ΤΟ  ΠΑΡΕΛΘΟΝ  ΜΑΣ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΦΛΟΓΑ  ΠΟΥ  ΦΩΤΙΖΕΙ
ΤΟΝ  ΔΡΟΜΟ  ΤΟΥ  ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

    Μετά τό παγκόσμιον «Ἑλληνικόν θαύμα», δημιούργημα ἀποκλειστικόν τῆς προγονικής μας εὐφυίας καί τῆς θεοστάλτου δυναμικής, μετά σειράς Ἑλληνικών αὐτοκρατοριῶν τοῦ ἀπωτέρου παρελθόντος, μέ ἀποκορύφωμα τήν κοσμογονίαν τῆς κοσμοκρατορίας, τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγίστου, ἡ φυλή τῶν Ἑλλήνων, ἐγνώρισε τρεῖς περιόδους «ξένης προσπαθείας» μεταλλάξεως τῆς ψυχικής καί ὑλικῆς δυνάμεως της. Ἰδίως τοῦ τρόπου ζωῆς.

Προηγήθη βεβαίως ἡ ἐποχή τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὃπου ὁ πόλεμος αὐτός δυστυχώς, ἒφερε 1000 χρόνια πίσω τήν Ἀνθρωπότητα. Ἐπ’ αὐτοῦ θά ἀναφερθοῦμε ἐκτενέστερα εἰς ἂλλον «Διάλογόν» μας. Πρώτη, ἡ κατάκτησις τῆς Ἑλλάδος ἀπό τούς Ρωμαίους στήν μάχην τοῦ Ἰσθμοῦ καί τῆς Κορίνθου τό 146 π.Χ. Οἱ τελευταῖοι ἐλεύθεροι ῝Ελληνες τῆς ᾽Αχαϊκής Συμπολιτείας, ἀντιστέκονται καί ἡττῶνται.

    Οἱ περισσότεροι φονεύονται πολεμώντας καί ὁ στρατηγός τους, Διαίος ὁ Μεγαλοπολίτης, αὐτοκτονεί, γιά νά μή παραδοθῆ στούς εἰσβολείς. ῾Ο νικητής Ρωμαίος, ὑπατος Λεύκιος Μόμμιος, κατασφάζει τούς ἐπιζώντας, στέλνει τά γυναικόπαιδα στούς δουλεμπόρους καί ἰσοπεδώνει τήν Κόρινθον. ῾Η Ἑλλάς προσαρτᾶται στήν ρωμαικήν αὐτοκρατορίαν, ὡς προτεκτορᾶτον αὐτῆς. Στήν Κόρινθον γιά ἓναν αἰώνα, μόνον ἀγρίμια καί ἐρπετά κατοικούν στα ἐρείπια τῆς ἂλλοτε λαμπρῆς πόλεως. ῾Η ψυχή τῆς Φυλῆς μας «ξαφνιάζεται»! Εὐρέθη, ἀπό κυρίαρχος εἰς κατάστασιν δουλείας. Ἒτσι ἐπῆλθεν ἡ πρώτη μετάλλαξις, στόν τροχόν ζωῆς, στόν τρόπον σκέψεως καί στόν τρόπον ἐνεργείας. Οἱ Ἓλληνες ἐπλήρωναν τά λάθη τους μέ μίαν πρωτόγνωρον ταπείνωσιν. ῾Η ὑπερηφάνεια τους ἐχάθη. Ἓνα γνώρισμα μέχρι τότε τῆς Φυλῆς, πού δέν ἐπέρασε ποτέ καμμία δουλεία. Πανελεύθερη καί ἀήττητη μέχρι τότε, αἰσθάνεται στἠν πράξιν, τήν κατοχήν καί τό ἀνελεύθερον τοῦ Ἓλληνος ἀνθρώπου. Δέν εἶναι εὒκολον, ν’αφομοιώσουν οἱ Ἓλληνες στήν ψυχήν τους, ὃτι τώρα εἶναι ὑποχρεωμένοι νά πέρνουν ἐντολές ἀπό ξένους. ῾Η συμπεριφορά τους ἀλλάζει καί οἱ ἀντιδράσεις ποικίλες.

    Οἱ Ρωμαίοι, ἂν καί καταγώμενοι ἀπό τούς Τρώας, ἑλληνικόν φύλλον τῆς Ἰωνίας, παρέμενον βάρβαροι καί ἂπληστοι μέ τό ρωμαικόν Imperium. Μέ βαθυτέραν δῆθεν αἰτίαν τό μῖσος πρός τόν Βασιλέα Πῦρρον τῶν Ἑλλήνων, πού λίγον ἒλλειψε νά τούς διαλύση δημιουργώντας στην Δύσιν, ὂ,τι ἐδημιούργησεν ὁ πρωτοξάδελφος του Ἀλέξανδρος ὁ Μέγιστος στήν Ἀνατολήν, ζητοῦσαν ἐκδίκησιν.

 Μέ ἀφορμήν τίς ἐμφύλιες διαμάχες τῶν «ἐπιγόνων» καί καλεσμένοι ὃπως πάντα ἀπό τήν ἐγωιστικήν φιλαρχίαν τῶν Ἑλλήνων, ἢρθαν στήν Ἑλλάδα καί ἐρήμωσαν τήν χώραν. Ἐκτός τῶν σφαγών καί τῶν ἐξανδραποδισμῶν τῶν κατοίκων, δέν ἂφησαν λίθον ἐπί λίθου.

    Ὂ,τι ἐμεταφέρετο, ἁρπάζεται νά στολίση τἰς πόλεις τους. Τά ἂλλα γκρεμίζονται σέ σωρούς ἐρειπίων. Γιά νά ἐπιβιώσει ἡ Φυλή μας, ἐπιστρατεύει, ὂχι μόνον τά ἒμφυτα πνευματικά της χαρίσματα, ἀλλά καί τά πάντα ὑπολανθάνοντα ἐλλατώματά της. Ἒτσι μέ τόν καιρόν ἐξελληνίζει τόν βάρβαρον Ρωμαῖον, τόν καθιστᾶ ἒνα εἲδος χωροφύλακος τῆς τότε ἐποχῆς πρός ὂφελός της καί στό τέλος τόν διαλύει πέρνοντάς του ἀργότερον τήν ἐξουσίαν.

 Μέ τήν λεγομένην «Pax Romana» (Ρωμαική εἰρήνη), ἡ φυλή μας κατορθώνει νά αὐξηθή πληθυσμιακώς, ἀφού σταμάτησαν οἱ ἐμφύλιες διαμάχες καί ἐξ’αυτῆς ἀναπληρώσαμε τό αἶμα πού χάθηκε ἀλληλοσφαζόμενοι.

    Οἱ τελευταίες αναλαμπές ἀντιστάσεως τοῦ Ἑλληνισμού τῆς Διασποράς, τόσον τοῦ βασιλέως Μιθριδάτου τοῦ Πόντου, ὂσον καί τῆς τελευταίας τῶν Πτολεμαίων Ἀλεξανδρινῆς Κλεοπάτρας, ὀλοκληρώνουν τήν ρωμαικήν κατάκτησιν, ἀλλά ἀφήνουν βαθειά τά σημάδια τοῦ μέλλοντος τῶν Ρωμαίων. ῾Η ἐξελλήνισις προχωρεῖ καί προοιωνίζει ὃτι κάτι μεγάλον πρόκειται νά συμβεῖ, πού διαισθητικῶς ὁ κόσμος περιμένει.

    ῾Η μετά τούς γεωλογικούς κατακλυσμούς (9000 χιλ π.Χ. μέ τήν συμβατικήν χρονολόγησιν) προφητευόμενη ἀπό τούς Ἓλληνας ἒλευσις τοῦ θεανθρώπου Σωτῆρος καί ἐπιβεβαιωμένη ἀργότερον ἀπό τίς Ἑλληνῖδες «Σίβιλλες» καί ὀνομαστικῶς, πραγματοποιείται στόν κόσμον μας.

῾Ο Ιησούς Χριστός, ὡς Υιός Θεού, ἐνσαρκώνεται στήν Παρθένο Μαρία στήν Δεκάπολιν τῆς Παλαιστίνης (Ἰουδαίας). Γεννᾶται εἰς ἓναν χώρον, κατοικούμενον στήν πλειονοψηφία του, ἀπό Ἑβραίους ὃπου δέν ἐπρόκειτο νά γίνει ἀποδεκτός ἀπό αὐτούς, ἒτσι ὣστε νά γίνει ἀργότερον «οἰκουμενικός» ἀπό ὃλους τούς λαούς τῆς Γῆς.

    ῾Η φυλή μας πίστεψε τήν ἐμφανισθείσαν Χριστιανικήν Ἐπανάστασιν. Πρωτοστατεῖ καί κατόπιν σκληρῶν ἀγώνων διαλύει τἠν Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν, δημιουργῶντας τήν 2ην Ἑλληνικήν κοσμοκρατορίαν τήν γνωστήν ὡς «Βυζαντινήν», στήν πραγματικότητα Μεγάλην Ἑλληνορθόδοξον Χριστιανικήν Αὐτοκρατορίαν, ἐδραζομένης ἐπί τῆς «Ζώσης Πίστεως» τῆς ἐξ Ἀποκαλύψεως Πίστεως τοῦ Τριαδικού θεοῦ.

    ῾Η φυλή μας ἀναγεννᾶται καί ἐμφανίζει ἐφάμιλλον τῆς προγονικῆς αἲγλης πολιτισμόν καί ἀπαράμιλλον μέχρις σήμερον, δομήν κρατικής διοικήσεως. ‘Απόδειξις εἶναι ὃτι ὂλοι τό ἀποσιωποῦν, γιατί ὂλοι τό ἀντιγράφουν ἒκτοτε, ἐκτός τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι γνωστόν, ἀπό τήν ἰστορίαν, ὂτι τόσον ἡ βάρβαρος Δύσις, ὂσον καί ὁ μυστικοπαθῆς βορράς, ἂν ἒχουν ἲχνος εὐγνωμοσύνης καί τιμιότητος, πρέπει νά κάνουν εἰκόνισμα ὂχι στόν ἀρχαῖον Ἓλληνα, ἀλλά στόν Βυζαντινόν, γιατί αύτός ὁ Βυζαντινός Ἓλληνας, τοὐς ἐκπολίτισε, τούς έκχριστιάνισε καί τούς ἐξανθρώπισε.

(Περικλῆς Γιαννόπουλος)

Ὂταν ὃλοι αὐτοί οἱ λαοί, περνοῦσαν τούς σκοτεινούς χρόνους τοῦ μεσαιῶνος, ἐμείς μεσουρανούσαμε, μέ τήν Αὐτοκρατορίαν μας τῶν 1123 ἐτῶν, διάστημα χρονικόν, πού καμμία ἂλλη αὐτοκρατορία δέν διήρκησε στήν ἱστορίαν.