ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ

«Διότι τα συσσωρευμένα προβλήματα δημιουργούν την ανάγκη για ηγεσία νέας ποιότητας».

(Γ. Γεωργαλά: Άνοδος και πτώσις των αστών).

«Κάνουν την ιστορία να προωθήται εκείνοι που μπορούν να εξεγείρονται ακόμη και εναντίον της»

(Α. Καμύ).

Μέσα στην κινητικότητα της εποχής μας οι «σταθερές» πλέον άλλαξαν, τα «μεγέθη» τροποποιήθηκαν, τα δεδομένα διαφοροποιήθηκαν. Ρεύματα δημιουργούνται μέσα στην κοινωνία νέα, ροπές άλλων κατευθύνσεων στρέφουν τον κόσμο.

          Στις προηγμένες αστικές κοινωνίες της Δύσεως, εκεί όπου οι Εβραίοι με τον κομμουνισμόν εφαντάσθησαν ότι θα επιτύχουν την ανατροπή τους, το χθεσινό προλεταριάτο έπαψε να υπάρχη. Οι ελπίδες του Μαρξ και του Λένιν δεν ευδοκίμησαν. Συνετρίβησαν από αυτό που επεκαλούντο ως βοήθεια των: την πρόοδο των εποχών. «Στις προηγμένες δυτικές χώρες, οι με μερξιστικήν έννοιαν προλετάριοι αστοποιήθησαν. Η κυρίως εργατική τάξις εμειώθη στο ελάχιστον ποσοτικώς και μετεμορφώθη ποιοτικώς. Ο παλιός προλετάριος του Μαρξ που πέθαινε από την πείνα, δεν υπάρχει πια. Οι εργάτες έχουν ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, ιδιοκτησία, ασφαλίσεις. Ικανοποιώντας τις βασικές υλικές τους ανάγκες, αποεπαναστατοποιήθησαν».

Η σύγχρονος νεότης απερροφήθη από τον ευδαιμονισμόν και την ευμάρειαν των καιρών. Δεν αντιλαμβάνεται και δεν βιώνει τον αντιαστισμό και την επαναστατικότητα του σοσιαλισμού. Δεν έχει την διάθεσιν άλλωστε. Εξ άλλου, εργοδότες σε όλα τα οικονομικά επίπεδα είναι παλαιοί κομμουνισταί, που μπροστά στην αποκάλυψι της καλοπέρασης του κόσμου, που μέχρι χθες εμάχοντο, προσεχώρησαν σ’ αυτόν και μάλιστα με σκληρότερη εργοδοσία από αυτήν που κατηγορούσαν! Η υπόλοιπος τεράστια μάζα του εξαθλιωμένου προλεταριάτου των εν αναπτύξει ή υποανεπτυγμένων χωρών, λόγω της εξαθλίωσεώς της και εγκαταλελειμμένη από την «παγκόσμια επανάσταση» πλέον, είναι ανίκανη να αναπτύξη σοβαρή πολιτική δραστηριότητα. Ο Ιουδαϊσμός κατήργησε τον κομμουνισμόν στο πρόσωπο του Γκορμπατσώφ, όταν εξετίμησεν ότι είναι δι’ αυτόν ασύμφορος και μετέφερε τα συμφέροντά του στην προσπάθεια επιτυχίας του κινήματος της Νέας Εποχής. Το παγκόσμιο κομμουνισταριό απέμεινε να αναμετρά το μέγεθος της ουτοπίας του.

          Από την άλλη, η νέα μορφή του «πολιτισμού» καθαρώς υλιστικού, άρχισε να αποξενώνει και να απογοητεύη όλο και περισσότερα και δυναμικώτερα στοιχεία του Έθνους, από την κοινωνία στην οποία «φύσει» έπρεπε να ανήκουν. Συγχρόνως, οι νέες ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο εξουσίας, τα νέα κοινωνικά φαινόμενα, ο παγκόσμιος ισοπεδωτισμός, η προσπάθεια αφανισμού της εθνικής ταυτότητος των λαών, η προφανής προσπάθεια της εξουσίας εκμαυλισμού και εξαχρειώσεως κάθε αξίας και κυρίως της νεότητος ως μελλοντικού των εκφραστού, άρχισαν να αφυπνίζουν πολλούς, που σε ανεξάρτητες κοινωνικοπολιτικές ομάδες δημιουργούν το περιθώριο απέναντι μιάς ζωής που αρνούνται να αποδεχθούν. Όχι μόνον από την ιδικήν των θέλησιν, αλλά και από μίαν πολιτικήν της εξουσίας, οι άνθρωποι αυτοί δέχονται την εχθρότητα και την άρνησιν του κράτους και των δομών του, υφιστάμενοι την πολεμικήν μιας νέας τάξεως πραγμάτων, ενός συστήματος όπου μέχρι χθες ανήκαν. Δεν τους ανήκει πια η πατρίδα, το κράτος συνειδητοποιούν πως δεν είναι δικό τους, τα όργανά του μετετράπησαν εις διώκτας των, δεν μπορούν να βιώσουν την «κουλτούρα» των πατέρων τους, βλέπουν τον πολιτισμόν τους να σβήνη σιγά-σιγά από εισαγόμενα βάρβαρα νεολογήματα, νοιώθουν απομονωμένοι, σαν με ενοίκιο στο ίδιο τους το σπίτι. Σαν να μη τους ανήκει πιά τίποτα. Ένα νέο είδος προλεταριάτου έχει πια δημιουργηθεί.

          Ο «πολιτισμός της ευημερίας», απόρροια των ιουδαϊκών σχεδίων, «με την επέκτασιν του σε πλανητική κλίμακα, εδημιούργησε τους περισσότερους προλεταρίους» από κάθε προηγούμενον πολιτισμόν. Φυσικά, στον όρο «προλετάριος» δεν δίνουμε περιεχόμενο οικονομικό, όπως η αστική (και γι’ αυτό οικονομιστική) αίρεση του μαρξισμού, αλλά κοινωνικο-ψυχολογικο-πολιτικό. Δηλαδή, προλετάριος είναι όποιος νοιώθει ψυχολογικώς ξένος προς την κοινωνία μέσα στην οποία βρίσκεται και γι’ αυτό εξανίσταται εναντίον της ιδεολογικώς και πολιτικώς, ασχέτως προς την προσωπική, οικονομική του κατάστασι ή το επάγγελμά του. «Αυτοί, οι αντικειμενικώς μέσα αλλά ψυχικώς αποξενωμένοι από το Σύστημα είναι που το απειλούν». Διότι δεν διαπραγματεύονται με αυτό. Δεν είναι συνομιληταί του. Γνωρίζουν βαθειά την προδοτικήν του αποστολήν και την διεφθαρμένην δομήν του και το φωνάζουν. Και διώκονται. Σε όποια βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας και εάν ευρίσκονται. Είτε σαν υπάλληλοι (πολύ περισσότερο), είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίαι. Το σύστημα τους αρνείται κάθε προώθησιν ή διευκόλυνσιν, ακόμη και εάν το δικαιούνται. Οι υπηρεσίες του τους ενοχλούν. Τους δυσκολεύουν. Αργότερα ίσως τους απειλήσουν. Εκεί που οι αλλοτριωμένοι από το σύστημα και εθελόδουλοι μπορούν, για τους προλεταρίους του έθνους όλα είναι κλειστά. Ή θα πρέπει να υποταχθούν συνθηκολογούντες σε πίστι και εθνικό φρόνημα, ειδ’ άλλως θα καταδικασθούν να σέρνουν τις αλυσίδες τους.

          Αποτελούν έτσι ένα «εσωτερικό προλεταριάτο» (εν αντιθέσει με το διεθνές του Μαρξισμού), αντίθετο με την κυρίαρχη υλιστική κοινωνία του Αστισμού (κάθε ηλικίας και παρατάξεως) η οποία, σαν τέτοια, αδυνατεί να προσφέρη οποιαδήποτε φιλοσοφία καθώς οι άνθρωποι της ύλης είναι πάντα Μέτριοι. Σ’ αυτούς τους Μετρίους και στους διεκπεραιωτές των συμφερόντων τους αναθέτει το σύστημα τις κοινές υποθέσεις του, αποξενώνοντας τους νέους προλεταρίους από κάθε σοβαρή παρουσία τους, αναγκάζοντάς τους να γίνουν ιδιώτες, ενώ η κυριαρχία των Μετρίων οδηγεί τις χώρες προς το αδιέξοδο. «Οι τελευταίοι αδυνατούν να επιτελέσουν οι ίδιοι θετικό ρόλο, κατορθώνουν όμως να μην αφήνουν και άλλους να το κάμουν».

          Ασυναισθήτως, χωρίς καν να το αξιώνουν, οι νέοι προλετάριοι υψώθησαν αυτοδικαίως εις Αρίστους. «Μόνη ελπίδα: Η εκτόπισις του Αστισμού από τους μόνους γνήσιους κληρονόμους του πνευματικού πολιτισμού και γι’ αυτό τους μόνους ενσυνειδήτους αντιπάλους του. Τους Αρίστους». Την υπάρχουσαν ανανεωτικήν αυτήν δύναμιν.

          Αυτήν που ευρίσκεται μέσα στο «εσωτερικό», το Νέο, το ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ.

Εμπρός να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας ενώνουν σε ζωή βαρειά θέλουμε μεγάλη εμείς Πατρίδα και πανελλήνια την Λευτεριά.

Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 2 - Αύγουστος 1995