραξικόπημα, ένα στρατιωτικό κίνημα απεφάσιζαν να το μεταμορφώσουν σε επανάστασι.

Δεν είχαν τον κόσμο μαζί τους για ένα τέτοιο εγχείρημα. Κυρίως τα στελέχη. Δεν έδωσαν αγώνα στους δρόμους. Δεν υπήρξε η προταίρα ζύμωσις. Με ποιους θα έκαμαν την επανάστασι;

Μπορεί ο Β.Ι. Λένιν να εκπροσωπείτο από μία αισχρά μειοψηφία στην Πετρούπολι και Μόσχα αλλά υπήρχαν ιδεολογικά φανατικά στελέχη. Υπήρξαν οι αιματηρές προσπάθειες του 1905 και 1910. Υπήρχε ένα υπόβαθρο. Καί η στερρώς ειλημμένη απόφασις, η θέλησις. Το μίσος κατά του συστήματος, να επικρατήσουν. Ο Παπαδόπουλος κάθε Λαμπρή και Χριστούγεννα έδινε χάρες και προστάτευσε και τον παρ’ ολίγον δολοφόνο του.

Συνεχίζεται

Λέξεις;

Ι.Δ.Ε.Α : Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών (Οργάνωσι μόνο με Αξιωματικούς μέσα στο στράτευμα)

Ιλαρύνω : καθιστώ λάμπον, ευφραίνω

Αφουγκράζομαι : ακούω μετά προσοχής

Θαρσαλέως : αναλαμβάνω τι με θάρρος.

        Θα υπάρξει και τρίτο κόμμα από στρατιωτικούς. Η διάσπασις στο μεγαλείο της! Αυτή τη φορά θα μας έρθει από το.... εξωτερικό. Ήταν ο στρατηγός Συναδινός. Ήταν ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής. Εγκατέλειψε το κόμμα του, προφασησθείς ό,τι ήθελεν και κατέφθασεν εις Αθήνας για να μάς.... ενώσει!! Ποιούς νά ενώσει; Τον πατριωτικό χώρο; Τούς εθνικιστάς;

Εάν τον πρώτον, ήταν ήδη κομμάτια μεταξύ των, τα οποία ηγωνίζοντο να αποσπάσουν οπαδούς τό ένα από το άλλο. Εάν το δεύτερον, κάποιος θα έπρεπε να του ειπεί, ότι εκτός του ότι δεν ανήκε ποτέ εις τον εθνικισμόν, θα ήτο προτιμώτερον να προσπαθήσει να ενώσει τη φωτιά με το νερό, παρά τους εθνικιστάς ως έχουν. Μπορεί νά ήτο βουλευτής της Χ.Α. αλλά εθνικιστής δεν ήτο. Πού ευρίσκετο τόσα χρόνια; Πού τον ξέραμε; Αυτά για αυτόν ήσαν λεπτομέρειες. Σαφής πρόθεσίς του ήταν το επόμενο βουλευτιλίκι. Ούτε καν εσκέφθη ότι τούς ψήφους που επήρε τους επήρε χάριν της Χ.Α. Αυτόν ποιος τον ήξερε; Οι δήθεν προσπάθειες περί ενώσεως, ως φυσικόν, εις ουδέν κατέληξαν για τούς γνωστούς....ελληνικούς λόγους. Ιδεολογία του (και αυτού) ήταν ο πατριωτισμός και η έντιμος προσωπικότης. Γεμίσαμε εντίμους ανθρώπους, που ο ένας χάριν της εντιμότητός του επολεμούσε τον άλλον. Πήραν όλοι τους ένα ποσοστό και σαν κόμματα, όχι αρχών, όχι μιάς ιδεολογίας αλλά μέ μόνον στόχον τους να εισέλθουν στη Βουλή, μετά τίς εκλογές, απαγοητευθέντες και απαγοητεύσαντες, παρέμειναν στη γωνιά τους, στο περιθώριό τους, με μοιρασμένο ένα κοινό, που εάν είχαν ενωθεί, όλοι τους εξ αρχής, θά είχαν φέρει το ποθητόν γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Να γεμίσουν κάποια έδρανα στη Βουλή και κάποιες τσέπες από τις «βουλευτικές αποζημιώσεις».

Οι προστρέξαντες σε αυτούς Έλληνες έννοιωσαν και πάλι απαγοητευμένοι. Μόνον κακόν έκαμαν μοιράζοντες τον κόσμο και αποδυναμώνοντας μίαν λαϊκήν δύναμιν από την ενότητά της, που θα μπορούσε να αποτελέσει τήν απαρχήν, την «μαγιά», μιάς μεγάλης αναζωογόνου κινήσεως, που με στόχο όχι βασικό στήν εξουσίαν, αλλά πέραν αυτής, την αναγέννησιν και ανασυγκρότησιν του ελληνικού κράτους, του σιχαμερού αυτού προτεκτοράτου, σε ένα ελληνικό έθνος, που ενωμένο με το ένδοξο παρελθόν του, από εκεί που η πτώσις της Βασιλευούσης Πόλεως το είχεν αποκόψει, από εκεί όπου η εθνεγερσία του 1821 δέχθηκε το μεγάλο της πλήγμα από τήν εμφάνησιν του απεχθούς Μαυροκορδάτου στην διαίρεσιν του αγώνος, από εκεί που η τελευταία ελπίδα με τον Καποδίστρια χάθηκε με τήν δολοφονία του από ξένα κέντρα, μέσα από ελληνικά χέρια.

Τι να πώ τώρα! Μικροπολική της καθημερινότητος που διαιωνίζει το μέτριον και το εφικτόν στη θέση του οράματος και της πολυπόθητης «επαναστάσεως». Τώρα, επανάστασις και στρατηγοί δέν γίνεται. Τις επαναστάσεις τις κάμουν οι Συνταγματάρχες και οι Λοχαγοί. Τίς κάνουν οι μέχρι εχθές άσημοι και περιφρονημένοι, πού μέσα από τήν λαϊκήν δυσφορίαν, αγανάκτησιν και συμπεπιεσμένην καθημερινήν δυσαρέσκειαν και απαγοήτευσιν κατορθώνουν νά ερμηνεύσουν τα μύχια της λαϊκής ψυχής μέσα από τον πολιτικόν αγώνα και τήν δικαίωσίν της, στήν κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και στήν εφαρμογήν όχι του «κράτους δικαίου» αλλά του «δικαίου κράτους».Ψιλά γράμματα για αυτούς.

«Για νά προετοιμάσουμε όμως τήν νίκη της επαναστάσεως, για να οργανώσουμε τήν μελλοντική ελευθερία του λαού.... ο τρόπος τον οποίον πρέπει να μεταχειρισθούμε, τι να κάνουμε για νά αφυπνήσουμε αυτήν τήν συνείδησι στις κοινότητες ... να καταστρέψη εκ βάθρων, μέσω της δυνάμεως της επαναστάσεως αυτής, όλη τήν υπάρχουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική τάξι.» (Μπακούνιν). Μπορώ νά τα πώ όλα αυτά στις χειρότερες μορφές των εφησυχασμένων αστών, εκπρόσωποι των οποίων είναι αυτοί οι στρατηγοί, οι καθηγητάδες, πρέσβεις επί τιμή και ό,τι άλλο στήν οργή ήθελε είναι; Βεβαίως όχι. Όλα αυτά έπρεπε να τα έχει αναλάβει προ πολλού χρόνου ο εθνικισμός αλλά έτσι όπως γεννήθηκε και από αυτούς που πρακτορεύθηκε, κατήντησε ο ίδιος περίγελως του εαυτού του. Το χειρότερον όμως, όπως ήδη πολλές φορές το ανέφερα, επέτρεψε σέ αλλότριες κινήσεις και προσωπικότητες, να αντλήσουν μέσα από τις ίδιες του τις τάξεις τους πρώτους οπαδούς των, οι οποίοι λόγω απαγοητεύσεως από τις όποιες εθνικιστικές κινήσεις και αρχηγούς, κατέφευγαν σε νεόκοπα και καινοφανή σχήματα με τήν μύχια ελπίδα ότι μέσα «στο περιβάλλον μιάς μιαρής και ανήκουστης αθλιότητας» (Μπακούνιν) θα μπορούσε να βρεί μία διέξοδο ειλικρίνειας πάνω στην πραγμάτωση των απ’ αιώνων επιθυμιών τους για ένα ελληνικό και έντιμο κράτος. «Εξ άλλου, ποιός δέν είναι στη χώρα μας ληστής ή κλέφτης; Η κυβέρνησι; Οι επίσημοι και ανεπίσημοι κερδοσκόποι και οι στυγνοί επιχειρηματίες μας; Ή μήπως οι μεγάλοι ιδιοκτήτες, οι έμποροί μας;» (Μπακούνιν).

Πώς οι όποιοι εθνικισταί που προσέτρεχαν στις νέες φωνές πολιτικών σειρήνων επίστευαν ότι από αυτούς που εσχημάτιζαν τα νέα κόμματα θά εύρισκαν αυτό που επιθυμούσαν, χωρίς αυτοί να έχουν ιδέα από την ιδεολογία τους και μακράν όλων αυτών των αγώνων, πού οι παλαιότεροι από εμάς και νεότεροι αργότερα, έδωσαν και δίδουν; Θα το ειπώ και πάλι. Γίναμε κουβαλητές σε ξένους μύλους. Ο κάθε ένας που φαντασιώνεται τον εαυτόν του γιά σωτήρα ψυχών και λύτη των χρονίων προβλημάτων του λαού μας, από εμάς τούς εθνικιστάς ήντλησε και αντλεί τις πρώτες δυνάμεις του για κάθε περαιτέρω σχεδιασμόν και οργάνωσίν του( Καρατζαφέρης). Κρίμα.

Αξιωματικοί και πολιτική

Δέν πρόκειται νά φιλοσοφήσω επί του θέματος. Ολίγα τινά από τήν ιστορία και τις εμπειρίες από τήν ζωή μου στον στρατόν, κοντά στον πατέρα μου και μετά από την ζωή μου μέσα σε αυτόν (τον στρατόν). Οι αξιωματικοί είναι συνδεδεμένοι με τήν πολιτικήν, ιδίως ως διοργανωταί κινημάτων περισσότερον παρά από τήν απλήν συμμετοχή τους ως βουλευταί διαφόρων κομμάτων, που η παρουσία τους εκεί, με ελαχιστότατες υπουργοποιήσεις των, ουδέν το ουσιαστικόν προσέφερε. Αντιθέτως, τα εκ των πραξικοπημάτων επιτυχόντα, έσχον ουσιαστικήν επίδρασιν στα πολιτικά πράγματα της πατρίδος και εις πολλά τήν πολιτικήν ζωήν του τόπου μετέβαλον.

Η βασική τους σχολή, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, πέραν της επάξιας στρατιωτικής των καταρτήσεως και των τυπικών εκείνων εθνικών διδαχών, σύμφυτων με το αξίωμα (επάγγελμά) των, δηλαδή κάτι που δεν μπορεί αλλοιώς να συμβεί, ουδέν το πρός το έθνος και τήν φυλήν, τας παραδόσεις, τήν προγονικήν δόξαν, και τήν απ’ αιώνων ανάγκην αναστάσεως της καταπιεσμένης ελληνικής ψυχής προς επανασύνδεσιν του αποκοπέντος από τον παγκόσμιον ρόλον του ελληνικού έθνους κατά τήν αποφράδα εκείνη ημέρα της Τρίτης, 29ης Μαίου 1453, είναι δυνατόν νά προσφέρει η σχολή έτσι όπως είναι δομημένη και τελούσα συνεχώς κάτω από τον παρηκμασμένον αντεθνικόν έλεγχον της σαπρής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, η οποία μέ όργανον το κράτος, συνεχώς, επί δύο αιώνας αποδομεί και καταστρέφει το έθνος και την πατρίδα.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Λύτης: ο εξευρίσκων λύσιν

Σύμφυτος: ο εκ φύσεως προσηρμοσμένος

Μύχιος: ο εις τα βάθη κείμενος, ο εσώτατος.

Η Σχολή Ευελπίδων που αντί για ελευθέρους, στο φρόνημα, αξιωματικούς, παρεσκεύαζε δουλόφρονους υπαλλήλους στο πνεύμα της μεταπολιτεύσεως. Της Νέας Εποχής. Μη λησμονώντας το πάθημα της 21ης Απριλίου, οι πολιτικοί, σε ένα εκ των κυρίων μελημάτων τους (ίσως το κυριώτερον) ήταν να διαλυθή ο στρατός. Ξέχωρα από την στρατιωτικήν του δομή, περισσότερο στο «ύφος» του και κυριώτερον στο φρόνημά του.

Με πρόσχημα την ... εκδημοκρατικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, κάθε ιδιαιτέρα μιλιταριστική νοοτροπία (όχι στρατοκρατική) έπρεπε να αφαιρεθή. Να κατηγορηθή το στρατιωτικό πνεύμα ως αντιλαϊκό ... «φασιστικό». Οι αξιωματικοί, «εμμέσως πλήν σαφώς», να τεθούν σέ ενοχή.

Να τούς βαραίνη βάσκανος η μοίρα του προηγουμένου Απριλιανού καθεστώτος. Να ντρέπονται ή νά φοβούνται (κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει) να φορέσουν και την στολήν τους ακόμη, δημοσίᾳ. ΟΛΟΙ οι Αρχηγοί και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν ακεραία τήν ευθύνην του καταντήματος του εκπεσμού του Στρατού στο σημερινόν του επίπεδο. Μαζί και οι επιτελείς των. Αυτού του στρατού «παιδιά» ήσαν και οι συνάδελφοί μου του «Σ.Ε.Ενότητος» και, αλοίμονον, όχι μόνον αυτοί.

Όμως συγκινήθηκα από αυτά τα παιδιά. Ήσαν καθαρά στην συνείδησιν, έντιμα ως αξιωματικοί και αγαθά εις τας προθέσεις των. Δυστυχώς για το τελευταίο. Ξεκίνησαν από μία ειλικρινή και άδολη συγκέντρωσιν στο «άλσος στρατού» νομίζοντας ότι η πολιτική είναι...στρατός. Παρ’ ότι, όπως είπε ο «Δάσκαλος», τίποτα δεν προοιωνίζετο ευτυχές, παρέμεινα κοντά τους. Μάλιστα εγράφην εις τούς καταλόγους για τις επόμενες εκλογές, δεν συνέχισα, όμως, ελλείψει...χρημάτων. Δεν έχει σημασία. Εσυνέχιζα τις ομιλίες μου από το βήμα του συλλόγου «Λαϊκή Κίνησις Πολιτών» και συνέχιζα όποια επαφή μπορούσα νά έχω. Βεβαίως, Έλληνες όντες, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις μεταξύ των διενέξεις, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις...

Μίαν ημέρα λόγω αποχωρήσεων ή διαγραφών, με εκάλεσαν στα νέα γραφεία ως... επιλαχόντα στην σειρά. Επί τέλους, σκέφθηκα, θα μπορούσα να τούς δώσω όλην μου την τραγική εμπειρία, βίωμα και μάθησι τόσων χρόνων πολιτικού αγώνος. Μόλις που πρόλαβα να συμμετάσχω εις μίαν ή δύο, δέν θυμούμαι, συναντήσεις και με κάποια διακριτική...ευγένεια, μου ανεκοίνωσαν ότι πρέπει νά αποχωρήσω διότι στις ομιλίες μου...κατηγορούσα τούς αξιωματικούς και τον... στρατόν! Δέν είπα λέξι. Έφυγα. Ούτε ο Μπελογιάννης να ήμουνα!!! Δεν λυπήθηκα για μένα. Γι’ αυτούς λυπήθηκα. Δέν είχαν καταλάβει τίποτα.

Γεννήθηκα όταν ο πατέρας ευρίσκετο στις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστοσυμοριτών. Έβγαλα την πρώτη μου φωτογραφία στην λίμνη της Δοϊράνης, φορώντας το Αγγλικό κράνος (μόλις που το συγκρατούσε ο αδύνατος παιδικός λαιμός μου) και κρεμασμένες από τούς ώμους μου δύο παλάσκες γεμιστήρων Τomson, που με εκάλυπταν από το λαιμό μέχρι τα γόνατα! Μια καρικατούρα! Αλλά αισθανόμουν...φοβερός! Έζησα κοντά στον πατέρα μου τον στρατό όσο μου εδίδετο η ευκαιρία πιο πολύ. Τον θυμάμαι από Τχη στο Κιλκίς μέχρι Αντιστράτηγο στο Β.Σ.Σ και στο Αρχηγείο Στρατού. Τον εσυνόδευσα σ’ όλες του τις μεταθέσεις. Χριστούγεννα, Πάσχα μέσα στις μονάδες. Έζησα μαζί του την πικρή στιγμή της αποστρατείας του. Όταν ήλθε η ώρα να εισέλθω στην Σ.Σ.Ε, ήταν σαν να άλλαζα δωμάτιο στο σπίτι μου μέσα. Τίποτα δεν ήταν καινούριο για μένα. Απεστρατεύθην βιαίως. Δεν με επείραξε καθόλου. Ο στρατός πού αγάπησα και έζησα είχε πάψει να υπάρχη. Δεν υπήρχε λόγος περαιτέρω παραμονής μου.

Ο άνδρας, όταν καταστάσεις ή συγκυρίες του απαγορεύουν την συνειδητήν εκτέλεσιν του όποιου επαγγελματικού του καθήκοντος, οφείλει νά αποσύρεται. Κάθε περαιτέρω παραμονή του εκεί όπου το «τώρα» αντιβαίνει το πιστεύω του, τον υποβιβάζει από άνδρα σέ ανδρείκελον. Τέτοιος δεν υπήρξα ούτε θά γίνω ποτέ. Μπορεί μικρός να ήθελα να γίνω ζωγράφος. Μπορεί νά έδωσα εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και να απέτυχα...παταγωδώς. Ο στρατός θα παραμένει η αγάπη μου. Οι αξιωματικοί δεν με κατάλαβαν στις κατηγορίες μου. Γνωρίζω το ... σόϊ μου καλώς. Πολύ καλώς. Δεν έβριζα τον στρατόν. Το παράπονό μου κατήγγελον. Τα όσα άσχημα ή μη ικανά εκαυτηρίαζα. Χρειάζεται διάκρισις. «Η διάκρισις μείζων αρετή εστί».

Δεν πειράζει. Έφυγα. Άλλη μία ελπίδα μου είχε διαψευσθή. Πήραν για πρώτη τους φορά ένα καλό ποσοστό. Αντί νά πανηγυρίζουν απεγοητεύθησαν. Άρχισαν οι καυγάδες. Τι επερίμεναν; Να μπούν στην Βουλή μόλις πού εμφανίσθηκαν; Καί με τόσες ελλείψεις στην πολιτική τους πρακτική και παρουσίασι; Αυτό καί μόνον πιστοποιεί τις αδυναμίες τους που, ανωτέρω, εις μικρόν εξέθεσα. Παρέμειναν αδρανούντες. Έχασαν την δύναμίν τους εις Β. Ελλάδα και δεν γνωρίζω τι ακόμη διαθέτουν σε Αθήνα και πέριξ. Κρίμα! Πολύ κρίμα. Ήταν μία ελπίδα με πολλά υπέρ αυτής. Δεν εφάνησαν όμως κατάλληλοι διαχειρισταί της. Παρ΄ όλον ότι μέ αδίκησαν νοιώθω ακόμη να τούς συμπαθώ.

Ολίγον αργότερον ένας άλλος στρατηγός ε.α εφάνη στο προσκήνιον. Η απορία μου παραμένει. Διατί δέν επλησίασεν τον Σ.Ε.Ε; Ήταν κι αυτοί αξιωματικοί. Η απάντησις έρχεται.... ελληνική! Ένα δικό του Κόμμα και αυτός Πρόεδρος. Εδώ δεν υπάρχουν πολλοί αξιωματικοί. Υπάρχουν καθηγηταί, διπλωμάτες....Θά έλεγα ό,τι το χειρότερον. Θα αναφερθώ, πάλιν, εις το σύμβολον του Κόμματος «Ελεύθερη Πατρίδα». Ένα ... περιστεράκι σέ φάσι «βόλ πλανέ» με τήν μία φτερούγα του... κόκκινη!! Στρατηγός με ... περιστέρι!! Δεν νομίζω ότι συνηθίζεται κάτι τέτοιο διότι απ’ ό,τι γνωρίζω μέχρις στιγμής, δημιουργεί μίαν αντίφασιν που προξενεί θυμηδίαν. Έστω όμως! Την κόκκινη φτερούγα τι την ήθελε; Τραυματισμένο είναι το περιστέρι ή παραπέμπει σέ προσπάθεια άγρας ψήφων από τούς κόκκινους. Αν το πρώτο, ποιος το τραυμάτισε; Αν το δεύτερο, καλύτερα να μη το σχολιάσω διότι δείχνει κάθε απώλεια επαφής με τήν πραγματικότητα, η γνώσις της οποίας αποτελεί το κατ΄ εξοχήν εχέγγυον επιτυχίας στον σχεδιασμό κάθε πολιτικού αγώνος. Εν πάσῃ περιπτώσει. Πήρα τον Δάσκαλο γιά μίαν επίσκεψιν εις τα γραφεία τους επί της οδού Ακαδημίας. Η ιδεολογία τους παραμένει πάντα ο... πατριωτισμός και το όλον πολιτικόν περιεχόμενον, η πρόταξις των εντίμων προσώπων έναντι των παλιανθρώπων που, μἐχρι τώρα, κυβερνούν! Δεν αντιλέγω στο δεύτερον, καθόλου, αλλά αν το ζητούμενον είναι κάποιος τίμιος άνθρωπος, τότε υπάρχουν χιλιάδες τίμιοι άνθρωποι που μπορεί να προταθούν δια κυβερνήτες!! Μού έκαμε εντύπωσιν η άρνησις και συγκρατημένη εχθρότητα προς τον εθνικισμόν. Γιά άλλη μία φορά συνειδητοποίησα το μεγάλο κακό που η Χρυσή Αυγή έχει κάμει σ’ αυτόν τον χώρον.

Πέρα από αυτό όμως, η θέσις του στρατηγού κ. Ταμουρίδη δέν θα τον εμποδίση να φλερτάρει σκανδαλωδώς με πρώην αριστερούς, ή αν δεν κάνω λάθος και με αθέους, όπως ο Τζήμερος. Έχει ιδιαιτέρα σημασία αυτό, διότι ο στρατηγός επί πλέον του Σ.Ε.Ε, έδιδε ιδιαιτέρα σημασία στήν ορθοδοξία και πολύ καλώς πράττει. Λέγεται ότι υπάρχουν επαφές του Κόμματός του με πατέρες και ιδίᾳ σε Ι. Μονές του Αγίου Όρους, οι οποίες, όπως ελέχθη, του έδωσαν την ευλογία τους!! «Πήρε τήν ευλογία» δηλαδή, διά τον πολιτικόν αγώνα.

Χρόνια μετά, λίγα, ερωτήσας διά μίαν κίνησιν ενός Δασκάλου από το Κιλκίς, του κ. Δ. Νατσιού, ποία ακριβώς η σχέσις του με την εκκλησίαν, έλαβα τήν απάντησιν ότι έχει τήν ευλογία των πατέρων. Καλά, ερώτησα. Ήξερα ότι τήν είχαν δώσει στον Ταμουρίδη, τώρα τι είναι αυτό; Ά, μου απάντησαν, τήν πήραν από τον Ταμουρίδη και τώρα τήν έδωσαν στον Νατσιό!! Η Ελλάδα χάνεται και.... Γι’ αυτό τό θέμα της εκκλησίας, θα αναφερθώ κατωτέρω, διότι και κόσμον επηρεάζει και εις πολλά μετέχουσα, το κακό το κάνει χειρώτερον και το ευκρινές το μπλέκει.

Χαιρετώντας τον στρατηγό περατούμενοι την επίσκεψίν μας, τον άκουσα νά μουρμουρίζει, μονολογώντας, αρκετά όμως για να τον ακούσουμε: Πού θα πάτε, όλοι εδώ θαρθείτε!!! Ήθελα πολύ να μάθω, κάποια στιγμή, τι ήταν αυτό επάνω στο οποίο ο στρατηγός στηριζόμενος είπε αυτήν τήν κουβέντα! Χαμογέλασα μέσα μου και έφυγα συλλογισμένος.

(Συνεχίζεται)

            Εάν ακολουθούσα το Κόμμα του, μου προσέφερε άρθρο στήν εφημερίδα του και εκπομπή ιδική μου στο κανάλι του. Και το βάρος μου σέ χρυσό να μου έδιδε δεν θα τον ακολουθούσα. Η πολιτική τοποθέτησι στην ζωή του ανθρώπου πιστεύω πως αποτελεί την κορωνίδα της σοβαρότητος που χαρακτηρίζει την προσωπικότητά του και την όλην στάσιν του απέναντι στην ζωή, ως βιοθεωρία, κοσμοθεωρία και φιλοσοφική θεώρησι, εν γένει, της όλης ζωής του.

Στεναχωρέθηκα που συνήντησα εκεί τον Ταξίαρχο ε.α. κ. Ζαφειρόπουλο, βασικό στέλεχος του κόμματος του «Συναγερμού». Μετά τον Ροϊδοδήμο ο ... Καρατζαφέρης; Είπα. Η πολιτική τοποθέτησις.... Και κάτι άλλο. Πιστεύω πως κάθε κίνησις, Κόμμα, ο,τιδήποτε που ενεργεί συνολικώς, χαρακτηρίζεται από δύο τινά. Τόν Αρχηγό και το Σύμβολο. Αυτά τά δύο πρέπει νά ελέγχονται, ερευνούνται και εξετάζονται προσεκτικώς. Τον Αρχηγό εδώ τον αφήνουμε. Το Σύμβολο; Ο Γ. Καρατζαφέρης «έκλεψε» το σύμβολο του Κόμματός του από το Ε.Ε.ΛΕ.Κ !! Του το πήγε, «ο των πάντων ανακατωσούρας», προσωπικότης του «χώρου» γνωστή «τοις πάσι». Αυτός τήν «πλάκα του έκαμε». Ο Καρατζαφέρης γιατί το δέχθηκε; Πώς μπορεί ένα ειλικρινές, νέο κίνημα που, υποτίθεται, ότι σχηματίζεται για το καλό της δύσμοιρης πατρίδος, νά μην επιλέγη σύμβολο που να αντικατοπτρίζει, ό,τι πιστεύει, που να εμπνέει, να οδηγή.... ό,τι αυτό προτείνει συμβολίζοντας ό,τι υπέρ ών μάχεται;

Τρείς φορές που «στριμώχθηκε» ο Γ. Καρατζαφέρης γιατί «έκλεψε» το σύμβολο από το μικρό Ε.Ε.ΛΕ.Κ, δεν απήντησε. Η μία ήταν στο σπίτι του μακαρίτη Ν. Φιδέλη. Η άλλη από εμένα, στήν συνέντευξιν που μου παρεχώρησε. Σιώπησε. Γιατί στα γραφόμενά μου περί του εθνικικσμού συμπεριέλαβα το ΛΑ.Ο.Σ. Σωστά. Τι σχέσιν μπορούσε να έχη ένας της αστικής Δεξιάς με τήν εθνικιστική επανάστασι; Τό έκαμα διότι το Κόμμα του αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της εθνικιστικής κατάντιας.

Όπως πάντα, μέχρι σήμερα αποτελούσαμε τούς «κουβαλητάς νερού στον μύλο της Δεξιάς». Ο ΛΑ.Ο.Σ , το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Ο Καρατζαφέρης, πολιτικάντης ών, ζήτησε την πρώτη του «πελατεία», στον μονίμως παραπαίοντα χώρον του εθνικισμού, κι ο εθνικισμός τόν έβαλε στην Βουλή !! Ματαίως αγωνιζόμουν να αποτρέψω τους γύρω μου, να μη ψηφισθούν οι δήθεν εθνικισταί υποψήφιοι. Όλοι τους έκαμαν «καριέρα» μετά την εκλογή τους ως βουλευταί. Το ευχαριστώ του Καρατζαφέρη ήταν να αποκαλέση τους εθνικιστάς «βαρίδια», για να εισπράξη όμως, δικαίως, την ανταμοιβή της αχαριστίας του, ολίγον αργότερον. Για τον πολύν Μαυρουδήν, τον διπλοντελινάτον απόφοιτον, μεγαλοαστόν, του Κολλεγίου Αθηνών, είχα προ πολλού ακούση από παράγοντες της «Νέας Δημοκρατίας» ότι: τον Μάκη τον έχουμε στο τσεπάκι μας όποτε θελήσουμε. Για τήν «Ρόμπα» πολιτικό τυχοδιώκτη και αριβίστα δέν θα ήθελα να ειπώ τίποτα, διότι ουδέποτε υπήρξεν εθνικιστής. Υπάρχουν εθνικισταί που «κτυπούν» τώρα το κεφάλι τους. Εάν δεν συναιτισθούν, θα το κτυπήσουν κι άλλες φορές ακόμη. Αλλά φαίνεται ότι αυτό τούς κατήντησε «χούϊ» που τους αρέσει και το επιδιώκουν.

Αξιωματικοί - Κόμματα Αξιωματικών ε.α. Αφορά αυτό τον εθνικισμόν; Ναι, τον αφορά. Ιδιαιτέρως θα έλεγα. Ο Αξιωματικός δέν δύναται νά είναι απολύτως συνυφασμένος με την ιδιότητα και τήν αποστολήν του, εάν δεν είναι πρωτίστως εθνικιστής! Το αξιωμά του είναι συνδεδεμένο, αρρήκτως, με την έννοιαν της Φυλής, του Γένους, της Πατρίδος. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε είναι ένας ψοφοδαής επαγγελματίας υπάλληλος, κολαούζος της όποιας πολιτικής κλίκας που, κακῇ τῇ μοίρᾳ, κυβερνά τον τόπον. Πρέπει οι αξιωματικοί νά πολιτεύονται; Είναι υποχρεωμένοι νά πολιτεύονται. Ο Στρατός είναι δύναμις εκάστου κράτους - Έθνους! Καί η δύναμις αυτή είναι πρός τήν Πατρίδα και τον Λαόν. Όποιος δεν συμμετέχει ενεργώς εις τα κοινά «άτιμος έστω» (Αριστοτέλης). «Δεί ούν τούς νέους και περί πολιτικών άπτεσθαι πραγμάτων και περί εξουσιών αγωνίζεσθαι ει έχουσι τα πρός τούτο χαρίσματα» (Μέγας Βασίλειος). Οι αξιωματικοί δίδουν δύο φοράς όρκον προστασίας της πατρίδος από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Πρέπει νά τιμούν τούς όρκους των. Η Πατρίδα είναι ο στρατός της. Χωρίς στρατόν δεν υπάρχει πατρίς.

Όποιος μου μιλήσει για τήν Ελβετία των τραπεζών ή το Πόρτο-Ρίκο των γύφτων, είναι εθελουσίως ηλίθιος ή παριστάνει τον χαζόν. Ο Στρατός, μέχρι σήμερον, έπαιζε πρωτεύοντα ρόλον στα πολιτικά πράγματα της πατρίδος. Διότι ο στρατός είναι η δύναμις και δεν γινόταν διαφορετικώς. Οι αξιωματικοί έχουν κάθε δικαίωμα νά σχηματίζουν κόμματα και νά πολιτεύονται. Ως εν ενεργεία έχουν υποχρέωσιν και νά επεμβαίνουν στά πολιτικά πράγματα, εν ανάγκη, ως το άρθρον 120 ορίζει. Δεν φθάσαμε όμως, ακόμη εκεί. Ομιλώ, τώρα, δια τον σχηματισμόν Κομμάτων.

Έκαμα μία αναφορά, ανωτέρω, για ένα Κόμμα στον σχηματισμόν του κατά πλειονότητα από αξιωματικούς ε.α. Ήτο το Κόμμα του «Συναγερμού» με αρχηγόν τον Σχην ε.α κ. Ροϊδοδήμον. Τό κατήργησεν ο Γ. Παπαδόπουλος με διαταγήν του από τήν φυλακήν. Ο Λαός αγαπά τον στρατόν του. Πιστεύει σ’ αυτόν. Παρ’ όλον ότι ψηφίζει τούς πολιτικούς, τούς μισεί και τούς απεχθάνεται. Τούς περιφρονεί. Αυτό οι πολιτικοί το γνωρίζουν και μισούν τον λαόν που τους ταΐζει και τους ζεί. Προσφάτως στα τελευταία χρόνια ιδρύθηκαν αλλεπαλλήλως τρία στρατιωτικά Κόμματα. Τό ένα κατόπιν του άλλου. Εάν το πρώτον έσχεν την τύχην αγαθήν, πιστέυω, ότι δεν θα υπήρχεν ανάγκη των άλλων δύο. Όμως δεν έγινεν έτσι. Ήτο το Κόμμα του «Συνδέσμου Εθνικής Ενότητος». Υπήρξεν ενθουσιασμός αλλά δεν υπήρξεν γνώσις. Γνώσις του αντικειμένου. Τούς πλησίασα με μεγάλη ελπίδα αλλά εξ αρχής απαγοητεύτηκα. Δεν αρκεί νά θέλεις. Πρέπει και νά μπορείς. Υπήρξεν καλή διάθεσις αλλά και αγνωσία στοιχειωδών «πολιτικών κανόνων».

Επεσκέφθην τα γραφεία τους στα Εξάρχεια. Ήταν μαζί μου και ο «Δάσκαλος». Μία ερημία. Χωρίς χρώμα, αφίσσσες, συνθήματα, σημαίες, λάβαρα. Ζήτησα να μου δείξουν το σύμβολο του Κόμματος. Τρείς γραμμές - καφέ, γαλάζιο, κυανούν - παρέπεμπαν περισσότερο σέ νυχιές γάτας σε τοίχο, παρά σύμβολο πολιτικού αγώνος. Ζητώντας τον Αρχηγό, μας έδειξαν ένα γυμνό γραφείο, με μία μικρή σημαία πίσω από ένα κάθισμα, να ακουμπά στον τοίχο. Ζητήσαμε νά πληροφορηθούμε το ιδεολογικό περιεχόμενο του Κόμματος. Ένας υπερφίαλος και ξερόλας αστυνόμος ε.α. μας έκαμε.... τήν τιμή να μας μάθη, εξηγώντας ότι ο πατριωτισμός είναι η ιδεολογία τους.... Φεύγοντας μου λέει ο Δάσκαλος: Σύντροφε, δεν θα κάμουν τίποτα !! Συμφωνώντας δεν μίλησα. Πήγαμε στην ιδρυτική συγκέντρωσι του Κόμματος στο ξενοδοχείον «President». Πράγματι υπήρχε πλήθος κόσμου. Ο κόσμος ήθελε τούς αξιωματικούς. Τούς ενεπιστεύετο. Δεν κατάλαβαν ότι είχαν μαζί τους ένα μεγάλο «ατού». Τόν κόσμο, ο οποίος τούς εξησφάλιζε ένα ισχυρό ξεκίνημα. Κάτι πού πολλοί θα το ζήλευαν. Εγώ οπωσδήποτε. Ο Δάσκαλος με πίεζε νά γραφώ στους ομιλητάς. Μίλησαν πολλοί. Δεν μας ικανοποίησε κανείς. Δήλωσα συμμετοχή στο τέλος. Συγκινημένος από τον κόσμο μίλησα σαν εθνικιστής. Νομίζω πως απέσπασα σωρό χειροκροτημάτων. Έμαθα αργότερα ότι ο πρόεδρος, Ταξίαρχος κ. Αλικάκος, ωργίσθη μαζί μου διότι μίλησα για την «επανάστασι». Εξέλαβε την «επανάστασι» ως αναφορά στήν 21ην Απριλίου και όχι ως την αναζωγονοποιό επανάστασι του Περικλή Γιαννοπούλου, του Ἰωνος Δραγούμη! Τι νά πώ! Ο φόβος τους ήταν να μη τους συνδέσουν με τούς Απριλιανούς! Ποιος μίλησε γι΄ αυτούς, που θα ήταν καλύτερα αν μιλούσαν και πιο όφελος θά είχαν. Λέω, εάν.

Τούς παρακολούθησα, όσο μπορούσα, στις εμφανίσεις τους σέ συγκεντρώσεις και τηλεόρασι. Χαμηλοί τόνοι. Κυριλέ ύφος. Καθωσπρεπισμός. Κρίμα! Δεν καταλάβαιναν πως είναι η ώρα που ο κόσμος ζητά η αγανάκτησίς του να βρεί εκπροσώπησι, η οργή του ξέσπασμα δικαίωσης. Κρίμα. Δέν έχασα την επαφή μου μαζί τους. Πίστευα πως ήταν μία χρυσή ευκαιρία. Ήθελε μία αλλαγή πολιτικού ύφους. Μία σκληρώτερη γλώσσα. Ένα πιο μάχιμο πρόσωπο σε δηλώσεις, σύμβολα, συνθήματα... Δεν ήθελαν να τούς πούν εθνικιστάς. Ήταν παιδιά της μεταπολιτεύσεως. Βαλμένα στήν ενοχή πως φταίνε γιά όλα. Η Σχολή Ευελπίδων με το δούλο πνεύμα στήν κάθε εξουσία.

(Συνεχίζεται)

        Εις μίαν εξ’ αυτών, μου εγένετο η τιμή εκ μέρους του Βορίδη (τον ευχαριστώ γι’ αυτό), νά κληθώ σέ συνέδριο των νεολαιών του Front National του Λεπέν και της Front de la Gioventou, της νεολαίας του M.S.I, στο ξενοδοχείον «Εσπέρια» όπου και εμίλησα δύο φορές. Η ομιλία μου εντυπωσίασε τούς Γάλλους συντρόφους, οι οποίοι και με εκάλεσαν στήν Γαλλία (δέν πήγα λόγω ... χρημάτων), εξενεύρησε όμως τους Ιταλούς, οι οποίοι και δεν... μου μιλούσαν. Το «κόμπλεξ» των Ιταλών απέναντί μας παραμένει εμπόδιο σέ πολλά. Διάφορον όμως συμπεριφορά εσυνήντασα, εις μίαν επίσκεψίν μου στα γραφεία του M.S.I στήν Φλωρεντία, όπου είχα τήν τύχη νά συνομιλήσω, για πολύ λίγο, με τήν ωραία προσωπικότητα του G. Almirante.

Εκεί όχι μόνον εσυνήντησα κατανόησιν στις ελληνικές θέσεις μου, αλλά έφυγα φορτωμένος αναμνηστικά και αφίσες, τις οποίες όλες εχάρησα στον Β. Ψιακή, άμα τῃ επιστροφή μου, για το βιβλιοπωλείον του.

Εν πάσῃ περιπτώσει το «Ελληνικόν Μέτωπον» παρέμεινε μία μειοψηφία στόν χώρο, χωρίς ιδιαίτερες θέσεις, τοποθετήσεις ή πεπραγμένα γενικώτερον. Eισέπραξε οπαδούς απο τήν ΕΠΕΝ κυρίως όμως από τό διαλυθέν ΕΝ.Ε.Κ. Δέν είδα νά αξιολογή ή προωθή μέλη ή στελέχη του ΕΝ.Ε.Κ παραμένοντας σέ μία υποτονική στασιμότητα. Ὀπως και στο ΕΝ.Ε.Κ έτσι και στο Ε.Μ τα όποια στελέχη του σήμερα αδρανούν ιδιοτεύοντα. Μόνον δύο καλοί συναγωνισταί αγωνίζονται ακόμη. Ο Ι. Κουριανίδης στήν Θεσσαλονίκη και ο Ι. Γιαννάκενας με τις εκδόσεις του.

Οργάνωσε εορτές νεολαίας στο άλσος της Χωροφυλακής και εξέδωσε έντυπα, αλλά παρέμενε πάντα μία παράπλευρη μειοψηφία. Ατόνισε με τις σπουδές του Αρχηγού του και την αναχώρησίν του στο εξωτερικό, όπου ο Μ. Βορίδης κατόπιν γνωριμίας του μέ τον Καραϊοσιφόγλου εις Λονδίνον, ήλθεν εις επαφήν με τον Ζ. Μ. Λεπέν, ο οποίος και τον εστήριξε κατόπιν. Λέγεται ότι υπήρξε κάποια «κουμπαριά» μεταξύ των, πράγμα πού δέν μπορώ νά το ισχυρισθώ. Ὀταν ο «Μάκης» επέστρεψε, το «Ε.Μ» κατήλθε και σε εκλογάς για την Δημαρχία Αθηνών. Άκουσα από γνωστό εκδότη εθνικιστικού βιβλιοπωλείου, ότι μέσω του Λεπέν, ο «Μάκης» ενισχύθηκε με 100 εκατομύρια δρχ. Δέν μπορώ κι αυτό να το ισχυρισθώ, αλλά το προεκλογικά έντυπα του «Ε.Μ» ήταν κατά χιλιάδες, σε πολυτελές χαρτί τετραχρωμίας στήν εκτύπωσιν. Αν θυμούμαι, πήρε 3.000 ψήφους περίπου.

Δέν νομίζω τίποτα άλλο νά προσέφερεν ως κίνησις εις τον «χώρον». Το «Ε.Μ» ιδρύθη το 1984 και στις 15 Μαϊου του 2005 προσεχώρησε (η ηγεσία του) στο ΛΑ.Ο.Σ του Γ. Καρατζαφέρη. Ένας γνήσιος ιδεολόγος εθνικιστής δέν θά έκαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν ο «Μάκης» γνήσιος ιδεολόγος;

Πολύ αργότερα, ένα μεσημέρι, παρακολουθώντας μίαν συνέντευξιν του «Μάκη» εις τήν τηλεόρασιν, ηρωτήθη διατί ενεπλάκη εις τον εθνικισμόν. Άκουσα τότε τον «Μάκη» να απαντά, σέ τόνο απολογητικόν, ότι: «σαν νέος που ήταν (ήθελε νά πεί τζόβενο) ήθελε νά διαφέρη από τους συμμαθητάς του», θέλοντας νά διευκρινήση ότι σέ κάθε νέο αρέσει νά διαφέρη από τήν παρέα του σέ κάτι πρωτόγνωρο και γιατί όχι, που δημιουργεί αντίθεσι στό ήδη υπάρχον! Καμαρώστε τον. Σέ τέτοιους ανθρώπους όλα μπορεί νά συνυπάρχουν και μέ τέτοιους ανθρώπους όλα μπορεί νά συμβούν. Πόσοι σαν κι αυτόν δέν υπάρχουν στον χώρο μας; Ή δέν υπήρξαν; Καμαρώστε ιδεολογία και συνέπεια. Συνεπής στήν ασυνέπειά του θα εγκαταλείψη και τον Καρατζαφέρη για να «αράξη» στα ασφαλή προσοδοφόρα λιμάνια του πλέον ύπουλου και υποκριτικού κόμματος. Αυτού της Νέας Δημοκρατίας, όπου υπουργοποιηθείς απολαμβάνει τις απολαβές του πολιτικού του ακροβατισμού. Θα δούμε κι άλλα από αυτόν. Ετοιμάζονται και άλλα. Πιθανόν, θέλοντας το σύστημα να ελέγχη απολύτως τον εθνικισμόν, το μόνον εμπόδιον στον δρόμον του, να τον χρησιμοποιήση στο μέλλον για εθνικιστικό ... άνοιγμα. Ήδη, έχω ακούσει πολλούς δήθεν εθνικιστάς, παρεπιδημούντας εις τον «χώρον», πάσχοντας εξ οξείας αστικότητος, να δηλώνουν ότι θα τον ... ακολουθήσουν εις περίπτωσιν παρομοίας κινήσεώς του. Ο αστισμός των ... «συναγωνιστών» αυτών υπέρκειται του εθνικισμού των. Όποιος στο μέλλον, ταχθή με τον ανεκδιήγητον Μαυρουδήν, αποδιοπομπαίος και «αποσυνάγωγος» έστω εκ του ιερού του εθνικισμού χώρου. Μη γένοιτο.

ΛΑ. Ο. Σ

Εδώ συνέβησαν τά .... «ωραιότερα». Η πορεία του ΛΑ.Ο.Σ αποτελεί εικόνα της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Ας τά ιδούμε μέ τήν σειρά.

Ο Καρατζαφέρης ανήκε στήν «ισχυρή» πτέρυγα της Δεξιάς. Ενεφανίζετο ο τηρών «σκληρή» γραμμή σε εθνικά θέματα. Ο αποπροσανατολιστικός «μπαξές» της Δεξιάς διαθέτει τα πάντα. Απόχη γιά κάθε κορόϊδο. Πρίν από αυτό άς δούμε τον άνθρωπο Καρατζαφέρη. Ατζέντης σε μοντέλα και μόδα, «μπόντυ μπίλντερ», θαμών συχνός της «Αίγλης» του Ζαππείου εις νεαράν και εύρωστον ηλικίαν, ησχολήθη με τήν σειράν του με την πολιτικήν, καταφύγιον κάθε κοινωνικού πλάνητος με μεγάλες προσδοκίες. Χρησιμοποιώντας το ευφυές των «βιντεοκασσετών» με ειδήσεις πού δεν ενεφανίζοντο στα μεγάλα κανάλια κατώρθωσε νά γίνη γνωστός και νά προωθηθή πολιτικώς. Απέκτησε μεγάλη περιουσία (ο ίδιος μιλά γιά 60 σπίτια!) άγνωστον σέ μένα πώς και εισήλθε εις τήν Βουλήν. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο βήμα! Έκαμε ιδικόν του σταθμόν και ανελίσσετο «κανονικώς και μέ τον νόμον». Θά μνημονεύσω τήν εκπομπήν της Παναγιωταρέας, η οποία αναφέρει ότι εις γενόμενον τελωνειακόν έλεγχον κατά τήν επιστροφήν δημοσιογράφων από τήν Αγγλίαν, όλοι έδέχθησαν λεπτομερήν έλεγχον, εν ὦ ο κ. Καρατζαφέρης, συνεπιβάτης των, όχι μόνον δέν ηλέχθη, αλλά συνοδεία αρμοδίου προσωπικού επέρασε δι’ άλλης οδού μέ δύο βαλίτσες άνευ ελέγχου!! Αυτά είπε η Παναγιωταρέα. Ὀχι εγώ.

Είναι εποχή που η «17 Νοέμβρη» δρά ανενόχλητος. Αιφνιδίως δολοφονείται από αυτήν ο Ταξίαρχος Σώντερς, μέλος της Βρεττανικής πρεσβείας. Εδώ θά παρατηρήσω το εξής. Η «17 Νοέμβρη» σκοτώνει (εκτελεί) απανωτά τα θύματά της, Αμερικανούς και Ἐλληνας. Κάνει το μεγάλο λάθος (δέν επρόφθασαν φαίνεται να της το ’πούν) να φονεύση και έναν Ἀγγλον. Η Αγγλία δέν είναι Ελλάς. Σαφώς και γνωρίζει περί της «17 Νοέμβρη», αλλά τι την νοιάζει; «Μακριά από εμάς και ας είναι...». Όμως της σκοτώνουν δικό της άνθρωπο. Αυτό τήν εξαγριώνει. Όλα τα κράτη πλήν της Ελλάδος έχουν εγωϊσμό (εθνικό) και αξιοπρέπεια. Ο λαλίστατος μέχρι τώρα επι εθνικών θεμάτων Καρατζαφέρης, εμφανίζεται, μετ’ ου πολύ εις την Βουλήν και σε ομιλία του μας αφήνει κατάπληκτους στις πληροφορίες που παρουσιάζει. Μιλά για το σκάνδαλο της συμπλοκής της οδού «Λουΐζης Ριανκούρ» και δίδει πληροφορίες για το επίσης γεγονός, μεταξύ μυστικών υπηρεσιών, στο Πόρτο-Ράφτη. Αναφέρει μάλιστα και ονόματα. Περίπου 10 ημέρες μετά γίνονται οι πρώτες συλλήψεις της «17 Νοέμβρη»! Βεβαίως, ένας βουλευτής έχει δυνατότητα συλλογής πληροφοριών, αλλά εδώ μιλάμε για μυστικές υπηρεσίες και για πράγματα γνωστά μόνον σ’ αυτές. Τήν απορία μου εκφράζω και μόνον. Τίποτα άλλο.

Ζήτησα, πρίν χρόνια, νά έχω μίαν συνάντησιν μέ τον Γ. Καρατζαφέρη. Μού παρεχώρησεν μισή ώρα περίπου (τον ευχαριστώ γι’ αυτό). Ἠθελα νά έχω μίαν προσωπικήν επαφήν και εξ αυτής ιδίαν γνώμην. Μέ ρώτησε και τον ρώτησα εις πολλά. Μέσα στις όποιες ερωτήσεις μου, σκοπίμως, τον ερώτησα: «Πρόεδρε, οι πλάτες σου στηρίζονται στήν Αγγλία;» «Εγώ;» μου απήντησε, «εγώ δέν έχω καμμία σχέση με τον Γλύξμπουργκ!». Μόνον αυτό δέν τον είχα ρωτήσει. Έξυπνος, όμως, απέφυγε εντέχνως τόν σκόπελο. Δεν ρώτησα τίποτα άλλο και έφυγα.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Προσοδοφόρος: αποδοτικός - επικερδής

Παρεπιδημώ: διαμένω εις ξένον τόπον

Αστικότις: η ιδιότης του αστού

Αστισμός: η ιδεολογία του αστού

Αποδιοπομπαίος: απορριπταίος

«Αποσυνάγωγος»: απόβλητος

Πλάνης: περιπλανώμενος

Σκόπελος: βράχος μέσα στήν θάλασσα.

            Παίρναμε μέρος, τότε, σε συνεχώς ογκούμενα συλλαλητήρια εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος. Ήταν τότε η εφαρμογή του βρωμερού barcode και η θέληση των κυβερνήσεων για την έκδοσι ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Συμμετείχαμε στις μεγάλες εκδηλώσεις του ΕΛ.ΚΙ.Σ, με τους Ανδρέα Λύρα και Γεώργιο Μαρκουλάτο (θανόντες αμφότεροι), με τις πολύ μικρές δυνάμεις μας. Όμως ο λόγος μας και απήχησι είχε και εντύπωσι έκαμε. Η μεγαλύτερη τιμή που έτυχα ποτέ ήταν να κλιθώ να ομιλήσω στην Ι. Μονή Εσφιγμένου ενώπιον των μοναχών της Ι. Μονής. Οι αγώνες μας αυτοί ήταν μοναδικοί εκ του εθνικιστικού χώρου. Αντί να καταλάβουν τα τρομερά αποτελέσματα του «φακελώματος», κανείς εκ του «χώρου» δεν συμμετείχε, κατηγορώντας εμάς με τις γνωστές κατηγορίες. Κρίμα! Σήμερα σε πολλά εξαναγκάζονται να μας μιμηθούν, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο πολύ αστείο σε μας που τους γνωρίζουμε καλώς.

Μέχρι και σε μία προσπάθεια ενώσεως των αντιμαχομένων ομάδων (Μητροπόλεων) του πατρίου ημερολογίου συμμετείχα με τον Μοναχό (τότε) Μάξιμο στον στρατηγό . Δυστυχώς όμως ο ελληνικός εγωισμός και το πείσμα δεν γνωρίζουν Σχήματα, τίτλους, προσωπικότητες ή Χριστιανικές «ταπεινοφροσύνες». Σε μια εκπομπή τηλεοπτική, του αγωνιστού πατρός Μαξίμου, για πρώτη φορά έφερα σέ γνώσι και πολέμησα το «σχέδιο Χάντιγκτον». Εκτός του ότι μας απεμάκρυναν του σταθμού, ο πρώτος που με επολέμησε και εστράφη εναντίον μου ήτο εκ του ευρυτέρου «πατριωτικού χώρου» και πρωτοκλασσάτο στέλεχος της ΕΠΕΝ! Αν ήξεραν οι εθνικισταί πόσοι πεμπτοφαλαγγίτες ευρίσκονται μέσα στις τάξεις των...

Και σε .... εθνικές προσπάθειες συμμετείχαμε. Πολλές μέσα στον «χώρο». Πικραίνομαι όταν μετά από τόσα χρόνια γνώσεως του χώρου, ακούω ακόμα «να ενωθούμε», «ενωθείτε» ή να γίνονται, δήθεν, προσπάθειες για ένωσι. Πρίν το 2000, πάμπολλες τέτοιες, δήθεν, προσπάθειες έλαβαν χώρα μέσα σε ποικίλες και δεκάδες κόμματα ή οργανώσεις, με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα. Όχι μόνον την μή ένωσιν, αλλά και τήν αύξησιν των μεταξύ των τριβών και αντιπαραθέσεων. Δεν θα προχωρήσω εδώ, πράγμα που πολύ θά το ήθελα, αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά.

Συνήντησα μεθοδευμένη άδικη εχθρότητα και ύπουλο πόλεμο και υπονόμευσι. Όταν έχεις όραμα και ιδανικά, δεν μπορείς νά απογοητεύεσαι από τα ανθρώπινα, αλλά να συνεχίζεις μαχόμενος εις ό,τι πιστεύεις και εφ’ ώ ετάχθης. Το συμβόλαιο που υπογράφεις με τον εαυτόν σου έχει μόνον δύο μάρτυρες. Τον Θεόν και τήν συνείδησίν σου. Περίπου το 2003 το ΕΕΛΕΚ ανέστειλεν κάθε δραστηριότητα.

Κόμμα Ελληνισμού

Είχε ιδρυθή πολύ πρίν το ΕΕΛΕΚ από τον επιχειρηματία και βιομήχανον Σωτήρην Σοφιανόπουλον. Δέν ήτο εθνικιστικόν στην ιδεολογίαν του, με τον ιδρυτήν του «Βενιζελογενήν», αλλά ανεπτύχθη πολύ κοντά σε εμάς. Ο Σοφιανόπουλος ήτο αγαθής προαιρέσεως άνθρωπος και δεν απέκλειε καμμίαν συνεργασίαν ή διάλογον. Τό χαρακτηριστικόν του κόμματος αυτού ήτο ο αρχηγός του. Ήτο ο άνθρωπος που ήξερε να βγάζει χρήματα από το πουθενά. Αυτό ήταν το ταλέντο του. ‘Εντιμος άνθρωπος, μπορούσε να εκμεταλευθή καθέτως το κάθε προιόν. Δέν υπήρχε γι’ αυτόν τίποτα που θα μπορούσε να θεωρηθή άχρηστον ή ανεκμετάλευτον χωρίς νά παράξη κέρδος. Ήτο ευφυής στην επιχειρηματική αντίληψι και ευφευρετικός στήν εκμετάλευσιν. Είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα. ‘Ητο αφελής (καλόπιστος) και δεν έκαμε για αρχηγός. Είχε λόγο πολιτικό που τον εξέφραζε με ηρεμία και επιχειρήματα, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να εμπνεύση ή συγκινήση επαναστατικώς.

Θα ήταν άριστος υπουργός Βιομηχανίας ή Αναπτύξεως αλλά όχι για Αρχηγός. Του το είπε αυτό, μία ημέρα, ο σύντροφος Σταυρόπουλος (τρώγαμε φακές στο σπίτι του) και ο Σωτήρης χωρίς να θιγή, ήρεμα του απήντησε: «Άφησε να δοκιμάσω και βλέπουμε». Η εγκληματική του αφέλεια του εστοίχισε «πολλά». ‘Ητο βαθειά πατριώτης, αν και «μπόν βιβέρ» στα νειάτα του (έτρεχε σέ αγώνες) και δέχθηκε βαρύ πλήγμα από τους προδότες της μεταπολιτεύσεως, ιδιαιτέρως τον Αβέρωφ. Του κατέστρεψαν την ανθούσα βιομηχανία «ΧΡΩΠΕΙ» (εφοδίαζε όλα τα Βαλκάνια και μέρος της Ευρώπης), του έκλεισαν και απαγόρευσαν την βιομηχανία όπλων και οπλισμού που είχε αρχίσει να δημιουργή και με πρωτότυπα σχέδια (την είχα επισκευφθή με τον ίδιο να μου εξηγεί πολλά) και τον κυνήγησαν για τα πετρέλαια που βρήκε και ζητούσε νά εξορύξη, στα επτάνησα.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν μία πηγή πλούτου για την χώρα μας, αν αυτή είχε κυβερνήσεις να την αγαπούν και φροντίζουν.

Τελικώς, τον κατέστρεψαν οικονομικώς (σύμφωνα με τις διαταγές της μεταπολιτεύσεως για αποβιομηχανοποίησι της Ελλάδος) και έφθασε διωκόμενος να κοιμάται, περιστασιακώς, σέ παγκάκια. Έδωσε, προσωπικώς, σκληρές «μάχες» στα δικαστήρια για τον αισχρό και απάνθρωπο νόμο των «πανωτοκίων» (πανωτόκια), που τελικώς τον κέρδισε, πρός χάριν δεκάδων ευρισκομένων εις την ιδίαν άδικον μοίραν. Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος εδιώχθη αμειλίκτως από διαταγές έξωθεν. Μου θυμίζει τήν περίπτωσιν του εκτελεσθέντος, κατόπιν εντόνου πιέσεως της Αμερικανικής πρεσβείας εις την υπόθεσιν Μπελογιάννη, Δημητρίου Μπάτση, συγγραφέως ενός περιφήμου βιβλίου «Η βαρειά βιομηχανία της Ελλάδος»*. Σήμερα το κεφάλαιο αυτό για την πατρίδα μας, ζεί επάνω σε αναπηρική καρέκλα κτυπημένος από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά.

Ο Θεός νά τον βοηθά.

Ελληνικό Μέτωπο

Ιδρύθη και ενεφανίσθη (όπως και το «Κόμμα Ελληνισμού») λίγο μετά την εμφάνισιν του Ε.Ε.ΛΕ.Κ. Αρχηγός του ένας νεαρός απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, ο Μαυρουδής Βορίδης. Επειδή το «Μαυρουδής» ήτο κακόηχον και παρέπεμπεν κακώς, αντεκατεστάθη με το πλέον εύηχον και κοσμοπολιτικόν «Μάκης». Ως Μάκην τον γνωρίσαμε ως αρχηγόν της ΕΠΕΝ, κατ’ αρχάς, για να μιμηθή και αυτός, αργότερον, τον προκάτοχόν του Ν. Μιχαλολιάκον, στο να πάρη την νεολαία και να δημιουργήση το «Μέτωπον». Όσο ήτο εις την ΕΠΕΝ δυσκολεύθηκαν να τον πείσουν να μη εμφανίζεται με καρώ παντελόνια και να αποκτήση, αργότερον, ένα πιο σοβαρό πρόσωπον. Το «Ε. Μέτωπον» ήτο εθνικιστικόν. Απ’ όλους όμως τους εθνικιστάς εθεωρείτο ως «light εθνικισμός». ‘Ησαν οι «κυριλέ» και «καθωσπρέπει» εθνικισταί έχοντας, μάλιστα, σχηματίση μίαν αρχήν από νεαρούς με ισχυρόν κομπόδεμα και κοινωνικήν επιφάνειαν, τόσον εις Αθήνας όσον και Θεσσαλονίκη. Δέν θα τους ειπώ ακατάδεκτους, αλλά έτσι ήσαν.

Ο αγών τους εθνικιστικός αλλά.... φρόνιμος. Κατήλθαν εις εθνικάς εκλογάς και ανέπτυξαν μίαν δραστηριότητα και με εκδηλώσεις και συνέδρια με συμμετοχή ευρωπαικών κινημάτων.

(Συνεχίζεται)

* ‘Ητο ένα καταπληκτικό βιβλίο για το πώς η Ελλάς θα αποκτήση ανθούσα βιομηχανία, πράγμα πού απετολμήθη μόνον επί 21ης Απριλίου και που δεν πρέπει νά πραγματοποιηθή ποτέ, συμφώνως με τις διαταγές που δίδονται από τα Σιωνιστικά κέντρα, πάντοτε, στις ελλαδικές κυβερνήσεις της υποτελείας, της προδοσίας και της δουλοπρεπείας.

        Προσπαθήσαμε νά πάρουμε σύμβολα τα οποία είχαν καταχρασθή αντεθνικές παρατάξεις και νά τά «εντάξουμε» πάλι στήν παράδοσι από τήν οποία προήρχοντο. Υιοθετήσαμε τό γαρύφαλο κόκκινο και άσπρο, ως το άνθος του κόμματός μας, απαγορεύοντας, έτσι, στους κομμουνιστάς τήν καπηλεία του. Το ελληνικότατο αυτό άνθος ήτο τό άνθος του Διός, ονομαζόμενον, εξ αυτού, Δίανθος!

Θέλαμε νά εφαρμόσουμε το ρηθέν υπό του Καποδίστρια, νά πάρη η Ελλάδα πίσω, ως δημιουργός μητέρα, ο,τιδήποτε είχε λεηλατηθή από αλλότριες δυνάμεις ή έθνη, σέ σύμβολα, ιδέες, έννοιες κ.λ.π, τα φρικτά χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς. Οι αποκαλυφθέντες, εξ άλλου, 2000 δακτυλιόλιθοι στο Ιδαίον Άντρον, απεικονίζοντες κάθε, μέχρι σήμερα, γνωστόν σχήμα-σύμβολο μας δίδουν το δικαίωμα αυτό. Δυστυχώς, όμως, σαφώς οικιοποιηθέντα σύμβολα από έθνη ή ιδεολογικά κινήματα μας στερούν της επιλογής εις πολλά.

Τέλος, πρωτοπόροι και σ’ αυτά, το πρώτο πολιτικό κόμμα πού επεσκέφθη τήν μαχομένη Σερβία (ως πολιτική ηγεσία) είμεθα εμείς. Οι πρώτοι και μοναδικοί, που αφισσοκολήσαμε μικρές (Α3) αφίσσες με το σύνθημα «Ελλάς-Σερβία συμμαχία» είμαστε εμείς στο Ε.Ε.Λ.Ε.Κ. Η πλατεία Ομονοίας και Κάνιγγος γεμίσανε από αυτές, που σέ χρόνο αστραπή ο Δήμος τις είχε σχίσει ή ξεκολήσει. Επεσκέφθην κατόπιν προσκλήσεως του Σερβικού κόμματος S.N.O (Σερβική Λαική Θέλησις) το Βελιγράδι τον Οκτώβριο του 1992. Δώσαμε συνέντευξι στο Ραδιόφωνο του Βελιγραδίου και επισκεφθήκαμε τις ρημαγμένες από τον πόλεμο πόλεις του Βούκοβαρ και Μπόροβο Σέλο και μιλήσαμε με τήν τότε κυβέρνησι της Σερβικής Κράινα. ( Δέν υφίσταται σήμερα). Δεξιωθήκαμε από τόν Δήμαρχο του Βούκοβαρ και τύχαμε, επί μίαν εβδομάδα, κάθε επιδαψιλεύσεως από τούς ομοδόξους Σέρβους του S.N.O. Oργανώσαμε εμείς το πολύ μικρό ΕΕΛΕΚ, παρουσιάσεις για τά εγκλήματα των Κροατών και τα δεινοπαθήματα των Σέρβων και συγκεντρώσαμε κάθε μορφής βοήθεια γιά τήν Σερβία. (Οργανώσεις, εκκλησία). Τέλος, εδώσαμε συνέντευξι σέ τηλεοπτικό κανάλι του Πειραιώς (γιά πρώτη φορά στήν Ελλάδα τότε), προβάλλοντας τηλεοπτικό υλικό από τόν πόλεμο και τά εγκλήματα των καθολικών Κροατών, πού είχαμε φέρει από τήν Σερβία. Είχαμε κατορθώσει, επίσης, νά εκδώσουμε μίαν εφημερίδα μηνιαία (όταν μπορούσαμε), αλλά η έκδοσίς της, σέ 2.000 φύλλα μόνον, δέν μας επέτρεπε νά τήν κυκλοφορήσουμε μέσω του πρακτορείου. Αναγκαζόμεθα λοιπόν νά τήν δίδουμε δωρεάν σέ περίπτερα των Αθηνών χάριν κυκλοφορίας και μόνον. Κατόπιν μίας γενναίας δωρεάς αποκτήσαμε ιδικά μας γραφεία.

Ένα παλιό νεοκλασσικό, το οποίο μετά από 7μηνον προσωπική εργασία, μέ επιμέλεια και φιλοκαλία το μετατρέψαμε σέ ...παλάτι. Ποτέ, μέχρι σήμερα, εθνικιστικό κόμμα δέν έσχεν τέτοια γραφεία. Πέρασα ώρες μελετώντας τον χρωματισμό των αρχαίων κτιρίων και ιδιαιτέρως μπροστά τά κτίρια της Ακαδημίας Αθηνών. Το αποτέλεσμα ήτο ελληνικόν!! Θέλαμε νά δείξουμε σέ όλους όσους μας επισκέπτοντο, ότι η αυριανή πολιτεία πού ευαγγελιζόμεθα θά έπρεπε νά ήταν ωραία, όμορφη, αισθητικώς ελληνική και ότι ο αυριανός εθνικιστικός κόσμος θά παρέπεμπε σέ μία Ελλάδα μέ ευαισθησία στο καλαίσθητο, το μη περιττό, το ικανοποιούν τήν ψυχή μέσω των αισθήσεων, γιά τήν ανταπόδοσι της ψυχής σέ έργο το ίδιο ωραίον, όταν της ζητείται σέ δημιουργία καί πράξι. Ακριβώς αυτό πού επιστέυετο εις τήν αρχαιότητα αλλά καί αργότερα στήν Βυζαντινή ( Ελληνοχριστιανική) παράδοσι και δημιουργία. Προσέχαμε τόν εθνικισμό μας σέ κάθε μας λόγο ή πράξι νά έχει συνέπεια και ειλικρίνεια. Τό 2003 χωρίς εφημερίδα (από το 1998), χωρίς χρήματα ή ο,τιδήποτε μέσο επικοινωνίας μέ τον λαό, αναγκασθήκαμε νά παραιτηθούμε κάθε περαιτέρου πολιτικής δραστηριότητος, εν ώ τά υπέροχα γραφεία μας, λόγω μιάς δυστυχούς προσωπικής περιπετείας, νά πωληθούν σέ συναγωνιστή ιδιώτη.

Το Ε.Ε.Λ.Ε.Κ. ήταν μία ακτίδα ελληνικού εθνικισμού, πού εκδηλώθηκε σέ λάθος χρόνο.

Πώς δέχθηκε το Ε.Ε.Λ.Ε.Κ ο «χώρος»

Ειλικρινώς, μέχρι σήμερα, αδυνατώ νά αντιληφθώ όχι τήν αρνητική του αντίδραση (του «χώρου») αλλά το ιδιαίτερο μίσος και εμπάθεια πού τήν συνόδευε. Δέν είχα διαφορές μέ κανέναν. Μέ κανέναν δέν μέ χώριζε τίποτα. Κανέναν δέν είχα βλάψει. Άς είναι. Μέ το πού εμφανισθήκαμε σ’ ένα πολύ μικρό (13 τ.μ) καμαράκι στήν πλατεία Κοτζιά, μία ενορχηστρωμένη, κακοήθης αντίδρασις υψώθηκε εναντίον μας. Μέ προεξάρχουσα τήν «Χρυσή Αυγή» άρχισε μία κακολογία σέ κάθε αναφορά προς εμάς. Μία «Χρυσή Αυγή» εθνικοσοσιαλιστική και αντίχριστη τότε, μας επετέθη πρωτίστως στις θέσεις μας απέναντι τής Ορθοδόξου πίστεως. Μας χαρακτήριζαν ως «Χριστιανούληδες», «Εβραιοχριστιανούς», «παπαδογλύφτες» κ.λ.π. πού προδίδαμε τόν ..... εθνικισμό μας ως τέτοιοι. Ασκούσε συνεχώς μία αρνητική κριτική και μέ τόν γνωστό σέ αυτήν δόλιο καί έμμεσο τρόπο, παραμόρφωνε, διεστρέβλωνε αποκρύπτοντας τήν αλήθεια σέ ό,τι αφορούσε το κόμμα και ιδιαίτερα εμένα προσωπικώς και τον σύντροφο Σταυρόπουλο. Ήξερε καλώς ο Ν. Μιχαλολιάκος το ιδεολογικό μας πιστέυω, πολύ καλώς, ώστε τίποτα απ΄όλα όσα, εναντίον μας, ελέγοντο νά ανταποκρίνεται στήν αλήθεια. Στά γεγονότα μέ τόν πόλεμο στήν Σερβία μας εχαρακτήρισαν ως «Σλαυόδουλους» και «Σλαυόφιλους» ενώ εχαρακτήριζαν τον Σλαυογενή λαό των Κροατών ως Αρείους καί Ευρωπαίους (σ.σ ευρωπέους) στηρίζοντας και χειροκροτώντας και χαιρετώντας, με τον γνωστό χαιρετισμό, κροατικά συγκροτήματα στο Δελφινάριο, σέ μουσικές παραστάσεις των τελευταίων. Τήν ίδια στιγμή και χρόνο τά δύο βιβλιοπωλεία «Νέα Θέση» και «Ελεύθερη σκέψι», ιδιαιτέρως τό πρώτο, τίς συζητήσεις των θαμώνων τους, μέ αρνητικά σχόλια και ειρωνείες είς βάρος μας. Σέ ερωτήσεις νεαρών συναγωνιστών γιά «κάποιο Ε.Ε.Λ.Ε.Κ» που εμφανίσθηκε, απαντούσαν «νά μη ασχολούνται μέ αυτό» διότι «είναι μία .... θρησκευτική οργάνωση παλαιοημερολογιτών» πού δέν έχει σχέσι μέ τό εθνικιστικό κίνημα καί νά μη ασχολούνται μέ αυτό, χάνοντας τόν χρόνο τους. Μας παρακολουθούσαν όμως συνεχώς και διάβαζαν τήν εφημερίδα μας.

Τό περίφημο «Μόνη γάρ η Ελλάς ανθρωπογονεί...» απετέλεσε μεγάλη έκπληξι γιά όλο τόν χώρο, χωρίς όμως ποτέ κανείς νά λέει τίποτα γιά εμάς. Μάλιστα γνωστή καί προβεβλημένη προσωπικότητα του «χώρου» εθεάθη, υπό μέλους του Ε.Ε.Λ.Ε.Κ, στήν «πολιτική Αγωγή» νά φέρνη τήν αποκάλυψη αυτή, κρατώντας τήν εφημερίδα μας υπό μάλης. Η ίδια πάλι προσωπικότης, μόλις απεκαλέσαμε τόν Αλέξανδρο «Μέγιστο» , έσπευσε, προτροπάδην , νά ενημερώση τόν χώρο ότι, όχι εμείς αλλά οι .... Άραβες πρώτοι, τον εχαρακτήρισαν έτσι. ‘Ο,τι μπορούσαν (καί άλλα πολλά) νά θάψουν το μικρό Ε.Ε.Λ.Ε.Κ νά μη .... υψώνη ανάστημα σέ ο,τι ελληνικό έφερνε εις φώς ως είδησι ή γνώσι, έμπνευσι ή πολιτική πρότασι.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

   Eπιδαψιλεύω: αφθόνως χορηγώ

Προτροπάδην: δρομέως, τάχιστα.

        Μαζί μέ τον σύντροφο Σ. Σταυρόπουλο συνεχίζαμε να σκεπτόμεθα επάνω στο εθνικιστικό κίνημα μέσα από ένα μικρό πολιτικό κόμμα χωρίς μεγάλη απήχησι. Εδώ υπέπεσα σ’ ένα τραγικό λάθος, πού τότε μεν το επλήρωσα, τώρα όμως αναγνωρίζοντας το τότε λάθος μου, το εδιώρθωσα επαρκώς. Κάποιος συναγωνιστής, κάτοικος εξωτερικού, ακούγοντας μία ομιλία μου θέλησε νά με βοηθήση, αναφέροντάς μου μία τεχνολιγική εξέλιξι, που στο εξωτερικό ειχε αρχίσει νά έχη μεγάλη διάδοσι και χρήσι. Ήταν το internet.

Επλήρωσε, χωρίς να του το ζητήσω, την σύνδεσιν του μελλοντικού μου computer με τον ηλεκτρονικό «κόμβο» και μου υπέδειξε την ταχυτέρα, δυνατόν, δημιουργία μιάς ιστοσελίδας, εξηγώντας μου τά μεγάλα οφέλη που θα είχα από την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Τον άκουσα από ευγένεια, αλλά γελάσαμε μαζί με τον «Δάσκαλο» που πίστευε πως μπορεί να γίνη αγώνας μέσα από οθόνες και μηχανήματα. Με την φράσι «επανάστασις δεν γίνεται μέσα από computer» (πράγμα που θα είπεί μετά από χρόνια και η Παπαρήγα) τον ευχαρίστησα και το .... ξέχασα.

Τα λεφτά ενός χρόνου, που ο καλός εκείνος και προνοητικός έλληνας έδωσε για εμάς, πήγαν χαμένα. Το μυαλό μας ευρίσκετο στο ’20 ή το ’30 που συνέρρεαν τα πλήθη σε καφενεία, μπυραρίες ή αίθουσες για να ακούσουν τους ρήτορες. Δεν κατάλαβα ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Έχασα μια μοναδική ευκαιρία, που θα ήμουν από τους πρώτους στήν χρήσιν του διαδικτύου με μεγάλα οφέλη από τότε. Τά λάθη στην πολιτική πληρώνονται ακριβώτερα από όλα τά άλλα. Πολύ αργότερα, το 2013, θα κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες για την διόρθωσι αυτού του λάθους, αλλά ο χαμένος χρόνος έχει ακριβό τίμημα. Άς είναι.

Προσέξαμε πολύ το σύμβολο του κόμματος. Σε ένα κίνημα μετά τον αρχηγό τήν μεγαλύτερη σημασία έχει το σύμβολο. Το σφυροδρέπανο και ο αγκυλωτός σταυρός υπήρξαν μοναδικά στο είδος τους. Γιά τήν ιδεολογία τους. Για τα όσα μπορούσαν να εκφράσουν. Το σύμβολο πρέπει νά είναι απλό, κατανοητό, να εισχωρεί βαθειά στο θυμητικό και να επηρεάζει το συναίσθημα. Να εμπνέει. Να σχηματίζεται εύκολα από τούς οπαδούς. Να είναι εύχρηστο, δηλαδή, στήν τύπωσι της παρουσίας του και να γίνεται από τον οποιοδήποτε. Π.χ το αστέρι των αναρχικών.

Μετά από πολύ σκέψι και προσπάθεια καταλήξαμε στον Σταυρό: Τον σύμμετρο ελληνικό σταυρό. Ήταν σύμβολο, πρωτίστως, της πίστεως του 95% του ελληνικού λαού. Εχρησιμοποιείτο ως σύμβολο από την αρχαιότητα και παραμένει στην ελληνορθόδοξη πίστι μας ως σύμβολο νίκης. Το χρώμα του θα ήταν το ερυθρό. Της επαναστάσεως και του αίματος. Το κυανούν και το λευκό θα παρέμεναν στον φόντο της σημαίας ως εθνικά μας χρώματα. Ό, τι είχε χρησιμοποιηθεί ως σήμα μέχρι τότε και αργότερα μέχρι σήμερα, τα θεωρώ ως ακατάλληλα να εμπνεύσουν ή να εκφρασθούν. Εξ άλλου, η φυλετική Τετρακτίς του Πυθαγόρου, εύρισκε αρίστη εφαρμογή στο σύμβολό μας. Προσπαθήσαμε να στηρίξουμε τα πάντα εκεί που όπως είπε ο Ουγκώ (ο κόσμος είναι μία διεύρυνσις της Ελλάδος και η Ελλάδα είναι ο κόσμος σε σμίκρυνσι)· ότι τα πάντα να είναι ελληνοκεντρικά. Κάθε τι το ελληνικό να «κρατεί» σε κάθε μας σκέψι, ιδεολογική τοποθέτησι, άρθρο καταστατικού, προτεινομένη λύσι κλπ, που αφορούν τον αγώνα μας.

Η φοβερή λέξις «ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΑ», κατωχυρομένη πνευματική επινόησις του συντρόφου Σταυρόπουλου, θα εξέφραζε τον ελληνικό μας εθνικισμό. «Αυτή η φράσις πρωτοειπώθηκε από εκείνο το μικρό κόμμα, αυτή που αναμασούν πολλοί σήμερα, αφ’ ού επί τόσα χρόνια μέσα σε μασκαρεμένες ιδεολογικές γελοιογραφίες, ευρισκαν «πολιτικό καταφύγιο» σε ξένα ιδεολογήματα είτε ιδέες. Ένας εθνικισμός, πού όπως απεδεικνύετο από την καταφυγή μας στα σωθικά της ιστορίας μας, μέχρι τότε δεν είχε ποτέ διερευνηθή και αναγνωρισθή ως τέτοιος . Σταθήκαμε μπροστά στο «εκκολαπτόμενο» και συνεχώς ενδυναμούμενο μεταναστευτικό κύμα εισβολής, με απέραντη ειλικρίνεια φωνάζοντας όχι «έξω οι λαθρομετανάστες» αλλά «έξω οι ξένοι από τήν Ελλάδα» σαφώς γνωρίζοντας το επιδιωκόμενο σχέδιο ξεπατώσεως της φυλής και του έθνους μας. Προσπαθήσαμε να τραβήξουμε την προσοχή των εθνικιστών συναγωνιστών μας από τις κατά καιρούς συνευρέσεις τους με αστικά κόμματα, σαφώς δεξιάς προελεύσεως, με τήν κραυγή «να παύσουν οι εθνικισταί νά αποτελούν τα μαντρόσκυλα της Δεξιάς» και ειρωνευθήκαμε το μονίμως καυτό σύνθημα «λαός-στρατός εθνικισμός» αφ’ ού ο στρατός ουδέποτε έστερξεν υπέρ του εθνικισμού, όπως η πρόσφατος δικτατορία που τον επολέμησεν κιόλας. Γελάγαμε όταν εθνικισταί έτρωγαν ξύλο από τα ΜΑΤ στα δικαστήρια φωνάζοντας «ζήτω τα σώματα ασφαλείας» μία τελείως «εθνικιστική» μαζοχιστική τοποθέτησις. Βεβαίως ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας αλλά ....

Ωνομάσαμε στην εφημερίδα μας τον Φίλιππο τον Β΄ «Μέγα», αφ’ ού εκατώρθωσεν να πραγματοποιήση το απραγμαματοποίητο, να ενώση τούς Έλληνας υπό έναν Αρχηγό βασιλέα, μόνιμο (υποκριτικό;) πόθο και επιθυμία όλων των ελλήνων, από την εποχή των Μινύων (Ιάσων) μέχρι τον Περικλή και πρώτοι ωνομάσαμε τον Αλέξανδρο ΜΕΓΙΣΤΟ, κάτι που πιά έχει καταστή κοινό κτήμα όλων των εθνικιστών σήμερα. Ήταν αδύνατον να δεχθούμε να προσφωνείται με τον ίδιον ιστορικόν τίτλον ο φουκαράς Φρειδερίκος της παλαιάς Πρωσίας, ο στρουμπουλός και ολίγον προγάστωρ Έλλην Κορσικανός Βοναπάρτης ή εκείνη η υπερλιπαρής και βαθυλέκανος νεαρών αξιωματικών εράστρια Αικατερίνη της Ρωσίας, με αυτόν που 33 χρόνων είχε κατακτήσει τον κόσμον όλον, ουδεμία έχων απωλέσει μάχην! Αυτόν τόν εκλεκτόν του ουρανού, του Θεού απόστολον, τον προ αυτού και υπέρ αυτού μεριμνούντα Αρχιστράτηγον των Αρχαγγέλων «εστηκότα ενώπιον του Θεού» της Ρομφαίας κάτοχον Ἄρχοντα Μιχαήλ, τον Αλέξανδρον τον Γ΄ τον Μέγιστον, υιόν του Φιλίππου του Β΄ του Μεγάλου. Τον ΕΛΛΗΝΑ!!!

Καί εκείνο το φοβερόν «Μόνη γάρ η Ελλάς ανθρωπογοννεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα Θείον.....» και αυτό το επρωτοδημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας «4η Οκτωβρίου», φύλλον αγώνος 4, 6 Ιανουαρίου 1992, με τον τίτλον «ΕΛΛΑΣ ΧΑΙΡΕ», πρίν δηλαδή 38 χρόνια!!! Όλα αυτά τότε που ο εθνικισμός αλληλοεσπαράσσετο, καθύβριζε τον Χριστιανισμόν, πιθήκιζε ξένα πρότυπα περιφρονώντας τα ιδικά του, ξύριζε το κρανίο του ερωτοτροπώντας με τους αγυιόπαιδας «skinheads», τότε που όποιος τολμούσε να μιλήση γιά όλα αυτά, που σήμερα καταπίνοντας τις χθεσινές βωμολοχίες τους όλοι αναμασούν υποκριτικώς, εθεωρείτο μεμπτός και αξιοκατάκριτος. Τότε που αν πολλοί μας άκουγαν άλλη θα ήταν η μοίρα του εθνικισμού σήμερα.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Σύμμετρος: ακριβώς όμοιος εξ αναλογιών

Κρατώ: άρχω, εξουσιάζω, διοικώ τα του οίκου μου

Καταφυγή: καταφύγιον, χάριν ασφαλείας ή προστασίας

Εκκολάπτω: εξέρχομαι του αυγού

Προγάστωρ: ο έχων ολίγον στομάχι

Υπερλιπαρής: η πολύ χονδρή

Εράστρια: η μετά πάθους αγαπώσα

Βαθυλέκανος: η έχουσα βαθύ........

Εστηκώς: Αυτός που έχει σταθή. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ διετάχθη, μόνον Αυτός, να παρουσιασθή ενώπιον του Θεού και επέστρεψεν αναλοίωτος και αλώβητος.

Αγυιόπαις: το παιδί του δρόμου

Μεμπτός: αξιοκατάκριτος

Το Ε.Ε.Λ.Ε.Κ

Είχε ήδη ιδρυθή η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Τήν ίδρυσιν αυτήν εξ ενστίκτου ή και εκ πίστεως δέν τήν αντιμετώπισα μέ άκουσμα ευχάριστον. Πήγα στα γραφεία της στήν Χ. Τρικούπη καί μίλησα με τόν Ν. Μιχαλολιάκο, παλαιό μου γνώριμο. Δέν ευχαριστήθηκα μέ ό,τι είδα. Λυπήθηκα γι’ αυτό. Ο Νίκος μου επρότεινε, εάν ήθελα, νά κάμω ομιλίες εκεί. Ουδέποτε επήγα. Το ΕΝ.Ε.Κ έπνεε τα λοίσθια, ως προανέφερα ήδη. Όλα τα προηγούμενα κινήματα ειχαν αρχίσει νά γίνονται ανάμνησις. Αγαθή μέν, αλλά ανάμνησις. «Τραυματισμένοι» συναγωνιστές κυκλοφορούσαν γύρω.

Οι κακοί καρποί του σήμερα άρχιζαν τότε νά ανθίζουν. Είχα επαφές καί γνωστούς παντού. Είχα γνωριμίες συναγωνιστών παντού. Δέν ανήκα πουθενά. Ως εντεταγμένο μέλος. Δεν ήταν, πίστευα, όπως θά ήθελα νά είναι. Εξ άλλου φαινόταν όλα επιπόλαια, σαν νά έπρεπε νά γίνουν γιά νά γίνουν καί μετά νά διαλυθούν, αφήνοντας μόνο πίκρα, απαγοήτευσι, παράπονα, εχθρότητες, κακίες. Λές καί κάθε προσπάθεια πού εγένετο, γνώριζες τό τέλος της ότι θά ήταν τό ίδιο. Φαγωμάρα, αντιπαλότης, εκεί όπου θά έπρεπε με σύνεσι, φρόνιμη σκέψι, πολλή προσοχή, ενδελεχή εξέτασι καί ακλόνητη απόφασι γιά συνέχεια παρά πάσα δυσκολία ή αντίδρασι, νά σχηματισθή μία νέα κίνησις μέ ομόπνοια των περισσοτέρων έστω, καί νά προχωρήση μαχόμενη. Γεμάτος από αυτές τίς σκέψεις καί περισσότερο από τό συναίσθημα παρά τήν ψυχρή λογική, μόνος μου, ολομόναχος κατέθεσα, στις 4 Οκτωβρίου του 1989 στόν Άρειο Πάγο, τήν ίδρυσι του Ελληνορθοδόξου Εθνικού Λαϊκού Επαναστατικού Κόμματος. (Ε.Ε.Λ.Ε.Κ) καί μέ τήν πενιχρή σύνταξι των 30.000 δρχ (τότε!) έδωσα 15.000 καί ενοικίασα ένα μικρό γραφείο 13 τμ στήν πλατεία Κοτζιά.

Ζούσα μέ 15.000 δρχ, έχοντας μηδενίσει κάθε προσωπική ανάγκη μου, κυριολεκτικώς... μη ζώντας. Μόνο κάποιος τρελλός θά μπορούσε νά μέ συνοδεύση στό ξεκίνημα αυτό. Καί αυτός ευρέθη στό πρόσωπο του συντρόφου Σπύρου Σταυροπούλου. Από τότε μέχρι σήμερα είμαστε μαζί, σηκώνοντας ένα Σταυρό 31 χρόνια, χώρια όλα τά προηγούμενα χρόνια, ξεχωριστά γιά τόν καθ’ ένα μας. Έβλεπα μέσα στόν εθνικισμό λάθη πού ήθελα νά αποφευχθούν. Θά έλεγα πως το πολύ μικρό (αμελητέο) εκείνο κόμμα κατέδειξε πώς θα έπρεπε νά έχει ξεκινήσει ο εθνικισμός.

Κατ’ αρχάς θά έπρεπε ως εθνικισμός να είναι απέραντα ελληνικός. Δέν ήταν. Τό μείζον ήτο ξενικεντρικόν, εις πλείστας δέ περιπτώσεις φανατικώς ξενολατρικόν. Αυτό με έκαμε στήν σκέψι έξαλλο. Πώς ήτο δυνατόν; Τι σόϊ εθνικισμός ήταν αυτός; Οι περισσότεροι ήσαν εναντίον της Ορθοδοξίας. Περιπτώσεις έφθαναν σέ σημείον εξαλοσύνης. Ακρότητες πού άγγιζαν, στήν έκφρασί τους, τήν αίσθησι του γελοίου. Εις τήν περίπτωσιν δε της περιφρονήσεως της ελληνοχριστιανικής αυτοκρατορίας μας (Βυζάντιον) άγγιζαν τήν προδοσία. 1200 χρόνια αυτοκρατορίας που δεν θα είχε διαρκέσει τόσο εάν δεν είμεθα εμείς οι Έλληνες που την επήραμε στους ώμους μας και την εμεγαλύναμε ως ιδικόν μας κτήμα πλέον καί δημιούργημα. Έπειτα, πώς μπορείς νά υβρίζεις καί νά μάχεσαι τήν πίστιν ενός λαού στό 90-95% καί νά θέλεις νά δημιουργήσεις μία πολιτική κίνησι μέ στόχο τήν εξουσία; Αυτό είναι πνευματική αναπηρία! Δηλαδή, κάμεις πολιτική ή θέλεις να δημιουργήσεις μία νέα θρησκεία;

Καί όμως αυτό έκαμαν οι περισσότεροι. Προσωπικώς, γεννήθηκα Ελληνορθόδοξος καί θά πεθάνω τέτοιος. Όμως, ακόμη και εάν δέν ήμουν (μη γένοιτο) ποτέ μου δεν θα έκαμα αυτό το τρομερό λάθος.

Μετά δέν μπορώ νά δεχθώ κάθε μορφής αστισμό σέ συμπεριφορά και νοοτροπία. Κάτω από τίς μεγάλες φράσεις και τα κούφια λόγια η επαναστατικότης του εθνικισμού τρόμαζε πολλούς καί «περιόριζε» ακόμη τόσους. Όταν δέν πιστεύεις στά λόγια σου καταργείς τόν εαυτόν σου και γελοιοποιείς τόν λόγο σου. Η απαγοήτευσις πάλι πού δημιουργείται στήν καρδιά πολλών, πράγμα αδικαιολόγητο κατ’ εμέ, τούς περιθωριοποιεί και τούς απομυώνει επάνω στήν θέλησι για αγώνα. «Αγωνιζόμεθα διότι πιστεύουμε. Μένουμε διότι ελπίζουμε. Επιστρέφουμε διότι χαθήκαμε. Φεύγουμε διότι απαγοητευόμεθα». Ακριβώς αυτό. Εκεί πού απαγοητεύθηκες μπορεί τήν άλλη νά δικαιωθείς. Εκεί πού η αναζήτησίς σου δέν ευρήκε αυτό που προσμένεις, μπορεί σε μία νέα προσπάθεια νά τό επιτύχης. Όλα αυτά, πιο πολύ, τά έλεγα στον εαυτό μου, όταν πολλές φορές μιλούσα σέ άδεια καθίσματα! Μιλούσα πάντα με τήν ίδια θέρμη και υπευθυνότητα σαν να μιλούσα σέ δεκάδες. Μ’ ενδιέφερε τι έκαμα εγώ καί σ’ ό,τι πίστευα να ήμουν απέναντί του αληθινός. Χωρίς προηγουμένη «εθνικιστική παιδεία», (από πού νά έπαιρνα;) δεν μπορούσα να δεχθώ ότι δέν υπήρχε εθνικιστικό παρελθόν γιά τόν ελληνισμό.

Μού φαινόταν αδιανόητο αυτός ο λαός, ο των πάντων πρώτος κατά τήν σκέψιν και παρατήρησιν νά μή έχει εθνικιστικό «πάθος» μέσα στήν υπερχιλιετή ιστορία του. Ανεκάλυψα τίς «κοινότητες» και το «κοινωνικό πνεύμα», εκπληκτικό δημιούργημα των απ’ αιώνων ελληνικών κοινοτήτων. Εκεί εσυνήντησα τόν «δάσκαλο». Τόν Μάνο Φαλτάϊτς, έναν ιδιόρυθμο και γλαφυρό τύπο, εμβρυθή μελετητή των κοινοτήτων. Ήταν απομονωμένος μέσα στήν προσωπική του ιδιορυθμία και ενθουσιάσθηκε πού απέκτησε ένα «μαθητή». Διέθετε μία εκπληκτική βιβλιοθήκη καί όγκο αρχείων, τα οποία δεν επρόλαβα να εκμεταλευθώ, διότι πέρα από τήν πολύ ιδιαίτερη ζωή του Φαλτάϊτς που δεν μου επέτρεπε νά τον απασχολώ όσο θα ήθελα, πέθανε αρκετά ενωρίς. Με τις κοινότητες μπορούσε νά αντικατασταθή ο σιχαμερός και εθνοκτόνος κοινοβουλευτισμός, εβραϊκό δημιούργημα, επιβληθέν βιαίως στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η αντιπροσωπευτικότης του λαού εις την εξουσία διετηρείτο και κατά τρόπον ο οποίος δέν επέτρεπε τήν οποιαδήποτε ανάμιξιν ξένων κέντρων εξουσίας και την εξαγορά πολιτικών. Συγχρόνως ανεκάλυψα στους Νεοέλληνας λογίους καί λογοτέχνας, προσωπικότητες μέ καθαρό εθνικιστικό λόγο, ασχέτως εάν αυτοί δέν τον ωνόμαζαν έτσι. Ιδιαιτέρως μέ εντυπωσίασε ο Νεοκλής Καζάζης, ο οποίος ευρέθη γνωστός με τόν εκ μητρός πάππον μου. Καί ο μεγάλος Παλαμάς, συντοπίτης, μέ τήν ενυπόγραφον δήλωσίν του: «είμαι εθνικιστής», ο νέος Πίνδαρος ο Ανδρέας Κάλβος, ο Καβάφης ιδεολόγος εθνικιστής, ο έξοχος Ζαλοκώστας κ.α. Εκεί όμως που ειλικρινώς κατεπλάγην ήτο οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.

Ένας ολόκληρος κόσμος κοινοτισμού και ιδία σοσιαλιστικών (ναι σοσιαλιστικών) μέτρων, επήδησε μπροστά στα μάτια μου. Οι Κομνηνοί (το ημέτερον γένος), ο Βουλγαροκτόνος (σκληρά μέτρα κατά των καπιταλιστών της εποχής και ιδιαιτέρα φροντίδα για τίς λαϊκές πενόμενες τάξεις), ο Ρωμανός ο Α΄ ο Λεκαπηνός (Αλληλέγγυον) και ο ανώτερος όλων ο ‘Αγιος Βατάτζης, μέ τόν οποίον ησχολήθη σέ τέσσερα βιβλία του ο Μάρξ. Οι κομμουνισταί τόν εγνώριζαν, οι αντίχριστοι, δήθεν εθνικισταί, ούτε νά αγγίξουν το Βυζάντιον!!! Τύφλα τους!

Καί όμως ο Περικλής Γιαννόπουλος γεμάτος ελληνικόν φώς (αν και όχι Χριστιανός) είναι σαφής: Οι ρίζες μας ως Νεοέλληνες ευρίσκονται εις τό Βυζάντιον. Αλλά ο Γιαννόπουλος περιφρονείται, ο Δραγούμης κατηγορείται ως Κοσμοπολίτης και ο Ι. Μεταξάς ως Μπαρμπαπιόνης (!) λόγω της αθέλητης επαφής του (καταναγκαστικώς θα έλεγα) με τούς ‘Αγγλους. Προχωρούσα μέσα στα μονοπάτια της προγονικής μου ιστορίας ανακαλύπτοντας το ελληνικό εθνικιστικό παρελθόν μου, ευτυχής διότι η πίστις στό αίμα μου μέ δικαίωνε. Νά ήταν μόνον αυτό; Μέσα στους πατέρες της εκκλησίας (όχι όλους) ανεκάλυπτα τόν εθνικιστή Γρηγόριο Νανζιαζηνό: «η εμοί πατρίς», «Μήτηρ άλλη μέν άλλου, κοινή δέ μήτηρ απάντων πατρίς!». Η εκκλησία! Όπου θέλει, όσα θέλει. Από σεβασμό νά μη μιλήσω. Η ελληνοχριστιανική αυτοκρατορία μας! Αυτήν πού μισούν «Ευρωπαίοι», οι δήθεν εθνικισταί, τα ύπουλα καί λαοφόνα κόμματα καί οι ηλίθιοι αγνοούντες.

Αν η εκκλησία «ποιεί τήν νύσσαν» αφιερωμένη μόνον στα θρησκευτικά καί δογματιικά του Βυζαντίου, εμείς έχουμε τήν ιεράν υποχρέωσιν νά σύρωμεν τό δόλιον πέπλον πού επίτηδες καλύπτει τήν χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας, φέροντας εις φώς τούς πνευματικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς γνώσεων πού βάσει σχεδίου μας αποκρύπτονται επί 200 περίπου χρόνια «ελευθέρου» ελλαδικού κράτους.

(Συνεχίζεται)

Οι αποδείξεις

Είναι γνωστό πώς η συμμετοχή των αποστράτων στις εκδηλώσεις της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ ήταν ασήμαντη (σ.σ. δέν συμφωνώ).

Πέρα από τις όποιες διαφορές είχε κανείς διά τον τρόπον λειτουργίας της επιτροπής της ΕΛ.ΑΜ. και διά τις μεθόδους πραγματώσεως των σκοπών της, είχαν υποχρέωσιν ΟΛΟΙ νά συνδράμουν το έργο της. ‘Η νά γνωστοποιήσουν, τουλάχιστον, τούς λόγους αρνήσεως συμπαραστάσεώς τους.

Η Φ.Ε.Π δέν έλειψεν από καμμίαν αγωνιστικήν εκδήλωσιν της ΕΛ.ΑΜ, παρά τίς αντιρρήσεις δι’ ωρισμένα προβαλλόμενα πρόσωπα καί συνθήματα, διότι επίστευε πως τα θετικά σημεία ήσαν περισσότερα από τα αρνητικά. Καί έτσι μέ λύπην παρατηρεί πώς οι «αγωνισταί» των κεντρικών ζαχαροπλαστείων καί των σαλονιών ΑΠΟΥΣΙΑΣΑΝ από κάθε εκδήλωσιν, επιδείξαντες ανεπίτρεπτη φοβία, αντί της τόλμης καί της αποφασιστικότητος, των αρετών δηλαδή πού κοσμούν τούς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ στρατιώτες.

Θά επερίμενε κανείς νά απονείμουμε εύσημα σέ όσους αποστράτους συμμετείχαν ενεργώς στις εκδηλώσεις της ΕΛ.ΑΜ., μετά από όσα εγράψαμε προηγουμένως. Δυστυχώς όμως, καί απ’ αυτούς ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ διακρίναμε νά συγκεντρώνουν τά προσόντα πού θεωρούμε εμείς απαραίτητα γιά νά τιτλοφορήσουμε κάποιον ως ΑΓΩΝΙΣΤΗ. Καί τούτο διότι - πλήν ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων - τίς συγκεντρώσεις της ΕΛ.ΑΜ. τίς θεωρούσαν άλλοι ως μέσον προβολής στήν κοινοβουλευτικήν σταδιοδρομίαν πού ονειρεύοντο, άλλοι δέ σαν ένα διάλειμμα στήν πλήξη καί την απραξία πού φέρει μαζί της η συνταξιοδότησις. Είναι αναμφιβόλως «βαρύ» αυτό πού υποστηρίζουμε. Αλλά είναι αληθές. Καί ιδού διατί:

Η Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορεία, πού έχει διδαχθεί νά είναι επιφυλακτική στις όσες διακηρύξεις περί εθνικού συμφέροντος ακούει, ανέθεσε σέ ολιγομελή ομάδα της τήν σύνταξιν δελτίου παρουσιών των συγγενών των αποστράτων αξιωματικών πού συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της ΕΛ.ΑΜ. Ήθελε νά διαπιστώση, αν αυτοί πού προπαγάνδιζαν καί καλούσαν τους αγρότες, τούς εργάτες, τούς υπαλλήλους, νά παραστούν στις εκδηλώσεις, έστω καί με κίνδυνο να στερηθούν του αγροτικού δανείου ή νά δημιουργηθούν προστριβές μέ τούς εργοδότες τους, αν επίσης αυτοί πού υπεστήριζαν πρός τούς επιχειρηματίες ότι η ζημία πού θά υποστούν λόγω απομακρύνσεως των πελατών τους όταν γινόταν γνωστή η πολιτική τους τοποθέτησις ήταν μικρότερη από τό «εθνικό» όφελος πού θα είχε η βοήθειά τους πρός τήν ΕΛ.ΑΜ, αν αυτοί λοιπόν πίστευαν ό,τι έλεγαν ή ήθελαν νά διασκεδάσουν τήν ανία τους. Ε! Πράγματι τό ΔΕΛΤΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΩΝ απέδειξε, ότι μας ενέπαιζαν χωρίς αιδώ, μας εκμεταλλεύθηκαν χωρίς αισχύνη. Διότι, οι πρώτοι πού απουσίαζαν από τούς αγώνες ήσαν τά ΠΑΙΔΙΑ, οι σύζυγοι, οι συγγενείς των παραγόντων της ΕΛ.ΑΜ. Γνωρίζουμε πως θα δυσαρεστήσουμε πολλούς μέ τά όσα γράφουμε. Αλλά ΕΜΕΙΣ, πού ακόμα καί τίς πανεπιστημιακές εξετάσεις εγκαταλείπουμε για να αγωνισθούμε για το «Εθνικό» συμφέρον, που για τους πολλούς κάθε άλλο παρά εθνικό ήταν, έχουμε το δικαίωμα νά ρωτήσουμε καί τήν απαίτησι νά λάβουμε απάντησι: Γιατί κύριοι απουσίαζαν οι μαμόθρεπτοι κανακάρηδές σας από τις εκδηλώσεις; Γιατί κύριοι στέλνατε εμάς στήν πρώτη γραμμή καί τοποθετούσατε τούς γυιούς σας, τις κόρες, τούς γαμπρούς καί τις νύφες σας, στά μετόπισθεν; Γιατί Κύριοι θεωρούσατε εμάς βλάκες, οι οποίοι θά «έβγαζαν το φίδι από τήν τρύπα» καί κρατούσατε τά παιδιά σας μακρυά από τίς «κακοτοπιές»; ...............................................................................................................................

Τα δελτία παρουσιών δεν θα τα δημοσιεύσουμε. Έτσι απεφάσισε η ΦΕΠ, γιά να μη οξύνη περισσότερο τά πνεύματα............... Υπάρχουν όμως καί εξαιρέσεις. Θά αναφέρουμε μόνον μία. Τήν περίπτωσιν του ΠΕΤΡΟΥ ΓΚΟΡΟΥ, ο οποίος στήν Λάρισα εμφανίσθηκε με τα τρία παιδιά του (ο τέταρτος ήταν εκτός Ελλάδος), ο δε μικρότερος γυιός κρατούσε ψηλά τήν ελληνική σημαία όταν η οικογένεια Γκόρου αποχωρούσε. Άξια παιδιά, άξιου πατέρα. Τό συμπέρασμα αυτών είναι πώς όσοι κύριοι επιθυμούν τα παιδιά των ξένων νά αγωνίζονται μέ όλες τίς θυσίες πού συνεπάγεται αυτός ο αγώνας, ενώ τα δικά τους «πρέπει νά κυττάζουν τα μαθήματά τους», οφείλουν νά πάψουν να μας παριστάνουν τον σπουδαίο.....».

Εδώ τελείωσε το απόσπασμα του εθνικιστικού περιοδικού πρίν από 39 χρόνια. Βλέπετε καμμία διαφορά από τό σήμερα; Σέ όσα μέχρι τώρα ανέφερα υπάρχει κάτι το σοβαρώς διαφορετικό από το σήμερα; Έπεται και η συνέχεια. Για τούς αξιωματικούς θά αναφερθώ στό τέλος και πάλιν. Από διαφορετική «γωνία» και οπτική. Θυμάμαι όμως δύο περιστατικά. Ήταν ο καιρός πού επροωθείτο η αποφυλάκισις ενίων εκ των εγκλείστων. Ο πατέρας μου μού έδωσε χειρόγραφα του Σ. Πατακού να του τα παραδώσω στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο όπου εκρατείτο φρουρούμενος. Ήταν διορθώσεις γραμματικές στα υπό έκδοσιν βιβλία του Πατακού μέ τον οποίον ήσαν συμμαθηταί στήν Σ.Σ.Ευελπίδων. Γενομένης συζητήσεως μου λέει σε μία στιγμή: «Έχεις μερικούς φίλους σου να πάτε έξω από τήν Βουλή νά φωνάξετε για τήν συντομώτερη αποφυλάκισίν μας;» Δεν θυμάμαι τί του απήντησα. Ήλθαν όμως στο μυαλό μου τα όσα το εθνικιστικό κίνημα είχε υποφέρει και εισπράξει από τήν επτάχρονη δικτατορία. Θυμήθηκα πάλι όταν στο Πολυτεχνείο, αυτόνομοι εθνικισταί συνεπλέκοντο μέ όσους αριστερούς (κυρίως) προσεκόμιζαν εφόδια στους καταληψίες, πράγμα πού εξεμεταλεύετο η τότε τηλεόρασις για νά μεταδώση: «Αντιφρονούντες νεολαίοι εμπόδισαν τήν μεταφορά εφοδίων καί υλικών στους καταληψίες» θέλοντας νά δείξη το τότε καθεστώς ότι είχε μερίδα των νέων με το μέρος του, πράγμα πού ουδέποτε συνέβη, αφ’ ού το ίδιο το καθεστώς δέν το εφρόντισε. Η υπόθεσις των Αλκίμων πού ίσως προβάλει κάποιος, ας είναι προσεκτικός, διότι οι επί κεφαλής ήσαν όλοι εθνικισταί καί η μεγαλυτέρα μερίδα από τούς ακολουθούντας. Τον κύτταξα. Ήξερα ότι είχε δύο κόρες, τις οποίες ουδέποτε τίς είδαμε στον αγώνα. Σκέφθηκα ότι και μετά τα όσα συνέβησαν και τήν τραγική θέσιν στήν οποία περιήλθον, τίποτα δέν κατάλαβαν. Τίποτα δέν έμαθαν. Τό άλλο γεγονός αφορά τόν Ν. Ντερτιλή.

Ευρισκόμουν στό σπίτι του, φίλος ών μέ τόν υιόν του Βασίλειον. Ήμουν πρωτοετής Εύελπις. Εισήλθον τότε αιφνιδίως ο θανών Συνταγματάρχης, ομολογουμένως επιβλητικός κατά τήν όψιν καί το παράστημα. Σηκωθήκαμε καί οι δυο όρθιοι εις στάσιν προσοχής. «Τι κάμετε;» μας ρωτάει. «Να πατέρα. λέει ο Βασίλης, μιλάμε εδώ για τα πολιτικά». «Να τα αφήσετε αυτά καί νά κοιτάτε τα βιβλία σας» μας απήντησε και έφυγε. Δέν ξέχασα τα μετέπειτα χρόνια, τήν εντύπωσιν πού μου εδημιούργησε μέσα μου η ρήσις του Ντερτιλή. Έδειχνε κατά τόν τραγικώτερο τρόπο το πώς αυτοί οι άνθρωποι αντελαμβάνοντο τήν θέσιν και τήν σημασίαν των νέων στήν ...«επανάστασιν» πού είχον δημιουργήσει. Σκέφθηκα ότι με τέτοια μυαλά τι σκατά επανάστασι είχαν μέσα στα κεφάλια τους.Πώς αντελαμβάνοντο τήν επανάστασιν. Αντί νά μας επαινέσει, να μας ενθαρύνει, νά μιλήσει μαζί μας, νά συζητήσει...Εξερχόμεθα νέοι αξιωματικοί. Δέν καταλάβαινα πού εστηρίζοντο στήν κίνησί τους αυτή. Πού απέβλεπαν. Με ποιους; Με τι; Πώς;

Άς είναι. Η Πατρίδα τα πλήρωσε πάλι. Εμείς οι εθνικισταί πάντοτε πράξαμε το καθήκον μας καί πάντα εστηρίζοντο σέ μας για να μας εκμεταλευθούν ή εγκαταλείψουν αργότερα. Άραγε αυτό μας έμαθε τίποτα;

(Συνεχίζεται)

        Η αγωνιστική συνέπειά μου καί οι ιδεολογικές μου γνώσεις έκαμαν τόν Σχη Ροϊδοδήμο νά μέ προσέξη καί νά μου αναθέση, σέ μίαν ιδιαιτέρα μεταξύ μας συζήτησι, τήν οργάνωσι καί δημιουργία νεολαίας του κόμματος. Εκεί είδα πόσο προσεκτικός ήταν καί πόσο έξυπνα προσήγγιζε το κάθε τι. Εφοβείτο τήν δυναμικότητα των νέων καί υπελόγιζε τό επαναστατικό καί ανεξάρτητο πνεύμα τους. Τόν διαβεβαίωσα, ως αξιωματικός, ότι δέν είχε νά φοβείται τίποτα καί ότι θά πειθαρχούσαμε στήν ηγεσία του κόμματος. Δηλαδή, κατ’ εμέ, μόνον σ’ αυτόν. Δέν θά εχρειάζετο όμως.

        Τά γεγονότα πάντα καθορίζουν μέ τήν ροήν τους, θετικώς ή αρνητικώς, τήν όλην πορείαν του κάθε αγώνος. Τό κόμμα καθίστατο γνωστόν ολοέν καί περισσότερον εις τήν επικράτειαν. Από παντού ειδήσεις στηρίξεως καί ενθουσιασμού. Η εμφάνισις αξιωματικών εις τήν πολιτικήν πάντα ενέπνεε αισθήματα σιγουριάς καί εμπιστοσύνης εις τόν λαόν (Ναι...αλλά). Φαίνεται (ποτέ δέν έμαθα) ότι ή ο Ροϊδοδήμος θέλησε νά «ανοιχθή» πολιτικώς ή κάποιοι τόν επλησίασαν πρός συνεργασίαν μαζί του. Καί είς τάς δύο των περιπτώσεων δέν διέθετε τήν απαραίτητον εμπειρίαν καί τήν επί του προκειμένου πολιτικήν γνώσιν. Εκλήθημεν, τά ιδρυτικά μέλη, νά συζητήσωμεν τήν πρότασιν συνεργασίας του κόμματος μέ τό ΕΝΕΚ.

        Θυμούμαι καλά τό όλο σκηνικό. Ο Σχης Ροϊδοδήμος ίστατο όρθιος εξηγών καί εκθειάζων τά προτερήματα του εγχειρήματος, πάντες δέ οι λοιποί, άσχετοι μέ τό θέμα, συμφωνούσαν επιχαίροντες. Τό ΕΝΕΚ ήδη ευρίσκετο είς πορείαν πτώσεως καί ημιδιαλύσεως. Ο Δάκογλου είχε χάσει τήν καλήν μαρτυρίαν. Μόλις τό άκουσα ζήτησα ευθύς τόν λόγον. Μού εδόθη χωρίς πολλές εξηγήσεις (πού ούτως ή άλλως δέν θά καταλάβαιναν), τούς είπα ότι η συνεύρεσις αυτή μετά του ΕΝΕΚ καί ο συγχρωτισμός μαζί του θά ήτο επικίνδυνον καί καθόλου ωφέλιμον γιά τό κόμμα καί προσέθεσα καί ολίγα τινά διά τήν προσωπικότητα του Π. Δάκογλου ως όχι καί τόσον πλέον, αξιοπίστου. Ξεσηκώθηκαν όλοι αμέσως νά μέ επιπλήξουν καί πώς τολμώ νά θείξω τόν κ. Δάκογλου αυτού απόντος καί άλλα «κυριλίστικα» καί μικροαστικούς «καθωσπρεπισμούς» της σαχλαμάρας. Οι καϋμένοι οι κύριοι αξιωματικοί...

         Πέρασε πλέον του μισού χρόνου. Στήν ίδια αίθουσα. Οι ίδιοι αξιωματικοί. Ο Ροϊδοδήμος όρθιος καί πάλι. Σύνοφρυς καί οργίλος: «Κύριοι, εξαπατηθήκαμε. Η συνεργασία μέ τό ΕΝΕΚ απέτυχε. Ο κ. Δάκογλου μας έφαγε 600.000 δρχ! (ίσως νά είχε ειπεί 800.000. Δέν θυμούμαι)...........» Ήταν η ώρα μου! Η revance! Είχαν καταπιεί όλοι τήν γλώσσα τους. Μία-δύο ημέρες μετά ο Σχης μέ κάλεσεν ιδιαιτέρως. Δέν έχει σημασία τι ειπώθηκε. Εγώ ήξερα τόν εθνικιστικό χώρο. Αυτός όχι. Ηύξησε τίς αρμόδιότητές μου καί μέ τόν τρόπο του μού έδειξε ότι μέ ενεπιστεύετο έτι πλέον . Όμως, όπως ανωτέρω είπα, δέν θά εχρειάζετο. Η ανοδική πορεία του Κόμματος είχε καί πάλι διεγείρει τήν απίθανη προσωπικότητα του εγκλείστου δικτάτορος.

Η εντολή ήλθε «κεραυνός εν αιθρία». «Ο Αρχηγός διέταξε νά διαλυθούμε». Ολίγοι συνάδελφοι ματαίως παρακαλούσαμε τόν Σχη Ροϊδοδήμο νά μη καταστρέψη τήν ωραία αυτήν προσπάθεια. Τήν δική του προσπάθεια. Όλα εις μάτην. «Θά υπακούσωμε είς τόν Αρχηγόν».

           ................................................................................................................

        Συνήντησα τόν Σχην πολλά χρόνια αργότερα, τυχαίως στό «Κάραβελ». Συγκινήθηκα. Εμνήσθημεν ημερών αρχαίων... Έχει αποσυρθή είς τό χωρίον του είς Αιτωλο/νίαν. Ιδιωτεύει απέχων. Κρίμα. Μάρτυς μου η αλήθεια πόσο πιστεύω είς τόν στρατόν. Τό δεύτερο σπίτι μου. Πόσο μ΄ έχει απογοητεύσει. Η καρδιά μου είναι μία πίκρα. Καί «οι κύριοι συνάδελφοι»!!! Δημόσιοι υπάλληλοι της συμφοράς. Οι παλιοί απέδειξαν ότι δέν μπορούσαν. Οί νεώτεροι είναι παιδιά μιάς άλλης εποχής. Μιάς εποχής διαπαιδαγωγημένης στά Λύκεια και Γυμνάσια του ανελληνισμού καί της παρακμής. Η Σχολή Ευελπίδων του πατέρα μου καί εμού δέν υπάρχει πιά. Τεχνοκράτες των computers καί του internet.

Άλλως τε, τό «μάτι» του «μεγάλου αδελφού» τήν παρακολουθεί αδιαλείπτως. Κατά πόδας! Μη του «ξεφύγουν» οι αξιωματικοί! Απουσιάζουν οι επαναστατικές, τολμηρές μορφές του Πλαστήρα, του Παγκάλου, του «στρατηγού Κεραυνού» του Αν. Κονδύλη, του Ι. Μεταξά, του Αλ. Παπάγου. Άς είναι. Θά γίνει ό,τι θέλει ο Θεός. Εμείς θά προσπαθούμε, αναμένοντες καί ελπίζοντες. Ήλπισα στό όνειρο πώς μ΄αυτόν τόν άνθρωπο θά μπορούσαν νά γίνουν πολλά. Μέσω της αγωνιστικής αυτής εφημερίδος στέλνω τά σέβη μου, ιστάμενος προσοχή στόν κ. Συνταγματάρχη, ευχόμενος πρός τόν Θεόν δι΄αυτόν μακροζωΐαν καί δύναμιν. Αμήν.

Η «Αμνηστία» καί ο «Συναγερμός» διελύθησαν ελέω Παπαδοπούλου. Η ΕΠΕΝ έληξεν αδόξως, Παπαδοπούλου βοηθούντος μέ τόν τρόπον του. Θά ήθελα πρίν προχωρήσω, νά πώ δυό λόγια ακόμη γιά τούς αξιωματικούς είς τήν πολιτικήν. Στο τέλος θά αναφερθώ μέ προσωπικές μου κρίσεις καί απόψεις. Όμως, γιά τόν χρόνον μέχρις εδώ θά δανεισθώ απόψεις καί κρίσεις (συνηγορώ απολύτως) γιά τό τι εντύπωσιν έκαμαν οι αξιωματικοί στους εθνικιστάς νέους πού συνεργάσθηκαν μαζί τους. Δανείζομαι τά λόγια από τό περιοδικόν της Φ.Ε.Π, «Προβολή», Τεύχος 1 του 1981. «.....ένα άλλο εμπόδιο πού συναντούμε στόν δρόμο μας είναι η πληθώρα των αποστράτων καί πρώην κρατικών παραγόντων (σσ. εννοεί τήν επταετία), οι οποίοι πιστεύουν πώς έχουν εκ Θεού χάρισμα ασκήσεως εθνικής πολιτικής καί πού αρέσκονται εις τό νά διατάσσουν, έχοντες τήν γνώμην πώς οι νεολαίοι αποτελούν «Λόχον» ἠ «Τάγμα». Αναμφιβόλως, εκ των 8.000 αξιωματικών ε.α (μέ τόν βαθμόν του Στρατηγού συνήθως) διακρίνονται ωρισμένοι διά τήν πολιτικήν των σκέψιν. Ο αριθμός των είναι ανάλογος πρός τόν αριθμόν των ιατρών, δικηγόρων καί άλλων επιστημόνων, εχόντων μέν κοινωνικήν καλλιέργειαν, αλλά στερουμένων ειδικών γνώσεων ασκήσεως πολιτικής. Δέν νοείται συνεπώς νά θεωρήται πώς έκαστος των αποστράτων, πρέπει απαραιτήτως νά είναι ικανός διά τήν .... πρωθυπουργίαν. Αυτό πρέπει νά γίνη αντιληπτό, διότι τό κακό έχει παραγίνει. Δέν είμαστε εξ εκείνων πού πιστεύουν πώς οι στρατιωτικοί στερούνται προσόντων διά νά αναμειχθούν μέ τήν πολιτικήν. Κάθε άλλο. Η μακρά τους πείρα εις τήν διοίκησιν είναι υπολογίσιμος. Από αυτού όμως του σημείου, μέχρι πού νά θεωρούνται όλοι οι αξιωματικοί ε.α αυθεντίαι, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Καί κακώς πιστεύουν πώς η νεανική μας ηλικία δίνει σ’ αυτούς τό δικαίωμα νά μας διατάσσουν, εκμεταλευόμενοι τήν ιδιαιτέρα ευαισθησία μας πρός τούς φέροντας τήν ένδοξη ελληνική στρατιωτική στολή. Οι νέοι της Φ.Ε.Π -καί τό γνωρίζουν αυτό όλοι- ἔχουν παρά τήν ηλικίαν τους ανεπτυγμένο το πολιτικό αισθητήριο (σσ. Αυτό πιστεύω γιά όλους τούς εθνικιστάς). Είναι είς θέσιν, επομένως, νά διακρίνουν ποίοι καί πόσοι από τούς αποστράτους μπορούν νά ασχοληθούν επωφελώς μέ τήν πολιτική. Γι΄ αυτό καί ενοχλούνται όταν διαπιστώνουν πώς πρόσωπα μέ στρατιωτικές αρετές, περγαμηνές καί δάφνες, αποκηρύσσουν τό παρελθόν τους (σσ. τι νά πούμε γιά τούς σημερινούς) καί αναμιγνύονται σέ κομματικές μηχανορραφίες. Πολλώ δέ μάλλον όταν επιχειρούν νά χρησιμοποιήσουν τόν δυναμισμό, τήν ανιδιοτέλεια καί τό πάθος μας γιά τήν Ελλάδα, προκειμένου νά εξυπηρετήσουν ίδιους σκοπούς. Καί οι σκοποί, σέ πλείστες όσες περιπτώσεις, είναι πράγματι ίδιοι καί δέν αφορούν τήν εξυπηρέτησι του εθνικού συμφέροντος (σσ. χά, χά, χά). Πρός επιβεβαίωσιν αυτών πού γράφουμε, είμεθα υποχρεωμένοι νά αναφέρουμε τά κατωτέρω, διά νά τά αποδείξουμε, όσο καί αν μας λυπεί κάτι τέτοιο.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Επιχαίρω: χαίρω επάνω σέ κάτι (διά κάτι)

Αδιαλείπτως: αδιακόπτως, συνεχώς

Σύνοφρυς: συνωφρυωμένος

            Ήταν φανερόν πώς, ως ο τύραννος της αρχαιότητος, ό,τι εφαίνετο νά ξεχωρίζη ήτο διά τον Γ. Γραμματέα της Χ.Α επίφοβον.

Διά τούτο καί έπρεπε να απομακρυνθή!! Μοναδικόν παράδειγμα ασκήσεως ηγεσίας! Σκέπτομαι έναν Ναπολέοντα χωρίς τόν Μαρά, τόν Σούλτς, τόν Ουντινό ή τόν Μέγιστο Αλέξανδρο χωρίς τόν Παρμενίωνα, Κλείτο, Κράτερο, Ηφαιστίωνα, Πτολεμαίο... Τι νά πώ; Πώς επέζησε αυτή η κατάστασις 39 χρόνια καί ωδηγήθηκε στο κοινοβούλιο είναι από τα πλέον παράδοξα αυτού του τόπου. Θά αφήσω τήν Χ.Α νά ζή μέσα στά λάθη της γιά νά αναφερθώ περιληπτικώς, στις κινήσεις πού ιδρύθηκαν από στρατιωτικούς ε.α.

Πολιτικαί κινήσεις υπό στρατιωτικών - «Αμνηστία»

Ήδη διά τήν Ε.Π.Ε.Ν ό,τι είχα να ΄πώ το είπα. Μπορεί ο επικεφαλής να μήν ήτο αξιωματικός ε.α, αλλά η όλη κίνησις, δυστυχώς, πλαισιώθηκε στό μείζον διοικητικό της μέρος καί όχι μόνον, από αποστράτους. Εν πάση περιπτώσει έσχεν τό τέλος ό έσχεν. Τόν Δεκέμβριον του 1974 με ιδιαίτερη έμφασιν εις Θεσσ/νίκην ενεφανίσθη η πολιτική κίνησις της «Αμνηστίας», με σκοπόν τήν αποφυλάκισιν των παρανόμως φυλακισθέντων ηγετών του Απριλιανού πραξικοπήματος. Ο σκοπός βεβαίως ο απώτερος, αυτός θά ήταν.

Όμως, για να επιτευχθή τούτο, έπρεπε νά προϋπάρξη πολιτικός αγών. Πολιτική δράσις και διαφώτισις του κόσμου ως και πολιτικαί νομικαί παρεμβάσεις με υπομνήματα, καταγγελίες παραβιάσεων θεμελιωδών νομικών κανόνων καί άρθρων του συντάγματος... Ὀμως όλα αυτά δέν θά μπορούσαν νά σταθούν, νά ληφθούν υπ΄όψιν ή νά καρποφορήσουν πολιτικώς εάν δέν τά εστήριζε ένας πολιτικός αγώνας. Μέ λίγα λόγια, η «Αμνηστία» πέρα από μία «παρέμβασις», ήτο σαφώς μία πολιτική κίνησις. Όσοι μετείχαν σ’ αυτήν ἠσαν γενναίοι ἄνθρωποι. Μέσα στήν Καραμανλική τρομοκρατία του 1974 (και αρκετά αργότερα) αυτοί που απετόλμησαν κάτι τέτοιο ήσαν άνθρωποι μέ καρδιά. Ονόματα σαν του καθηγητού Δεβλέτογλου, του Πρυτάνεως Σδράκα κλπ. ηκούγοντο ως ηγετικά στήν όλην υπόθεσιν. Ψυχή όμως όλων αυτών ήτο ο απόστρατος Συνταγματάρχης Ροϊδοδήμος. Αυτός ο εφυής καί δυναμικός άνθρωπος, μετέτρεπε σιγά-σιγά τήν όλην υπόθεσιν εις πολιτικόν κόμμα.

Αυτό, δηλαδή, πού όπως ανέφερα ανωτέρω, ήτο το πρέπον καί τό ενδεδειγμένον νά γίνη. Η «Αμνηστία» άρχισε νά ενδυναμούται. Έδινε κουράγιο και ηθικό μέσα στους διωγμούς καί στόν κατατρεγμό των πατριωτών Ελλήνων καί όντας φάρος αγώνος, άρχισε νά συγκεντρώνη γύρω της ολοέν καί περισσοτέρους. Ο Σχης Ροϊδοδήμος δι΄ όλην αυτήν τήν υπόθεσιν έσχεν ένα καί μοναδικόν αντίπαλο. Τόν Γεώργιον Παπαδόπουλο!!!

Ο εγωϊσμός καί η πολιτική αφέλεια αυτού του ανθρώπου επέφεραν στόν εθνικιστικό χώρο πολλά περισσότερα δεινά τώρα πού ήταν φυλακή απ’ ότι ως πρωθυπουργός καί δικτάτωρ της πατρίδος. Διά πλείστους όσους λόγους πού θά μπορούσαν νά προβληθούν ως αιτία (δέν παραδέχομαι κανένα εξ αυτών), ο Γ. Παπαδόπουλος έδωσεν τήν διαταγήν διαλύσεώς της (της «Αμνηστίας»). Ο Σχης Ροϊδοδήμος έσχεν ένα καί μόνο μεγάλο ελάττωμα. Ήτο πιστός, απολύτως, στόν Παπαδόπουλο, τόν οποίον συνεχώς αποκαλούσε: ο Αρχηγός! Υπακούοντας στήν άφρονα αυτήν διαταγήν, η «Αμνηστία» διελύθη. Ο.... αρχηγός γιά μίαν ακόμη φοράν έβγαλε μόνος του τά μάτια του. Με τό πέρασμα του χρόνου καί αφ’ ού είχα εξέλθη των φυλακών μετά από 17μηνον παραμονήν μου εντός αυτών (Κορυδαλλός - Χαλκίδα - Αίγινα) θά εσυναντούσα τόν Σχην Ροϊδοδήμον καί πάλιν.

Ἠδη από τας φυλακάς (Κορυδαλλός) είχα μυηθή είς μίαν συνωμοσίαν όπου, εξερχόμενος αυτών, προσεχώρησα καί οργανώθηκα (Ιδέ αναφοράν μου σχετικώς στήν εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» της 7ης Σεπτεμβρίου 2019, «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ» μέρος 5ο ). Περί τά τέλη της δεκαετίας του 1980, περιήλθε είς γνώσιν μας ότι επαρουσιάσθηκε ένα νέο κόμμα από αξιωματικούς. Ο πολιτικός αγώνας πού από νεαρός μαθητής γυμνασίου, μέ είχε συγκινήση, ως το κατ’ εξοχήν μέσον προσφοράς πρός τήν πατρίδα, μέ έκαμε νά ζητήσω τήν άδεια από τόν επί κεφαλής της οργανώσεως διά νά συμμετάσχω είς αυτόν. Η άδεια μού εδόθη. Παρουσιάσθηκα στά γραφεία του κόμματος επί της οδού Σισίνη, όπισθεν του «Χίλτον» καί ενεγράφην είς τούς πρώτους 100, ως ιδρυτικόν μέλος. Εκεί γιά πρώτη φορά είδα από κοντά καί άκουσα τόν Σχην Ροϊδοδήμον. Η όλη «ατμόσφαιρα» δέν ήτο, βεβαίως, εθνικιστική. Υπήρχε όμως μία μαχητικότης. Ένας ενθουσιασμός.

Η συντριπτική πλειοψηφία απετελείτο από αποστράτους καί των σωμάτων ασφαλείας (ελάχιστοι). Υπήρχε επαφή μέ τήν επαρχία και τά ενθουσιώδη τηλεγραφήματα καί οι αναφορές γιά υποστήριξη καί ένταξιν στό κόμμα, ήταν καθημερινές καί στήν ποσότητά τους προαιώνιζαν μία ανοδική πορεία στό εγγύς μέλλον καί πέραν αυτού! Υπήρχε πειθαρχία καί οργάνωσις. Υπήρχε πάνω απ’ όλα ο Ροϊδοδήμος. Μού άρεσε αυτός ο άνθρωπος. Είχε μίαν τραχειά φωνή. Ήταν αυστηρός όταν ήθελε καί όταν γελούσε τό γέλιο του ήτο αυθόρμητο καί βροντώδες. Ήξερε νά επιβάλη τήν πειθαρχίαν καί νά επιβάλλεται στις συζητήσεις. Δέν είχε ιδεολογικές γνώσεις όπως καί οι περισσότεροι των αξιωματικών εκεί, ήξερε όμως πολύ καλά τι ήθελε καί ήτο έξυπνος καί εύστροφος. Μπορούσε νά διακρίνη ικανότητες στους συνεργάτες του καί δέν εφοβείτο (όπως η Χ.Α) νά τούς προωθήση. Είχε πολιτικόν νού (πράγμα σπάνιον γιά αξιωματικούς) καί μπορούσε νά σέ ακούση μέ προσοχή καί νά εκτιμήση ό,τι έπρεπε. Νομίζω ότι ήταν ένας ηγέτης.

Παρ’ όλο του ότι η έλλειψις συγκεκριμένης ιδεολογίας απουσίαζε καί μάλλον προεβάλλετο τό επτάχρονον καθεστώς ως πολιτικόν περιεχόμενον της κινήσεως (πράγμα πού δέν συμφωνούσα), παρέμενα εκεί, ως ο μικρότερος στόν αποστρατευτικό βαθμό, μέ προθυμία καί υπομονή, ότι θά έβγαινε κάτι καλό στήν πρόοδο του αγώνος. Τό κόμμα εκαλείτο «Συναγερμός» μέ έμβλημα μίαν σάλπιγγα. Όνομα καί έμβλημα καλά μού εφαίνοντο. Γιά μένα όμως σημασία είχεν ο Αρχηγός περισσότερον απ’ όλα τά άλλα. Αυτό είναι τό βασικόν στοιχείον κάθε αγώνος. Ο Αρχηγός. Η προσωπικότητά του. Τό ήθος, το πολιτικόν εν προκειμένω, του αρχηγού. Οι όποιες ικανότητές του, Εκείνος πού αφήνει νά παρασυρθή από οποιεσδήποτε σταθερές διάφορες καί ανεξάρτητες από αυτήν του αρχηγού, κάνει ένα μεγάλο σφάλμα καί θά οδηγηθή σέ άδικες αποφάσεις πού τον ίδιον θά βλάψουν. Ο Αρχηγός θά παραμένη η πεμπτουσία καί η κατ΄εξοχήν σταθερά του κάθε αγώνος, της κάθε προσπαθείας. Ο,τιδήποτε μπορεί νά φανή καλόν εις μίαν κίνησιν πού θά σημαίνει, στήν ουσία, τίποτα εάν ο Αρχηγός δέν είναι τό καλύτερον.

Οποιαδήποτε έλλειψις, ή ελάττωμα, ή αδυναμία, ή «στραβό» μπορεί νά υπάρχη, γιά τόν έχοντα πολιτικό αισθητήριο καί διάθεσι άγώνος δέν θά τον επηρεάσουν, εάν η κρίσις του γιά τόν Αρχηγό της κινήσεως είναι θετική καί ενθουσιώδης. Ο εθνικισμός, γιά όσους μπορούν, επί τέλους, νά καταλάβουν γιατί είχε τέτοιες περιπέτειες καί ωδηγήθηκε σέ τέτοια αποτελέσματα και απογοητευτικές καταλήξεις, θά έχει ως βασική καί κύρια αιτία του τούς αρχηγούς πού ηγήθηκαν των διαφόρων κινήσεών του, μέ τόν χαρακτήρα τους καί τό πολιτικό τους ήθος.Τήν ακεραιότητα καί την καθαρότητά τους επάνω στόν πολιτικό αγώνα, στόν σχεδιασμό του, στά πιστεύω του καί στήν βαθυτέρα του συνειδησιακή προέλευσι ως αναγκαία πράξι προσφοράς πρός τό έθνος, υπεράνω του ιδικού τους προσωπικού οφέλους καί πολλές φορές ακόμη καί εναντίον του.

(Συνεχίζεται)

        Η Χ.Α θά συνεχίση νά αυξάνη τήν δύναμίν της και να οργανώνεται, γιά νά εγγίση ένα ποσοστό από το οποίο και δέν θά ξεφεύγη για αρκετά χρόνια. Εκείνο πού θά τήν καταντήση ως μία ιδιαιτερότητα στόν «χώρο» δεν θα είναι τόσο η ιδεολογική της ταυτότητα όσον η νοοτροπία, πού σιγά - σιγά θά αρχίση νά αναπτύσσεται στά μέλη της. Δηλαδή, σήμερα πλέον, θά μπορούσαμε νά ειπούμε τόν «εθνικισμό» της Χ.Α ως «χρυσαυγιτισμό» και αυτόν νά τόν κατατάξουμε όχι ως ιδεολόγημα αλλά ως νοοτροπία.

Κατεβάλλετο προσπάθεια τά μέλη της νά αποκτήσουν έναν εμπαθή εγωισμό καί μία αποχή από ο,τιδήποτε παρεμφερές εθνικιστικό σχήμα, πού καταντούσε επιθετική αποστροφή πρός όλους. Εδώ δέν ταιριάζει το «καβαλήσανε τό καλάμι», διότι εγένοντο πράξεις πρωτόφαντες στά μέχρι τότε εθνικιστικά δρώμενα ή θέσφατα. ‘Αρχισε νά δημιουργή ομάδες οι οποίες ανελάμβανον νά τρομοκρατούν τόν εθνικιστικό χώρο μέ αλλεπάλληλες επιθέσεις καί ξυλοδαρμούς εναντίον εθνικιστών, οι οποίοι αντετίθεντο στις διακηρύξεις ή πιστεύω ή γενικώτερον στό ευρύτερο πνεύμα επιβολής της Χ.Α μέσα στόν χώρο. Αυτό συνέβαινε κυρίως μέσα στήν Αθήνα αλλά εστέλλοντο οι «τρομοκράτες» αυτοί καί σέ άλλα μέρη της επικρατείας όπου η ηγεσία της Χ.Α έκρινε ότι έπρεπε νά επιβάλλη τό, κατά τήν γνώμη της, δίκαιο.

Υπήρξε λυπηρό καί νοσηρό τό φαινόμενο αυτό, τό οποίο τίποτα δέν της προσέφερε παρά μόνον εχθρότητες καί μίση. Κρίμα. Συναγωνισταί εδέροντο καί εξευτελίζοντο μπροστά εις τις γυναίκες τους ή τα παιδιά τους. Συγχρόνως εδημιουργείτο ένας σκληρός πυρήνας (ο οποίος θά διατηρείται μέχρι σήμερον) από ολίγους, οι οποίοι, μεθ΄ όρκου, θά αποτελούσαν τόν μηχανισμό ο οποίος θά κινούσε, αόρατος στους πολλούς, τόν όλο μηχανισμό του «λαικού συνδέσμου». Επρόκειτο ακριβώς, γιά ένα σύνδεσμο παρά συνηθισμένη πολιτική κίνηση, μέ τά συνήθη όργανα των διαφόρων εκλεγμένων ή επιλεγμένων επιτροπών (εκτελεστική επιτροπή...κλπ). Μέσα στόν ευφάνταστο εγκέφαλο του Ν. Μιχαλολιάκου ή όλη υπόθεσις έπαιρνε καί μία μεταφυσική χροιά πολύ επικίνδυνη καί πολύ πλέον μιάς συνήθους υγειούς πειθαρχίας.

Ο ίδιος θά παρέμενε συνεχώς (μέχρι τώρα) ο απόλυτος αρχηγός καί καθοδηγητής (Φύρερ) των όποιων αποφάσεων ή ενεργειών (εδώ δέν τόν κατηγορώ). Τά δήθεν λεγόμενα περί... «επαναστατικού συμβουλίου» είναι γιά όσους δέν γνωρίζουν τήν σκέψη καί τήν νοοτροπία της όλης συγκροτήσεως της Χ.Α.

Η προσπάθεια μιμήσεως του Γερμανικού N.S.D.A.P γιά όσους γνωρίζουν ιστορία καί γεγονότα είναι προφανής. Αλλά καί εδώ τά εθαλάσσωσαν, διότι τό ιδιο τό N.S.D.A.P αλλοιώς ως D.A.P εξεκίνησε, αλλοιώς μετεσχηματίσθη εις N.S.D.A.P, αλλοιώς έδρασεν ως τοιούτον καί αλλοιώς κατέληξεν νά δρά καί νά σκέπτεται ως εξουσία. ‘Αλλαξαν ή προσετέθησαν πολλά κατά τήν πορείαν αναλόγως, πάντοτε, καταστάσεων, αναγκών, προσώπων, ή δογματικών θεωριών πού η προκύπτουσα πραγματικότης τούς επέβαλλε ή έπέτρεπε νά εφαρμόσουν. Αλλά τι νά πείς; Παιδιά ήταν. ‘Επαιζαν καί τό κέφι τους έκαμαν. Αυτό θά πληρώσουν αργότερα καί θά αυτοταπεινωθούν προσπαθώντας νά αρνηθούν ό,τι μέ τόσο έντονο τρόπο προσπάθησαν νά παρουσιάσουν καί, πολύ χειρώτερα, βιαίως νά εφαρμόσουν.

Πάντα τό πίστευα διότι τό έβλεπα παρατηρώντας τις διάφορες κινήσεις, ότι η νοοτροπία κάθε κινήσεως (κόμματα, οργανώσεις...) είχε πολύ νά κάμη στήν όλη της μορφή καί νοοτροπία από τόν χαρακτήρα καί νοοτροπία του επί κεφαλής της (Αρχηγού, ιδρυτού......) Εκείνο το οποίον, απ’ αρχής, δέν μπορεί νά αμφισβητήση τις εις τήν Χ.Α, ήτο η εμφάνισίς της στά πεζοδρόμια καί στους δρόμους ως μαχητική παρουσία εναντίον των πάσης μορφής «κόκκινων», οι οποίοι καλώς γνωρίζοντας τήν σημασία τους, τά διεκδικούσαν. Η Χ.Α στό σημείον αυτό έδρασεν ως «θετικός καταλύτης» απέναντι σ’ ένα σχέδιο τρομοκρατήσεως των κοινωνιών, κυρίως, των αστικών πληθυσμών των μεγαλουπόλεων.

Αλλά καί εδώ, μετά τά γνωστά γεγονότα αλλά καί του εσφαλμένου τρόπου δράσεως, πάντα κάτω από τήν σκιά των εθνικοσοσιαλιστικών τους διακηρύξεων, δυστυχώς εις άλλα απέβλεπον καί αλλού κατέληξαν! Κρίμα στις εκατοντάδες των νέων παιδιών εις τά όσα μέ γενναιότητα καί ευψυχία αντιμετώπισαν καί είς τά όσα μέ καρτερικότητα καί υπομονή άντεξαν (κτυπήματα, συλλήψεις, φυλακίσεις, πρόστιμα.....). Τούς παραδεχόμουν αλλά δέν τούς θαύμαζα. Μία κακή αρχή γεννά κακές συνέχειες! Λέει ή σοφή εκκλησία μας: «Ει τό καλόν μη καλώς γένοιται ουκ εστί καλόν». Αλλά τήν εκκλησία θά άκουγε ο Νίκος! Αλοίμονον! Θέλω, πρίν αφήσω τήν Χ.Α νά ....ξυλοκοπιέται στους δρόμους, νά αναφερθώ σ’ ένα μικρό γεγονός πού πιά δέν αναφέρεται. Τις ημέρες εκείνες συνελήφθη κατόπιν ενόπλου συμπλοκής μέ τήν αστυνομία, νομίζω εις μίαν απόπειρα ληστείας, κάποιος Κουσουμβρής, μέλος ή συμπαθών της Χ.Α, δέν γνωρίζω τι ακριβώς. Αυτός δικασθείς καί φυλακισθείς, μετά τινος χρονικού διαστήματος, εδημοσίευσε μία επιστολήν εις βάρος της Χ.Α, μέ πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία. Ηταν η πρώτη φορά, πού κάποιος από τό εσωτερικό της Χ.Α, απετολμούσε κάτι τέτοιο. Δέν μέ αφορούν ούτε μέ νοιάζουν οι λόγοι διά τούς οποίους τό έκαμεν. Αυτά, όμως, πού έγραφε καί που κανείς πιο πρίν δέν ανέφερε ποτέ, ήσαν, γιά όσους ησχολούντο μέ τήν Χ.Α, μοναδικά.

Έμεινα κατάπληκτος πού κανείς δέν έδωσε σημασία καί σέ κανέναν αυτά τά γραφόμενα δέν εδημιούργησαν τήν ελαχίστη περιέργεια, ως πρός τήν αλήθειάν των ή όχι. Η Χ.Α, μέ έναν μοναδικό τρόπο πού διέθετε, τά αντιμετώπισε ως «πρακτοριλίκι» καί αποκυήματα ενόχων πιέσεων της ασφάλειας πρός τόν Κουσουμβρήν (Αυτό μού θύμισε παράνομο....Κ.Κ.Ε). Πάντα η Χ.Α προσέφευγε στόν τυφλό φανατισμό των μελών της καί στήν μοναδικήν....παρθενική καθαρότητα της ηγεσίας της!! Τέλος πάντων. Πιστεύω ότι εάν εκείνη η επιστολή μπορούσε νά ληφθή σοβαρώς υπ’ όψιν από πολλούς, πολλά θά άρχιζαν νά αλλάζουν από τότε καί ίσως πολλά νά εδιορθώνοντο. Συνέβαινον όμως καί άλλα παράξενα.

Πρωτοκλασάτα στελέχη της Χ.Α ή άνθρωποι πού συνέβαλον είς τήν δημιουργίαν καί ίδρυσίν της, νά έρχονται εις αντίθεσιν (έτσι τουλάχιστον αφήνετο νά εννοηθή) μέ τόν Αρχηγόν της (Γενικόν Γραμματέα) καί νά αποχωρούν της Χ.Α ή νά «εξωπετούνται» (κυριολεκτικώς) καί μάλιστα αιφνιδιαστικώς καί χωρίς προηγούμενα επεισόδια πού νά συντελούν πρός τούτο! Ήταν η αρχή! Τότε μας ξάφνιασε. Σήμερα, μετά από τόσα παρόμοια επεισόδια μέ μορφή πλημμύρας καί μάλιστα όλα τά τελευταία προεκλογικά ή μετεκλογικά επεισόδια, μας αφήνουν πλέον αδιάφορους, διότι ο χαρακτήρ καί ο τρόπος διοικήσεως του αρχηγού, έχουν καταστή σέ όλους αντιληπτά.

Νομίζω ότι ο Μιχαλολιάκος πλέον των άλλων, είχε πρόβλημα μέ τόν εαυτόν του. Δέν είμαι φυσιογνωμιστής ούτε ψυχολόγος. Εάν αυτό όμως συμβαίνει, είναι πρωτίστως, άδικον διά τόν εαυτόν του καί εκ δευτέρου πρόβλημα διά τήν όλην κίνησιν πού ηγείτο (καί ό,τι απέμεινε). Χαιρόμεθα τόν εαυτόν μας ως ο Θεός έδωκεν ημίν. Τό τι θά προσδώσωμεν είς εαυτούς ως μόρφωσιν ή παιδείαν ή παίδευση, αυτό νά μας απασχολή καί περί αυτού νά μεριμνούμε.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

 Παίδευσις: Η ενέργεια του παιδεύω, αγωγή

Πρώτη γεύσις από Χ.Α

Ο Ν. Μιχαλολιάκος ετοποθετήθη ως υπεύθυνος τής νεολαίας της ΕΠΕΝ, σέ μία προσπάθεια τών αξιωματικών ε.α του κόμματος, νά ιδρυθή ένα τμήμα νέων. Οι απίθανοι αυτοί μπαρμπάδες, περισσότερο το εζήτησαν αυτό επειδή... έτσι έπρεπε νά είναι, δηλαδή να έχουμε και εμείς μία νεολαία όπως καί ....οι άλλοι. Δέν είχαν καταλάβει πως με τά μυαλά που διέθεταν, νέους δέν επρόκειτο νά .... "σταυρώσουν" ποτέ. Μήπως καί πολύ αργότερα (πολύ μετά το 2000) τό ίδιο δέν θά συνέβαινε;

Με τα ακαθορίστου πολιτικής σκέψεως μυαλά τους, μέσα στήν αστική τους αρτηριοσκλήρωσι, τα "αντιεπαναστατικά" κολλημένα στον "καθωσπρεπισμό", πως θα μπορούσαν νά πλησιάσουν τήν νεότητα; Να αφουγκρασθούν τις αγωνίες, τα τρελλά όνειρα, τήν αλόγιστη, πολλές φορές, επιθυμία της για δράσι, τήν επαναστατικότητα που κρύβει μέσα της, την διάθεσι ανατροπής του κατεστημένου, το αίμα της πού .... βράζει!

Οι καυμένοι οι μπαρμπάδες, με τήν συνταξούλα τους στό χέρι, ανεμιμνήσκοντο ημερών αρχαίων, όταν μιλούσαν στίς διμοιρίες τους η στούς λόχους τους. Είμαι απολύτως βέβαιος (διότι τούς γνωρίζω καλώς, σόι μου είναι) ότι απαιτούσαν από τούς νέους νά σκέπτονται και να συμπεριφέρονται ως οπλίται. Θυμούμαι τις "ντιρεκτίβες" της Μόσχας και τού Πεκίνου τι κατευθύνσεις έδιναν πρός τούς ανατροπείς στον χειρισμό της νεότητος, ιδίως της πανεπιστημιακής. Ειλικρινώς τους εθαύμαζα.

Ο Ν. Μιχαλολιάκος ενήργησε με πονηρία και εξυπναδα μαζί. Βρήκε έτοιμο κόσμο και τόν χρησιμοποίησε καταλλήλως. Δέν τον κατηγορώ καθόλου. Πιθανώς τό ίδιο θα έκαμα. Με τους μπαρμπάδες, τούς πολιτικώς ανεγκέφαλους καί άτολμους, τί θά μπορούσε νά περιμένη κανείς; Μέ τί θά μπορούσαν νά εμπνεύσουν καί νά εξεγείρουν τήν νεότητα; Επεσκέφθην τά γραφεία της νεολαίας ΕΠΕΝ, είς μίαν πάροδον της οδού Ακαδημίας. Ειλικρινώς ο Νίκος είχε κάμει σπουδαία δουλειά. Οργάνωσε, τακτοποίησε και με "συγκρατημένο" εθνικισμό προχώρησε μέχρις ότου νά ομογενοποιήση ιδεολογικοπολιτικώς το ανθρώπινο υλικό πού διέθετε και μετά νά τό πάρει καί νά ....φύγει! Τώρα πιά ήταν έτοιμος γι' αυτό που αρχικώς επιθυμούσε, όπως άλλωστε μου είχε΄πεί. Άρχισε μέ λάθος σκοπό ή επιλογή. Η κατάληξίς του ήταν μοιραίως αναμενομένη. Δέν μπορούσε νά γίνει αλλοιώς. Όπως ακριβώς καί τού τό είπα. Ήταν απολύτως αντίθετο με τα " φυσικά" τού τόπου όπου θά ενεργούσε.

Δέν μπορούσε νά τό καταλάβει αυτό, διότι απλούστατα τόν εμποδιζε η ηλικία του, ο χαρακτήρας του και το μή ελεγχόμενο ορμέμφυτο πού τόν κυριαρχούσε. Ανετα μπορώ νά ΄πώ ήταν ένα γινάτι του πού διακαώς επιθυμούσε, χωρίς καμμία λογική, στό πού αυτά πού έλεγε καί πού ήθελε νά κάμει πιά ελάμβαναν χώρα. Αν ήταν δυνατόν! Δέν στάθηκε όμως μόνον εκεί. Θυμάμαι από τήν φυλακή, τις παγανιστικές θέσεις του, πού αργότερα θά εξελίσσοντο σέ καθαρώς αντίχριστες. Όποιος κάμει τό τραγικό λάθος νά ανακατέψει τήν θρησκεία με τήν πολιτική, ως βασικό όρο καί προυπόθεσι τού αγώνα του, είναι εξ αρχής τελειωμένος. Αποτυχημένος. Ούτε ο ίδιος ο Α. Χίτλερ δέν το απετόλμησε μιλώντας γιά ένα...."θετικό Χριστιανισμό". Έστω, κατ' αυτόν και τήν χώρα του, μέ τόν συγκρατημμένο αυτό τρόπο!! Θα είναι ο ίδιος ο Α.Χίτλερ, πού θά σπεύσει άμα τή ανόδω του εις τήν εξουσίαν, νά διατάξει κάθε αποχή από βιαιότητες και ενοχλήσεις τών SA καί SS εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού τής Γερμανίας. Ο ίδιος θά κάμει συνεχείς αναφορές, στούς λόγους του, πρός τήν Θείαν Πρόνοια και το περιοδικό του Signal θά φιλοξενήσει δεκάδες φωτογραφίες ιερέων, πού μέσα από τελετή ευλογούν τούς γερμανούς στρατιώτες στό μέτωπο. Σέ μία δέ τυχαία συνάντησή του μέ τόν Βαλλώνο εθνικοσοσιαλιστή Λεωνίδα Ντεγκρέλ, στό Ράστενμπουργκ τής Ανατολικής Πρωσίας, τήν 6η πρωινή, διαφαίνεται ξεκάθαρα η όλη του διάθεσις καί στάσις του έναντι τών χριστιανικώς θρησκευομένων στήν Γερμανία.

Ούτε καί ο Μπ. Μουσσολίνι κατεφέρθη εναντίον του χριστιανισμού. Καταγόμενος από κομμουνιστική οικογένεια (ο σιδεράς πατέρας του τόν ονόμασε Μπενίτο πλήν τών δύο άλλων ονομάτων του, Ανδρέας Αμιλκάρ, χάριν τού επαναστάτου Μεξικανού Μπενίτο Χουαρές) καί δηλώνων άθεος μέχρι τέλος τής ζωής του, όχι μόνον ούτε κατ' ελάχιστον δέν εδίωξε τον καθολικισμό, αλλά μέ τήν συνθήκη τού Λατερανού παρέδωσε τήν Ιταλία στόν Πάπα της καί στόν Πάπα τήν Ιταλία. Αυτά όμως γιά τον εθνικοσοσιαλιστή Ν. Μιχαλολιάκο δέν έλεγαν τίποτα! Προχώρησε λοιπόν πολύ περισσότερο. Άρχισε να μιλά καί νά γράφει γιά τον εωσφόρο!!! Μάλιστα άνθρωποι κοντά του εξ αρχής, μέ διαβεβαίωσαν ότι το όνομα πού ηθελε νά δώσει στό κόμμα του ήταν.... εωσφόρος!!! Στήν ορθόδοξη Ελλάδα! Επρόκειτο περί εξαλλοσύνης. Περί αυτοκτονίας. Τόν συνεκράτησαν όμως νουνεχείς καί πλέον λογικοί αυτού. Όμως ο Ν. Μιχαλολιάκος ήταν... ασυγκράτητος.

Άν καί τό όνομα τού εκπεσόντος αυτού αγγέλου ήταν παρμένο απο τήν Παλαιά Διαθήκη ( τού Ν. Μιχαλολιάκου όντος αντισιωνιστού καί αντιχριστιανού) ούτε τήν κατάληξίν του δέν ανεγνώριζε σύμφωνα μέ τήν γραφή. Τόν επαρουσίαζε ως πανέμορφον καί λαμπρότατον, προφανώς άξιον κάθε λατρείας. Τόν παραπέμπω στό φοβερό βιβλίο τού Texx Mars "H Νέα Εποχή". Αλλά, ως λέγεται, καί τό επικρατήσαν όνομα "Χρυσή Αυγή" τό έλαβεν από τήν σατανιστική οργάνωσι τού Κρόουλι, " η Χρυσή Αυγή τών Μάγων". Τί μπορεί νά ΄πεί κανείς; Θά έλεγα ότι ο Νίκος έπαιζε μάλλον παρά αντελαμβάνετο τήν σοβαρότητα μιάς πολιτικής κινήσεως και πού ενέπλεκε τόν εαυτόν του. Λειτούργησε αρχικώς ως κλειστή Λέσχη. Καλύτερον θά ήτο νά παρέμενε έτσι. Κάθε λέσχη έχει τίς ιδιαιτερότητές της καί τά χούγια της γιά όσους τα ασπάζονται ή τά κάνουν κέφι. Απηγόρευε μάλιστα καί τήν εγγραφή γυναικών στό κόμμα.

Τόν επεσκέφθην στά γραφεία τής Χ.Α επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη. Μού επρότεινε, εάν ήθελα, νά κάνω ομιλίες εκεί. Τό αρνήθηκα ευγενικώς και παρέμενα μακρυά του. Ό, τι έβλεπα, εδιάβαζα καί άκουγα, μάλλον φόβο μού προκαλούσαν. Φόβο γιά τό τί θά ακολουθούσε καί πού θά έβγαινε αυτή η κατάστασις. Μία τελευταία μου επίσκεψις στήν Χ.Α ήταν στά γραφεία της επί τής οδού Κεφαλληνίας στήν Κυψέλη. Υπήρχε τάξις καί πειθαρχία. Εντύπωσι μού έκανε η ακαλαισθησία τού χώρου. Η έλλειψις αισθητικής. Τοίχοι βαμμένοι, σημαιάκια πού εκρέμοντο απ΄ τα ταβάνια, πού θύμιζαν πρακτορείο των ΚΤΕΛ. Δέν μού άρεσαν. Βεβαίως, τα γερμανικά εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα καί οι χαιρετούρες επικρατούσαν στό χώρο καί οι συζητήσεις γύρω από τήν αρχαία Ελλάδα (λές καί δέν υπήρξε άλλη Ελλάδα), τήν Γερμανία, τόν παγανισμό.

Ήταν μία λέσχη. Καλύτερα νά έμενε έτσι. Λιγότερο κακό θά έκανε στόν εαυτόν της, πρωτίστως, στόν εθνικισμό καί στόν τόπο γενικώτερον. Από μία φανατική ιδεολογική θέσι, από μία εσώτερη ανεξέλεγκτη παρόρμησι, ο Ν. Μ ιχαλολιάκος ίδρυσε στήν Ελλάδα ένα καθαρώς ναζιστικό κόμμα. Κάτι τέτοιο πουθενά αλλού είς τήν Ευρώπη δέν απετολμήθη. Μέ τόν εαυτό του ιδρυτή (καί άλλους πού συνυπέγραψαν) καί αρχηγό, έκαμε μία κίνησι πού μάζεψε γύρω του κόσμο, πού ο,τιδήποτε διαφορετικό νά επιχειρούσε δέν θά μπορούσε νά μαζέψει. Δηλαδή, άθελά του (χωρίς ιδιαίτερο σχέδιο ενεργείας), εδήλωσε εθνικοσοσιαλιστής καί ίδρυσε ένα κόμμα, αυτό τών ιδεών. Υπήρχαν πολλά νεαρά άτομα σέ όλη τήν Ελλάδα, πού λόγω ορμέμφυτου, επηρεασμού απο εικόνες παρελάσεων, στολών, εκδηλώσεων και βίντεο εκείνης τής εποχής, με το άκουσμα αυτού τού κόμματος έσπευσαν νά βρούν απαντοχή καί καταφύγιο σέ αυτά πού τούς άρεσαν καί εντυπωσίαζαν.

Η αίγλη της δυνάμεως έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στίς ψυχές εκείνων τών νέων.

(Συνεχίζεται)

  Λέξεις

Αναμιμνήσκω: πάλι ανακαλώ εις τήν μνήμη μου

Ντιρεκτίβα: καθοδηγητική εντολή

Ανατροπείς: άριστα εκπαιδευμένοι πράκτορες τής Ε.Σ.Σ.Δ πού απεστέλοντο εις τήν Δύσιν πρός εκθεμελίωσιν τών κοινωνιών της. Ιδέ βιβλίον: "Οί ανατροπείς τής Ελευθερίας" τού Τζώρτζ Μπερνάντ Χάτον.

Ορμέμφυτο: το συμβαίνον εξ αυτομάτου φυσικής ορμής

Βαλλώνος: Βέλγος, ανήκων εις τήν Γαλλικήν φυλετικώς μερίδα τού Βελγίου.

Νουνεχής: εχέφρων, συνετός

Απαντοχή: προσδοκία, παρηγορία

ΕΝΕΚ ΤΕΛΟΣ

Τό "σύστημα" , τό είπα καί θά τό λέω μέχρι σήμερα καί πάντα, θά έχει τά μάτια του στραμμένα επάνω στόν εθνικισμό. Μέσα στήν πολιτική τής παγκοσμιοποιήσεως η μόνη ιδεολογία πού τήν αντιμάχεται καί τήν αποκαλύπτει σέ όλα τά σχέδια καί σκοπούς της, παραμένει ο απανταχού τής Ευρώπης αναγεννόμενος εθνικισμός. Τό " σύστημα" θά εκμεταλεύεται κάθε δυνατότητα πού τού παρέχει ο ελεγχόμενος, υπ΄ αυτού, κοινοβουλευτισμός καί θά μετέρχεται κάθε πανουργία, δόλο, παραπλάνησι, χρηματισμό, τακτική, τό νά ελέγχει τά εθνικιστικά κινήματα μέ κάθε τρόπο. Μέσα στόν ευρύ κήπο τής ανομίας τής αείποτε διεφθαρμένης πολιτικής στήν Ελλάδα, τό άνθος πού ευδοκιμεί καί ανθεί πολυπληθέστερον όλων είναι ο χαφιές. Η έννοια αυτή συνήθως παραπέμπει σέ ταπεινά ανθρωπάκια χαμηλού επιπέδου, δόλια, σκοτεινά, ηθικώς ανερμάτιστα ή εγωιστικών συναισθημάτων, φίλαρχα, φιλοχρήματα, πού τά συναντά κανείς σέ όλες τίς κοινωνικές τάξεις. Εύκολο, λοιπόν, στό "σύστημα" νά χρησιμοποοιεί καί ακόμα ευκολώτερον νά επιλέγει όποιους θέλει γιά όποια " θέση" θά χρειασθεί. Ο "λωτός" τού χαφιέ παραμένει ελκυστικός στίς προσφορές του, στις οποίες δέν υπάρχει πάντα η ανάγκη νά αποκαλύπτει σέ έκτασι τις απώτερες σκέψεις του γιά το ευρύτερο σχέδιό του καί τόν τελικό σκοπό του.

Έτσι ακριβώς όπως στρατολογούνται τά θύματα τών μασονικών στοών.

Εδώ βεβαίως τα πράγματα είναι ολιγώτερον περίπλοκα καί ανώδυνα στήν στρατολόγησί των. Στήν πορεία τού κινήματος άρχισαν νά διαφαίνονται παράπονα καί διαμαρτυρίες στήν διαχείρησι τής ηγεσίας. Π. χ κανείς δέν νομίζω νά αμφισβητούσε τήν ηγετική προσωπικότητα τού Π. Δάκογλου. Δέν υπήρχε λοιπόν λόγος νά εφευρεθεί τό κόλπο τών "μορίων", μέ τά οποία επριμοδοτούντο ωρισμένες τοπικές γιά νά εκλέξουν συμπαθείς πρός τον Δάκογλου επι κεφαλής, ώστε νά εξασφαλίζεται η επανεκλογή του. Γιατί;

Αυτό "χάλαγε" τήν σύμπνοια τού κινήματος καί αφαιρούσε ειλικρίνεια από τίς προθέσεις του. Δημιουργούσε "κλίκες" καί ημετέρους. Γιατί; Εκατηγορείτο η ηγεσία γιά συμπάθειες πρός ωρισμένα άτομα τού οικογενειακού της περιβάλλοντος, όπως αργότερα, κατά τραγικό καί προκλητικό τρόπο, θά αναφανεί τό φαινόμενο αυτό στήν Χ. Αυγή. Εγένετο μία κακή διαχείρησιες τού χρήματος, πού φαίνεται ότι ηνάγκασε τό κίνημα νά προβαίνει σέ απίθανες δημιουργίες...." πυραμίδων", μέ τοποθετήσεις χρημάτων τών μελών, όπου πολλοί έχασαν αξιόλογα ποσά γιά τήν εποχή εκείνη. Π.χ ο Σ.Σ έχασε όλες τίς οικονομίες αυτού καί τής χήρας μητέρας του (300.000 δρχ). Ο Π.Σ έχασε 100.000 δρχ σέ χρήματα καί χρυσά κοσμήματα. Είτε τήν εποχή τής Ε.Ν.Ε.Π είτε μέ το ΕΝ.ΕΚ (δέν θυμούμαι ακριβώς) επιχειρηματίαι ως ο ιδιοκτήτης τού Ξενοδοχείου " Κάραβελ" Θεοδωρακόπουλος, ελέγετο, ότι ενίσχυαν τόν αγώνα. Προσωπικώς, ο ίδιος ο επιχειρηματίας Καλογρίτσας μου απεκάλυψε ότι έδωσε 10.000.000 δρχ! Τί έγιναν όλα αυτά τά χρήματα; Τό φοβερώτερο όμως πού υπέπεσε στήν αντίληψί μου ήταν αυτό πού, γεμάτος οργή, ο Συνταγματάρχης κ. Ροιδοδήμος, ενώπιον 50 περίπου αξιωματικών ε.α, στά γραφεία τού κόμματος "Συναγερμός", επί τής οδού Σισίνη, μάς γνωστοποίησε ότι ..."ο Δάκογλου μάς έφαγε 600.000 δρχ.....!", εννοώντας βεβαίως τό ΕΝ.ΕΚ μετά τού οποίου είχε συμπράξει πολιτικώς.

(Επ΄ αυτού περισσότερα στήν συνέχεια). Πάνω στήν προσπάθεια εξευρέσεως χρημάτων (;;;) ηκούγετο ότι συνεργεία συναγωνιστών τού ΕΝ.ΕΚ προέβαιναν σέ αφισσοκολήσεις τής Ν.Δ. (!!!). Ειλικρινώς διερωτώμεθα τί συμβαίνει. Συγχρόνως, δέν γνωρίζω διά ποίους λόγους, εγένοντο μηνήσεις καί ποινικές διώξεις σε συνεργάτες τού Π. Δάκογλου. Σε πολλές από αυτές τίς υποθέσεις, ο μακαρίτης Ι. Σχοινάς, βοηθούσε τόν Π. Δάκογλου χρηματικώς σέ έξοδα η οφειλές. Όλα αυτά άρχισαν από καιρού νά δημιουργούν, ως φυσικόν, μία αρνητική εικόνα μέσα καί εξω από το κίνημα.

Η ίδια πάντα πορεία σε κάθε μέχρι τώρα εθνικιστική κίνηση. Γιατί; 'Ομως εκείνο πού, ιδιαιτέρως, μού έκαμε εντύπωση ήταν τό παράδοξο φαινόμενο μιάς αλληλοδιαδοχής ανόδου καί καθόδου στήν όλη πολιτική εξέλιξη τού ΕΝ. ΕΚ. Η εκλογή τών δύο δημάρχων πού θά ανησύχησε τό " σύστημα", νομίζω πώς ήταν η αρχή αυτών τών φαινομένων. Βλέπαμε τό ΕΝ.Ε.Κ σέ κάθε εκλογική αναμέτρηση νά ...."επανιδρύεται" καί πάλι νά "πέφτει" σέ εκδηλώσεις καί δυναμικές εμφανίσεις. Σάν ένα μπαλόνι νά φουσκώνει καί ξεφουσκώνει χωρίς μία σταθερή εικόνα σχήματος καί εμφανίσεως. Αναρωτιόμουν πόσο θά κρατήσει αυτό καί τί στό τέλος θά προέκυπτε από ένα ΕΝ.Ε.Κ., πού όλοι στήν αρχή τό εχαιρετίσαμε μέ ελπίδα.

Δυστυχώς τό τέλος του θά ήταν ανάλογο τού τέλους όλων τών εθνικιστικών κινημάτων μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι η τελευταία του αναλαμπή θά είναι η προσπάθεια συνεργασίας μέ τό κόμμα τού " Συναγερμού" πού προανέφερα. Έβγαλε μάλιστα καί μία εφημερίδα μέ τό δανεικό αυτό όνομα, κάτι πού μέ έκαμε νά αισθανθώ ακόμα χειρότερα, δημιουργώντας μου τήν εντύπωσι τού πνιγμένου πού προσπαθεί νά πιαστεί.

Το ΕΝ. Ε. Κ τών συνεδρίων, τών εκδηλώσεων, τών σχολών στελεχών............ Έμοιαζε σιγά σιγά νά καταντάει σκιά τού εαυτού του, σβήνοντας αργά αργά. Άν θυμάμαι καλώς πρέπει νά διαλύθηκε τό 1991. Όποτε περνούσα από τή οδό Ι πποκράτους πάντα θά κοίταζα τήν πινακίδα εκεί ανηρτημένη κάτω από τα παράθυρα τού 1ου ορόφου: Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα. Μία ημέρα, ένα ξεβαμμένο κομμάτι τοίχου στήν πρόσωψι του κτηρίου, μαρτυρούσε τήν παρουσία μιά πινακίδος πού το όνομά της τόνωνε, τόσα χρόνια, σέ τόσους εθνικιστάς, τήν ύπαρξι μιάς ακόμα ελπίδος.

Δέν ήμουν γραμμένος στό ΕΝ.Ε.Κ. Πολλά με δυσαρεστούσαν. Είχα απορίες καί αμφιβολίες γιά τόν Πολύδωρο Δάκογλου, αλλά όταν είδα τήν πινακίδα νά λείπει μου φάνηκε τό τελος μιάς εποχής. Μιάς ακόμα εποχής.

Η ΟΔΟΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ

Ήταν μιά εθνικιστική οδός. Η "οδός τών εθνικιστών". Άρχιζε από χαμηλά μέ ένα από τα΄πρώτα βιβλιοπωλεία, αυτό τού Γιάκουμου. Ένας ιδιόρυθμος χαριτωμένος τύπος, μέ προσωπικό "στύλ" επικοινωνίας καί εφευρετικότητος στίς, όχι καί τόσο επιμελημένης βιβλιοδεσίας εκδόσεις του, πού ηγωνίζετο να κρατείται σοβαρώς, μή επιτρέποντας περαιτέρω ευθυμίες καί θάρρητες. Πέθανε φορώντας τήν γραβάτα καί τό στενό κουστούμι του, καθισμένος εμπρός στό γραφείο του, ψελλίζοντας τήν αγαπημένη "ατάκα" του: Αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια.

Πόσα χαριτωμένα ανέκδοτα θά θυμούνται όλοι οι παλαιοί συναγωνισταί. Αρκετά πιό επάνω η πινακίδα του ΕΝ.Ε.Κ εδέσποζε τής οδού Ιπποκράτους, υπενθύμισις σέ όσους διήρχοντο, τής εθνικιστικής παρουσίας μας. Ανεβαίνοντας συναντούσες αριστερά σου, τό επίσης από τα πρώτα βιβλιοπωλεία τού εθνικισμού, τήν " Νέα Θέση", τού Γιάννη Σχοινά ( ΕΝ.Ε.Κ). Προχωρώντας πρός τά δεξιά συναντούσες το βιβλιοπωλείο τού Βλαδίμηρου Ψιακή, στο οποίο εσύχναζε ο Α. Δενδρινός καί στο οποίο συχνότερα απο όλα επήγαινα. Τήν " Ελεύθερη Σκέψη". Σε αυτά τά δύο βιβλιοπωλεία (κυρίως) οφείλει ο εθνικισμός πολλά. Ηταν τά δύο πρώτα ιδεολογικά στηρίγματα. Οι πρώτες εκδόσεις. Η πρώτη"τροφή". Ασχέτως μέ τά όσα πιό πρίν ανέφερα, τά δύο αυτά βιβλιοπωλεία, ήταν η παρηγοριά καί η.... μόρφωσίς μας.

Λίγο πιό πρίν απο τήν " Ελεύθερη Σκέψη" συναντούσες το μαγαζί (μαραγκούδικο) του Σπύρου Σταυρόπουλου, απο τούς παλαιότερους συναγωνιστάς καί συνιδρυτάς τού εθνικιστικού κινήματος. Εκεί περνούσε, συζητούσε καί έπινε τόν καφέ του, το ούζο ή το κρασάκι του πολύς εθνικιστικός κόσμος, ανάμεσα στούς ήχους τής πριονοκορδέλλας ή τού δράπανου, πού εχειρίζετο ο ατυχής βοηθός, ο οποίος είχε καταστεί, αθελήτως, ο πιό ενημερωμένος εθνικιστής τού χώρου, από όσα αναγκαστικώς άκουγε νά συζητούνται ή νά σχολιάζονται. Μέσα σέ όλων αυτών τών καθημερινών οργίλων συζητήσεων τήν θορυβώδη ατμόσφαιρα ο σύντροφός Σταυρόπουλος μέ τόν καφέ στό χέρι μέ τό τσιγάρο στό άλλο, απελάμβανε συμμετέχοντας, τήν όποιαν ομήγυριν στήν όποιαν συζήτησίν της. Σ΄ αυτό τό μικρό μαγαζί, στο πατάρι επάνω, παλαιότερα, πολλά είχαν συμβεί πρός ενίσχυσιν τής ΕΟΚΑ Β΄.

Η μορφή πού συνέδεε όλα αυτά τά εθνικιστικά " στέκια", ψηλός, σοβαρός, μέ μικρό χαμόγελο στά χείλη, μέ τά γυαλιά μέ τόν χονδρό σκελετό τους, ο στρατηγός Οικονομάκος θά πέρναγε τα πρωινά από όλους, γιά νά ... επιθεωρήσει, όπως έλεγε, τά "εθνικιστικά φυλάκεια".

Ο Γιάκουμος, ο Ι. Σχοινάς, ο Β. Ψιακής, ο στρατηγός Οικονομάκος, ο Α. Δενδρινός, έχουν φύγει πιά. Τό βιβλιοπωλείο τού Γιάκουμου έπαψε νά υπάρχει. Τό ΕΝ.Ε.Κ έκλεισε. Η " Νέα Θέση" μετεφέρθη αλλού. Τό μαγαζί τού Σ. Σταυρόπουλου μετεφέρθη στήν Ασκληπιού. Άλλαξε όνομα καί ο ίδιος απεσύρθη πιά από τήν δουλειά, παραμένοντας όμως ενεργός στόν αγώνα μέχρι σήμέρα. Η ¨Ελεύθερη Σκέψις" μόνο παρέμεινε γιά νά θυμίζει σέ κάθε παλαιό συναγωνιστή τά χρόνια εκείνα τής οδού Ιπποκράτους. Της "οδού τών εθνικιστών".

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Αείποτε: πάντοτε, διαρκώς

Ανομία: παράβασις θείου νόμου, αμαρτία

Ανερμάτιστος: ευκόλως παρασυρόμενος

Φίλαρχος: ο ζωηρώς επιθυμών νά άρχει

Απώτερος: ο ευρισκόμενος σέ μεγάλη, από κάπου, απόστασιν.

Δράπανο: κοπτερό εργαλείο

Ομήγυρις: συνάθροισις ατόμων 

Εν τω μεταξύ, πέραν των όσων ελάμβανον χώρα, οι ζυμώσεις δέν έπαψαν νά κυριαρχούν στόν «χώρο» μας. Αρχηγού απόντος κάθε γωνιά καί αρχηγός. Μόλις εξήλθον των φυλακών έσπευσα νά πληροφορηθώ πού ευρίσκετο ο Κ. Πλεύρης. Τόν συνήντησα, μετά χρόνια, στό γραφείο του. Ησχολείτο μέ εμπορικάς επιχειρήσεις κυρίως. Χάρηκα πολύ πού τόν ξαναέβλεπα καί μάλιστα, τον παρεκάλεσα νά βρώ εργασία κοντά του. Ειπώθηκαν πολλά καί εξ αυτών βεβαιώθηκα, ότι δέν προετίθετο νά επανιδρύση τό Κ4Α αλλά καί ούτε προσέβλεπε σε ασχολία του με τήν πολιτική. Τουλάχιστον πρός το παρόν (τότε). Μέ τόν Α. Δενδρινό είχα πολύ συχνώτερες συναντήσεις καί πέραν των εθνκιστικών θέσεών του, πού πάντα υπεστήριζε, ποτέ του δέν άφησε νά εννοηθή ότι θά ήθελε νά ηγηθή ενός κινήματος. Τουναντίον. Ήταν πάντα κοντά στόν αγώνα αλλά καί ...μακριά.

Δέν αισθανόμουν ικανοποημένος μέ τήν κατάστασι πού επικρατούσε. Ενετάχθην σέ μία ενωμένη παράταξι πού τώρα τήν έβλεπα τεμαχισμένη με αντιπολίτευσι τήν ίδια πρός τόν ...εαυτόν της. Τι κρίμα! Ένοιωθα άσχημα. Όσο γιά τό κατάντημα του «χώρου» τό περιέγραψα ήδη. Μέσα στις σκέψεις μου θυμήθηκα τόν τρίτο της ηγεσίας. Τόν Δ. Δημόπουλο. Ο Τηλέμαχος Κόμπης, ο ωραίος εκείνος αγωνιστής αρχιτέκτων καί ο εξαιρετικός Τάκης Δάκογλου -καί οι δύο μέλη του Κ4Α Θεσσαλονίκης- ήσαν γιά μένα άφαντοι.

Απευθύνθηκα στόν φίλο μου από τήν Έδεσσα, Τάκη Ευαγγελίδη νά μέ βοηθήση. Πράγματι συμφώνησε μέ εμένα καί μετ’ ολίγου επισκεφθήκαμε τόν Δ. Δημόπουλο σπίτι του. Μίλησε ο Τάκης πρώτος καί μετά εγώ. Του μίλησα μέ όλη τήν θέρμη της ψυχής μου θυμίζοντάς του τά πρώτα ωραία χρόνια καί του υποσχέθηκα νά τόν στηρίξουμε ως αρχηγό σέ όποια του μελλοντική γιά τό Κ4Α κίνησι ή όποια του ενέργεια συσπειρώσεως της «παλιάς φρουράς». Έδειξε νά συγκινείται καί μάλιστα, θυμάμαι, δάκρυσε , ευχαριστώντας μας γιά αυτήν μας τήν επίσκεψι.

Ο αφελής εγώ δέν εγνώριζα τότε δύο πράγματα: α) Ότι ο Δ. Δημόπουλος είχε χρηματίσει ως Γραμματεύς του Υπ. Γεωργίας επί Δικτατορίας καί είχε μέρος της ευθύνης εκχερσώσεως του «Θρυασίου Πεδίου» καί β) ότι είχε διαγραφή από τήν «4η Αυγούστου», διότι έπέμενε σέ θέσεις φιλοδικτατορικές έναντι των ιδικών μας εθνικιστικών.

Αυτό τό έμαθα μετά....35 χρόνια(!!!), από τό ωραίο βιβλίο του Κ. Πλεύρη «’Αγνωστα γεγονότα 1965-1977». (Τό συνιστώ σέ όλους).

Έφυγα από εκείνη τήν συνάντησι πλήρης ελπίδων. Φυσικά καί δέν ασχολήθηκε μαζί μας ο Δ. Δημόπουλος ξανά.

Τό καλοκαίρι του 1980, μόλις πρό 2-3 μηνών αποφυλακισθείς, όλως τυχαίως, εσυνήντησα στήν πλατεία Κάνιγγος τόν Ν. Μιχαλολιάκο. Είχαμε συναντηθή γιά πολύ λίγο μέσα στις φυλακές του Κορυδαλλού καί ομολογώ πώς η στάσις του απέναντί μου ήταν άψογη. Εξήλθε των φυλακών τόν Δεκέμβριον του 1979 καί καθ΄ όσον είχε φυλακισθή ενωρίτερον εμού, χαρήκαμε καί οι δύο πολύ. Τόν κέρασα ένα σουβλάκι καί πιάσαμε συζήτησι γιά τά «δικά μας». Μέ έκπληξι άκουσα νά μού εξομολογείται μέ θυμό ότι δέν σκοπεύει νά ασχοληθή μέ εθνικισμούς καί δικτατορίες καί ότι πήρε τήν απόφασι νά «κάμει μία κίνησι καθαρά εθνικοσοσιαλιστική, ναζιστική καί σέ όποιον αρέσει......».

Ξαφνιάστηκα καί προσπάθησα αρκετή ώρα νά του εξηγήσω πως εδώ είναι Ελλάδα καί ότι κάτι τέτοιο θά ήταν τελείως αντιδεοντολογικό, εξωπραγματικό θά έλεγα. Ματαίως. Θυμήθηκα τότε καί τις αντιχριστιανικές θέσεις του πού τίς εξέφραζε μέσα στις φυλακές καί του είπα: «Νίκο μου κάνε ότι νομίζεις, αλλά εάν τό κάνεις αυτό θά καταστρέψης τόν εαυτό σου καί θά πάρης στό λαιμό σου πολλά παιδιά»!!! Χωρίσαμε.

Μετά 39 χρόνια θά έβγαινα προφήτης γιά άλλη μία φορά.

Ήταν χειμώνας του 1984 καί από τίς διάφορες ειδήσεις πού εκυκλοφορούσαν έμαθα τήν ίδρυσι ενός νέου κόμματος όπου θά συμμετείχε καί ο Δ. Δημόπουλος. Αναθάρρησα καί ζήτησα νά μάθω τόπο καί χρόνο. Στις 30 Ιανουαρίου (νομίζω), ευρέθηκα στό τέλος της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σέ μία μεγάλη αίθουσα μέ αρκετό κόσμο. Διέκρινα τόν Δ. Δημόπουλο νά κινείται δραστήρια, νά συνομιλεί, νά χαιρετά..... Σκέφθηκα πως μπορεί νά μη μας ενημέρωσε από τήν συνάντησι πού είχαμε, αλλά θα τό σκέφθηκε καί τώρα ήλθε η ώρα!

Μάλιστα είχα κάτι γράψει γιά νά πώ μαζί μέ άλλους ομιλητάς. Μετά από σύντομες εκφωνήσεις ο Δημόπουλος ανεβαίνει στό βήμα καί σέ ένα κρεσέντο υπέρ της Δικτατορίας αναφωνεί: «Ιδρύεται η Ελληνική Πολιτική Ένωσις ΕΠΕΝ». Τόν κύτταζα καί δέν πίστευα στά αυτιά μου. «Πήρα των οματιών μου», πέταξα τά χαρτιά πού κρατούσα καί βγήκα από τήν αίθουσα. Ε.Π.Ε.Ν Πάλι ο Παπαδόπουλος! Δέν μας έφθανε η υπάρχουσα διαίρεσις θάχαμε ακόμη μία. Αλλά τό ΕΝΕΚ δέν μπορούσε νά τό ελέγχη αυτός. Ήδη τό κόμμα των Προοδευτικών «δέν του κάθησε». Θά προσπαθούσε ξανά. Ιδρυτής θά ήταν αυτός. Πρόεδρος του κόμματος ένας ήρεμος άνθρωπος, υπάλληλος της Αμερικανικής Πρεσβείας, χωρίς ιδιαίτερα ηγετικά προσόντα καί πολιτικές ικανότητες. Τό χειρώτερο, η πληθύς των αποστράτων αξιωματικών πού κυριαρχούσαν. Παρόντες όμως καί πολλοί εθνικισταί, νεροκουβαληταί πάλι σέ ξένο μύλο. Όλη η νοοτροπία της 21ης Απριλίου ξαναζωντάνεψε στήν ΕΠΕΝ. Ποτέ μου δέν μπόρεσα νά καταλάβω τό πνεύμα αυτών των ανθρώπων. Δέν θέλουν νά μιλάνε γιά εθνικισμό ενώ δέχονται τήν παρουσία μας ως βοήθεια. Ειρωνεύονται τήν «Δημοκρατία» ενώ μας κάνουν τόν Δημοκράτη. Στήν ουσία, δέν υπάρχει μέσα τους «ιδεολογικό έρμα». Στήν πιο προσεγγίσημη περίπτωσί τους, ένας λελογισμένα έντιμος φιλελευθερισμός, πού αμφιβάλλω εάν γνωρίζουν τό νόημά του καί πως θά τόν υπηρετήσουν.

Όπως έξήγησα ανωτέρω (15ο μέρος) ο δικτάτωρ υπάρχει όσο κυβερνά. Μαζί του συνδέονται καί τά επιτεύγματά του. Είναι χωρίς λογική τό νά θέλης νά λές: «θά σάς κάμω ό,τι έκαμε αυτός»! Αφ’ ού δέν είσαι καί δέν θάσαι αυτός. Πάλι, ως προανέφερα (15ο μέρος), δέν υπήρξε πολιτικοκοινωνικοοικονομικό σύστημα, γιά νά ακολουθηθή από τούς επιγιγνομένους! (Όπως ο Κομμουνισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός.....) Τό ποίας αποδοχής ετύγχανε η νοοτροπία, κυρίως, αυτών των ανθρώπων φαίνεται περίτρανα από τό πως τούς αντιμετώπισαν οι νέοι. Δύο φορές προσεπάθησαν νά σχηματίσουν νεολαία καί κυριολεκτικώς ερεζιλεύθησαν. Τήν πρώτη, μέ υπέυθυνο νεολαίας τόν Ν. Μιχαλολιάκο, έχασαν όλους τούς νέους καί σχηματίσθηκε η πρώτη «μαγιά» της Χ. Αυγής καί τήν δευτέρα πάλι μέ τόν Μ. Βορίδη κατά τόν ίδιο, ακριβώς, τρόπο καί σχηματίσθηκε το «Ελληνικό Μέτωπο». Οί καυμένοι μπαρμπάδες της ΕΠΕΝ ήταν νά τούς λυπάσαι. Όταν τούς επροτάθη νά τοποθετηθώ ως αρχηγός νεολαίας μέ απέρριψαν ως φυλακισθέντα(!!). Τόν Ν. Μιχαλολιάκο όμως αν καί φυλακισθείς τόν εδέχθησαν. Πάντα οι Μανιάτες είχαν καλύτερη......δικτύωσι από εμάς τούς Ρουμελιώτες.

Ο συναγωνιστής Σ. Σταυρόπουλος άρχισε ωρισμένες ομιλίες στήν Τοπική της ΕΠΕΝ Πατησίων-Αχαρνών, πρός ανύψωσιν του φρονήματος καί ενίσχυσιν της εθνικής ιδέας. Πρίν προλάβη νά προχωρήση καί ενώ θά μιλούσε μέ θέμα « Ο Συμβολισμός του θανάτου του Αθ. Διάκου», εκλήθη από τόν Πρόεδρο της Τοπικής Ν. Κατωπόδη, Ταξίαρχο ε.α., ο οποίος του ανεκοίνωσε τήν παύσι των ομιλιών του, μέ διαταγή από τά «κεντρικά της Βουκουρεστίου» λόγω εθνικιστικών ιδεών!! Είς ερώτησιν του Σ. Σταυροπούλου: «Πολιτικό πρόσωπο ή αξιωματικός σας τό είπε αυτό», πήρε την απάντησι: Πολιτικό. Τότε, απάντησε ο συναγωνιστής , ή Μασσώνος θάναι αυτός ή αριστερός! Γιά τούς ίδιους λόγους θά απορρίψουν καί ιδική μου ομιλία στήν ΕΠΕΝ Βύρωνος. Γίνεται προκοπή μέ τέτοιους ανθρώπους;

Η ΕΠΕΝ θά βγάλη ευρωβουλευτή τόν Πρόεδρό της καί θά σβύση τό 1996 άνευ ιδιαιτέρας τινός πολιτικής παρουσίας. Ήταν κρίμα τό μεγάλο έργο της 21ης Απριλίου, η ανοικοδόμησις καί ανόρθωσις της πατρίδος, νά αντιπροσωπεύεται από τέτοιες κινήσεις καί νά αποπειράται τέτοιων θνησιγενών προσπαθειών προς επανεμφάνισίν της είς τά τρέχοντα πολιτικά πράγματα. «Διάκρισις μείζων αρετή εστί».

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Κρεσέντο: βαθμιαία αύξησις της εντάσεως

Έρμα: βάρος, σταθερότης αρχών (μτφ)

Επιγιγνομένους: αυτοί πού έρχονται κατόπιν

Μαγιά: πρώτη αρχή

Θνησιγενών: ο γεννηθείς νεκρός

ΝΕ.Π

Ήδη λειτουργούσε τό νέο εθνικιστικοπαπαδοπουλικό σχήμα υπό τόν Θ. Περρωτή. Πέραν τού διχασμού τού εθνικιστικού " χώρου" εσυνεχίζετο η ένοχος αυτή μείξις μιάς επταετούς δικτατορίας μέ τήν εθνικιστική ιδεολογία, όπου μόνον νόθον προιόν μπορούσε νά παραχθεί. Εκεί επάνω άρχισαν να δημιουργούνται (δικαίως) οι πρώτες ενστάσεις απο πολλούς, όπου αργότερον θά οδηγούσαν σέ νέες ιδεολογικές περιπέτειες.

Η δικτατορία τής 21ης Απριλίου δέν άφησε, πλήν μιάς καλής αναμνήσεως από τήν ανάπτυξη τής Ελλάδος από τό χάος των κοινοβουλευτικών πού παρέλαβε, τίποτε τό μονιμώτερον ως ιδεολογία ή φανατισμένους οπαδούς. Τό απέδειξε η επελθούσα μεταπολίτευσις μέ τά εκλογικά αποτελέσματα της Εθνικής Παρατάξεως η τής ΕΠΕΝ. Ο δικτάτωρ δημιουργεί ως προσωπικότητα όσον ευρίσκεται εις τήν αρχήν. Μέ τό τέλος του τελειώνει μαζί καί η εποχή του ( Φράνκο, Περόν κλπ). Ο Α. Χίτλερ καί ο Μ. Μουσολίνι δέν έπεσαν ως πολιτεύματα. Έπεσαν λόγω απωλείας τού πολέμου. Ο κομμουνισμός, όμως, όντας επανάστασις καί ιδεολογία, εκράτησεν ανεξαρτήτως ηγεσίας, 75 χρόνια. Δέν θά έπεφτε, εάν ο παγκόσμιος σιωνισμός, ο οποίος καί τόν εδημιούργησε, δέν είχε έτοιμο το διάδοχο σχήμα τής " Νέας Εποχής" καί τής παγκοσμιοποιήσεως.

Λόγω αρχών ( τών όποιων ) ο διάδοχος τού Λένιν, ο Στάλιν, εφάνη ικανώτερος τού πρώτου. Οι δέ Χρουστσώφ καί Κοσύγκιν άξιοι συνεχισταί καί τών δύο. Μετά τήν.... ανά 3μηνον δολοφονίαν ( αρχεία Κ.G.B) τών Αντρόπωφ καί Τσερνιένκο, άνοιξε ο δρόμος γιά τόν πράκτωρα τού σιωνισμού Γκορμπατσώφ, ο οποίος καί θά θέσει τέρμα σέ μία, κυριολεκτικώς, ιδεολογική παράνοια στό μητροπολιτικό της έδαφος. Ο γελοίος καί ανύπαρκτος Γέλτσιν θά δώση τήν θέσιν του στήν αινιγματική φυσιογνωμία του Πούτιν, πού μέχρι στιγμής είναι αδύνατον νά εξιχνιασθούν οι προθέσεις καί σχέδιά του ( ο Θεός νά μάς βοηθήσει).

Διαβάζοντας το βιβλιο του Κ. Πλεύρη "Γεγονότα 1965 1977" (το συνιστώ ανεπιφυλάκτως σέ όλους), ευκόλως μπορεί κάποιος νά αντιληφθεί τά διαδραματιζόμενα ( αντιζηλίες, διαφορές, αντιθέσεις, συμπάθειες , εχθρότητες) μέσα στόν κορμό μιάς δικτατορίας. Συνεκτικός καί συνδετικός κρίκος όλων αυτών τών φυγοκέντρων δυνάμεων, ο δικτάτωρ. Η μόνη κεντρομόλος δύναμις.

" Αλλά είναι αι δικτατορίαι η λύσις; Κανείς ευσυνείδητος δικτάτωρ δέν θά έδιδε καταφατικήν απάντησιν είς αυτό τό ερώτημα. Τών δικτατοριών τό μοιραίον μειονέκτημα είναι η αδυναμία καί αυτής ακόμα τής προβλέψεως τής διαδοχής των. Αποτυγχάνουσαι η επιτυγχάνουσαι αι δικτατορίαι είναι συνδεδεμένες μέ τάς τύχας του δικτάτορος..." ( "Εφημερίς τών Ελλήνων" 19|7|1935). Ακριβώς! Τό νά προσπαθήσει κάποιος νά σκιασθεί κάτω από τήν ομβρέλλα ενός απελθόντος δικτάτορος ( έστω καί επιτυχημένου) πολύ λίγα θά εισπράξει ως οφέλη, αφ' ού η ομβρέλλα θά μικραίνει στά δικά του χέρια. Αυτό θά συμβεί αργότερον μέ τήν ΕΠΕΝ. Εκτός όλων αυτών , ο Μαρκεζίνης ήταν κοινοβουλευτικός, παλαιοπολιτικός, συνδεδεμένος μέ τό άρμα της Αγγλίας. Τί θέλανε οι όποιοι εθνικιστές εκεί; Ας όψεται ο εγωισμός ωρισμένων καί τού εγκλείστου Παπαδοπούλου. Η ΝΕΠ δέν θά κάμει τίποτε το αξιόλογο. Τό κόμμα τών Προοδευτικών θά σταματήσει κάθε ...πρόοδο το 1984 και θά εξαφανισθεί.

Ε Ν. Ε. Κ.

Ηταν μία μεγάλη ελπίδα. Ίσως η τελευταία ελπίδα πρίν συμβούν τά χειρώτερα. Ήταν ένα εθνικιστικό κίνημα μέ βάσεις καί προοπτική. Γύρω του καλοί εθνικισταί. Υπήρχε πρόγραμμα, οργάνωσις, μέθοδος. Τουλάχιστον έτσι εξ αρχής εφαίνετο οτι θά ήταν. Πυρήνες, τοπικές, σχολές στελεχών, επιμορφώσεις. Εφημερίδα μέ αξιόλογη ύλη καί αρκετή κυκλοφορία ( στά ιδικά μας μεγέθη πάντα). Μελαγχολώντας γιά τήν "4η Αυγούστου", τήν αγόραζα καί τήν διάβαζα παρακολουθώντας μέ ενδιαφέρον τήν πορεία του κινήματος, διατηρώντας πάντα επαφή μέ πολλούς φίλους συναγωνιστάς. Τό ΕΝΕΚ εκδηλώθηκε δυναμικά. Με παρουσία κόσμου. Μέ συγκεντρώσεις. Εκδηλώσεις. Συνεστιάσεις. Ομιλίες. Τα μνημόσυνα τών σφαγιασθέντων ενισχύθηκαν μέ νέα δυναμική στήν παρουσία τους σέ νόημα καί αριθμό παρόντων. Εδημιουργούντο τοπικές σέ ολόκληρη τήν Ελλάδα καί στίς διάφορες πολιτικές εμφανίσεις δέν έλειπαν οι δυναμικές αναμετρήσεις μέ τούς αριστερούς.

Ο Δάκογλου υπήρξε ένας αρχηγός μέ ικανότητες. Τό πως χρησιμοποιεί ο καθείς τίς ικανότητές του αφορά τόν ιδικό του τρόπο σχεδιασμού καί σκέψεως. Δέν ενεγράφην εις το ΕΝΕΚ. Παρακολουθούσα όμως όσο καλύτερα μπορούσα τίς δραστηριότητές του. Άλλως τε ο εθνικιστικός " χώρος" μιά ...γειτονιά ήμασταν. Είχε καλό πολιτικό λόγο. Είχε οργανωτικές ικανότητες καί γιά πρώτη φορά βλέπαμε αρχηγό στήν " πρώτη γραμμή" . Ήξερε νά τονώνει τό ηθικό καί συμμετείχε στίς συμπλοκές αφόβως. Θυμάμαι , μετά από εκδήλωση στό Αγιονόρι Κορινθίας, εγένετο μία παρενόχλησις (επίθεσις;) από αντιθέτους εις μίαν ταβέρναν όπου εσταθμεύσαμε. Εκεί ο Δάκογλου συμμετείχε ενεργώς, βάζοντας τό κεφάλι ενός των αντιπάλων μέσα στήν...λεκάνη τής τουαλέτας! Είχεν καλήν παρουσίαν (παρουσιαστικό, όψιν), πολύ σπουδαίο στοιχείο γιά έναν αρχηγό, όχι όμως απαραίτητο (Ναπολέων, Νέλσων, Νικηφόρος Φωκάς, Κατσιμήτρος κλπ).

Μπορεί στίς εκλογές τό ΕΝΕΚ να μή πέρασε τό 1% (δέν ήτο ακόμα ο καιρός. Βαρβαριστί timing). Δέν έχει σημασία. Όμως γιά πρώτη φορά πήραμε δύο Δήμους δικούς μας στήν περιοχή τής Λαρίσης. Ο ένας, νομίζω, ήταν στίς Σοφάδες. Αυτό γιά εμάς ήταν κάτι πολύ σπουδαίο. Γιά νά καταλάβουν οι νέοι συναγωνιστές, πού σέ πολλά έχουν πολύ εσφαλμένη θεώρηση τών πραγμάτων, τότε γιά εμάς η όλη κατάστασις ήταν πολύ δύσκολος. Τό νά εισέλθουμε στό Κοινοβούλιο ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Ήταν ο διακαής πόθος μας. Προσωπικώς αυτό παραμένει η μεγάλη μου επιθυμία γιά τόν εθνικισμό. Να μπούμε στό Κοινοβούλιο μέ ... δημοκρατικές διαδικασίες. Ακριβώς. Τα πραξικοπήματα καί τά " όπλα" τά χαρίζω στούς " ελαφρώς σκεπτομένους". Αν όχι ηλιθίως φρονούντας. Δέν θά αρνηθώ τίποτα αν η ανάγκη το απαιτήσει. Άλλως τε αξιωματικός είμαι. Είπα τί θά ήθελα. Ποιό θά ήταν τό πλέον συμφέρον καί πολλαπλώς αποδοτικώτερον. Τό έχει πεί ο Δραγούμης (αλλά ποιός τόν καταννοεί;): " Πρώτα τό κράτος καί μετά η επανάστασις" . Αν η επανάστασις έρθει για τό κράτος, καλώς νά ερθει.

Ως αρχηγός ο Π. Δάκογλου δέν παρέβλεπε, όσο μπορούσε, νά ευρίσκεται κοντά σέ ανάγκες τών μελών. Έδωσε αίμα, όταν χρειάσθηκε σέ συναγωνίστρια καί έδειχνε νά νοιάζεται γιά τυχόν προβλήματα που υπήρχαν. Ο ίδιος όμως είχε αρκετά. Πολύ πρίν τή Χ.Α. τό κίνημα διέθετε πλέον τό ιδικόν του βιβλιοπωλείον , τίς ιδικές του εκδόσεις. Τήν "Νέα Θέση" , μέ εκδότη τόν (μακαρίτη) Γιάννη Σχοινά, πού όπως καί άλλοι τότε καί αργότερα, θά εδέχοντο επιθέσεις καί καταστροφές από τούς συνεχώς ενδυναμουμένους αναρχοκομμουνιστάς. Συνεχίζοντας ό, τι γιά πρώτη φορά, πρωτοπορειακώς (Τ. Κόμπης) παρέσχεν η "4ηΑυγούστου" σέ επικοινωνιακό υλικό, τό ΕΝΕΚ μάς έδωσε ωραίες αφίσσες, αυτοκόλλητα καί άφησε συνθήματα πού ακούγονται μέχρι σήμερα. Υπήρχε ενθουσιασμός καί πίστις. Πάνω από όλα, επί τέλους, μακριά από τήν " ουρά" τών μέχρι τώρα πολιτικών κομμάτων (Ε.Π, Κόμμα Προοδευτικών), τήν οποίαν αποτελούσαν οι εθνικισταί, τώρα είχαμε τό ιδικό μας κόμμα, τήν ιδική μας εθνικιστική παράταξι. Όλα εφαίνοντο πλήρη ελπίδων. Τό κίνημα χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ηυξάνετο σέ ολόκληρον τήν Ελλάδα. Αλλά όμως...

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Φυγόκεντρος: ο τείνων νά απομακρυνθεί από τού κέντρου

Κεντρομόλος: τό αντίθετον του φυγόκεντρος

Σκιάζομαι: ευρίσκομαι υπό σκιάν

Θεώρησις : σκέψις, εξέτασις, έγκρισις

Φυλακισμένοι εθνικισταί

Δέν επεδίωξα νά μπώ στή φυλακή. Ούτε, όπως απεδείχθη, διέπραξα κάτι αξιόποινο. Μία βεβαρυμένη τύχη τά καθώρισε έτσι. Ομως, δυστυχώς, μπήκα. Καί όπως συμβαίνει μέ τά ανθρώπινα, μόνον όταν σου τύχει τό κακό έρχεσαι κοντύτερα στα αποτελέσματά του και τά φιλοσοφείς.

Διάβαζα γιά τά κινήματα στήν Ευρώπη. Γιά φυλακές και διώξεις. Έβλεπα αφίσες φυλακισθέντων, αναφορές σέ αυτούς, συνθήματα γιά τήν αποφυλάκισή τους, εκδηλώσεις συμπαραστάσεως, τά ονόματά τους νά κυκλοφορούν στά χείλη τών συναγωνιστών τους..............

Ιδιαιτέρως οι κομμουνισταί πού δέν αφήνουν τίποτε νά τούς ξεφύγει χωρίς τήν προπαγανδιστική του εκμετάλευση. Είναι μοναδικοί στήν απάτη τής προπαγάνδας. Στό νά παρουσιάζουν τό άσπρο μαύρο. Νά κάνουν τήν τρίχα τριχειά. Ήταν μοναδική ευκαιρία γιά μάς. Γιά πρώτη φορά από τήν συγκρότηση τού εθνικιστικού κινήματος οι φυλακές εκοσμούντο από συναγωνιστάς μας!! Γιά πρώτη φορά αποκτούσαμε τούς ιδικούς μας μάρτυρες τού αγώνος καί τών ιδεών μας. Τά κρατητήρια καί οι φυλακές, οι διώξεις καί συλλήψεις, οι διωγμοί καί οι παραβιάσεις τών οικογενειακών μας ασύλων, ήταν στεφάνι στό κεφάλι τού κινήματός μας. Αυτό βεβαίως, άν τό κίνημα ήτο κίνημα. Άν φιλοξενούσε στίς τάξεις του επαναστάτες. Άν ήταν ίσως ένα κόμμα χωρίς τήν πληθώρα τών πάσης φύσεως δήθεν εθνικιστικών παραφυάδων γύρω του. Άν... άν... άν... Ίσως, αλλά τίποτε από όλα αυτά.

Η φοβική κακομοιριά τού καθωσπρέπει αστού, πού πάνω από το κουστούμι καί τήν γραβάτα, όποτε ακινδύνως μπορούσε, φόραγε τόν χιτώνα τού επαναστάτη, δέν τούς άφηνε νά σκεφθούν έτσι. Τό χειρότερο δέν ήταν αυτό. Όπως σιγά­ σιγά θά καταλάβαινα, πέρα από τόν φόβο πού προκαλούσε στόν καθωσπρεπισμό τών δήθεν εθνικιστών η εμφάνισις τού όποιου φυλακισθέντος ανάμεσά τους, υπήρχε καί τό θέμα τού εγωισμού (μή μας λείψει ποτέ). Ο φυλακισμένος αγωνιστής αθελήτως καί δικαίως φέρει τό στεφάνι τής ψυχικής καί σωματικής δοκιμασίας γιά εκείνα τά οποία αγωνίζεται καί υποφέρει. Πώς λοιπόν θά δεχθούν κάποιον πού θά μπορούσε νά υψωθεί σε παράδειγμα καί ίσως σέ σύμβολο; Τότε οι ίδιοι τί θά ήσαν; Χωρίς νά υπάρχει κανείς λόγος καί χωρίς ποτέ κανείς φυλακισμένος συναγωνιστής νά προέβαλε ή απαίτησε (εγώ τουλάχιστον δέν γνωρίζω κανέναν) εύσημα η πρόκριση γιά τήν φυλακή του, οι διωχθέντες συναγωνισταί, ευσχήμως καί κατά περίπτωσιν, καθίσταντο είτε αποσυνάγωγοι είτε παρηγκωνίζοντο καί εντέχνως αποσιωπούντο. Φθόνος; Μικροψυχία; Δειλία; Ό,τι καί άν ήταν έδειχνε τήν ποιότητα καί τό μέτρο τής αγωνιστικής διαθέσεως τού "χώρου" . Φοβούμαι, ότι μέχρι σήμερον ισχύουν τά ίδια. Εξ άλλου υπήρχε καί η "λογική"  τής διαφορετικής παρατάξεως. Μή μνημονευθούν άτομα πού δέν είναι σέ μας. Λές καί ανεφέροντο σε κομμουνιστάς ή αναρχικούς.

Π.χ θά έπρεπε σέ κάθε γραφείο κάθε παρατάξεως νά υπάρχουν οι φωτογραφίες τών Μάντακα, Φουντούλη καί Καπελώνη. Υπάρχουν; Μνημονεύονται; Είναι τό δικό μας αίμα πού χύθηκε. Αλλά καί όλοι όσοι όλα αυτά τά χρόνια υπέφεραν καί εδιώχθησαν τούς γνωρίζουμε; Τούς τιμούμε; Ο εγωισμός τού "χώρου"  δέν τούς βλέπει ως συναγωνιστάς αλλά ως ανταγωνιστάς. Μήπως πάλι, υπάρχει ένας σύλλογος εθνικιστών φυλακισθέντων από τήν μεταπολίτευση; Ετέθη τό ερώτημα όταν ανεζητείτο αρχηγός γιά τήν νεολαία τής ΕΠΕΝ, ως πρός τό όνομά μου. "Όχι αυτός. Μπήκε στή φυλακή".  Μέ επληροφόρησαν, ότι στήν συνάντηση τής ΕΣΟ στήν Λαμία (προσφάτως) ετέθη πρός πρόσκλησιν τό όνομά μου. " Όχι αυτός. Μπήκε στή φυλακή" . Καί είς τάς δύο τών περιπτώσεων δέν έχασα καί τίποτα. Σέ όλους αυτούς πού ανωτέρω ανέφερα, τούς λέγω αυτό καί νά τό θυμούνται: Η φυλακή γιά τόν αγωνιστή είναι ΔΟΞΑ και ΤΙΜΗ  

Ο  " Χώρος"

Ο εθνικισμός ξεκίνησε καλά καί πλαισιώθηκε από ανθρώπους μέ ικανότητες καί ενθουσιασμό. Δέν είχε όμως αποβάλει , δέν πρόλαβε νά αποχαρακτηρισθεί τελείως από τίς εμφωλεύουσες σέ αυτό στρεβλές θέσεις πάνω σέ έννοιες βασικές τής εθνικιστικής ιδεολογίας. Τό ότι ο στρατός επεχείρησε πολιτική παρέμβαση (μόνον έτσι μπορώ νά τό χαρακτηρίσω) στά πράγματα τής πατρίδος, δέν σημαίνει ότι ήτο "δικός μας".

Ποτέ ο στρατός δέν ήτο δικός μας. Ούτε η αστυνομία. Η αστυνομία βεβαίως, δουλοπρεπώς υπηρετεί τούς πάντας. Ο στρατός όμως, περιμέναμε ότι θά σταθεί πολύ πιό κοντά σέ ο,τι εμείς πιστεύαμε. Εμείς πιστεύαμε έτσι. Όχι ο στρατός. Τό κίνημά μας αποσυντονίστηκε πλήρως στήν επταετία. Μπορεί εμείς νά οραματιζόμεθα εθνικιστικά καθεστώτα καί νά αφήναμε τήν φαντασία μας νά καλπάζει, όμως τά πόδια μας δέν ακουμπούσαν στή γή, ούτε κρατούσαμε τήν λογική μας ψυχρή καί προσεγμένη στήν κάθε μας ενέργεια.

Μετά τήν εθνοκτόνο μεταπολίτευση φάνηκαν τά τραγικά λάθη. Αφήνοντας τήν κριτική μου γιά τό τέλος αυτής τής αναψηλαφίσεως, στή συνέχεια θά πώ ό, τι έζησα. Είχαμε πλέον δύο κινήματα. Ευκαιρία αναπτύξεως τών απ΄ αιώνων "αρετών" μας. Τής φαγομάρας και τού εγωισμού. Όταν ένας αρχηγός πέφτει, μύριοι όσοι σπεύδουν νά καταλάβουν τό κενό. Ολοι αυτοί, βλέπουν τόν εαυτό τους σαν τόν αρχηγό που θά δώσει τήν λύση. Δέν είναι όμως τίποτε άλλο παρά ... "ιζνογκούντ", πού βλέπουν τόν εαυτό τους υποψήφιο χαλίφη στήν χειρεύουσα θέση του χαλίφη! Νά ήταν μόνο αυτό; Οσοι δέν προσχωρούσαν στά δύο αυτά κινήματα άρχισαν νά αναπτύσουν αυτόνομο δράση, άλλοι είτε εκδίδοντας περιοδικά μέ δικές τους θέσεις επάνω στόν εθνικισμό, είτε, τό χειρότερο, άλλοι σχολιάζοντας τούς πάντας, ειρωνευόμενοι όλους, κακολογώντας τόν κάθε ένα, κουτσομπολεύοντας καί μόνο κατηγορώντας. Μικροί άνθρωποι μέ παράξενο ψυχισμό, πού αγωνιούσαν νά προβάλουν τό τίποτα τού "εγώ " τους μέσα από ταπεινές ενέργειες καί παρουσιάσεις. Είχε αρχίσει νά αναπτύσσεται αυτό πού απεκάλεσα "σύνδρομο τού Χίτλερ". Ο κάθε ένας υποσυνειδήτως, διεκδικούσε δι΄ εαυτόν τήν προσωπικότητα εκείνου.  Ήτο αυτόχρημα γελοίο  καί άρρωστο.

Ο στρατηγός κ. Χ. Κοσσώρης θά περιγράψει, χρόνια αργότερα, αυτήν τήν παραμένουσα, άχρις σήμερον, ψυχική διάθεσι: "ο εθνικισμός είναι η ανώτερη καί ωραιότερη ιδεολογία  μέ τούς περισσότερους ψυχικώς αρρώστους" (σ.σ. εννοεί από τίς άλλες ιδεολογίες).

Η χυδαιοτέρα έκφρασις αυτής τής καταστάσεως ήτο η υπό αγνώστου έκδοσις ενός λιβελογραφήματος μέ τήν επωνυμία "Λασπολόγος". Ευτυχώς, ο άγνωστος, τότε,  εκδότης εφρόντισε νά χαρακτηρίση μέ ειλικρίνεια τό σιχαμερό δημιούργημά του, μέ τό αρμόζον σ' αυτό προσωνύμιον. Πρόστυχα λόγια, ψέματα, σχόλια επί προσωπικού, θίξιμο προσωπικοτήτων καί άλλα ανάρμοστα, εκοσμούσαν τίς ρυπαρές σελίδες αυτού τού κατάπτυστου εγγράφου. Παρ΄όλο πού πουθενά δέν ήμουν εγγεγραμένος ως μέλος ή καμμίαν δέν ανέπτυσσα ιδιαιτέραν δραστηριότητα, δέν εξέφυγα τού λασπολόγου. Επειδή δέν υπήρχε τίποτα νά με κατηγορήσουν στόν πολιτικό αγώνα (όπως πάντα μέχρι σήμερα) ησχολούντο μέ τήν προσωπικήν ζωήν μου. Ειρωνεύοντο μίαν φίλην μου, κόρην στρατηγού, μέ μόρφωσιν καί αφοσίωσιν στό κίνημα καί ετόλμησαν νά ψευδολογήσουν κατά τού γέροντος στρατηγού πατρός μου, υπόδειγμα εντιμότητος καί ήθους, χαίροντος σεβασμού στό στράτευμα καί στήν κοινωνία. Φαίνεται ότι καί μόνον η εθνικιστική ύπαρξίς μου  ενοχλούσε από τότε. Τό κάθαρμα αυτό, πού εξέδιδε τόν "Λασπολόγο" , κομπλεξικό καί γκροτέσκο στήν όλη κοινωνική συμπεριφορά του, ζεί σήμερα εις μίαν πόλιν τής Πελοποννήσου περιθωριακός καί άσημος. Θά έρθει η ώρα γιά όλους.

Ο "χώρος" είχεν αρχίσει νά παρουσιάζη σημεία εκφυλισμού καί ψυχικής φθοράς. Σού έδιδε τήν εντύπωση ότι έκαμαν τήν "πλάκα" τους. Μήπως οι βόμβες δέν έμπαιναν γιά τό κέφι ωρισμένων; Εις τί απέβλεπαν; Πού αποσκοπούσαν; Γενικώς μία εικόνα πού απουσίαζε η σοβαρότης καί τό πολιτικόν ήθος. Μία ημέρα ψάχνοντας στό Μοναστηράκι γιά βιβλία, ανακάλυψα τό "Συντεχνιακόν Κράτος" του Γκαριμπέλντο Γκριλεντσόνι.  Γεμάτος χαρά τό έφερα γρήγορα σέ ένα φίλο μου βιβλιοπώλη νά εκμεταλλευτεί τό εύρημα πρός επί πλέον γνώσι τών συναγωνιστών μου. Κυριολεκτικώς μού τό άρπαξε από τά χέρια, νά τό διαβάσει γιά νά μού το επιστρέψει όπως είπε. Όσες φορές νά τό ζήτησα απάντηση δεν έλαβα. Περνώντας, αρκετά αργότερα, από τό βιβλιοπωλείο, αντίκρυσα  σχεδόν τά μισά ράφια του γεμάτα από τό βιβλίο μου. Τελικώς γιά νά πάρω τό βιβλίο πίσω αναγκάσθηκα νά το....αγοράσω. Ο "χώρος" πάντα είχε ένα ... δικό του τρόπο γιά όλα. Ο συναγωνιστής αυτός επιβίωνε μέ τήν πώληση των βιβλίων του σέ εθνικιστάς (λογικό ήταν), τήν ψήφο του όμως τήν έδιδε στήν Ν.Δ. Αγανακτισμένοι εθνικισταί μπήκαν μία ημέρα, εν τή απουσία του, σπίτι του καί αφήρεσαν τά πάντα. Μου τό απεκάλυψαν χρόνια αργότερα γελώντας! Μάλλον γιά κλάματα ήμασταν.

Ένα άλλο τέτοιο επεισόδιο, αναλόγου...σοβαρότητος, εσημειώθη όταν εκλάπη ένας πολύγραφος του Κ. Πλεύρη από τόν Α. Καλέντζη. Ευρεθείς αργότερον μέ άλλα "ένοχα" υλικά έφερε τόν Κ. Πλεύρη σέ δύσκολη θέση χωρίς νά πταίει ο ίδιος. Γιά τό επεισόδιο αυτό καί γιά φράσεις εναντίον τού τελευταίου σέ βιβλίο τού Α. Καλέντζη, ο Καλέντζης θά μηνυθεί από τόν Κ. Πλεύρη καί δικαίως θά χάσει καί τις δύο δίκες. Άν αυτό μπορούσε νά γίνεται όποτε ωρισμένοι νομίζουν ότι μπορούν νά θίγουν πρόσωπα καί υπολήψεις, ο " χώρος" θά ήταν πολύ πιό σοβαρός  καί αξιοπρεπής. Τό κυριώτερον, θά έλειπαν τα κάθε μορφής κακοποιά  ζιζάνια καί ανταρτοδιανοούμενοι τής συμφοράς.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Εμφωλεύω:  φωλιάζω σε κάτι, κρύπτομαι εντός

Στρεβλός:  στραβός, κακώς τοποθετημένος

Αυτόχρημα: αληθώς, ακριβώς

Λιβελογράφημα:  γραπτόν πού δυσφημεί, υβρίζει χυδαίως

Επωνυμία:  Τίτλος, παρατσούκλι

Προσωνύμιον:  παρόνομα

Ιζνογκούντ:  δόλιος φυσιογνωμία των "καρτούνς"

Γκροτέσκος:  τραχύς στούς τρόπους, άξεστος

Ευσχήμως:  κομψή συμπεριφορά

Παραγκωνίζω:  θέτω κατά μέρος, παραμερίζω

Αποσιωπώ:  κρύπτω διά τής σιωπής, παύω νά ομιλώ

Φυλακής Ανάλεκτα

Η δίκη κράτησε, σκοπίμως, πλέον του μηνός. Άνευ ουδενός ουσιαστικού λόγου. Ακροαματική διαδικασία περίπου 2-3 ωρών με...ημίωρα διαλλείματα. Έλαβε χώρα στα στρατιωτικά κτίρια του "Ρουφ", με φρουρές δεκάδων ΜΑΤ ωπλισμένων και παρουσία τεθωρακισμένων οχημάτων τύπου "Αύρας". Μία κωμωδία. Ένα θέατρο. Έπρεπε να πεισθεί η Ε.Ε. για το τι σπουδαία ήτο αυτή η δίκη. Η επιβληθείσες ποινές εξοντωτικές : 21 χρόνια ισόβια, ισόβια και 18 !!!, 4 χρόνια, 2,5 χρόνια... Χωριστήκαμε σε διάφορες φυλακές και ετοιμαστήκαμε για τις αναιρέσεις στον Άρειο Πάγο. Αν και βάσει του νόμου προεβλέπετο διάφορος μεταχείρησις για εμάς, ετύχαμε της ιδίας μεταχειρήσεως με μαστρωπούς, δολοφόνους και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Η "Δημοκρατία" στο μεγαλείο της. Ποιός νοιάζεται όμως για εμάς; Μόνον οι οικογένειές μας που σήκωναν το βάρος αυτής της περιπετείας μέσα σε μία κοινωνία γεμάτη φόβο. Η "Δημοκρατία" θριάμβευε.

Εθνικιστικός Αστισμός.

Τότε εσκέφθηκα να ειδοποιήσω τους συναγωνιστάς μου. Να γράψουν για εμάς. Να εκμεταλλευτούν τη φυλάκιση συναγωνιστών τους από το αστικό καθεστώς. Να αποδείξουμε ότι έχουμε και εμείς αγωνιστάς και..."μάρτυρες". Να παρουσιάσουμε την αθλιότητα της σκευωρίας. Την πλεκτάνη της συνωμοσίας. Να χειριστούμε την όλη υπόθεση προς ώφελος του αγώνος προπαγανδίζοντας για τους ομοίους μας όπως οι κομμουνισταί. Να...να...να... Δεν είχα καταλάβει που βρισκόμουν και ονειρευόμουν καιρούς περασμένους, μακριά από κάθε ελληνική πραγματικότητα.

Υπομονή. Θα μάθαινα. 

Παρεκάλεσα την αδελφή μου να επισκευθεί τον συναγωνιστή Περρωτή, που τον εγνώριζε και αυτή, να του πει τι ακριβώς είχε γίνει και να μιλήσουν για εμάς. Να γράψουν στις εφηξμερίδες και τα περιοδικά του χώρου μας. Να γίνει κάποιος θόρυβος γύρω από την υπόθεσή μας. Τον Π. Δάκογλου δεν τον είχα ξανασυναντήσει μετά από την αποτυχημένη εκείνη επαφή στην Ε.Ν.Ε.Π. και δεν απευθύνθηκα σε αυτόν. Δεν έχει όμως σημασία διότι το ίδιο θα ήταν ούτως ή άλλως. Περίμενα με αγωνία την επίσκεψη της αδελφής μου στις φυλακές να μάθω την απάντηση. Και την έμαθα! Μία ψυχρολουσία! Δεν το περίμενα. Οι...σύντροφοί μου! Αδύνατον! " Κοίταξε Μαρία, δεν γίνονται αυτά. Να μας πουν και εμας τρομοκράτες!" ..........................................................................................................................................

Ο εθνικισμός όπως εκδηλώθηκε, υπήρξε προέκτασις της Δεξιάς προς τα...Δεξιά. Αποκολλήθηκε από τον χώρο της αστικής Δεξιάς μάλλον εντυπωσιασμένος από την δυναμική της εθνικιστικής ιδεολογίας, της προς τα έξω παρουσίας της (σύμβολα, λάβαρα, στολές, παράτες, συμπλοκές στους δρόμους...) Νομίζω πως η εργατική πολιτική του εθνικισμού, η μάχη της εργατικής τάξεως κατά του κεφαλαίου, οι εκ του κεφαλαίου προερχόμενες κοινωνικές αδικίες, η σύμπραξις της οικονομικής ολιγαρχίας με την εξουσία, η εκμετάλλευση και περιθωριοποίησις των κοινωνικώς και οικονομικώς ασθενεστέρων, η έλλειψις κρατικής προνοίας για αυτούς, η εκμετάλλευσις ανθρώπου από άνθρωπο, κλπ, προσύλκησε τους εγχώριους εθνικιστάς όχι ως ταξικούς αποστάτες, ως κοινωνικούς επαναστάτες, αλλά ως "ιδεολογικούς...επιδειξίες" που η διαφοροποίησίς τους από τις αστικές παρεές τους θα τους εξισφάλιζε μία ξεχωριστή παρουσία στους "κολλητούς" τους.

Κάπως έτσι άκουσα ένα μεσημέρι στην τηλεόραση, να λέει ο προδότης του εθνικισμού, ο μπουρζουάς απόφοιτος του αμερικανικού κολλεγείου Μαβρουδής Βορίδης, σε συνέντευξή του σε μία δημοσιογράφο.

Βεβαίως δεν ήσαν όλοι έτσι. Οι περισσότεροι ίσως. Όμως, αυτό το πνεύμα ξεπηδούσε σαν πρόσταγμα απόφασις στην πράξη, όταν η ανάγκη το απαιτούσε. Ιδιαίτερα (αυτό ήταν τραγικό) η φιλοχρηματία και η αγάπη για τις υλικές ανέσεις ήσαν χαρακτηριστικά των ηγετών του εθνικισμού. Δεν ήταν δωσμένοι στην επανάσταση, αυτήν την διάθεση ψυχής που απορρίπτει κάθε αστική νοοτροπία, ανάχωμα και πέδη για οτιδήποτε μεγάλο, βαθειά ανθρώπινο και δίκαιο. Διατηρήθηκε (μέχρις σήμερα) ένα πνεύμα σνομπισμού, μεγαλομανίας, υπεροτισμού, που αναγώμενα στον κληρονομικό ελληνικό εγωισμό μας έχουν δημιουργήσει τόσα προβλήματα, που απαγορεύουν κάθε συνεννόηση και ένωση. Δε γνωρίζω τι μπορεί να συμβαίνει σε άλλους πολιτικούς χώρους. Εγώ μιλάω πάντα για το δικό μου "σπίτι". Για τα δικά μου προβλήματα και ανάγκες. Μήπως το ίδιο δε γίνεται και σήμερα; Πληθώρα συναγωνιστών ευρίσκεται στις φυλακές. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς. Οι χώροι από τους οποίους προέρχονται δεν κοινοποίησαν τα ονόματά τους. Κανείς μηχανισμός δεν κινήθηκε για την βοήθειά τους. Ο Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος φυλακίστηκε 5 χρόνια , καλύπτοντας άλλους, από όσα αυτός υπέφερε και βγαίνοντας από την φυλακή επετέθη λάβρος εναντίον όλων όσων, λίγο πριν, συνηγωνίζοντο μαζί του και εκινδύνευαν. Τι συνέβη; Γιατί όλα αυτά;

Σκέπτομαι τώρα τι ζητούσα από τον Περρωτή και γελάω!! Εν πάση περιπτώσει το πήρα απόφαση και...ηρέμησα.

Το τέλος μιας περιπετείας.

          Με μετέφεραν στις φυλακές Αιγίνης, Χαλκίδος και πάλι στον Κορυδαλλό. Έκανα σοφρωνιστικό...τουρισμό. Γνώριζα..καινούργια μέρη. Η οικογένειά μου υπέφερε πολλαπλώς. Οι λατρευτοί μου γονείς!! Η αναίρεσίς μου στον Άρειο Πάγο με απεφυλάκισε αμέσως. Μετά από έναν χρόνο το εφετείο θα με αθώωνε πανυγηρικώς. Μου απηγόρευε όμως να ζητήσω αποζημίωση από το κράτος. Η "Δημοκρατία" πάντα φρόντιζε για τον εαυτό της. Δεν το εγνώριζα τότε. Αν κατέφευγα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα με πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο με χιλιάδες δραχμές. Που να το ήξερα!

Η δεύτερη δίκη σε τίποτε δεν έμοιαζε με το θέατρο της πρώτης. Ούτε ΜΑΤ, ούτε "αύρες". Τίποτα. Κινούμεθα χωρίς χειροπέδες, χωρίς φύλακες. Τίποτα. Πάψαμε να είμαστε..τρομοκράτες; Τώρα δηλαδή δεν είμαστε επικίνδυνοι για την Δημοκρατία και την δημοσία ασφάλεια; Λέει ο Δικαστής στον γιατρό Κουρκουλάκο : "Γιατρέ, αν ήταν στο χέρι μου θα σε απεφυλάκιζα τώρα αμέσως. Δυστυχώς, μόνο στα σημεία που μου ορίζει ο Άρειος Πάγος μπορώ να σε αθωώσω!!!" Αυτή ήταν η τρομέρη υπόθεσις των βομβιστών. Ο γιατρός θα καθίσει στη φυλακή 8,5 χρόνια. Τον κατέστρεψαν τελείως. Μετά από λίγα χρόνια το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα τους απεφυλάκιζε όλους. Η καραμανλική Δεξιά, ο εχθρός κάθε καλού Έλληνα, είχε διαπράξει ακόμα ένα κοινωνικό έγκλημα, με υπόλογο την Δικαιοσύνη της δημοκρατουρίας.

Απεφυλακίσθην στις 29 Μαϊου του 1980. Με ρώτησαν που οφείλω την αποφυλάκισή μου. Τους απήντησα : Στον Θεό και τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου! Αυτός ο μοναδικός άνθρωπος! Το απόγευμα της ιδίας ημέρας, μετά από 1,5 χρόνο άδικης και προσχεδιασμένης φυλακίσεώς μου, έσφιγγα στην αγκαλιά μου τη μητέρα μου!! Τη μάνα μου!! Τον κόσμον όλον.

Πίσω στον αγώνα

Μόλις συνήλθα (να περπατάω σε ελεύθερους ανοικτούς δρόμους) φρόντισα να πληροφορηθώ τη διεύθυνση της ΝΕ.Π. Ήταν σε ωραιότατο κτίριο στην αρχή της οδού Ακαδημίας. Ανέβηκα τις μαρμάρινες σκάλες στον 2ο όροφο και φθάνοντας στο κεφαλόσκαλο έβγαινε από το γραφείο του ο Θεόδωρος Περρωτής. Για δευτερόλεπτα σαστίσαμε και οι δύο. "Θόδωρε!", του είπα δυνατά. "Βρε! Που ήσουν εσύ;",μου απήντησε μισοσαστισμένα, μισοκομπιάζοντας. Έμεινα για λίγο να απορώ. Που ήμουν εγώ; Μου ήλθε να του πω : "Στις Μπαχάμες ρε Θόδωρε!" Έκανα πως δεν κατάλαβα. Δεν θυμάμαι τι του απήντησα. Με παρέπεμψε (ούτε καν να με ρωτήσει, να μου πει δυο λόγια, να με καλωσορίσει) στο εσωτερικό μιας αιθούσης. Κατάλαβα πως η εμφάνισίς μου τους έφερνε σε δύσκολη θέση και όχι μόνον. Δεν πολυήθελαν έναν φυλακισμένο συναγωνιστή ανάμεσά τους. Όταν έφυγα άρχιζα να φιλοσοφώ αυτόν τον χώρο και τους ανθρώπους του. Σιγά σιγά οι εθνικισταί μου έδειχναν το πραγματικό τους πρόσωπο.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Πέδη : Φρένο

Σνομπ : Ο εκ κουφότητος ή ματαιοδοξίας, προσεταιριζόμενος αντιλήψεις, τρόπους και έθιμα ανωτέρας κοινωνικής τάξεως ή ξενικής προελεύσεως Υπερόπτης : Αλαζών, επηρμένος, καταφρονητικός

Ανάγω : Αναβιβάζω, παραπέμπω

Λάβρος : Ορμητικά έξαλλος

Φυλακή! Ο Β.Ι. Λένιν ειχε πεί, ότι η φυλακή σέ κάνει επαναστάτη. Εγώ θά έλεγα στόν κ. Λένιν ότι αν δέν εισαι επαναστάτης δέν μπαίνεις φυλακή. Τού επαναστάτου εννοουμένου όχι μόνον στήν οποιαδήποτε δραστηριότητα αλλά καί στό συναίσθημα, στό χαρακτήρα καί στή συμπεριφορά.

Η φυλακή διά τόν αγωνιστήν είναι σχολείον. Ευχαριστώ τόν Θεόν διά τήν εμπερίαν μου αυτή, ότι πολλά μού έμαθεν καί ένα νέον παράσημον προσέθεσεν επί τού στήθους μου. Εις πολλά δέ, περισσότερον, διότι ήτο άδικος.

Μέσα εις τήν γενικήν ταραχήν, αγωνίαν καί εις ό,τι εκείνες τίς ώρες επικρατούσε ως ψυχική κατάστασις, η σκέψις μου επήγαινε στόν αντίκτυπο πού η όλη αυτή υπόθεσις θά είχεν στό "χώρο" μας καί στίς αντιδράσεις τών συναγωνιστών μου. Γνωρίζεις τόν κόσμον βαδίζοντας μέσα απο γεγονότα, τό μέγεθος, η ιδιαιτερότης καί ο αριθμός τών οποίων θά σου παρέξει τήν πείραν καί θά σου προσδώσει σοφίαν ζωής. Μαθαίνεις τούς ανθρώπους βιώνοντάς τους καί όχι περιφρονώντας τους ή αποφεύγοντάς τους, ασχέτως εάν τό τελευταίον, πολλές φορές, έρχεται ως κατάληξις τού πρώτου. Οι μέχρι τώρα διωγμοί καί φυλακίσεις, μόνον επιδερμικήν ενόχλησιν εδημιούργησαν εις τόν "χώρον". Γενικώς. Ασύνδετος, μέ τίς επί μέρους φατρίες του αλληλομαχόμενες καί αλληλουποβλεπόμενες , πώς θά μπορούσε νά προσλάβει ως δίδαγμα τίς όποιες διώξεις καί εξ αυτών νά αποκτήσει επαναστατικόν φρόνημα, νά αυξήσει τούς μεταξύ τών ανθρώπων του αγωνιστικούς δεσμούς σφυριλατώντας τους καί ενδυναμώνοντάς τους;

Ο εθνικισμός στήν κάθε του ενέργεια ενεφάνιζε τά μόνιμα εκέινα στοιχεία, πού εξ αρχής δημιουργίας κουβαλούσε μέσα του. Τήν ενυπάρχουσα βαθύτερη αστική νοοτροπία σταθερή πηγή εκπορεύσεως πλείστων ανατροπών καί παρεκκλίσεων. Μή όντες εντεταγμένοι είς εννιαίον σύνολον, οι συλλαμβανόμενοι συναγωνισταί αντιμετώπιζαν μόνοι τήν μοίρα τους, γενόμενοι σέ πολλές περιπτώσεις καί αποσυνάγωγοι από τό όλον εθνικιστικόν σύνολον. Αν η 4η Αυγούστου δέν συναντούσε στόν δρόμο της τήν 21ην Απριλίου, τελείως διάφορος θά ητο η όλη πολιτική εξέλιξίς της, όχι μόνον ως πολιτική δύναμις (κόμμα) άλλά κυρίως ως συνεχώς εμφορουμένη εξ επαναστατικού πνεύματος καί αντιαστικής νοοτροπίας, πολιτική παράταξις. Δηλαδή, σέ αυτό πού ανωτέρω ανέφερα, η συνεχώς εξαπλουμένη δράσις, σέ πανεπιστήμια (κυρίως) καί σέ δημόσιες εμφανίσεις, προσέδιδαν καί εμφυσούσαν στά μέλη της τήν αγωνιστική διάθεσι καί φρόνημα διαχωρίζοντάς τα, ολοέν καί περισσότερον, από τήν λοιπήν ψοφοδεή καί λαπαδιασμένη νεότητα τής αστικής Δεξιάς. Δυστυχώς, όμως, δέν έγινε έτσι.

Η 21η Απριλίου ανέστειλε τήν επαναστατικότητα τού κινήματος καί επανέφερε τό πνεύμα τού εφησυχασμού μιάς ήρεμης ζωής πού σού προσδίδει η συμπόρευσις μέ τήν εξουσία. Καί ποίον το τραγικώς θλιβερόν! Η εξουσία να μήν είναι δική σου!!! Κλεισμένος πίσω από τά σίδερα, ελάχιστα μπορούσα νά πληροφορηθώ καί νά μάθω. Μίαν ημέραν, δέν ενθυμούμαι από πού καί πώς, επληροφορήθημεν μέ τόν συναγωνιστή γιατρό Κουρκουλάκο (κελί 11, πτέρυγα Γ΄) τήν διάλυσιν τής Ε.Ν.Ε.Π. καί τόν σχηματισμό δύο ξεχωριστών παρατάξεων. Ο γιατρός μου είπε νά μήν δίδω μεγάλην σημασία, εγώ όμως ήμουν κυριολεκτικώς χαμένος. Εκείνο τό ανοιξιάτικο βράδυ κοιμήθηκα αργά στό κελί μου, με τά μάτια καρφωμένα στά λιγοστά άστρα πού κατόρθωνα νά βλέπω πάνω ψηλά από τά σιδερένια κάγκελα τού στενόμακρου παραθύρου. Όπως προανέφερα, ακόμη είχα νά μαθαίνω. Ανθρώπους καί πράγματα.

Αγαπούσα τήν Ε.Ν.Ε.Π, η οποία μέ τά χρυσά παιδιά της έχοντας υποκαταστήσει τήν "πνέουσα τά λοίσθια" Εθνική Παράταξι, απλωνόταν σέ όλη τήν Ελλάδα. Είδαμε καί πάθαμε νά συγκροτηθεί μία πιό "δεμένη" εθνικιστική παράταξις καί τώρα πάλι διάλυσις καί τώρα πάλι από τήν αρχή. Χώρια η διχόνοια καί η αλληλοεξόντωσις. Στίς 6 Μαίου του 1989, 88 εθνικισταί διαγραφέντες από τήν Ε.Π. (ποιός τούς διέγραψε; ) ιδρυσαν στό Βόλο μία νέα κίνησι εθνικιστών. Τό ΕΝ.Ε.Κ. Τό Ενιαίον Εθνικιστικόν Κίνημα. Επί κεφαλής ο Πολύδωρος Δάκογλου, γνωστός από τήν αποσχιστικήν κίνησι τών "Αχαιών" (1968) , από τό Κ4Α. (Ποτέ δέν μου " κάθισε" η διάσπασις εκείνη ως εσωτερικόν γεγονός. Μού πήρε 49 χρόνια νά βεβαιωθώ γιά ο, τι υποπτευόμουν). Η εναπομένουσα δήθεν διοίκησις τής Ε.Π ...συγχωνεύθηκε μέ τήν Ν.Δ το 1981 ( λές καί δέν ήταν!).

Ενώ ήδη είχαμε συλληφθεί, στίς 9 Απριλίου του 1979 επανιδρύθηκε το ξεχασμένο κόμμα των Προοδευτικών τού Σ. Μαρκεζίνη. Σέ αυτό τό κόμμα προσεχώρησαν οι... διαφωνούντες μέ τόν Π. Δάκογλου, ως νεολαία του. Θα παρατηρήσατε, ότι μονίμως οι εθνικισταί θά εσχημάτιζαν τις νεολαίες κομμάτων, τά οποία λόγω γεροντικών ηγεσιών καί μέ έλλειψιν ιδεολογίας δέν ήτο δυνατόν νά προσελκύσουν νέους. Πρόθυμοι πάντα εμείς νά κουβαλάμε "νερό σέ ξένους μύλους" , μέ τόν απώτερο στόχο καί σκοπό νά διατηρούμε ζωντανή τήν παρουσία μας, παίρνοντας τά "απαραίτητα" γιά τήν πολιτική μας επιβίωση από ένα σχήμα άσχετο μέ τήν ιδεολογία, κοσμοθεωρία καί βιοθεωρία μας. Ο Μαρκεζίνης! Καί αργότερα ο Παπαδόπουλος μέ τήν ΕΠΕΝ. Νά πάρουμε εμείς θά ήταν κωμικό καί νά το σκεφθούμε. Νά δώσουμε πάλι τί; Αφ΄ ού δέν ήθελαν νά πάρουν. Όχι μόνον αυτό,αλλά τις περισσότερες φορές οι συγκρούσεις μέ τίς ηγεσίες τών κομμάτων αυτών ωφείλοντο σέ ιδεολογικούς λόγους. Αρτηριοσκληρωτικές καί ιδεολογικώς στείρες όπως ήσαν, ήταν αδύνατο νά συμφωνήσουν ή κατανοήσουν τό μαχητικό πνεύμα τών νεολαιών....τους, τίς οποίες μοιραίως εχρειάζοντο ως κράχτη καί νεροκουβαλητή. Μία συνεργασία εκ τού πονηρού καί από τίς δύο πλευρές. Πού θά μπορούσε νά οδηγήσει αυτό; Σέ τίποτα τό θετικό, αφ΄ ού στήν νεολαία ουδέποτε θά επετρέπετο νά κυριαρχήσει τού κόμματος , τό δέ κόμμα ουδέποτε νά συμπλεύσει μέ τήν νεολαία του.

Συνέβαιναν όμως καί άλλα. Ο έγκλειστος Γ. Παπαδόπουλος απεδείχθη ότι εφάνη πολύ πιό καταστρεπτικός διά τόν εθνικισμόν ως φυλακισμένος, παρά ελεύθερος ως δικτάτωρ. Είναι βέβαιον ότι τό σχίσμα τό επέφεραν καθαροί εγωισμοί βεβαίως, αλλά συνέτειναν εις αυτό καί έτεροι σπουδαιότεροι λόγοι. Εις εξ αυτών, ο εγωισμός του Παπαδοπούλου νά ελέγχη μέρος τής πολιτικής ζωής τού τόπου καί νά παίζει (έτσι πίστευε) κάποιο καθοδηγητικό ρόλο στό κομμάτι πού τού "αναλογούσε" . Ο αγαπητός φίλος (μακαρίτης πλέον) Θ. Περωτής είχε σαφώς, άν καί εθνικιστής νομίζω, μίαν φιλοπαπαδοπουλικήν τοποθέτησιν, έτσι ώστε μέ τήν επιθυμίαν του εγκλείστου Δικτάτορος, νά σχηματισθή υπό τού ατυχούς μελλοντικού πρωθυπουργού τής σχεδιαζομένης υπό τού Παπαδοπούλου καθεστωτικής αλλαγής, Σ. Μαρκεζίνη, ένα πολιτικό κόμμα πού θά τόν εκπρσωπούσε καί θά τό ήλεγχε! Έτσι επανιδρύθηκε τό κόμμα τών Προοδευτικών μέ νεολαία του τήν ΝΕ.Π (Νεολαία Προοδευτικών) υπό τού Θ. Περωτή. Ο χωρισμός τής ΕΝ.Π καί η εκ τούτου διάλυσίς της δέν τιμά κανέναν. Έγινε μέσα σέ πνεύμα διαπληκτισμών, συγκρούσεων καί βιαίων αντιπαραθέσεων, φραστικών καί μή.

Τό σύστημα ηταν παρόν! Τό μάτι τού "μεγάλου αδελφού" δέν έπαψε καί δέν θά πάψει νά είναι καρφωμένο επάνω μας. Ο εθνικισμός, η υστάτη ελπίς διά τήν ιεράν πατρίδα, δέν θά πρέπει ποτέ νά ομονοήσει καί νά γιγαντωθεί. Κλεισμένος στή φυλακή δέν μπόρεσα νά έχω άμέσιν γνώσιν τού τί ακριβώς συνέβη. Μού αρκούν όμως αυτά πού έμαθα γιά νά αντιληφθώ καί όσα γιά τούς πολλούς δέν ήσαν κατανοητά.

Οι περιπέτειες γιά τόν εθνικισμό θά εσυνεχίζοντο.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Φατρία: ομάς ανθρώπων πού επιδιώκουν άνευ ενδοιασμού ίδια συμφέροντα

Αποσυνάγωγος: ο απόβλητος

Πνέω τά λοίσθια: ψυχορραγώ

Ομονοώ: έχω τά αυτά φρονήματα

Τό κίνημα βάδιζε στά ίδια λάθη του. Η έλλειψις ιδεολογικής ενότητος, η πληθώρα ομάδων καί εντύπων καί η ταύτισίς μας με τό δικτατορικόν καθεστώς και μέ ό,τι αυτό , εξ απόψεως ιδεών, επαρουσίαζεν, ηύξανον τήν σύγχυσιν καί τίς σοβούσες διασπαστικές τάσεις. Τίποτε από ό,τι σήμερα τραγικώς βιώνουμε δέν είναι καινούριο φαινόμενο. Όλα έχουν τήν βάσι τους στά χρόνια εκείνα. Δυστυχώς τίποτα δέν άλλαξε. Πρόσωπα μόνον καί ονόματα κινήσεων. Οι νέοι εθνικισταί κληρονομούν έναν πολιτικόν κόσμον πού δέν τούς ωφελεί στόν αγώνα τους καί πολλαπλώς τούς εκτρέπει σέ λανθασμένες επιλογές καί κινήσεις.

Περί "ενιαίου" καί "ενότητος" καί...."όλοι μαζί" ούτε λόγος νά γίνεται, αφ΄ού ο " χώρος" είχεν μετατραπεί σέ πεδίον ανταγωνισμού καί αντιπαλότητος (1978 , 1979). Αυτό δέν θά μπορούσα νά τό αντιληφθώ εις τάς λεπτομερείας του, αφ΄ ού δέν ήμουν "μέσα στά πράγματα" , έχοντας εκών άκων αποχωρήσει από τήν ηγετική ομάδα της Ε.Ν.Ε.Π . Θά τό καταλάβαινα όμως πολύ καλά στά επόμενα χρόνια. Μέσα στήν Ε.Ν.Ε.Π. , κοντά στήν προσωπικότητα τού Π. Δάκογλου, ανεπτύσοντο καί άλλα πρόσωπα συναγωνιστών, όπου θά ξεχωρίζει ο Θεόδωρος Περρωτής. Τόν εγνώρισα καί υπήρξε φίλος. Θά έλεγα όμως, ότι αυτά τά δύο ονόματα θά αντιπροσώπευον περισσότερον τίς δύο υποφώσκουσες τάσεις μέσα στό κίνημα.

Τόν εθνικισμό (ακόμα καί έτσι... ανακατεμένος όπως ήταν) καί τήν απροσδιόριστον, πολιτικά, Απριλιανή νοοτροπία.

Όπως προηγουμένως έχω αναφερθεί πλησίαζε ή ώρα πού η μοιραία γιά τόν εθνικισμό εμφάνισις της 21ης Απριλίου καί η συμπόρευσις μαζί της, θά έφερναν τά καταστρεπτικά τους αποτελέσματα. Πέρα από όλα αυτά, η δυσώνυμος μεταπολίτευσις, η βρωμεροτέρα καί πλέον προδοτική περίοδος της ελληνικής ιστορίας, έπλεκε τόν συνωμοτικό ιστό της γύρω από τήν ιερά της πατρίδος ύπαρξιν. Ο αποχαυνωμένος ελληνικός λαός απολαμβάνοντας τήν ελευθερίαν τής επιβληθείσης είς αυτόν προδοσίας, μακράν τής μέχρι τότε μοναδικής οικονομικής του αναπτύξεως καί εθνικής δυνάμεως, ευρίσκετο παγιδευμένος από μία σειρά σκανδάλων καί διεθνών συνωμοσιών, πού χρόνια αργότερα θά άρχιζε να αντιλαμβάνεται.

Το διεφθαρμένο καραμανλικό καθεστώς τής ψοφοδεούς αστικής μασωνοδεξιάς, επιέζετο από τά ξένα κέντρα, πλήν όλων τών άλλων, νά δημιουργήση ένα πολιτικό σκηνικό, γιά μερικές ακόμα συλλήψεις νεαρών αξιωματικών, μέσα σέ μία στημένη, παράνομη ατμόσφαιρα βομβιστικών ενεργειών. Αξιωματικών, συνδεδεμένων μέ τό Απριλιανό καθεστώς, θά έδινε τήν ευκαιρία στήν εκλεγμένη κυβέρνησι τής δημοκρατουρίας, νά αποδείξη στήν εβραιοκρατουμένη Ευρωπαικήν Ένωσιν, ότι η εξάρθρωσίς των καί σύλληψίς των απεδείκνυε: α) τήν συνεχήν προσπάθειαν τής κυβερνήσεως πρός προάσπισιν τής δημοκρατίας β) τόν έλεγχον τών ενόπλων δυνάμεων καί γ) τήν απομάκρυνσιν καί τών ελαχίστων " σταγονιδίων" πού απέμεναν ...ζώντα!! Αυτό, ως απεδείχθη εκ συγκεντρωθέντων στοιχείων αργότερον, θά βοηθούσε εις τήν συντομωτέραν ένταξιν τής Ελλάδος είς τήν Ε.Ε. Τά συλληφθέντα δυστυχή "σταγονίδια" ήσαν δύο εν ενεργεία χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί καί εγώ.

Τίς ημέρες εκείνες είχεν υπάρξει ένα όργιο εκρήξεων βομβών από Χίλτον μέχρι Φαλήρου. 40 μέ 50 εκρήξεις δέν μπορούσαν νά συμβούν από τούς αργότερον συλληφθέντας δύο... βομβιστάς. Ητο αδύνατον. Υπάλληλοι τής Κ.Υ.Π είχαν... βοηθήσει τό όλον σχέδιον. Όσο γιά τίς " βόμβες" ήσαν κυριολεκτικώς " στρακαστρούκες" , από τίς οποίες ούτε μιρμήγκι δέν έπαθε. Έπρεπε νά γίνη θόρυβος. Νά δημιουργηθούν εντυπώσεις.Τά εγκληματικά καί λαοφθόρα Μ.Μ.Ε. έδρασαν καταλλήλως. Κατεβλήθη προσπάθεια νά εμπλέξουν καί άλλους νεαρούς αξιωματικούς, καλούς έλληνας καί γενναίους συναδέλφους, αλλά ο στρατός αντέδρασεν καί εγλύτωσαν τού ευτελισμού καί τής ταλαιπωρίας. Είχαν όμως υπάρξει άλλες φυλακίσεις, παρομοίου αιτιολογίας καί ήδη εθνικιστές ήσαν στή φυλακή μέ μικρές ή μεγάλες ποινές (Καλέντζης, Μιχαλολιάκος, Ηλιόπουλος κλπ).

Ο εθνικιστικός χώρος παρείχεν στό σύστημα κάθε ... διευκόλυνσιν στό νά δημιουργεί εντυπώσεις τρομοκρατίας πρός τόν αείποτε παγιδευόμενο καί παραπληροφορούμενο ελληνικό λαό. Στήν δέ Δεξιά τής συμφοράς, νά δείχνει συνεχή δείγματα "δημοκρατικού ύφους" στούς θρασύτατους κομμουνιστάς, οι οποίοι ελέω Δεξιάς είχαν μεταβληθεί σέ κριτάς καί ελεγκτάς της δημοσίας ζωής καί τών ... δημοκρατικών ελευθεριών τού μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Οι Δεξιοί αστοί, ήταν αρκετό νά "βήξει" ο Περισσός γιά νά χεστούν επάνω τους. Το Δεκέμβριο τού 1978 εψηφίζετο εις τήν Βουλήν ο αντιτρομοκρατικός νόμος μέ φοβερές διατάξεις καί ποινές. Όλα ήταν έτοιμα γιά τήν εφαρμογή τού σχεδίου. Στίς 6 Ιανουαρίου τού 1979, μετά τήν 12ην τά μεσάνυχτα (τό απηγόρευεν ο νόμος) ημέρα τών Φώτων, ένας εισαγγελεύς καί 15 περίπου γεννειοφόροι αλητοφέροντες "μυστικοί", μέ επί κεφαλής δύο υπαστυνόμους, εισέβαλον στό δώμα όπου ενοικούσα διά...έλεγχον. Δέν ευρήκαν τίποτε από ό,τι επερίμεναν πλήν ενός περιστρόφου τών 7,65 S καί W πού ήτο ανηρτημένον επί τού τοίχου καί τό οποίον ήτο δώρον γέροντος στρατηγού πρός εμέ. Αυτό ήτο αρκετό νά οδηγηθώ είς τά κρατητήρια τής οδού Μεσογείων , τά οποία υπηρξαν χώρος ανακρίσεων καί ψυχικής καταπονήσεως δεκάδων νεαρών εθνικιστών.

Ποία αλήθεια εκρύπτετο όπισθεν τής συλλήψεώς μου; Πλήν τής βασικής αιτίας όπως τήν εξέθεσα ανωτέρω, υπήρχαν προσωπικοί λογαριασμοί τού παρελθόντος πού διευθετούντο τώρα (ευκαιρίας δοθείσης). Ήξερα πολύ καλά ότι μέ παρακολουθούσαν διότι τό έβλεπα κάθε ημέρα. Γέλαγα καί δέν ανησυχούσα διότι κανείς λόγος δέν με ηνάγκαζε πρός τούτο. Όταν άνοιξα τήν πόρτα στήν κουστωδία τού "Νόμου", γελώντας τούς είπα: "Σάς περίμενα"!! Άλλα δέν περίμενα νά συμβούν. Αρχηγός τής Κ.Υ.Π ήταν τότε ο Παντελής Καλαμάκης, σύζυγος εξαδέλφης τής μητρός μου. Ήτο φανατικός μασώνος καί εχθρός τού πατέρα μου. Τόν μισούσε, διότι ως υποστράτηγος διοικητής τής 6ης Μεραρχίας, ο πατέρας μου ήταν αυτός ο οποίος κυριολεκτικώς εματαίωσεν τήν επιτυχίαν τού βασιλικού πραξικοπήματος στήν Β. Ελλάδα, στό οποίον ως επιτελής τού Β. Σ. Στρατού, συμμετείχεν ο Π. Καλαμάκης.

Ξέχναγε όμως ο θείος μου ότι ο αγαπημένος πατέρας μου, σπεύσας καί αναλαβών καί τήν διοίκησιν τού Β.Σ.Σ, τόν εγλύτωσε κυριολεκτικώς από τούς λοχαγούς, οι οποίοι όντας κλειδωμένον είς ένα μικρόν γραφείον απειλούσαν νά τόν σκοτώσουν. Χάριν τού θείου μου μπήκα στή φυλακή. Χάριν αυτού εσκίσθησαν οι αρχικές καταθέσεις μου καί φτειάχθηκαν νέες ένοχοποιητικές γιά μένα, υπό τού διοικητού ασφαλείας Λάου καί τού υπαστυνόμου Σωτήρχου. Καί ήταν ο θείος μου πού υπέδειξεν τήν ημέρα συλλήψεώς μου λόγω ονομαστικής εορτής τού πατρός μου.

Δέν έχω παράπονο από κανέναν από τούς συγκατηγορουμένους μου. Κανείς δέν με εκατηγόρησεν γιά κάτι ( τί νά πεί;). Ούτε εγώ εκατηγόρησα κανέναν. Είμαι τό μοναδικό παγκόσμιο παράδειγμα ανθρώπου πού ο ίδιος έβαλε τόν εαυτό του φυλακή. Άς είναι καλά ο θείος. Εγωιστής καί επηρμένος, όπως καί οι άλλοι δύο στρατηγοί πού παρέσυραν τόν βασιλέα στό πραξικόπημα ( σ.σ. οι βασιλείς δέν παρασύρονται) Περίδης καί Βιδάλης, ιδιαιτέρως ο δεύτερος, έτρεφε φθόνο γιά τόν Παπαδόπουλο, διότι ως συμμαθητής του στήν Σ.Σ.Ε κατόρθωσε νά διοική τήν χώρα ενώ ο ίδιος παρέμενε απλός συνταγματάρχης.

Υπάρχουν δυστυχώς "επαγγελματικές ιδιαιτερότητες" στό σώμα των αξιωματικών οι οποίες πολλά τούς στερούν σέ ενότητα καί αυτοσεβασμό. Ήτο δέ τόσον τό μένος τών ελεεινών εφημερίδων κατά τού προσφιλούς πατέρα μου, κατόπιν τών εντέχνως διαρρεουσών πληροφοριών από τήν ασφάλεια, ώστε μεταξύ τών τηλεφωνημάτων πού κατέκλυζαν τό σπίτι μου, εκείνα εξ Ιταλίας , νά πιστεύουν ότι συνελήφθη ο πατέρας καί όχι ο υιός! Αν θέλεις νά πληγώσεις ένα γονιό χτύπα τό παιδί του. Θά ειναι μία ένδοξος περιπέτεια τήν οποίαν θά εκδώσω σέ βιβλίον προσεχώς, πρώτα ο Θεός. Στά κελιά (κλουβιά) τής Ασφαλείας θά καθίσω 20 ημέρες. Μετά στό "πανεπιστήμιο" (κυριολεκτώ) τού Κορυδαλλού, όπου θά εσυνέχιζα τίς διακοπείσες τόσον ακαίρως σπουδές μου, αλλά... επί άλλων θεμάτων καί εμπειριών.

Η δίκη πού θά άρχιζε τόν ...Μάιο υπήρξε "οδηγός πιλότος" τής μετά από χρόνια δίκης τής Χ.Αυγής, σέ μικρότερα μεγέθη διάρκειας χρόνου καί "μαγειρέματος". Ήταν η πιό μεγάλη δίκη από όσες μέχρι τότε έλαβαν χώρα. Ήταν, βλέπετε, η Ε.Ε πίσω από όλα αυτά. Μάς εδίκασαν 5 εφέτες! Ο πρόεδρος, παλαιός οπαδός τού Γ. Παπανδρέου καί μετά τού Ανδρέα καί οί άλλοι 4 κομμουνισταί! Οι δύο εξ αυτών, ο Ματθίας καί ο Σαμουήλ Σαμουήλ, Εβραίοι!! Ο πρώτος, έγινε αμέσως μετά πρόεδρος τού Αρείου Πάγου, ο δέ δεύτερος ήταν λοχαγός τού Ε.Λ.Α.Σ κατά τήν κατοχή, προαχθείς εις εφέτην επί Ιωαννίδου δικτάτορος (ΖΉΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!!!!)

(Συνεχίζεται)

Λέξεις:

Σοβώ: ευρίσκομαι εις λανθάνουσαν κατάστασι

Εκτρέπω: κάνω κάτι ή κάποιον νά εξέλθη τής φοράς τού δρόμου του

Εκών άκων: θέλοντας μή θέλοντας

Υποφώσκω: αρχίζω νά φέγγω

Δυσώνυμος: ο έχων κακό όνομα, κατηραμένος

Ψοφοδεής: ο εις έπακρον δειλός , φοβιτσιάρης

Κουστωδία: στρατιωτική φρουρά (ειρωνικώς)

Επηρμένος: αλαζών Ακαίρως: εις ακατάλληλον καιρόν

Μέσα από ένα σκυθρωπό οικογενειακό περιβάλλον (δικαίως) πού συνήντησα, έτρεξα νά συναντήσω τούς συναγωνιστάς μου πού είχα καιρό νά δώ. Στό βιβλιοπωλείον "Ελεύθερη Σκέψις" τού Βλαδίμηρου Ψιακή, θά συναντούσα αρκετές φορές τόν Α. Δενδρινό, σκεπτικό και ποτέ αισιόδοξο. Τά πράγματα στό "χώρο" μας ήσαν όπως τά άφησα. Η Ε.Ν.Ε.Π, η μόνη συγκροτημένη δύναμις μέ πάντα γύρω της ανένταχτες ομάδες "εθνικοαυτόνομων", πληθώρα εντύπων καί μικροπεριοδικών μέ περιθωριακή ακροαματικότητα καί σύντομη παρουσία. Η τραγική πάντα κατάληξις μιάς αρχικώς ενωμένης προσπαθείας, πού αφ' ού, γιά χίλιους λόγους, απέτυχε καί διελύθη (οπως εξέθεσα ανωτέρω) τώρα κοίταζε να μαζέψη τά κομμάτια της καί νά ορθοποδήσει.

Έλαβα ένα μήνυμα από τόν Δ. Ευαγγελίδη, ο οποίος θά κατήρχετο εις Αθήνας καί μου επρότεινε νά με παρουσιάσει στήν ηγεσία της Ε.Ν.Ε.Π, αφ΄ού ως φαίνεται, είχεν εκτιμήσει τήν δραστηριότητά μου εις Φλώρινα καί αξιολογήσει θετικώς τις ικανότητές μου. Μέ εκολάκευσεν τό γεγονός καί εδέχθην ευχαρίστως. Τά γραφεία τής Ε.Ν.Ε.Π εστεγάζοντο άνωθεν τού θεάτρου "Ακάδημος", όπου παρουσιάστηκα τό φθινόπωρον τού 1978. Μέσα σέ μία ευρύχωρη αίθουσα μπόρεσα να γνωρίσω καλύτερα τόν αρχηγό Π. Δάκογλου καί τά μέλη τού Δ.Σ. Ήταν εκεί ο Β. Ψιακής, Ι. Σχοινάς, δύο καλές συναγωνίστριες (δεν θυμάμαι τά ονόματά τους) καί άλλοι. Τό όνομα τού Π. Δάκογλου τό ακουγα όλον αύτόν τόν καιρόν μέ θετικά σχόλια και πού ολοέν καί περισσότερον ανεφέρετο στό "χώρο" μας. Δέν τό κρύβω, ήμουν πολύ συγκινημένος καί αισθανόμουν υπερήφανος. Επί τέλους, ο πολιτικός αγώνας ανάμεσα σέ συντρόφους γιά τήν πατρίδα καί τόν εθνικισμό.

Μπορεί νά είχα φύγει από τόν στρατό αλλά ένα νέο σύνολο συναγωνιστών θά μου έδινε τήν ευκαιρία νά στρατευθώ σέ έναν άλλο αγώνα πού πάντα επιθυμούσα. Μέσα σέ μία εγκάρδια ατμόσφαιρα, μετά από αλληλοσυστάσεις καί γνωριμία, μού επροτάθη η θέσις τού συναγωνιστού Ι. Σχοινά, ο οποίος σέ λίγες ημέρες εστρατεύετο. Ήταν τιμή γιά μένα. Μετά τό Κ4Α καί τίς πρώτες αγωνιστικές ημέρες, πάλι στόν αγώνα καί σέ κρίσιμη θέσι. Ήταν ή θέσις τού υπευθύνου τής επαρχίας. Δηλαδή τών "τοπικών" σέ όλη τήν επικράτεια. Αιφνιδιάστηκα κάπως από τό, όπως αισθάνθηκα, βάρος τής ευθύνης. Θυμήθηκα, τότε, συζητήσεις πού εγένοντο στήν "τοπική " Φλωρίνης καί τά παράπονα τών εκεί συναγωνιστών μου γιά τόν τρόπο πού τό "κέντρο" αντιμετώπιζε τόν ολον αγώνα στην επαρχία. Οι όποιες επαφές (συζητήσεις για τρέχοντα προβλήματα, ανάγκες αγώνος στήν "τοπική"...κλπ) εγένοντο περισσότερο, αν όχι όλες, μέσω... τηλεφωνημάτων καί έμενε η ευκαιριακή κάθοδος τινών εκ της "τοπικής" , εις Αθήνας όπου μέ τήν άμεσον επαφήν θά επιτυγχάνετο τό καλύτερο.

Είχα σχηματίσει τήν πεποίθησιν ότι ώφειλε τό "κέντρο" νά διατηρεί συχνή επαφή μέ τίς "τοπικές" δι' αποστολής υπευθύνων συναγωνιστών, πιό πολύ γιά τήν άμεσον επαφήν, τήν ανθρώπινη, τήν επαφήν μέ τήν ηγεσίαν, καί ολιγώτερο γιά τήν διευθέτησιν ή επίλυσιν προβλημάτων. Αυτό θά το εσυναντούσα καί αργότερον, σαν ένα κύριο χαρακτηριστικό τής κρατούσης νοοτροπίας τών "τοπικών" προς τήν Αθήνα. Μία νοοτροπία η οποία πηγάζει κατ' ευθείαν από τό "ελληνικό εγώ" καί τήν συναισθηματικήν φόρτισιν τής "ελληνικής ψυχής".

Ακούγοντας αυτήν τήν πρότασιν σκέφθηκα όλα αυτά, καθώς καί τήν εργώδη προσπάθειαν η οποία θά έπρεπε νά καταβληθεί σέ σχεδιασμό καί προσπάθεια διατηρήσεως τής επαφής μέ τήν επαρχία, επί μιάς βάσεως κατανομής αναγκών, προβλημάτων, αριθμού μελών "τοπικών" καί σημασίας μιάς εκάστης διά τόν όλον αγώνα. Η κίνησις θά έπρεπε νά είναι συνεχής και προγραμματισμένη ανά τήν επικράτεια, διότι η επαρχία, πίστευα καί πιστεύω, μπορεί νά επηρεάζεται από τήν Αθήνα (κατά τραγικόν δυστυχώς τρόπον) αλλά η δύναμίς της είναι σαφώς μεγαλυτέρα καί κρίσιμος.

Τότε έκαμα τό πρώτο μου μεγάλο λάθος. Τούς μίλησα γιά χρήματα. Χρήματα πού θά εχρειάζοντο γιά κινήσεις, παραμονή στίς κατά τόπους "τοπικές" , μικροέξοδα κλπ. Τό μόνο γιά το οποίο δέν υπήρχε περίπτωσις νά μιλήσω ήταν χρήματα γιά....εμένα. Είχα μέν, μία κυριολεκτικώς γελοία σύνταξι, αλλά γιά τό πρός τό ζείν η μέν προσωπική μου ζωή ήταν ανύπαρκτος, η δέ διαβίωσίς μου (τροφή, ενοίκιο κλπ) εκαλύπτετο από τούς γονείς μου με τούς οποίους διαβιούσα. Τούς ζήτησα νά βρεθούν χρήματα γιά τόν αγώνα πού μού ανέθεταν. Μάλιστα, εχρησιμοποίησα ένα ρητό τού στρατηγού Gunderian: " Κουβαδιές όχι ραντίσματα" . Τόν μόνο... κουβά πού θά έπαιρνα ήταν αυτός τής ψυχρολουσίας όταν έμαθα ότι ελέχθη απο κάποιους, ότι εζήτησα χρήματα γιά νά αγωνισθώ. Ηταν ακόμα η αρχή. Σιγά, σιγά θά μάθαινα καλύτερα τόν " χώρο " καί τούς ανθρώπους του. Δέν τούς ξαναείδα. Έφυγα πικραμένος καί προφασιζόμενος διάφορες άσχετες αιτίες. Καί όμως χρήματα υπήρχαν τότε, πολλά, όπως θά δείτε κατωτέρω.

Άρχισα νά ψάχνω γιά εργασία καί γράφτηκα στό 1ο έτος τού Τμήματος Πολιτικών Επιστημών καί Δημοσίου Δικαίου τής Νομικής Σχολής μέ τό δικαίωμα αποφοίτου τής Σ.Σ.Ε. Εσκόπευα νά βρώ μερικά χρήματα γιά φροντιστήρια καί τό επόμενο έτος (1979) νά έδιδα εξετάσεις σέ δύο σχολές πού από παιδί αγαπούσα. Στό 2ο έτος τής Αρχιτεκτονικής ή στήν Σχολή Καλών Τεχνών. Ναί μεν μέ τά μαθηματικά δέν είχα ποτέ καλές σχέσεις αλλά μέ τήν ζωγραφική ηταν τό ταλέντο μου. Όμως, η μοίρα πού επαγρυπνά στά όνειρα τού κάθε ανθρώπου άλλα σχέδια είχε!!!

Όταν στίς 4 Αυγούστου τού 1978 υπεγράφετο η αποστρατία μου, ο συναγωνιστής Ηλίας Ρασάϊκος ειδοποιημένος από έναν καλό συναγωνιστή τής Κ.Υ.Π Φλωρίνης, πρίν φύγω γιά Αθήνα, μέ ενημέρωσε ότι πρέπει νά προσέχω, διότι στην Αθήνα θά μέ έχουν υπό παρακολούθησιν. Μού τό είπε, δέν μου τό είπε, τό ίδιο και τό αυτό ήταν γιά εμένα. Μού φάνηκε αστείο αλλά λογικό. Τί νά παρακολουθήσουν; τίποτα δέν είχα νά κρύψω. Ό,τι έκανα, φανερά τό έκανα. Μέ όσα όμως είχαν συμβεί τά περασμένα χρόνια, έπρεπε νά τό περιμένω. Μακρυά από τήν σκληρή καί απαιτητική ζωή τού στρατώνα, είχα χρόνο πλέον νά βρώ παλιούς φίλους καί νά χαρώ μία ελευθερία κινήσεων πού τότε πρωτογνώριζα. Η τύχη το θέλησε, γνωρίζοντας τόν γιατρό (μαιευτήρα γυναικολόγο) Ι. Κουρκουλάκο, παιδικό φίλο μου, νά ακούσω νά μού μιλά γιά τίς μέχρι τότε "βόμβες" πού ετοποθετούντο στήν Αθήνα καί νά μέ συστήσει σέ δύο νέους ανθρώπους πού μού επαρουσιάζοντο ως οι.... βομβισταί.

Άκουγα, έβλεπα καί δέν πίστευα! Δέν τούς είδα ποτέ νά τοποθετούν βόμβες. Πρώτα διάβαζα γιά εκρήξεις βομβών καί μετά άκουγα ότι αυτοί τίς έβαζαν! Η όλη υπόθεσις μού εφαίνετο απίθανος. Εξ άλλου, ήταν κάτι πού δέν τό ενέκρινα ως είδος αγώνος καί πού δέν ωφέλησε σέ απολύτως τίποτα. Εν πάση περιπτώσει, τόν Δεκέμβριο τού 1978 έδωσα τό πρώτο μου φοιτητικό διαγώνισμα. Ρωμαϊκό Δίκαιο. Είχα στόν νού μου νά εργαστώ καί νά κοιτάξω τίς σπουδές μου καί τόν αγώνα μου. Ποτέ δέν θά μάθαινα τί βαθμό πήρα στίς εξετάσεις μου. Ποτέ δέν θά συνέχιζα ξανά τίς σπουδές μου. Τά όνειρα τής νιότης μου θά παρέμεναν όνειρα. Τίς σκοτεινές ατραπούς τής ειμαρμένης ουδείς μπορεί νά προβλέψει.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Ειμαρμένη: πεπρωμένο, ριζικό, μοίρα.

Ατραπός : μονοπάτι

"Βρήκε ο γύφτος τήν γενιά του καί αναγάλιασε η καρδιά του". Η Φλώρινα δέν ήταν Έβρος.

Η χρυσή νεολαία τής Ε.Ν.Ε.Π, η οποία μετά τήν προδοσία τού "ιδιορύθμου" Θεοτόκη είχε υποκαταστήσει τό κόμμα ( Ε.Π) σέ ολόκληρη τήν Ελλάδα, ήταν ιδιαιτέρως παρούσα στή Φλώρινα. Δύο αξέχαστοι συναγωνιστές, ο Ηλίας Ρασάικος καί Τηλέμαχος Κόκκος (θανόντες αμφότεροι) θά γίνουν δύο αχώριστοι φίλοι μου μέχρι τό θάνατό τους. Οργανώθηκα αμέσως μαζί τους στήν πόλη καί στά γύρω χωριά.

Εκείνο, όμως, πού διεπίστωνα πάλι, θά ήταν η ταύτισίς μας μέ τήν 7χρονη δικτατορία σέ ανθρώπους καί νοοτροπία. Μιλάγανε περισσότερο γιά τόν Παπαδόπουλο μέ πολύ λίγη ή ελάχιστή γνώση γιά τόν εθνικισμό. Όμως επίσης, θά διεπίστωνα κάτι πού μέχρι σήμερα θά ισχύει. Εθνικισταί θά ήσαν σχεδόν πάντα επί κεφαλής. Άλλη μία τρανή απόδειξις τής δυνάμεως πού κρύβει μέσα της η ιδεολογία, οδηγός καί φάρος σέ κάθε ενέργεια, πρακτική, σκέψι, όραμα. Καλοί Έλληνες μέ υπολανθάνουσα τήν ιδεολογία μας μέσα τους. Έλληνες πού ήθελαν όμως "ακόμα δουλειά" .

Γνωρίστηκα μέ κόσμο στήν πόλι και επισκεπτόμουν τήν γύρω περιοχή καί ιδιαιτέρως τό χωρίον Κάτω Κλιναί, μέ έναν δραστήριο καί πανέξυπνο πρόεδρο (μακαρίτης τώρα) τόν Θύμιο Παραστατίδη. Άφοβος καί χωρίς νά μασάει τά λόγια του, κοιμόταν μέ τό ΜΡ 40 ( Σμάιζερ) ΄κάτω από τό μαξιλάρι του καί φρόντιζε τό χωριό του όσο καί τό αυτόματό του. Γίναμε φίλοι γιά πολλά χρόνια και μετά θά τόν επισκεφθώ (απόστρατος πλέον) στό χωριό του (πάντα πρόεδρος) μαζί μέ τούς αγαπημένους γονείς μου καί τόν θείο μου.

Λοιπόν, οι Κάτω Κλινές είχαν μετατραπεί σέ εθνικιστικό προμαχώνα. Μαζευόμαστε στήν ταβέρνα, τρώγαμε ... τά κοψίδια μας, πίναμε τό κρασάκι μας καί μετά : " έλα τώρα κυρ λοχαέ, πές μας γιά τόν Παπαδόπουλο" . Σηκωνόμουν καί μπορεί νά μήν έλεγα γιά τόν Παπαδόπουλο αλλά έβγαζα τόν "αναβαλλόμενο" γιά τό σύστημα καί τήν όλη κατάστασι, μέσα από χειροκροτήματα, ζήτω καί τσουγκρίσματα. Κάθε καλός Έλληνας είναι εν δυνάμει καί ένας εθνικιστής. Δέν μπορείς νά απαιτείς νά σου αναλύει ο λαός θεωρίες καί φιλοσοφήματα.

Ιδεολογικές μελέτες καί εμβαθύνσεις σέ νοήματα καί ιστορικοκοινωνικές περίοδοι δέν πολυενδιαφέρουν τόν λαό. Ο εθνικισμός γιά τόν λαό είναι πρακτική. Γιά τούς ολίγους, τούς καθοδηγητάς είναι διανόησις. Αυτήν τήν διανόησι, πού πάντα μού έλεγε ο σύντροφος " Δάσκαλος" Σπύρος Σταυρόπουλος, ότι τήν στερούμεθα καί ότι κατεπειγόντως θά έπρεπε νά τήν αποκτήσουμε. Όσο γιά τήν "πρακτική", εκεί τό εθνικιστικό κίνημα θά τά εθαλάσσωνε απαρχής γεννέσεώς του καί ιδία μετέπειτα, μέχρι, τά χειρότερα, στίς ημέρες μας. Δηλαδή σήμερα. Εγώ μπορεί νά μίλαγα στίς ταβέρνες αλλά απ΄ έξω απ' τό παράθυρο, μέ τό αυτί κολημένο στό τζάμι, ο χωροφύλακας θά μετέφερε τά λεγόμενα... αρμοδίως. Η Κ.Υ.Π διέθετε σταθμό στήν Φλώρινα και μέ είχε θέσει υπό παρακολούθησι σέ κάθε μου κίνησι.

Τό τάγμα πού ειχα τοποθετηθεί ήταν μία μονάδα ανεπιθυμήτων. Οί αξιωματικοί, κυνηγημένοι όλοι, μέ τήν "ρετσινιά" τού χουντικού καί οι στρατιώτες... αποθησαύρισμα κάθε αντιστρατιωτικού πνεύματος. Κομμουνισταί, ποινικοί, απείθαρχοι, ναρκομανείς......... Πολλές φορές (τίς περισσότερες) ούτε κάν πρωινή αναφορά δέν εγένετο. Η πρωινή αναφορά γιά τόν στρατό είναι όπως η πρωινή προσευχή. Ε, ούτε αυτό δέν συνέβαινε. Τό τάγμα είχε καί ουλαμό ημιόνων. Μουλάρια. Όχι ανθρώπινα, εννοώ ζώα. Γέλαγα μέ τόν εαυτό μου. Από λοχαγός αλεξιπτωτιστών, "χειριστής....ημιόνων" . Στήν Φλώρινα έζησα ο,τι δέν έζησα στόν Έβρο. Συναγωνιστές καί αγώνα. Οπου πήγα συνήντησα αγάπη και θαλπωρή.

Όμως, δέν μού διέφευγε, ότι τά πράγματα στήν πόλι άλλαζαν. Έγραφα σέ μία εφημερίδα μέ ψευδώνυμο. Τόν "Μαχητή". Ενός καλού Έλληνος. Τού Μπέλκα ( δέν ζεί πιά). Εκεί, έγραψα ένα "προφητικό" άρθρο γιά τήν Φλώρινα, πού τότε όλοι μέ αποπήραν ως απαισιόδοξο. Γιά μιά ακόμα φορά δέν είχα κάνει λάθος. Χρόνια μετά επαληθεύθηκα, δυστυχώς, γιά μίαν ακόμα φορά. Η εθνική Φλώρινα από "μαβιά" κατήντησε "ροζέ" καί έδρα του

"Ουρανίου Τόξου". Έξω από τόν συγχρωτισμό μου, πού επεδίωκα μέ τόν κόσμο, γιά νά μαθαίνω νοοτροπία καί ισχύουσες, γηγενείς, επικρατούσες τάσεις, τοποθετήσεις σέ τοπικά εθνικά θέματα, μού έκανε εντύπωσι ο τρόπος χειρισμού τού "Κέντρου" πρός τήν περιφέρεια σέ σχέση μέ τήν όλην διεύθυνσι τού αγώνος καί τίς επαφές μέ τούς κατά τόπους επι κεφαλής συναγωνιστάς.

Υπήρχαν παράπονα πρός τήν Αθήνα, η οποία μονίμως θά διακατέχεται από τήν ιδέα τού "πρωτείου" καί τήν νοοτροπία ότι η επαρχία τρώει κουτόχορτο. Δευτεροκλασάτη καί ακόλουθος. Μέγα λάθος τακτικής καί συμπεριφοράς. Μέσω τών δύο συναγωνιστών θά εγνώριζα τόν Ευαγγελίδη Δημήτριο καί θά ξεκίναγε μία φιλία χρόνων. Ένας αξιόλογος συναγωνιστής στέλεχος τής Ε.Ν.Ε.Π καί παράγων τής όλης περιοχής, από τήν Έδεσσα. Δυστυχώς, θά περιθωριοποιηθεί εκουσίως τά τελευταία χρόνια καί θά καταλήξει στόν Βελόπουλο (απορίας άξιον). Ο "καιρός" μου όμως πλησίαζε. Οι "στρατιωτικές" ημέρες μου τελείωναν. Καλοκαίρι του 1978. Η τάξις μου (τάξις 1971) εκρίνετο γιά τόν βαθμό τού λοχαγού. Η διαταγή προαγωγής ήλθε περί τόν Αύγουστο. Ο δικοικητής μου, ένας εξαίρετος συνάδελφος καί άνθρωπος, με συνεχάρη καί μου είπε νά περιμένω μέχρι δημοσιεύσεως στό Φ.Ε.Κ. Τήν ιδία όμως ημέρα στήν Αθήνα, ειδικώς γιά εμένα, συνήρχετο τό πειθαρχικό συμβούλιο νά μέ επανακρίνει καί νά απορρίψη τήν προαγωγή μου ως... μή ικανού νά υπηρετώ εις τόν στρατόν καί ένεκα τούτου αυτεπαγγέλτως μέ αποστράτευε, αφαιρώντας τόν βαθμόν τού λοχαγού παραμένων μέ τόν βαθμόν όν είχον. Χέστηκα!!! Τό κράτος ήταν καί παραμένει εχθρός μου.Εάν ο εχθρός σέ πληγώσει, παραπονείσαι; Όχι βεβαίως! Εχθρός είναι. Κάθε πληγή προερχομένη από τόν εχθρό είναι ένα παράσημο στό στήθος σου.

Πήγα νά χαιρετήσω τόν Μητροπολίτη. " Ποιός είδε τόν Θεό καί δέν τόν εφοβήθηκε"! Εθύμωσε πολύ! "Στό έλεγα εγώ" . "Εσύ δέν μέ άκουσες" ! .......... Μέ γέμισε βιβλία καί συμβουλές. Τού φίλησα τό χέρι μέ σεβασμό καί συγκίνησι. Δέν θά τόν ξανάβλεπα ποτέ πιά. Οι συνάδελφοι στό τάγμα μέ χαιρέτησαν συγκινημένοι. Στάθηκα προσοχή μπροστά στήν σημαία καί τήν χαιρέτησα. Έφευγα από τό σπίτι μου. Εκεί όπου από παιδί μεγάλωσα. Στά στρατόπεδα πού γιόρταζα πάντα τίς μεγάλες γιορτές. Πού συνήθισα στά όπλα. Στή στρατιωτική ατμόσφαιρα. Τίς στολές. Τά παραγγέλματα. Ο στρατός!. Η μοναδική και υπέροχη αυτή κοινωνία των ανδρών.

Όταν τόν Σεπτέμβριο του 1967 εισερχόμουν στήν Σ.Σ.Ε., ήταν σάν νά έμπαινα από τό ένα δωμάτιο τού σπιτιού μου στό άλλο. Δέν ήταν γιά μένα ένας άλλος καινούριος κόσμος. Ήταν αυτό πού είχα ζήσει από παιδί. Οπωσδήποτε πιό υπεύθυνα όμως. Επέστρεφα στήν Αθήνα. Δέν μέ περίμενε καμμία ενθουσιώδης υποδοχή ούτε καμμία θέσις σέ επιχείρησι, εταιρεία, ούτε κάποιο γραφείο σέ εργοστάσιο. Ούτε κάν χρήματα γιά νά επιχειρήσω κάτι δικό μου. Η απλή σύνταξις ενός γέροντα στρατηγού μέσα σέ μία μεσοαστική οικογένεια μέ τρία παιδιά. Ούτε ενοίκια, ούτε περιουσιακά στοιχεία, ούτε άλλα έσοδα. Τίποτα. Εγώ καί τό αύριο. Ημουν περίπου τριάντα χρονών. Η μεγάλη περιπέτεια άρχιζε.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις

Πρωτείον: Πρώτη θέσις, (ενίοτε δηλοί αυθαιρεσία)

Μαβί : Χρώμα βαθέως κυανού

Αυτεπαγγέλτως : ενέργεια εξ' επιταγής τού νόμου

Συγχρωτίζομαι : έρχομαι είς στενήν επαφήν, συναναστρέφομαι.

Ο στρατός είχε αρχίσει νά "αλλάζει" πλέον. Τό βρωμερόν καθεστώς τής εθνοκτόνου μεταπολιτεύσεως είχεν επιληφθή τής διαλύσεώς του. Εκούσιοι και πρόθυμοι βοηθοί στό έργο του οι ανώτατοι αξιωματικοί τών κλάδων καί των επιτελείων.

Πρέπει νά ξέρουν ολοι οι συναγωνισταί, οτι τίποτε εις το ελλαδικόν κράτος δέν αποτολμάται από τούς πολιτικούς ως επίμαχος πρωτοβουλία σέ εθνικά, πολιτικά θέματα, εάν δέν υπάρχει μερίς αξιωματικών (ιδία στρατηγών) πού νά τούς στηρίζει καί νά συμφωνεί. Η προδοσία της Κύπρου καί η επελθούσα συμφορά τής αισχρής μεταπολιτεύσεως, επισυνέβει, τό πρώτον, από προδότας αξιωματικούς, επι τών οποίων τά διεθνή κέντρα καί ο επελθών δυσώδης εσμός τών πολιτικών, εστηρίχθησαν καί ιταμώς διευκολύνθησαν, στήν επί τού λαού, του έθνους καί τής δυσμοίρου πατρίδος τραγικήν υλοποίησίν των. Ο στρατός δέν προσεφέρετο πλέον γιά μένα ως ... στάδιον δόξης λαμπρόν.

Πίστευα καί πιστέυω οτι ο άνδρας εάν δέν μπορεί νά πράξει τό καθήκον του εκεί όπου έχει ταχθεί ως επαγγελματίας, ερχόμενος σέ αντίθεσιν μέ τήν συνείδησίν του και τά πιστεύω του, πρέπει νά φεύγει. Γιά τόν άνδρα ο ανδρισμός του είναι τό πάν. Εάν αυτό απωλεσθεί, τό πάν απώλλυται. Ψεύτικες οι δόξες καί οι τιμές εκεί όπου δεν πιστεύεις.

Ήδη, από του 1974 , υπηρετών εις το 644 ΜΤΠ, μετά τήν εισβολήν (Αττίλας), συναντηθείς εις μίαν κίνησιν τών Λ.ΕΡΠ μετά του ιλάρχου Φοίβου Κλόκαρη, διοικούσης μου είς τήν Σ.Σ.Ε καί μετέπειτα ΥΠ.ΕΘ.Α Κύπρου, έμαθα οτι υποβάλλονται αιτήσεις αξιωματικών αποστολής εις Κύπρον. Άμα τή επιστροφή μου εις τήν μονάδα μου υπέβαλα τήν αίτησίν μου διά Κύπρον, όπου παρακλητικώς ητούμην, ίνα προλάβω τάς εκεί επιχειρήσεις. Πίστευα ότι τό επάγγελμά μου είναι ο πόλεμος. "Καθήμενος" εις τόν Έβρον, μέ δεδομένην πλέον και φανεράν τήν προδοσίαν τής Κύπρου, ένοιωθα ένοχος έναντι τής πατρίδος καί τής ιδιότητός μου ως αξιωματικού. Η αίτησίς μου προεκάλεσεν σόκ εις τήν διοίκησιν του τάγματος καί δέν γνωρίζω εάν κάν προωθήθη ή παρέμεινεν εις τό Σύνταγμα. Τήν πικρίαν μου αυτήν εκμυστηριευθείς ολίγον αργότερον είς τόν πρώην λοχαγόν μου τής Κ.Ε.Β.Ο.Π, κατά μίαν συνάντησίν μας, Δημουλέαν Παναγιώτην ( Ταξίαρχον ε.α, σήμερον), ο οποίος όταν μετά τήν μεταπολίτευσιν ετοποθετήθη υπασπιστής τού Α/ΓΕΣ Α. Γράτσιου, συζητήσεως γενομένης μεταξύ των, όπου ο Γράτσιος εξέφρασε τήν πικρίαν : " νά μή βρεθεί βρέ Παναγιώτη ένας αξιωματικός νά θελήσει νά πάει στήν Κύπρο", ο καλός εκείνος καί είλικρινής πρώην λοχαγός μου απήντησε: " Υπήρξε κ. Αρχηγέ ο υπολοχαγός ο Πετρόπουλος" . Γράτσιος: " Ποιός Πετρόπουλος, ο γιός τού στρατηγού;" . Δημουλέας: " Μάλιστα κ. Αρχηγέ". Γράτσιος: " Τί λές βρέ Παναγιώτη, μπράβο το λεβέντη". Τότε, βεβαίως, ήμουν " λεβέντης", στήν συνέχεια όμως αυτό ξεχάστηκε. Όσοι αξιωματικοί μετέβησαν είς Κύπρον, μετέβησαν κατόπιν διαταγής τής υπηρεσίας καί επολέμησαν. Ουδείς κατόπιν αιτήσεώς του! Μόνον οι Κύπριοι αξιωματικοί, ΟΛΟΙ, εκ τής Σ.Σ.Ε, υπέβαλον αιτήσεις αποστολής των είς Κύπρον και εγένοντο δεκταί.

Εν πάση περιπτώσει ο στρατός γιά μένα είχε χάσει πλέον τήν λάμψιν καί τό νόημά του. Η μετάθεσίς μου στίς Δυνάμεις Καταδρομών τόν Οκτώβριον του 1974 είχεν μετριάσει τήν απογοήτευσίν μου, τήν οποίαν... ξαναβρήκα στά Ρίζια τού ΄Έβρου. Η συνεχώς εκδηλουμένη πολιτική αντιπαράθεσίς μου μέ τό επικρατόν σύστημα της προδοτικής μεταπολιτεύσεως, είχεν αρχίσει νά ενοχλή τήν Διοίκησιν του Συντάγματος, είς ό ανήκεν η μονάδα μου. Δέν έδιδα " πεντάρα" γιά τίποτα. Ένοιωθα ελεύθερος όπως ο άνεμος. Διαισθανόμενος τήν όλην κατάληξιν τής πορείας μου, απετόλμησα τότε μίαν επιστολήν πρός το Αρχηγείον τών Ενόπλων Δυνάμεως τής Ροδεσίας ( νύν Ζιμπάμπουε) , όπου ζητούσα νά με δεχθούν μέ τόν βαθμόν όν είχον, επισυνάπτοντας τό βιογραφικόν μου σημείωμα. Η απάντησις δέν άργησε νά έρθει. Δέν μπορούσαν νά μέ δεχθούν οι επίσημες ένοπλες Ροδεσιανές Δυνάμεις, αλλά ο άλλος illegal Army ( μισθοφορικός στρατός) πού ήδρευε ωσαύτως εις Ροδεσίαν, θά ήτο πρόθυμος νά μέ δεχθή, τών ειδικών γνώσεών μου εκτιμουμένων από τό Ροδεσιανόν Αρχηγείον ( Headquarters). Μέ λίγα λόγια: " Μάζεψέ τα καί έλα". Σκεπτόμουν πως αυτό θά ητο δυνατόν, αφ' ού θά έπρεπε νά παραιτηθώ πρωτίστως, πράγμα πού προσπάθησα σέ δύο προηγούμενες αναφορές παραιτήσεώς μου, προβάλοντας ως βασικόν αίτιον τήν προδοσίαν τής Κύπρου, αναφορές οί οποίες απερρίφθησαν, ως μή έχων τό δικαίωμα προς τούτο.

Από τήν όλην απορίαν τού ... πώς χρή δράν, μέ απήλλαξε ένα κατεπείγον σήμα τού Γ.Ε.Σ , πού διέταζε τήν άμεσον μετάθεσίν μου ( Μάιος 1978) στό 504 Τ.Π είς Φλώρινα, εντός... μίας ημέρας. Μέ πιάσανε τά γέλια. Ούτε πουλί νά ήμουνα. Προφανώς, έκαμαν ό, τι μπορούσαν νά μου ... δυσκολέψουν τήν ζωή. Όχι αδίκως βέβαια, συνεπικουρούντος ενός, προ ημερών, δημιουργηθέντος γεγονότος.

Ως διοικητής λόχου προκαλύψεως Καστανεών ( Β. είσοδος τού Έβρου) έλαβα διαταγήν νά υποδεχθώ στό φυλάκιον καί " παρουσιάσω όπλα" σέ δύο βουλευτάς τής Ν.Δ., τούς Παπαδόγγονα καί Λάσκαρη, σέ επίσκεψίν τους είς Ορεστιάδα. Αυτό μου εφάνη αδιανόητον. Εγώ ο αξιωματικός, σέ αυτούς πού θεωρούσα μέρος ενός συστήματος υπευθύνου τής Κυπριακής προδοσίας καί γενικώτερον, ως είχεν αρχίσει νά διαφαίνεται, τής αποδιοργανώσεως τού κράτους καί τής διαλύσεως ενός στρατού, πού μέχρι πρότινος, αλλοιώς τόν είχα ζήσει καί υπηρετήσει εν τιμή;

Εδήλωσα στόν Διοικητή μου ότι δέν μπορώ νά εκτελέσω τήν διαταγή. Ανέθεσα στόν υποδιοικητή τού λόχου, ανθυπολοχαγόν Κατρίλακα ( έναν εξαίρετο εξ ανακατατάξεως ανθυπολοχαγό) νά οργανώσει τήν υποδοχήν καί έδωσα στόν εαυτό μου... διήμερον άδειαν. Ο Μέραρχος πού ήρθε να με ανακρίνει δέν κατέληξε πουθενά. Ευτυχώς, οι δύο πολιτικάντηδες δέν ήρθαν.

Εκεί, στά Ρίζια, θά είχα τήν χαρά νά γνωρίσω, ως υποδιοικητήν τού Τάγματος, τόν Τχην (τότε καί αργότερον Υποστράτηγον) κ. Χρήστον Κοσσιώρην. Ένα ευγενικόν καί μειλίχιον άνθρωπον, καλόν επαγγελματίαν καί συνάδελφον, ο οποίος πολλάκις προσεπάθησεν νά με νουθετήσει καί προστατεύσει από ακραίες εκδηλώσεις μου, πού όμως εις τούς νέους, ατυχώς, τό συναίσθημα πρυτανεύει τής λογικής καί ο ενθουσιασμός τής φρονήσεως. Δύο ημέρας μετά τήν διαταγήν, εγκατέλειπα τό βορειοανατολικόν άκρον τής ηπειρωτικής Ελλάδος, διά τό άκρως δυτικόν. Διέσχισα τήν βόρειον Ελλάδα εγκαρσίως. Αντί νά παρουσιαστώ εις τον διοικητή τού νέου μου Τάγματος, επαρουσιάσθην εις τόν ... Μητροπολίτην Φλωρίνης κ.κ. Αυγουστίνο Καντιώτη.

Εκτιμούσα καί αγαπούσα τόν άνθρωπον αυτόν από τόν καιρό που ως τελειόφοιτος Γυμνασίου καί μέλος του Κ4Α, παρακολουθούσα τούς αγώνες καί τίς ομιλίες του είς τό κινημ/θέατρον "Γκλόρια" , εναντίον τής μασονίας καί τής διαφθοράς τού συστήματος. Τόν εθαύμαζα διότι είχε πραγματικήν συνέπειαν έργου καί λόγου. Ήτο άτεγκτος καί αμετακίνητος στίς όποιες θέσεις του, αδιαφορώντας γιά τις γελοίες κατηγορίες εναντίον του.

Ήταν άνδρας. Γνώστης τής ελληνικής γραμματείας, μέ μεγάλην μόρφωσιν. Ασυρματιστής πεζικού κατά τόν συμμοριτοπόλεμον. Τό φτωχό γραφείο είς το οποίο μέ εδέχθη, πλήν ενός ευμεγέθους ξύλινου σταυρού, είχε μόνον δύο φωτογραφίας. Τού Παύλου Μελά καί τού Συνταγματάρχου Βελισσαρίου. Ήτο ΕΛΛΗΝ! Η σκηνή πού ακολούθησε, θά μπορούσε νά θεωρηθεί από ... " αμύητους" κωμική. Φέρων τήν υπ' αριθμ. 8 στολήν, με τα διακριτικά πτυχίων τών Δ.Κ , ανέφερα: " Υπολοχαγός .......... λαμβάνω τήν τιμήν νά σάς αναφέρω ότι τοποθετούμαι είς ημετέραν Μητρόπολιν! ( ούτε Διάκος νά ήμουνα). Δέν μίλησε. Ήταν πανέξυπνος. Μέ ρώτησε δύο " πράγματα" καί μετά χτυπώντας μέ δύναμη τήν γροθιά του στό τραπέζι μπροστά του, φώναξε: " Τόν Πλαστήρα τόν προστάτεψαν. Εσένα δέν βρέθηκε κανείς νά σέ προστατέψει;" Τί νά τού πώ τώρα! Εξ άλλου τόν Πλαστήρα δέν τόν συμπαθούσα καθόλου. Δέν μίλησα. Άρχισε μετά νά μου μιλάει γιά ... καταδότες, ρουφιάνους, επικίνδυνες καταστάσεις στήν Φλώρινα, νά μέ προειδοποιεί, νά προσέχω, νά έχω τόν νού μου, νά...νά... νά........

Εγώ όμως ήμουν στήν Φλώρινα. Στήν εθνικιστική, ακόμα, Φλώρινα. Επί τέλους.

( Συνεχίζεται)

Λέξεις

Άτεγκτος: μτφ. άκαμπτος

Τχης : Ταγματάρχης

Μειλίχιος : ήπιος, προσηνής

Συνεπικουρώ : συμβοηθώ

Α/Γ.Ε.Σ : Αρχηγός τού Γ.Ε.Σ

Λ.ΕΡΠ : λόχοι ερπυστριοφόρων

Σ.Σ.Ε : Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Εκούσιος : μέ τήν θέλησίν του

Επιλαμβάνομαι : προσπαθώ νά επιτύχω

Επίμαχος : ευάλωτος, διαφιλονικούμενος

Εσμός : πλήθος

Δύσμοιρος : κακότυχος, κακορίζικος

Ιταμώς : κατά τρόπον θρασύν, αναίσχυντον

Απόλλυμι : χάνομαι 

Η μετά την αισχράν μεταπολίτευσιν Δικαιοσύνην, διατετεγμένη καί υπόδουλος στούς εκάστοτε πολιτικούς, ανέλαβε νά αποδώση ... δικαιοσύνη είς τούς "τρομοκράτες" τού εθνικισμού. Τσεβάς, Γυφτάκης, ονόματα πού τά εσυναντούσαμε συχνά πυκνά σέ ανακρίσεις, έρευνες στά σπίτια μας, ιδία ο δεύτερος θά σηματοδοτήσουν εκείνη τήν εποχή εις ο,τι αφορά τούς κατευθυνομένους διωγμούς μιάς ιδέας.

Ηταν όμως, διωγμοί μόνον εναντίον μιάς ιδέας; Δυστυχώς όχι.

Όπως θά έχετε αντιληφθή τά περισσότερα, από τά λίγα πού μού επιτρέπεται νά γράψω, η γενικά κατάστασις στόν "χώρο" ήταν όχι μόνον απαγοητευτική αλλά έχοντας ξεφύγει κάθε ελέγχου από τήν όποια συγκεκριμένη καί οργανωμένη πολιτική παράταξη, η οποία νά ενέπνεε μία σοβαρότητα καί νά είχε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα αγώνος μέ αρχηγό καί πειθαρχία, επέτρεψε να εμφανισθούν θερμοκέφαλοι καί εγκληματικώς επιπόλαιοι "Γαβριάδες" , οι οποίοι ως μή ώφειλον καί άνευ τού οιουδήποτε πολιτικού κέρδους, εδυναμίτησαν τήν όλην κατάσταση (η οποία ήδη μας εχθρεύετο) καί τήν έστρεψαν κυριολεκτικώς καί μετά μένους εναντίον τού οιουδήποτε έφερε το όνομα εθνικιστής. Οι πρώτες βόμβες στήν Αθήνα δέν ετοποθετήθησαν από αναρχικούς (τότε δέν υπήρχαν κάν), ούτε κομμουνιστάς (τούς τό απηγόρευε εξ άλλου η συμφωνία τής Σόφιας). Ετοποθετήθησαν από τό αυτόνομο καί άναρχο, θερμοκέφαλο εξημμένο " εθνικισταριό" . Τσογλανοειδείς αποφύσεις εύρισκαν τρόπο μάλλον νά διασκεδάζουν (τό εννοώ) ή νά ικανοποιούν τά τελείως ιδιόρρυθμα καί ευφάνταστα ιδεολογηματικά τους "παίγνια αγώνος" , τά οποία όχι μόνον πουθενά δέν ωδήγησαν, αλλά νέους ανθρώπους ταλαιπώρησαν, εφυλάκισαν, οικογένειες υπέφεραν καί τό όνομα τού εθνικισμού μάλλον διέσυραν παρά ωφέλησαν.Διότι ας μου ειπεί κάποιος, τί εκερδίσαμε από όλα αυτά; Απολύτως τίποτα!

Καί τό χειρότερο, πάλι μάς συνέδεσαν μέ τήν πεπτωκυία δικτατορία, διότι κατά τήν γνώμη τών αντιπάλων (όχι αδίκως) γιά ποιό άλλο λόγο ετοποθετούντο οι βόμβες αφ' ού ό,τι συνέβαινε, συνέβαινε μετά τήν πτώσιν της; Πάλι " νερό σέ ξένο μύλο" κουβαλάγαμε. Πάλι τό " χαβά" μας εμείς. Υπήρξαν κωμικές καί τραγικές περιπτώσεις. Π.χ αντί η βόμβα νά τοποθετηθεί στόν στόχο της, εκ λάθους τήν "πλήρωσε" τό αυτοκίνητο τού ατυχούς ... χασάπη της γειτονιάς, ο οποίος δέν μπορούσε νά εξηγήσει " το γιατί σέ μένα". Τό τραγικό όμως θά συνέβαινε άν εξερυγνύετο η ριφθείσα χειροβομβίδα εντός γραφείου τής ΚΝΕ γεμάτο νέα παιδιά. Σήμερα θά είχαμε ηρώα τών κομμουνιστών καί επετείους καί εορτές καί μέ ό, τι άλλο, η πάντοτε μελετημένη κομμουνιστική προπαγάνδα γνωρίζει νά χειρίζεται καί νά εκμεταλεύεται τά γεγονότα. Ευτυχώς δέν εξεράγη.

Άλλοι διωγμοί. Άλλες συλλήψεις. Ανακρίσεις καί οι φυλακές νά γεμίζουν εθνικιστάς. Τά "πρωτεία" σέ δίκη... "βομβιστών" θά τά έχει ο Α. Καλέντζης, μέ τήν, μέχρι τότε, μεγαλύτερη επιβληθείσα ποινή. Υπήρξαν συναγωνιστές μέ θάρρος καί υψηλόν φρόνημα, τίς μαύρες εκείνες ημέρες, πού συμπαραστάθηκαν σέ δίκες κατηγορουμένων εθνικιστών. Π.χ ο " Δάσκαλος" Σ. Σταυρόπουλος μέ κατάθεσίν του στή δίκη Καλέντζη, τού αφήρεσε τήν ενοχήν μιάς εκ τών αποδιδομένων εις αυτόν βομβών. Βέβαια, μετά από πολλά χρόνια, ο Καλέντζης θά τά ξεχάσει όλα αυτά, εξεμών αχαρακτήριστα σχόλια εναντίον του, από τίς σελίδες τού ηλεκτρονικού του "καθιδρύματος". Αυτός ήταν καί είναι ο "χώρος" . Όταν "εμείς" δίδαμε αυτές τίς εγκληματικώς ανόητες αφορμές, τί θά έπρεπε νά περιμένουμε από ένα εχθρικό κράτος;

Καί πάλιν είς μερικάς περιπτώσεις, ως εκείνης τού εισαγγελέως Γυφτάκη, όπου επυροβολήθη (εκ τύχης, από σκοπού, δέν γνωρίζω) από τό όπλο τού δεχομένου τήν κατ΄ οίκον έρευνα, τίποτα δέν ανεφέρθη είς τήν αναφοράν τού εισαγγελέως! Αυτό, διότι σέ πολλές περιπτώσεις, ητο εμφανής η σκόπιμος καί κατευθυνομένη δίωξις, άνευ στοιχείων, σέ συναγωνιστάς, μέ μόνον απώτερον σκοπόν τήν κρατικήν, επ΄ αυτών, τρομοκρατίαν. Ο εθνικισμός αποδιοργανωμένος, απηνώς καί συνεχώς διωκόμενος, πανταχόθεν βαλλόμενος, ουδαμού έχων στήριγμα, άντεχε! Άντεχε! Μάλιστα, ο Κ. Πλεύρης παρ΄ όλην τήν, κατά περιόδους, εναντίον του πολεμικήν, απετόλμησε καί πολιτικήν δίκην είς Ιταλίαν, τήν οποίαν καί εκέρδισεν! Ήταν δύσκολες εποχές εκείνες. Εποχές τρομοκρατίας καί συνεχούς εκφοβισμού. Ο νεοεποχιτικός καραμανλισμός εξουσίαζε τών πάντων.

Η οικονομία " αθορύβως" καί βαθμηδόν κατέρρεε καί αξίες εθνικές άρχισαν νά σαπίζουν. Τόν Μάιον τού 1977 παρευρέθην σέ μία συνωμοτικήν συνάντησιν είς οικείαν τής οδού Πανόρμου, προσκληθείς υπό τού λοχαγού πεζικού Δ.Π. , παρουσία τού αγαπητού εις εμένα, από τήν σχολή ευελπίδων, Μ. Γουνελά, αποτάκτου υπιλάρχου. Η όλη σύσκεψις ήτο γελοία, πέραν κάθε σοβαρότητος. Ασχέτως αυτού, η υπόθεσις απεκαλήφθη λόγω τών χαφιέδων, οι οποίοι ήσαν περισσότεροι από τούς λοιπούς... ενδιαφερομένους. Εκλήθην εις απολογίαν υπό τού υποστρατήγου Γ. Βοριά. Παρά τού αντιθέτου, εθεώρησα καλόν καί πρέπον νά υποβάλλω τήν παραίτησιν μου από τίς δυνάμεις καταδρομών. Είχα ήδη παρευρεθεί (ετσιθελικώς καί αυτοβούλως) ως μάρτυς υπερασπίσεως είς τήν δίκην τού γενναίου καί αγαπητού ανθυπιλάρχου Γ. Διαμαντή, τόν οποίον είχον πρωτοετή είς τήν Σχολήν τών Ευελπίδων. Εκατηγορείτο διά βόμβα τοποθετηθείσα και εκραγείσα εις κομμουνιστικόν βουλγαρικόν βιβλιοπωλείον επί τής οδού Ιπποκράτους (τό κομμουνιστικόν "μπλόκ" υπήρχεν, τότε, ακόμη). Αυτός πού τόν " εκάρφωσε" εις τήν αστυνομία ήτο απόστρατος αξιωματικός!!! Η πράξις μου αυτή ήτο άνευ αδείας τής υπηρεσίας (σιγά μήν ήτο) καί είχεν δημιουργήσει (δικαίως) ταραχήν καί σχόλια.

Τούς μήνες Ιούνιο καί Ιούλιο έκαμα τά τελευταία μου άλματα μέ αλεξίπτωτο. Έβγαλα τόν πράσινο μπερέ πού αγάπησα καί τίμησα σέ όλες του τίς απαιτήσεις καί έφυγα γιά τήν Μακεδονία. Ετοποθετήθην εις τό 508 Τ.Π είς Ρίζια Ορεστιάδος. Ήμουν 27 χρονών, σέ αρίστην φυσικήν κατάστασιν μέ ακμαίο ηθικόν. Έννοιωθα τόν κόσμο δικό μου. Τό μόνο πού με λυπούσε ήταν οι συναγωνιστές μου τών Αθηνών πού άφηνα, τά βιβλία, τά έντυπα, ο αγώνας. Στό μικρό χωριό έννοιωθα ολομόναχος. Ανεκάλυψα όμως στήν Ν.Βύσσα ένα συναγωνιστή ανθυπολοχαγό, μικροτέρας τάξεως, μέ τόν οποίον λίγα χρόνια αργότερα θά μας συνέδεε μία δύσκολη περιπέτεια. Είμεθα καί οι δύο πανευτυχείς πού συναντηθήκαμε, έτσι ώστε στήν πολιτική μοναξιά τών μονάδων μας, η μεταξύ μας συνάντησις νά μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία. Λέγαμε τά νέα από τήν Αθήνα καί συζητούσαμε όλα τά πολιτικά δρώμενα κάτω από τήν ιδική μας σκοπιά. Είμασταν νέοι. Κάναμε όνειρα γιά τήν Πατρίδα καί τόν εθνικισμό.

Εκεί, στά Ρίζια, πληροφορήθηκα γιά τήν βόμβα στά δικαστήρια (Αρσάκειο) καί τίς δύο βόμβες στό REX καί ΕΛΛΗ από μία ομάδα "Οργάνωση Εθνικής Αποκαταστάσεως" . Ειλικρινώς, δέν καταλάβαινα πώς μπορεί νά ... αποκατασταθεί η αποκατάστασις ... μέ βόμβες! Ποτέ δέν πίστεψα ότι μέ αυτήν τήν μέθοδο μπορεί νά προκύψει αποτέλεσμα. Ο νούς μου ήταν συνεχώς στούς συναγωνιστάς τών Αθηνών και στόν πολιτικό αγώνα μας.

Στά Ρίζια μπόρεσα νά βρώ καλούς Έλληνες πατριώτες, πού μέ περιέβαλαν μέ αγάπη, πολύ κοντά σέ εμάς άλλά όχι ΣΑΝ ΕΜΑΣ.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις :

Γαβριάς: μικρός ήρωας τών οδοφράτων τού Παρισιού στό βιβλίο τού Β. Ουγκώ (Οι Άθλιοι).

Μένος: ισχύς, ορμή, πάθος.

Συμφωνία Σόφιας: συμφωνία αφορώσα τήν πολιτική συμπεριφορά τού ΚΚΕ κατά τήν μεταπολίτευσιν, μέ ανταλλάγματα εκ μέρους τού κράτους. Απεκαλύφθη τό πρώτον, υπό τού καθηγητού Δεβλέτογλου τόν Δεκέμβριον τού 1974 είς Θεσσαλονίκην.

Εξημμένος: ο αναμμένος, ο έξαλλος.

Απόφυσις: παραβλάστημα

Ευφάνταστος: ο έχων φαντασίαν πλουσίαν.

Ιδεολογηματικός: ο εκ τής ιδεολογίας, αλλά όχι ιδεολογικώς.

Χαβάς: λέξις τουρκική. Αέρας. Μτφ: ο σκοπός πού μας απασχολεί.

Πέρα από όλα αυτά τά λυπηρά, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα σέ νοοτροπία καί πολιτική πρακτική, τό "σύστημα" έχοντας πάντα στραμμένο τό "μάτι" του στό εθνικιστικό κίνημα, στήν άοκνο προσπάθειά του να τό αποδυναμώση είτε έλέγξει, επετέθη εναντίον όσων το αντιπροσώπευαν ως προσωπικότητες η προβαλλόμενα πρόσωπα, με δήθεν νομικά επιχειρήματα καί συνταγματικές ... παραγράφους.

Σέ αυτό συνέβαλεν ο συγχρωτισμός των εθνικιστών μέ τήν επταετή δικτατορίαν καί σέ ενίας τών περιπτώσεων, η σύμπραξις η ταύτισίς των μαζί της. Δηλαδή, συνέβη αυτό που από τότε πίστευα καί ακολουθούσα. Χωρίς νά επιτιθέμεθα (δέν υπήρχε αποχρών λόγος) στό Απριλιανόν καθεστώς, θά έπρεπε νά κρατηθή τό κίνημα μακρυά όπό τήν εξουσία (θέσεις) η κρατικό μηχανισμό ή τις όποιες δημόσιες (φανερές) σχέσεις μαζί του. Δέν είναι δυνατόν ένα επαναστατικό κίνημα νά προσχωρή στίς τάξεις μίας δικτατορίας (όσον λαικώς επωφελής καί νά ήτο) είτε νά αφήνη τήν εντύπωσιν (έστω) ότι συνεργάζεται μαζί της.

Θά έπρεπε νά κρατηθή μία συμπεριφορά "θετικής κριτικής" ακόμα και επιθετικής σέ ότ,ι θεωρούσαμε πολιτικοκοινωνικώς μή ωφέλιμων. Τό κάναμε άλλωστε με τό άρθρο " Τό Σύνταγμα σοβάς" ( Απρίλιος 1968) καί σέ όσες άλλες περιπτώσεις εκλήθημεν νά δώσωμεν τήν γνώμη μας ή νά καταθέσουμε τίς προτάσεις μας, πού ουδέποτε ακουστήκαμε. Άλλωστε η εχθρική διάθεσις καί συμπεριφορά πού αντιμετωπίσαμε από τούς αρμοδίους ... "επαναστάτες" μάς έδιδε τό κάθε δικαίωμα. Τό κίνημα όμως άφησε νά απορροφηθή από το καθεστώς. Ο Μιλιταρισμός πού ενυπάρχει στόν εθνικισμό (είτε ως συναισθηματική έλξις είτε ως ηρωικός τρόπος ζωής), μία υποφώσκουσα αστική νοοτροπία σέ πολλούς καί προπάντων η έλλειψις σαφούς γνώσεως τής ιδεολογίας μας, περιέπλεκαν τά πράγματα καί θόλωναν τήν εικόνα.

Τό "Σύστημα" άρχισε τό "κυνηγητό τών μαγισσών" μόλις στάθηκε στά πόδια του. Η ηγεσία τού Κ4Α προφυλακίστηκε στόν Κορυδαλλό μέ τίς κατηγορίες "κλισέ" : "συνομωσία δι' ανατροπήν τού πολιτεύματος" "... κατά της δημοκρατίας" κ.ά. μπούρδες. Κατηγορίες πού προέβλεπαν δεκαετή κάθειρξιν τουλάχιστον!! Απεφυλακίσθησαν (Κ. Πλεύρης, Τ. Κόμπης, Ν. Μεταξάς, Δ. Καψάλας, Γ. Χαρλαύτης) καί τόν Οκτώβριον τού 1977 ηθωώθησαν πανυγηρικώς ! Τέτοια βλακώδη καί αντισυνταγματικά κατηγορητήρια θά συνεχίσουν νά ταλαιπωρούν τό κίνημα, καλούς συναγωνιστάς καί τήν δικαιοσύνην, πού θά εξεβιάζετο νά πράττη αντιθέτως πρός τούς νομικούς κανόνας καί ηθικούς περί δικαίου νόμους καί πού τήν εξέθετε (ως συνέβη μέ τήν ιδικήν μου περίπτωσιν καί τήν περίπτωσιν τής τετραετούς (!!!) δίκης τής Χ.Α σήμερον). Θά ακολουθήσουν διώξεις καί φυλακίσεις.

Η εικοσαετία 70 μέχρι 90 θά είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις. Οι αδελφοί Μαριούκλα, δύο καλοί συναγωνισταί, (ο είς εξ αυτών εδάρη στήν Ασφάλεια, μέ χαράγματα στήν πλάτη του) ο συναγωνιστής Ηλιόπουλος, ο Γιώργος Καραχάλιος, ο Ν. Μιχαλολιάκος καί πλείστοι όσοι άλλοι, πού ζητώ συγγνώμην πού λόγω χώρου δέν αναφέρω τά ονόματά τους, πράγμα πού θά γίνη όταν εκτενώς καί αποκαλυπτικώς θά αναφερθώ, μίαν τών ημερών, στήν ιστορίαν τού εθνικιστικού κινήματος, όπως τήν εβίωσα επί 53, μέχρι τούδε, χρόνια.

"Τό Σύστημα" είχεν αρχίσει νά δημιουργή καί τούς πρός τούτο μηχανισμούς του. Ένα "ειδικό σώμα" υπό τόν αστυνόμο Γεωργακάκην, πού "μοστράριζε" ως οι commandos τής αστυνομίας (εκεί όπου κατούρησαν οι commandos φύτρωσαν αυτοί) θά παριστάνη τούς φύλακες τής... "δημοκρατίας", η οποία θά κινδυνεύη μόνον από τούς εθνικιστάς. Τό σώμα αυτό θά εκπέμψη καταιγιστικά πυρά εναντίον τού Ν. Παναγοπούλου, με προφανή σκοπόν τήν θανάτωσίν του. Μέ τέτοιον τρόπον όμως ώστε νά φανή ως "ατύχημα εμπλοκής". Όλα τά πυρά ήσαν κάτω άπό τήν μέση. Γλύτωσε τόν θάνατο χάρις στό ήθος καί στό φρόνημα τών στρατιωτικών γιατρών, αλλά θά παραμείνη άνάπηρος σέ μία καρέκλα. Θά τραυματίσουν, χωρίς νά υπάρξη ανάγκη καί τόν φίλον τού Παναγόπουλου, σέ άλλην φάσιν, στούς γλουτούς.

Τό άλλο " ειδικό σώμα" ήτο τό Ε.Γ.Ε. Τό ειδικόν γραφείον ερευνών καί προστασίας... "δημοκρατικού πολιτεύματος", υπό τήν αρχηγίαν ενός μανιάτη Διευθυντού. Τά θλιβερά καί δυσώνυμα ονόματα τών Μπιρμπίλη, Γιαννουκάκη, Σιαγόνα, Γκανά, Σωτήρχου, Κλειτωράκη, Κωνσταντάρα, θά μείνουν άσβεστα στήν μνήμη όλων τών συναγωνιστών πού υπέφεραν στά χέρια τους. Τά σπίτια μας είχαν γίνει χώρος επισκέψεων κατά βούλησιν τών αρχών ασφαλείας. Πίσω από όλους αυτούς ο συγγραφέας τού..." Εραστού τής Τασκένδης" , κομπλεξικός Υπ. Ασφαλείας Μπάλκος καί ο "ιδιόρρυθμος", μηχανορράφος καί δολοπλόκος Υπ. Αμύνης Αβέρωφ. Ολοι δέ αυτοί υπό τήν καθοδήγησιν καί εν γνώσει τών διαπραττομένων, τού αλήστου μνήμης εθνάρχου και τού μασώνου Αρχηγού τής Ε.Υ.Π. Παντελή Καλαμάκη.

Εισήρχοντο στά σπίτια μας ώρες πού απηγορεύοντο από τόν νόμον καί προσπαθούσαν νά μας εξευτελίζουν μέσα σέ αυτά. Εισέβαλαν στίς κρεββατοκάμαρές μας και έκαμαν ... έλεγχο στά ντουλάπια μέ τά εσώρουχα τών γυναικών ή προέβαιναν σέ γελοίες " πράξεις ελέγχου", όπως συνέβη και μέ εμένα. Οι αστυνομικοί ζήτησαν νά συλληφθώ γιά τό ... ξίφος μου, ως αξιωματικός, πού είχα ανηρτημένον επί τού τοίχου. Επενέβη όμως ο εισαγγελεύς λέγων : " όχι αυτό, αυτό τού το δώσαμε εμείς" ( σ.σ Ω τάλα! Αυτό δέν μου το δώσατε εσείς. Η ιδική σας πολιτεία. Μού τό έδωσε η Πατρίς Ελλάς στό πρόσωπον τού Αντιβασιλέως Γεωργίου Ζωιτάκη, όπως ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β' τό έδωσε στόν στρατηγό πατέρα μου τό 1937).

Επετέθησαν στίς... γλάστρες πού είχα, ξεριζώνοντας τά λουλούδια μήπως κάτωθεν του χώματος έκρυβα ... σφαίρες!! Έσκισαν τόν θόλο τού άλεξιπτώτου πού εκάλυπτε τήν οροφή τού δωματίου μου μήπως κρέμαγα όπλα... στό ταβάνι!!! Ο συναγωνιστής Σ. Σταυρόπουλος ωδηγήθηκε στά τμήματα δέκα τέσσερες φορές μέ ισαρίθμους ελέγχους σπίτι του καί πληθώρα άλλων καλών συναγωνιστών υφίσταντο τίς ίδιες σκόπιμες ταλαιπωρίες καί διώξεις. Επέμεναν στό πρόσωπο τού Κ. Πλεύρη μέ διαφορετικές πάντα κατηγορίες καί προσχήματα, γιά τόν Δ. Δημόπουλο καί Α. Δενδρινό δέν άκουσα τίποτε σχετικό.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις :

Άοκνος: ο δραστήριος

Συγχρωτισμός: έρχομαι είς στενήν επαφήν

Αποχρών: επαρκής

Μιλιταρισμός: στρατιωτικός τρόπος ζωής

Ενυπάρχω: υπάρχω μέσα

Υποφώσκω: μόλις διακρίνομαι

Δυσώνυμον: μισητόν

Άληστος: αλησμόνητος

Τάλας : ταλαίπωρος

 Εις την Θεσ/νίκην είχεν ήδη δημιουργηθεί μια συνέχεια του Κ4Α, υπό τους Καψάλα (απέθανεν προ ημερων) Κόμπην, Μεταξάν, Χαρλαύτην, αλλα δεν ήτο πλέον εκείνον της αρχής. Στήν ουσία, ηταν μια φοιτητική κίνησις (Φ.Ε.Π. φοιτητική εθνική πρωτοπορεία) μέ έντυπον τήν "προβολή" και μετέπειτα "νέα δύναμις", όπου ο Καψάλας θα αναφέρεται ως ...ηγέτης (προβολή τεύχος 1/1981), τίτλος που δεν νομίζω οτι του ήρμοζεν. Σαφώς εγένετο αναφορά εις τόν "εθνικοσοσιαλισμόν", έστω και μέ τήν προσωνυμίαν "ελληνικός", άλλη μία ένδειξις μιας ιδεολογικής τακτικής αναλόγου του εκάστοτε ιδιολογισμού του τυχόντος "αρχηγού". Οί "αρχηγοί" πλήθαιναν και μαζί των οι διάφορες τάσεις. Η όλη υπόθεσις, ως φυσικόν, δεν κατέληξεν πουθενά.

Οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια η επιθυμία επανεμφανίσεως του Κ4Α θά παραμείνει ατελέσφορος η ανεκπλήρωτος. Αλλη μία ομάδα-κίνησις θα σχηματισθή μέ τον Α.Δενδρινό και με την συμμετοχή του Π.Δάκογλου (ο οποίος μετά την διάσπασιν των "αχαιών" θά παραμένει απόβλητος από κάθε προσπάθεια του Κ4Α) μέ τήν ονομασίαν "κίνημα"  και με έκδοσιν του ομωνύμου περιοδικού.

Τόσον η Φ.Ε.Π. όσον και το "κίνημα", πιστεύω οτι ήσαν μέσα σ' έκείνη τήν τραγελαφικήν κατάστασιν, οι μόνες εθνικιστικές προσπάθειες άξιες λόγου και προσοχής, με ό,τι, εν πάση περιπτώσει, μπορούσε εκείνη τη στιγμή να επιχειρηθή. Θά υπάρξει βεβαίως, όπως προείπα, πληθύς ομάδων γύρω από έντυπα και ανθρώπους, οι οποίες μάλλον σύγχυσιν επέφεραν και διάσπασιν παρα βοήθειαν στό παραμένον πρόβλημα. Αξίζει να αναφέρω ενα κομμάτι απο άρθρο του περιοδικού "προβολή" του 1981, ενδεικτικόν της κρατούσης στον "χώρον" καταστάσεως:

"διάφορες κινήσεις που επεχείρησαν να το υποκαταστήσουν (σ.σ του Κ4Α) απέτειχαν είτε λόγω ακαταλληλότητος των "αρχηγών", είτε λόγω ελλείψεως συνεπούς πολιτικης γραμμής, είτε τελος, λόγω της αγνοίας της εθνικιστικής ιδεολογίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διασκορπιστούν οι εθνικοσοσιαλιστικές δυνάμεις στα αστικά κόμματα η ακόμα και να εμφανιστούν ομαδούλες που στήν αδυναμία τους να δημιουργήσουν, προτίμησαν να μιμηθούν ξένα πρός τήν Ελληνικήν πραγματικότητα πρότυπα". (σ.σ Εδώ το κωμικόν. Ενώ κατηγορούνται (πολύ ορθώς) κάποιοι οτι μιμούνται ξένα πρότυπα το ίδιο το περιοδικό θα μιλάει για εθνικοσοσιαλισμό)...

Αλυσιδωτές διασπαστικές ενέργειες σημειώθησαν οφειλόμενες είτε εις κάμψην του αγωνιστικού φρονήματος ωρισμένων, κακή τη μοίρα, θεωρουμένων στελεχών είτε εις προδοσίαν, είτε εις φυλαρχία, είτε εις άλλους απροσδιορίστως λόγους.

Πείτε μου αν διαφέρει το σήμερα πριν απο 38 χρόνια !!!

Αυτήν την κληρονομίαν παρέλαβον αθελήτως και χωρίς να το τονίζουν οι νέοι συναγωνιστές της σήμερον, καλούμενοι να δώσουν διέξοδον στο αδιέξοδο, έχοντας όμως κληρονομήσει ολες τις αμαρτίες του παρελθόντος. Η τριήρης του εθνικισμού έπλεεν στα ταραγμένα νερά ενός θολού μέλλοντος. Ας επιστρεψουμε όμως λίγα χρόνια πίσω. Το "σύστημα" αγωνιούσε μετά τήν επάνοδόν του εις τα πολιτικά πράγματα, να έχει μίαν ενημερωτικήν εικόνα, του τι άφησεν πίσω της η απελθούσα "χρυσή δικτατορία". Τόσον εξ απόψεως πληθυσμιακού δυναμικού συμπαθείας προς αυτήν όσον και εξ απόψεως συμπαθείας των αξιωματικών (ιδιαιτέρως) μέσα στό στράτευμα.  Το ελληνικόν σχέδιον Τσερζίνσκυ.

(Τσερζνίσκυ: Εβραίος εκ Πολωνίας διορισθείς υπό του Β.Ι.Λένιν αρχηγός της ΤΣΕΚΑ, προ της μυστικής αστυνομίας των μπολσεβίκων. Υπέβαλεν σχέδιον ελέγχου της Ρωσικής κοινωνίας, δημιουργώντας παράνομον μηχανισμόν δήθεν εναντίον των μπολσεβίκων, με αρχηγούς φανατικούς κομμουνιστάς του παρανόμου μηχανισμού, αγνώστους στο πλήθος, με σκοπόν την αποκάλυψιν όλων όσων εναντιώνοντο στό καθεστώς η το εχθρεύοντο. Ο μηχανισμός ελειτούργησε άψογα με λίαν θετικά αποτελέσματα δια τούς μπολσεβίκους. Εδιαλύθη μετά τον θάνατον του Β.Ι.Λένιν υπο του Ι.Β.Στάλιν, μέ εκτέλεσιν του ιδίου του Τσερζνίσκυ).

Το σχέδιον αυτό στήν "μεταφοράν" του στήν Ελληνικήν πραγματικότητα , εξεπονήθη από την πατριδοκάπηλη δεξιά του Κ.Καραμανλή και ητο εν γνώσει όλων των πολιτικών αρχηγών (Ανδρέα, Φλωράκη κ.λ.π.) Περιελάμβανε δύο τομείς "δράσεως". Τον πολιτικόν και τόν στρατιωτικόν. Για τον δεύτερον, εις τόν οποίον εμυήθην όντας φυλακισμένος, απο δύο αποτάκτους αξιωματικούς (δικηγόρους τότε) θα μιλησω κάποια στιγμή, αν και μερικώς-συνοπτικώς εχω αναφερθεί σ αυτό και σε ομιλίες μου και σε άρθρο της εφημερίδος που εξέδιδα παλεότερον. (4η Οκτωβρίου,Φεβρουάριος 1993 Φύλλον αγώνος 32). Θα αναφερθώ ομως εις την πολιτικήν προσπάθειαν του "συστήματος", η οποία και ενδιαφέρει το εθνικιστικόν κίνημα.

Επειδή η Ε.Δ.Ε. του Π.Γαρυφαλιά, δεν ικανοποίησε το "σύστημα" στο να εξάγει συμπέρασμα σαφές στήν στήριξιν του κόσμου πρός το στρατιωτικόν καθεστώς, προσεχώρησεν στήν...ίδρυσιν νέου κόμματος (1977) φιλοαπριλιανού, με επι κεφαλής έναν εγκάθετον της, τον "Κόντε" Θεοτόκη απο την Κέρκυραν (εθνική παράταξις). Ο "κόντε" είχε το "κουσσούρι" των Καραμανλήδων και προήρχετο απο τήν δεξιάν. Οι τάσεις του νέου κόμματος ήσαν του ...ευρύτερου χουντοπατριωτικοεθνικιστικού χώρου. (ηδη το "σύστημα" είχεν αντιληφθή τα ευπαθή μας σημεία). Ετσι, η νεολαία του κόμματος (ΕΝΕΠ-που θα έβρισκαν άλλους;) πλαισιώθηκε απο νεαρούς εθνικιστάς.

Εκεί, σε γραφείο της Ε.Π. στον πύργο Αμπελοκήπων θα συναντούσα πάλι τον Α.Δενδρινόν στον οποίον με επαρουσίασε ο Π.Δάκογλου (ημουν τότε διοικητής του 2ου λόχου αλεξιπτωτιστών της 1ης Μ.Α.Λ.). Ο Π. Δάκογλου είχεν προ πολλού αρχίσει να ενεργοποιείται πάλι και προσεχώς θα έπαιζε ολοέν και περισσότερον σημαντικόν ρόλον στό κίνημά μας. Στίς επόμενες εκλογές το κόμμα θα παρει 7% και θα εκλέξει 5 βουλευτάς. Ολοι με δεξιό παρελθόν και νοοτροπία. Οι 4 εξ αυτών θα εξαγορασθούν από τον Κ.Καραμανλή (θείο) προσχωρώντας στη Ν.Δ. ψηφιζοντάς τον ως πρόεδρον δημοκρατίας. Το "σύστημα" ητο παρόν.

Αυτό το 7% θα είναι το ιδιο ποσοστό που χρόνια αργότερα θα πάρει η Χ.Α.Το ίδιο! Και αυτό μέχρι τώρα, θα αντιπροσωπεύει το πλέον εθνικώς δυναμικό ποσοστό του ελληνικού λαού.Ολα τα άλλα,που αποδίδονται στη Χ.Α είναι παραμύθια για εξημμένους και ρομαντικούς εγκεφάλους. Μόλις το "σύστημα" εξεμαίευσε αυτο που ζητούσε, ο "κόντε" θεοτόκης εξηφανίσθη! Ανεζητήτω και ...δεν ευρίσκετο! (κάτι ανάλογον με τήν περίπτωσιν Παγουλάτου.) Το κόμμα δεν λειτουργούσε. Ηταν σαν να μη υπήρχε.

Υπήρχαν όμως, τα απίθανα εκείνα παιδιά της ΕΝΕΠ, που μόνα τους σαν νεολαία κρατούσαν σε όλη την Ελλάδα το όνομα του κόμματος. Ο ατυχής 5ος βουλευτής, ο μουσουλμάνος Χασάν Ιμάμογλου, πλέον αξιοπρεπής από τους τέσσερεις λιποτάκτες συναδέλφους του, συνεστανθείς το παράδοξον αυτός ο μουσουλμάνος να ηγειται (κομματικώς) εθνικιστών, παρητήθη, επιστρέψας εις Θράκην. Το κόμμα θα κλείσει. Οι εθνικισταί μόνοι για μίαν ακόμην φοράν. Όμως "ο δυνατός είναι πιό δυνατός οταν μένει μόνος του" (Α.Χίτλερ"ο αγών μου")                                

(Συνεχίζεται)

Λέξεις :

Εκμαιεύω: μτφ κατορθώνω τεχνηέντως να αποσπάσω μυστικόν.

Πληθύς: πλήθος "πληθώρα".

Εγκάθετος: επίτηδες και κρυφίως τοποθετηθείς.

Εξημμένος: μετ εξάψεως-εν εξάψει.

Ατελέσφορος: ο άνευ αποτελέσματος.

    Σκοπός του συστήματος ήταν, η όσον το δυνατόν (παρακολούθησις) του κινήματος με ανθρώπους ιδικούς του και σε ενέργειες που θα απέβλεπον στην παρεμπόδισιν του στην εξέλιξιν σε λαικόν μαζικόν κίνημα. Με την πτώσιν της δικτατορίας, αμέσως μετά, υπήρξεν μια μεγάλη συμμετοχή νέων σε κινήσεις εθνικές οι πατριωτικές, παρ όλην την τρομοκρατίαν, που ο εμφανισθείς, ως παλαιά κατάρα, νομιμοποιηθείς κομμουνισμός είχεν εξαπολύσει, με την "ευχήν"της πατριδοκάπηλης Δεξιάς, σε πανεπιστήμια κυρίως και στήν κοινωνίαν γενικότερον.  

Απουσία αρχηγού και συγκροτιμένου ενιαίου εθνικιστικού φορέως, εδημιουργούντο ομάδες η πολιτικές κινήσεις ως αυτή του Αλεξάνδρου Παγουλάτου, με συμμετοχή ολοέν και περισσοτέρων νέων. Παρουσιάσθησαν αμέσως άνθρωποι να βοηθήσουν με χρήματα. Ευρέθησαν γραφεία, εξεδίδετο εφημερίς, εθεραπεύοντο ανάγκες και εκαλύπτοντο έξοδα. Εφθασε στιγμή να αριθμή το κίνημα 300 νέους καλώς οργανωμένους.

Αιφνιδίως, "μίαν πρωίαν", οι χρηματοδότες εξηφανίσθησαν. Ματαίως ανεζητούντο υπό του Α.Παγουλάτου. Οι υποχρεώσεις "έτρεχαν". Τα έξοδα οι ανάγκες. Εντός ελαχίστου χρόνου το κίνημα διελύθη. Ενα ζευγάρι εξαιρετικών παιδιών έμεινεν μέχρι τέλους κοντά του, σ ένα μικρό γραφείο, όπου τόν συνήντησα να μού διατραγωδή τα συμβάντα. Το σύστημα ηταν πανταχού παρόν.          

Μαζί με τίς όποιες κινήσεις άρχισαν να εμφανίζονται, ολοέν πληθυνόμενες αυτόνομες, εθνικώς άναρχες παρουσίες, με ιδιαίτερες ιδεολογικές τοποθετήσεις και δραστηριότητες. Αυτή ήταν η αρχή. Σήμερα απολαμβάνουμε το επιγενόμενον χάος, απότοκον εκείνης της περιόδου. Το χειρότερον πού μπορεί να συμβή σε μίαν τέτοιαν πολιτικήν περίοδον είναι η έλλειψις αρχηγού. Θυμάμαι εκείνο που έλεγε ο Θ.Κολοκοτρώνης: "ενας βασιλιάς μωρέ κι ας είναι από ξύλο".        

Συγχρόνως άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα βιβλιοπωλεία. Αυτό ήταν κάτι που τό κίνημα είχεν απόλυτον ανάγκην. Ανάγκην ζωηφόρον καί ζωογόνον. Τό κίνημα, όπως ανέφερα ανωτέρω εστερείτο ιδεολογικοπνευματικής τροφής. Κάθε επανάστασις εμπνέεται από ένα πνευματικό κίνημα πού προυπήρξεν αυτής. Καί είτε τό ακολουθεί είτε τό διαμορφώνει αναλόγως. Η πνευματική (ιδεολογική) τροφή ειναι γιά τον επαναστάτη το καλύτερο όπλο. Το πιό χρήσιμο. Τό αναγκαίο. Χωρίς αυτό τα σπαθιά και τα όπλα θα έχουν μισή δύναμη,όσον ικανά και αν είναι τα χέρια πού τα χειρίζονται. Διότι η διαφώτισις του νου και της ψυχής είναι το άπαν γιά όσους οραματίζονται καλύτερους και δικαιότερους κόσμους.        

Νομίζω πώς τό πρώτο βιβλιοπωλείο ήταν η "κόκκινη μηλιά", ενός γραφικού καί ανεκδιήγητου συναγωνιστού, πού γρήγορα έκλεισε. Τά κυριότερα εν συνεχεία, ήταν η "ελεύθερη σκέψις" τού Βλαδίμηρου Ψιακή και η μετέπειτα "νέα θέσις" τού Γιάννη Σχινά. Τό έργο και η προσφορά τους στό κίνημα παραμένουν τεράστια. Ομως, εξεκίνησαν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις και παρεισφρύοντος του συμφέροντος ηκολούθησαν όλα τα εκ του συμφέροντος προερχόμενα κακά. Γρήγορα κατέληξαν ανταγωνιστές με τίς γνωστές εχθρότητες και αντιπάθειες. Συγχρόνως κατέστησαν πόλος έλξεως και συγκεντρώσεων ομάδων συναγωνιστών, με κουτσομπολιά και δυσφημίσεις εναντίων αλλήλων. Η πρώτη μορφή "κατιναριού" του χώρου που σήμερα πλέον ενισχυμένη από τήν ανωνυμία του διαδικτύου και την βλαπτική δυνατότητα που παρέχεται στον οιονδήποτε κακοήθη, γνωρίζει το απόγειον της αθλιότητος.

Το σύστημα "παρακολουθώντας" τα συμβαίνοντα έστελνε εμβόλιμους πρακτορίσκους, οι οποίοι, εκ συστήματος πλέον, περιεφέροντο εις τα βιβλιοπωλεία μεταφέροντες συζητήσεις, διαστρεβλώνοντας λεχθέντα, αυξάνοντας ούτω πώς, την αντιπαλότητα μεταξύ μας. Αργότερα, η "νέα θέσις" θα στηρίξη τον Π.Δάκογλου και το ΕΝΕΚ η δε "ελεύθερη σκέψις" θα φιλοξενή τον Α.Δενδρινό, όπου και αρκετές φορές τον εσυναντούσα επισκεπτόμενος το βιβλιοπωλείον. Ποίον ήτο το κακόν; Δέν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας με εκδόσεις και βιβλιοπωλείον που νά ανήκουν σ αυτό. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που καθαρώς πλέον είχον αποβή μέσον επιβιώσεως και προσπορισμού τών πρός τό ζήν, έφερον, αθελήτως και τα εξ αυτού μειονεκτήματα. Μόνον κόμμα πολύ αργότερον, η"χρυσή αυγή θα το πετύχει αυτό. Το κόμμα να διαθέτει ιδικές του εκδόσεις και βιβλιοπωλεία. Σήμερα πάντως, τα εθνικιστικά βιβλιοπωλεία έχουν εξαπλωθεί εις ολόκληρον τήν επικράτειαν, από Πελοποννήσου, Αθηνών, Θεσ/νίκης μέχρι Αλεξανδρουπόλεως, διαφωτίζοντας, μορφώνοντας, παρέχοντας τα αναγκαία διά τον αγώνα πνευματικά όπλα, κρατώντας αναμμένον τό πυρσόν της γνώσεως. Ενα μεγάλο εύγε σε όλους τούς συναγωνιστάς.      

Εδώ όμως, θα υπάρξη και ένα μεγάλο καλό. Η διαφοροποίησις τών εκδοτών σε εθνικιστικές επιλογές, μας επέτρεψε να έχουμε μίαν ενδελεχή και σφαιρικήν συνάμα πληροφόρησιν -ενημέρωσιν- απόκτησιν γνώσεων, σε πλείστα όσα εθνικά θέματα αλλά και θέματα του αλλοδαπού εθνικισμού, που εάν μόνον ενα κόμμα, με τήν συγκεκριμένην του θέσιν επ αυτών θα τα διεξήρχετο, θα χάναμε την αλήθειαν της αντικειμενικότητος, τήν ελευθέραν συναισθηματικώς  ιδεολογικήν επιλογήν και κυρίως τον πρέποντα εθνικοφυλετικόν μας προορισμόν. Δηλαδή εδόθη η ευκαιρία στόν καθ έναν μέσα από τα διάφορα ιδεολογικά "ρεύματα" και τάσεις να κάνει τις επιλογές του οι οποίες και θα τον χαρακτήριζαν.        

Μαζί με την εμφάνισιν των πρώτων βιβλιοπωλείων συνεχώς ενεφανίζοντο έντυπα ποικίλλων ονομασιών με εθνικιστικόν περιεχόμενον, περιεχόμενον όμως σε ιδεολογικήν τοποθέτησιν αναλόγου της ιδιολογικής και οχι ιδεολογικής αρεσκείας του γράφοντος. Είχεν ήδη αρχίσει να διαφαίνεται το "αλαλούμ" της πολυπραγμοσύνης επι της ιδεολογίας μας που κρατά δυστυχώς-ατυχώς, μέχρι σήμερον.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις:

Ζωηφόρος : φέρων ζωήν

Ζωογόνος : ο παρέχων ζωήν

Ιδιολόγος : ο κατ ίδιον τρόπον σκεπτόμενος.

  (Ένα γεγονός)

...............................................................................................................................................................................................................................................................................

Το καλοκαίρι του 1972 , ομάς νεαρών εθνικιστών ( μερικοί δεν ζούν σήμερα ) ασχολουμένη με τον πνευματισμόν , σε παραλίαν του Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας, όπου μετείχον και μαθηταί της σχολής του Ιουλίου Εβολα, νύκτα , γύρω από την πυρά , εσκέφτηκαν να  "καλέσουν" το πνεύμα του Ι.Μεταξά . Μετά από προσπάθειες ακούστηκε η φωνή του ερωτούσα " τι θέλουν ". Οι νεαροί ερώτησαν για το μέλλον των πολιτικών πραγμάτων της χώρας. Η φωνή απήντησε : " ό,τι προλάβετε τώρα. Δύο χρόνια σας έμειναν. Μετά έρχεται η καταστροφή. ........................................................................................................................................................................................................................................................ .......................

Ξημέρωσε η μαύρη ημέρα της μεταπολιτεύσεως . Ο τρίτος και χειρότερος "σταθμός" στην ελληνική ιστορία ( η δε ομιλία μου  " ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΑ" youtube, 51η εκπομπή, 25η Ιουλίου 2019). Η αισχρά, λαοφόνος και λαοπλάνος εθνοπληκτική και προδοτική μεταπολίτευσις έκαμε την εμφάνισίν της πάνω από το αίμα και την προδοσία της Κύπρου. Χωρίς αιδώ, χώρις φόβον Θεού, χωρίς φόβον ανθρώπου. Ανίερος, ανόσιος, θεμελιωμένη στο έγκλημα, αιμοφόρυκτος, εθνικώς, αισχρουργούσα.

Το εθνικιστικό κίνημα χωρίς συγκεκριμένην πολιτικήν μορφήν και όνομα, κάτω υπό το καθεστώς τρομοκρατίας, που είχεν εξαπολυθεί από την επελθούσα ( Δημοκρατία ) εναντίον κάθε εθνικώς δρώντος, " μουδιασμένο " από τη ξαφνική τροπή των γεγονότων, προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί . Όχι όμως αυτόνομο. Αυτοκυρίαρχο, όπως θα έπρεπε. Όπως θα ήρμοζεν σε εθνικιστικήν κίνησιν. " Κοίταξε" να " καλυφθή ", να προσκοληθή σε σχήματα πολιτικά, "κοντύτερα" στις πολιτικές του θέσεις. Το "κοντύτερα" όμως για τον εθνικισμό, θα είναι ένα λάθος που, όπως είπε ο Ταλεϋράνδρος, θα το πληρώνει σε συνεχώς επιμηκυνόμενον βάθος χρόνου. Είναι λάθος να πιστεύομεν ότι θα κερδίσομε, είτε προσποριζόμενοι οπαδούς είτε άλλα οφέλη με αυτές τις συμπράξεις. Είναι σαν να αναμιγνύεις τον χρυσόν με άλλα μέταλλα. Τα άλλα μέταλλα θα ενισχυθούν. Ο χρυσός όχι.  

Στις εκλογές του 1974 έλαβε μέρος κάτω από την ηγεσίαν του Πέτρου Γαρουφαλλιά ( Εθνική Δημοκρατική Ένωση ) με δύο από τα παλαιά του στελέχη Σπύρο Σταυρόπουλο και Δημήτρη Δημόπουλο και οι δύο εις την Β΄Αθηνών. Οι δύο αυτοί απετέλεσαν τους αρχικούς χρηματοδότας του κινήματος. Ο μεν δεύτερος για γραφεία και εφημερίδα, ο δε πρώτος του πρώτου εθνικιστικού βιβλίου "Ο Αντιδημοκράτης” του αρχηγού Κώστα Πλεύρη. Εντύπωσιν μας προεκάλεσεν τότε, η επιμονή του Κ.Πλεύρη στην τοποθέτησην των δύο αυτών προσωπικοτήτων του κινήματος εις την αυτήν περιφέρειαν, ενω θα έπρεπε να διασπαρούν σε διαφορετικές περιφέρειες, ως και η πρότασις του να μη ψηφίσουμε, σχίζοντες τα εκλογικά μας βιβλιάρια ως αντιδημοκράτες! Τότε γιατί λαμβάναμε μέρος στις εκλογές ;

Εν πάση περιπτώσει οι εκλογές για εμάς διεξήχθησαν υπό οξύτατο πνεύμα τρομοκρατίας και προκλήσεων. Η πλατεία της Ομονοίας είχεν κατακλυσθή υπό συρφετού αναθαρρησάντων κομμουνιστών, που ούρλιαζαν : " Πέτρο μαλάκα ήρθαμε για πλάκα ". Ομιλία δεν κατέστη δυνατό να γίνει.   Ήμουν εκεί  στην Ομόνοια. Ανάμεσα στο πλήθος . Μόλις είχα μετατεθή από τον Έβρο στις Δυνάμεις Καταδρομών, στο ( Μεγάλο Πεύκο ). Με γραφεία στην  Μπουμπουλίνας και Αλεξάνδρας ( γωνία ) και αργότερον Ζωοδόχου Πηγής, η παλαιά 4η Αυγούστου έπαψε ουσιαστικώς νά υπάρχει ως πολιτική δύναμις, ενιαία. "Οι αρχηγοί της" απεμακρύνθησαν αλλήλων και η παλαιά μεταξύ των συναγωνιστικότης έπαυσε υφισταμένη. Όταν οι γονείς παίρνουν διαζύγιον τα παιδιά πληρώνουν τις συνέπειες. Όλοι εμείς, μέλη και οπαδοί παραμείναμε πολιτικώς έκθετοι.

Πάντως, ο Πολύδωρος Δάκογλου από τον καιρό της πρώτης ρίξεως και της δημιουργίας (άνευ αποχρώντος και ουσιαστικού λόγου) των "Αχαιών" δεν ενεφανίζετο (χρειάστηκαν πενήντα χρόνια για να βεβαιωθώ την αιτίαν της δημιουργίας εκείνης της οργανώσεως). Το τρισυπόστατον, παγκόσμιον κίνημα της " Νέας Εποχής " (New age movement - οι δε ομιλίες μου "Πως κυβερνάται  ο κόσμος") έχοντας ανατρέψει τις τελευταίες εθνικολαικές δικτατορίες (Φράνκο-Σαλαζάρ-21η Απριλίου) έδειχνε σαφώς τις διαθέσεις του έναντι των πάσης μορφής εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη. Η Ελλάς, ήτο ανάμεσα στους πρώτους στόχους του.

Η μεταπολίτευσις δεν υπήρξεν επαναφορά της "Δημοκρατίας". Υπήρξεν καθεστώς πραγμάτων. Σύστημα εκτροπής και επιβολής μιας “νέας τάξεως” πραγμάτων, που στοχεύει στην απεθνικοποίηση του ελληνικού λαού και στην σταδιακήν του δουλείαν και εξόντωσιν. ¨Εργαλεία " του  οι διάφορες λέσχες, η Στοά και η 5η Φάλλαγγα  του νομιμοποιηθέντος κομμουνισμού, κάθε αποχρώσεως και ιδεολογήματος. Είχεν ήδη, με την πρώτην εμφάνισην του Κ4Α το 1964,  κάνει την παρουσίαν της η Στοά, όταν προσεγγίστηκε ο αρχηγός Κ. Πλεύρης,  παρουσία του Σ. Σταυρόπουλου και άλλων , για να τους " υποδείξει " ότι, εάν δεν περάσουν κάτω από την "αψίδα της Στοάς" δεν πρόκειται να έχουν καμμίαν εξέλιξη. Φυσικά και επεκρούσθη, υπό της τότε ηγεσίας, η μιαρά αυτή πρότασις.

Συντονιστής των ληφθησομένων μέτρων προς συνταγματικήν και νομικήν κατωχύρωσιν όλων των αντεθνικών νομοσχεδίων και νόμων, που θα απέβλεπον στην υλοποίησιν των βλέψεων της "Νέας Εποχής" το αντιλαικόν και εθνομάχον κοινοβούλιον, φωλεά πρακτόρων και προδοτών, το υπό 200.000 περίπου λαού έξωθεν της Βουλής κραυγαλέως ονομασθέν "μπουρδέλον". Ο κοπρώνας του Έθνους. Το  σύστημα ελάμβανε τα μέτρα του και περίμενε. Το μάτι του "Μεγάλου αδελφού" ήτο επάνω μας.

     ( Συνεχίζεται....)    

     Λέξεις :

Αιμοφόρυκτος : θεμελιωμένη  στο αίμα

 Έκθετος :  ο έξω της οικίας εκβληθείς

Αναθαρρώ : παίρνω θάρρος , κουράγιο

Αισχρουργώ : πράττω κατά αισχρόν τρόπον 

Μιαρός : μολυσμένος , ακάθαρτος

Ταλεϋράνδος : Υπ.Εξωτερικών των Λουδοβίκων και του Ναπολέοντος.

                Με τη λήξιν του δικτατορικού καθεστώτος λήγει και η Β' περίοδος του εθνικιστικού κινήματος. Η δικτατορία, μέσα από συγκεκριμένα πρόσωπα, απέβλεψε στον έλεγχο του κινήματος και την εξουθένωσιν του. Το μέγιστο δε κακό, εγένετο εις το εξωτερικόν. Εκεί, αξιωματικοί του Απριλιανού καθεστώτος, προσεταιρίζοντο πρόσωπα, διέβαλον συνειδήσεις και διέλυαν οργανώσεις δυναμικές και μάχιμες, προς "δόξαν" και αγαλίασιν των αντιστοίχων κομμουνιστικών, που αποκτούσαν ελεύθερον, πλέον, το πεδίον δράσεως. Εις Αυστρίαν ( Βιέννην) και Γερμανίαν και ιδιαιτέρως εις Ιταλίαν. Εις την τελευταίαν, όμως, ευρέθησαν ενώπιον αγωνιστών με συγκροτημένην ιδεολογικήν πίστιν και με προσφορά νεκρών και θυσίαν αίματος στις μάχες με τους ερυθρούς. Αξίζει να διαβάσει τις, το μικρό βιβλιαράκι για τους συναγωνιστάς μας στην Ιταλία ( ΕΣΕΣΙ) για να κλάψει και αηδιάσει εν ταυτώ.

Φταίει για όλα η "21η Απριλίου" ; Κανείς εχθρός δεν μπορεί να μας βλάψει εάν πρώτα εμείς δεν του επιτρέψουμε να το κάνει. Γέμει λαθών, εκ συναισθηματικών παρορμήσεων και ηλλατωμένης επαναστατικής νοοτροπίας η πορεία της ηγεσίας του Κ4Α κατά την εποχήν εκείνην. Αν και η εφημερίδα του ζητούσε, πριν εκδηλωθεί, ένα στρατιωτικό κίνημα, πάρα ταύτα δεν το εχειρίσθη καλώς. Εις μίαν δε των συγκεντρώσεων του κόμματος ( ήμουν ήδη μέσα εις την σχολήν ως πρωτοετής Εύελπις) , ο αρχηγός Κ. Πλεύρης ομιλών, κατέληξεν ότι : Παύει πλέον η 4η Αυγούστου (ως κόμμα), ζήτω η "21η Απριλίου" (άλλοι συμφώνησαν τότε, οι περισσότεροι όχι) Αυτό ήταν λάθος.

Ο ίδιος θα προσχωρήσει στον Ιωάννη Λαδά, τον μόνον εθνικιστή (ίσως και ο Ασλανίδης) από την Απριλιανή ηγεσία και θα τον ακολουθησει στην Λάρισα, όταν ο πανέξυπνος Παπαδόπουλος, θα διέλυε μίαν σχεδιαζομένην "συνομωσίαν" από τους Λαδά, Ντερτιλήν, Δαδιώτη που ήθελον την " επανάστασιν" της "21ης Απριλίου", πραγματικήν επανάστασιν, τοποθετώντας τους δύο εξ αυτών σε "αδύναμες" θέσεις, τον δε τρίτον αποστρατεύοντάς τον. Ο Δ. Δημόπουλος, ο εκ των 4αρων ιδρυτών του Κ4Α (1964), είχεν ήδη προσχωρήσει στον κρατικόν μηχανισμόν της δικτατορίας ως γραμματεύς του Υπ. Γεωργίας, κάνοντας το ατόπημα να θέσει την υπογραφήν του κάτω απο το σχέδιο εκχερσώσεως του "Θριασίου Πεδίου". Ο Σπ. Σταυρόπουλος είχεν ήδη αποσυρθεί, ο δε τέταρτος, Πασαδέλης, ήτο ως ουδέποτε να υπήρξε, έως σήμερον. Ο ολίγον αργότερον του 1964 εμφανισθείς Ανδρ. Δενδρινός, θα είναι ο μόνος, εκ τη ηγεσιας ο οποίος ουδέποτε ήλθεν εις επαφήν με το στρατιωτικόν καθεστώς, παραμένων, έκτοτε, εις την σκιάν (κακώς) του εθνικιστικού κινήματος. Ο υπέροχος αγωνιστής της Θεσσαλονίκης, αρχιτέκτων, Τηλέμαχος Κόμπης, από τον καιρόν της δικτατορίας, μαζί με τον εξαίρετο συναγωνιστή και την γυναίκα του Τάκη Δάκογλου, αδελφό του Πολύδωρα Δάκογλου, είχαν κυριολεκτικώς αποχωρήσει.

Η περίοδος της "21ης Απριλίου" ηταν περίοδος ..."εξετάσεων" γιά τόν εθνικισμό.Το κίνημα δοκιμάστηκε, κρίθηκε καί εφάνη κατώτερο των περιστάσεων. Ητο,βεβαίως, πολύ "φρέσκο" στα πολιτικά πράγματα, αλλά οι κρίσιμες στιγμές καθορίζουν την ποιότητα του οιουδήποτε πράγματος. Οι αδυναμίες του, οπως εκ του αποτελέσματος, πλέον,προσδιορίζονται, μπορούν να επικεντρωθούν, μέ αρκετήν βεβαιότητα, εις δύο σημεία. α) την έλλειψιν σαφούς και συγκεκριμένης, απολύτως, ιδεολογίας β)ποιότητος ηγεσίας, ικανής οχι μόνον να "κρατήση"το κίνημα στις θέσεις του αλλά και να το βγάλει, το δυνατόν αλώβητον, απο την τότε πολιτικήν περιπέτειαν. Δια το πρώτον, ισως υπάρχουν ελαφρυντικές σκεψεις επ αυτου. Δια το δεύτερον, ομως,μοίρα και τύχη κατέστησαν αναπόφευκτον το αποτέλεσμα. Ισως κάποιος προπέτης και αφιλοσόφητος με ειρωνευθή ως μοιρολάτρην, ομως ο τύπος, η ποιότης και ο χαρακτήρας (κυρίως) των ανθρώπων, που εμφανίζονται στην ιστορία για να διαδραματίσουν επι των γιγνομένων τον ρόλον τους απο τι καθορίζονται;Εν παση περιπτώσει την δεδομένην στιγμήν αυτοι ησαν!

Θυμούμαι, στους "πυρήνας" οπου γυμνασιόπαις εφοίτησα, μας δίδασκαν να βγάλουμε τον "αστό" απο μέσα μας. Ομως η τότε ηγεσία του Κ4Α ητο καθαρώς αστική. Ως ηγεσία θεωρώ τήν τριανδρίαν Πλεύρην,Δημόπουλον,Δενδρινόν,αυτήν που νομίζω ολοι ως τέτοιαν την θεωρούμε και γνωρίσαμεν. Απουσίαζεν το "ηρωικόν πνεύμα" και η θεληματική προσφορά της θυσίας. Θυσίας εις βάρος του "εγω" μας. Θυσίας εναντίον του μικροαστικού μας συμφέροντος. Η τότε ηγεσία δεν ειχε καμμία δουλειά να απορροφηθή απο το στρατιωτικόν καθεστώς. Ο εθνικισμός ειναι επανάστασις. Στην Ελλάδα οι δικτατορίες έσωσαν καταστάσεις ποτέ δεν έκαναν επαναστάσεις. Η σύγχισις περί την ιδεολογίαν με την εθνικολαικήν δικτατορίαν της "21ης Απριλίου", επέφερεν τις αρνητικές καταλήξεις στην πορείαν του κινήματός μας.

Είναι αλήθεια, πως προσεπάθησεν αρκετές φορές με προτάσεις εθνικιστικές, να πετύχη να περάσουν μέτρα που θα μετέτρεπαν την "επανάστασιν " εις ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ, αλλά προσέκρουσαν  εις τον εγωισμόν του Παπαδοπούλου και το ανιδεολόγητον των αξιωματικών. Εναντιώθηκεν πάλιν, οσο μπορούσε (με άρνησιν αποδοχής) σε ενέργειες της δικτατορικής κυβερνήσεως, οπως ηταν το άρθρο "Το Σύνταγμα Σοβάς", στο φύλλο 45 της εφημερίδος του κινήματος τον Απρίλιο του 1968 και η  εις αυτό πρότασις του νέου Συντάγματος αποτελουμένου εξ 105 άρθρων, αλλά είς ουδέν ωφέλησε.

Γεννάται το ερώτημα : Εφ΄ οσον ολα αυτά, διατί επέμεναν εις τον συγχρωτισμόν μέ την δικτατορία ; Επ΄ ουδενί υποννοώ ή υπαινίσσομαι βιαίαν αντίστασην κατά του καθεστώτος ή αλλας τοιαύτας εγκληματικάς γελοιότητας. Οχι. Ας έμεναν στό περιθώριον. Στην ... άκρη. Ας διατηρούσαμε την ιδεολογική μας ταυτότητα καί νά κρατούσαμε ενωμένους τους συναγωνιστάς μας. Εξ αλλου, παρά τας διώξεις, δέν αντιμετωπίζαμε τήν τύχην άλλων πολιτικών παρατάξεων. Τελικώς, κατέληξεν στά κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ (ανευ αιτίας και λόγου) από τό Ιωαννιδικόν καθεστώς, καθεστώς ανεγκέφαλων, Ιουδαϊζων και πλαισιούμενον απο πολλούς μικρούς κομμουνιστογεννείς αξιωματικούς (οτι γράφω !!!)

    Η αρχική πολιτική μας ταυτότητα και χαρακτήρας είχαν αλλοιωθή. Ο ιδεολογικός "αχταρμάς" απεδυνάμωνε τούς συνδετικούς μας κρίκους. Η ηγεσία "εκοίταζεν πολιτικώς" όπως ο καθείς δι΄ εαυτόν ησθάνετο και έπραττεν. Τότε ευρισκόμουν μέσα σε αντίσκηνο σε δασωμένη περιοχή του Εβρου σέ μονάδα τής 20ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας (644 ΜΤΠ) περιμένοντας εναγωνίως νά αναλάβουμε ... επιθετικήν δράσιν κατά των εχθρών Τούρκων. Καλοκαίρι του 1974. Η αποφράς ημέρα της μεταπολιτεύσεως πλησίαζεν.

(συνεχίζεται)

Λέξεις :

 Αλώβητος : Αβλαβής, ακέραιος

Προπέτης : Απερίσκεπτος, θρασύς, προτρέχων

Ανιδεολόγητος : Ο άνευ ιδεολογίας τινός

        Με πικρίαν, αλλά και μελαγχολικά συναισθήματα, παρακολουθώ τις διάφορες ``κινήσεις´´, συζητήσεις, αρθρα, παρουσιάσεις σε διαδίκτυον, όλων εκείνων, που μοιραία ασχολούνται για το πώς θα μπορέση να δοθή μία διέξοδος-λύσις, εις το προκύψαν θέμα της εθνικιστικής παρατάξεως <χώρον>. Λέω ``μοιραία´´, διότι αυτό που γίνεται τώρα, αποτελεί για τους νεωτέρους των εθνικιστών, ένα παρουσιασθέν πρόβλημα που χρήζει άμεσου λύσεως, ενώ η πραγματικότης είναι ότι ευρισκόμεθα προ της μοιραίας καταλήξεως ενός κινήματος, που εξ αρχής δεν ετοποθετήθη ώς έπρεπεν αλλά και κατά την 55ετή του αγωνιστικήν παρουσίαν, έσχεν σκολιάν, ``περιπετειώδην΄΄, πολύμορφον πορείαν και εις ενοίας των περιπτώσεων, μακράν των εθνικοφυλετικών του βάσεων και πατρίων.

Αυτό, το τελευταίο για ένα εθνικιστικό κίνημα, είναι εντελώς παράλογο και ανεπίτρεπτο, αι δέ καταλήξεις του επιζήμιαι ώς καταστρεπτικαί. Δια να μπορέσεις, λοιπόν, να προτείνης λύσεις για όποιο θέμα, απαίτησις ειναι το να γνωρίζεις το θέμα καλώς. Εις όλας τας εκφάνσεις, πλευράς, μορφάς, περιπτώσεις. Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε το εθνικιστικό κίνημα εις τρεις περιόδους: Α) Την προδικτατορικήν περίοδον Β) την κατά την διάρκειαν της δικτατορίας και Γ) την μεταδικτατορικήν περίοδον. Η τελευταία (Γ) η πλέον ``πολυπίκοιλος``εις γεγονότα και ``πολύφερνος`` εις πολιτικάς συμπεριφοράς, φέρει τα στίγματα της σημερινής καταλήξεως αλλά όπως συμβαίνει πάντα και για το κάθε τι, η αιτία του κακού ευρίσκεται εις τη ρίζαν. Στην αρχήν. Μίλησα ανωτέρω για ``νεωτέρους΄΄ των εθνικιστών! Ασφαλώς εννοώ ηλικίες άνω... των 55 ετών! Φαίνεται αστείον αλλά δεν είναι καθόλου. Έχει μεγάλη σημασία όπως θα εκθέσω κατωτέρω.

Ενθυμούμενος τους σοφούς προγόνους μας, θα αναφερθώ και εις ένα άλλο παράγοντα πολύ βασικό και καθοριστικό στα ανθρώπινα, την τύχη! Άτυχος λοιπόν και η γνησιοτέρα του αντιπροσώπευσις. Ο Εθνικισμός! Και δεν είναι μόνον αυτό. Το εξ αρχής βαίνον αισιοδόξως, εθνικιστικόν κίνημα, εκεί, δηλαδή, όπου ηνδρούτο εις μίαν νέαν πολιτικήν, για την μεταπολεμικήν Ελλάδα, παράταξιν, εφάνη έμπροσθεν της πορείας του η δικτατορία της ``21ης Απριλίου΄΄. Εκ των ομιλιών μου σε f.b και You Tube, έχω σαφώς τοποθετηθή και εξηγηθή. Η ``21η Απριλίου΄΄ έσχεν αρνητικήν επίδρασιν επί του εκκολαπτομένου κινήματος. Το λεχθέν φαντάζει σχήμα οξύμωρον, αντιφατικόν. Δεν είναι! Αποτελεί αλήθεια. Αρκεί να εχωμεν διάκριση. Να διακρίνωμεν εις τα γεγονότα την κάθε επ΄αυτών επίδρασιν και το εξ΄αυτών προκύπτον αποτέλεσμα. ῾῾Η γαρ διάκρισις μείζων αρετή εστί.῾

            Ο πάντοτε ελοχεύων επί των ανθρωπίνων, ΄΄Σιωνισμός΄΄, ο ανατέμνων νεφρούς και καρδίας των εθνών, ο έχων τον ΄΄οφθαλμόν΄΄ του συνεχώς εστραμμένον επί της ιεράς πατρίδος, επι τη εμφανίσει του κινήματός μας και με δεδομένην την ευκολίαν δράσεως, που του παρείχεν η αυστηρά κ ολοκληρωτική διακυβέρνησις του δικτατορικού καθεστώτος, επενέβη δραστηρίως μέσω των υπηρεσιών ασφαλείας (Κ.Υ.Π.) και Στοών. Το κίνημα, ενώ ήτο συμπαγές και ομονοούν και ομόπνουν, εδέχθη το πρώτον ΄΄ρήγμα΄΄. Την πρώτην διάσπασιν. Σκοπίμως. Επί τούτου. Εμβόλιμα. Ένεκα και άλλων αιτιών και λόγων το κίνημα εξασθένισε και εν τη ουσία απεδιοργανώθη. Η ηγεσία του “άπερροφήθη” απο το τότε καθεστώς ή απεσύρθη κάθε εμφανούς πολιτικής δραστηριότητος. Όποιος ειπή ότι, τούτο ίσως να μή ήτο κακόν, διότι είχαμε ένα φιλόπατρι και φιλολαϊκόν καθεστώς, σίγουρα δεν είναι εθνικιστής και επί πλέον είναι ηλίθιος!! (Αναφέρομαι , πάντα, σε αυτό τούτο και μόνον το γεγονός).

Ενώ επί τρία, περίπου, έτη δίναμε τον αγώνα του καλού, μέσα σ΄ ένα κόσμο που οι σημερινοί νέοι και νέες του εθνικισμού ούτε καν μπορούν να φαντασθούν τις δυσκολίες, τις ελλείψεις και τους κινδύνους που περιείχε για εμάς, ευρέθημεν ΄΄άστεγοι΄΄, ΄΄άνέστιοι΄΄, ΄΄πλάνητες΄΄ μόνοι μέσα σε αντιπάλους. Και ο πλέον αδιάφορος δυνατόν να αντιληφθή την μεγάλη σημασία που έχει η ορμή και τα όνειρα (οράματα) ενός νεοεμφανισθέντος κινήματος να καταλήγουν εις τοιούτον αχάριστον τέλος.

Η νεανική μας καρδιά, η γέμουσα εθνικών πόθων, στεφανουμένη από το άδολον, αφιλοκερδές και ανιδιοτελές της νεότητος, της κατά τον Θ. Παπακωνσταντίνου, ηλικίας του ΄΄υπερτάτου αυτοσεβασμού΄΄, ετρώθη βαθειά. Είχε, ήδη, προϋπάρξει η ΄΄εισβολή΄΄ εντός των γραφείων του κόμματός μας, των υπηρεσιών ασφαλείας, η αρπαγή των αρχείων μας και καταστροφή των γραφείων δια πυράς!!! Νεαροί αξιωματικοί ανεκρίνοντο εις τα γραφεία του ΕΑΤ- ΕΣΑ, ο δε γράφων, υπηρετών εις μοναδα της Β. Ελλάδος μόλις και διέφυγε τον διωγμόν, διεσκεδασθέντος, του ονόματός του υπό των συναγωνιστών των Αθηνών, από Πετρόπουλος εις Πετροπουλάκην.

Θα ακολουθήση η σύλληψιςτων τριών μελών της ηγεσίας του κόμματος και ο εγκλεισμός τους εις το ΕΑΤ- ΕΣΑ επί της Β. Σοφίας και η παραμονή τους εκεί μεχρι πτώσεως του Ιωαννιδικού καθεστώτος, όπου....<< απελευθερωθέντες>> υπό ενός αριστερού πλήθους εζητωκραυγάσθησαν ώς ......αντιστασιακοί.

(Συνεχίζεται)

Λέξεις:

Σκολιός-α-ο : κυρτός, λοξός, ελικοειδώς βαίνων, συνεστραμμένος

Συνεστραμμένος : μτχ παρακειμένου, παθ. φωνή, συστρέφομαι: στρέφω προς εαυτόν

Εκφανσις : εκδήλωσις

Ανατέμνω : ξεσχίζω, χαράσσω