ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΜΗΔΕΝ
ΣΤΗΝ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Οι εκλογές ήρθαν και οι εκλογές έφυγαν λοιπόν, αφήνοντας μας πίσω, μια ακόμη μεγάλη καταστροφή. Την ανάδειξη της πάντα πατριδοκάπηλης «δεξιάς» ως το ηγετικό κοινοβουλευτικό μόρφωμα το οποίο θα ηγηθεί της πατρίδος. Να γελάνε και οι πέτρες δηλαδή.

Για εμάς δεν υπήρξε καμμία έκπληξη στο αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά πάντα μας προξενεί έκπληξη και μας ιντριγκάρει ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζουν οι Έλληνες, τα ερεθίσματα και οι λόγοι τους. Στο άρθρο αυτό, δεν θα κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αποτυπώσουμε και γραπτώς, όλα αυτά που έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί στις ομιλίες της ΛΑ. Κι. Π.

         Γιατί, για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές, όλα εξηγούνται. Τίποτα δεν μένει και δεν πρέπει να μένει κρυφό και σκοτεινό. Έχουμε κατανοήσει πως ένα από τα μεγαλύτερα όπλα μας, είναι ο κρυστάλλινος τρόπος ζωής, μιας και προέρχεται από μια εξίσου κρυστάλλινη και γεμάτη φως ιδεολογία, που αντιτίθεται και απεχθάνεται τα σκοτάδια. Τον Ελληνικό Εθνικισμό.

Ξεκινώντας λοιπόν αυτήν την γραπτή αποτύπωση για μερικούς, επεξήγηση για μερικούς άλλους, αναπόφευκτα θα πέσουμε στο πρώτο μεγάλο ερώτημα: Το Κράτος παίρνει την μορφή των πολιτών του ή οι πολίτες την αισθητική και λειτουργία του Κράτους; Συντασόμενοι στην ιδεολογική πλευρά του Εθνικισμού, της Φυσικής ροής των πραγμάτων δηλαδή, δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε τίποτα άλλο παρά οτι, οι πολίτες υιοθετούν και εξελίσουν την αισθητική και νοοτροπία του Κράτους. Και σαν Κράτος, ο Εθνικισμός λογίζει την κάθετα καθοδική αλληλουχία υπηρεσιών και μηχανισμών, οι οποίοι λειτουργούν και υπάρχουν για να στηρίζουν και να προστατεύουν την υλική εξελιξη και ευμαρία του Έθνους αλλά και να προωθούν την ηθική και πνευματική/πολιτισμική ανέλιξή του, αλλά και την κάθετα ανοδική ανταπόκριση του Λαού προς την Αρχή, με την μορφή συμμετοχής και διαλόγου με αυτήν, με μόνο σκοπό την καλυτέρευση των αυτών υπηρεσιών, συστημάτων και μηχανισμών.

         Φυσικά, η εθνικιστική ιδεολογία εκφραζομένη απο ένα Εθνικό Κράτος, δεν θέλει εναν πολίτη ανεγκέφαλο, έναν πολίτη καθήμενο επι του καναπέος περιμένοντα επιδόματα και επιδοτήσεις, δεν θέλει έναν πολίτη κοινωνικά αποκομένο και κλεισμένο στην σφαίρα του μικρόκοσμού του που χωράει μέσα στην τσέπη του, δεν θέλει ούτε καν εναν πολίτη ο οποίος θα είναι σφουγγοκωλάριος της Αρχής. Αντιθέτως, θεωρεί σαν ύψιστη αποστολή του να μεταμορφώσει τις εθνικές μονάδες τους κράτους του σε ενεργούς και παραγωγικούς πολίτες, να τους εξυψώσει ηθικά και πνευματικά, να τους επιμορφώσει ώστε να είναι σύγχρονοι και πολύ περισσότερο δε, πρωτοπόροι. Να τους δείξει οτι υπάρχει και άλλη ζωή, δυνατή, ωραία και ηρωική. Γεμάτη φως και ενέργεια. Μια ζωή, που αξίζει να την ζήσει κανείς και να δημιουργήσει μέσα σε αυτή. Αναλογιζόμενος όλα αυτά, κοίταξα έξω απο το παράθυρό μου. Πόσο απέχει, σκέφτηκα, αυτή η σκέψη, απο την μίζερη πραγματικότητα που ζούμε...

         Ο Επαναστάτης εαυτός, θα έλεγε, όσο κάνεις να σηκωθείς απο τον καναπέ σου και να αναλάβεις δράση τεμπέλη. Ο σώφρον εαυτός θα έλεγε, υπάρχει η ώρα της περισυλλογής και της προετοιμασίας , η ώρα της ζυμώσεως και η ώρα της δράσεως. Έξω απο το παράθυρό μου όμως, καμμία απο αυτές τις ώρες δεν υπάρχει, παρά η ώρα μηδέν. Η ώρα, όπου η πολιτική, κοινωνική και ηθική διαφθορά νομιμοποιήθηκε πιο πολύ απο ποτέ, μόλις εχθές, απο τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι, μόλις προχθές διατυμπάνιζαν πως θα τους μαυρίσουν όλους. Απο που όμως προέρχεται αυτή η πολιτική μαζική συμπεριφορά;

         Για αρχή, θα τονίσω, οτι δεν πρόκειται για πολιτική συμπεριφορά αλλά για μια εμπορική συμφωνία, που ποτέ δεν τηρήται απο το μέρος των κρατούντων, αλλά επειδή έχει την αίγλη – και μόνο αυτό - της δυνάμεως η ψήφος, οι ψηφοφόροι τα παραβλέπουν όλα για να αποκτήσουν αυτήν την στιγμιαία παντοκρατορία, όπως νομίζουν, αλλά και ό,τι συνεπάγεται η συμφωνία που κάνουν με τον μικροπωλητή που τους έφαγε το μυαλό όλη την προηγούμενη περίοδο.

         Έτσι, αυτός τους υπόσχεται κεραλοιφές και εθνικές στρατηγικές, μαζί με θαυματουργά έμπλαστρα και επιδόματα και αυτοί αγοράζουν τις κεραλοιφές και το προπαγανδιστικό του προιόν, ένα άκυρο συμφωνητικό απο την αρχή όμως, μιας και μετά την επικύρωση της συμφωνίας, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος εαν νιώσει εξαπατημένος. Εαν το νιώσει βέβαια.

Με ποια κριτήρια λοιπόν, ψηφίζουν τον έναν ή τον άλλον; Η συντριπτική πλειοψηφία, δεν ψήφισε τον Τσίπρα όχι λόγω του πολιτικού του προγράμματος, όχι λόγω του Μακεδονικού, εαν και έπαιξε ρόλο, όχι λόγω των νεκρών στο Μάτι ή στην Μάνδρα, όχι λόγω της καταστροφικής πολιτικής και εξοντώσεως της μικρομεσαίας τάξης, αλλά κυρίως, γιατί δεν έδωσε αυτά τα οικονομικά ωφέλη που ΄΄υποσχέθηκε΄΄ προεκλογικά. Δεν κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ. Η 13η σύνταξη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αμελητέο ποσό και όχι ολόκληρη σύνταξη. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν τον Μητσοτάκη, δεν έλαβαν υπ΄όψιν τους τις δηλώσεις του, οτι θα σεβαστεί την προδοσία των Πρεσπών, δεν έλαβαν υπόψιν τους το νεοφιλελεύθερο πολιτικό του πρόγραμμα που υποστηρίζει ακόμη πιο ΄΄ ελευθερες και ελαστικές ΄΄ εργασιακές σχέσεις, λιγότερα κοινωνικά στηρίγματα και ωφέλη, ισοπέδωση της μικρομεσαίας τάξης, απόλυτη εναρμόνιση με τις ευρωπαικές και Αμερικάνικες νόρμες στα εθνικά θέματα...

         Είναι φανερό οτι οι έλληνες δεν ψηφίζουν με πολιτικά κριτήρια, δεν στοχεύουν σε κανενός είδους εθνική ανέλιξη ή ακόμη και σε προσωπική ηθική εξέλιξη. 

Δεν έχουν κανενός είδους πολιτικό, ιδεολογικό ή υπαρξιακό όραμα, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οτι η ζωή δεν σταματά με τον θάνατό τους.

Δεν δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους αλλά και ούτε για το παρελθόν τους ή έστω για τους οικογενειακούς προγόνους τους και τα ηρωικά ή μη πεπραγμένα τους. 

Δεν δείχνουν την παραμικρή όρεξη να διορθώσουν λάθη του παρελθόντος αλλά ούτε και να χτίσουν για το μέλλον τους.

Πολύ δε περισσότερο δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται το Κράτος ως αυτό που θα έπρεπε να είναι αλλά ως έχει και για αυτό ίσως και να μην κάνουν τίποτα να το αλλάξουν. Εαν είναι όμως αυτή η περίπτωση, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παραπονιούνται για το οτιδήποτε.

         Έτσι λοιπόν και σε αντιπαράθεση με τις πρώτες θέσεις του εθνικισμού για τις σχέσεις του Κράτους με τον λαό, βλέπουμε πως καλώς κάναμε και ακολουθήσαμε την άποψη οτι ο πολίτης διαμορφώνεται απο το Κράτος. Το καθεστώς της μεταπολιτεύσεως ήθελε έναν πολίτη, που μόνο πολίτης να μην είναι. Ήθελε έναν ψηφοφόρο ταλαντευόμενο ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη με ανύπαρκτα και ασήμαντα διλλήματα πολιτικού δήθεν ενδιαφέροντος. Διόλου δεν το ενδιαφέρει αυτό το καθεστώς η ποιότητα της κοινωνίας, την οποία κατασκευάζει. Δεν έχει οράματα, δεν έχει θεληση να φτιάξει, να κατασκευάσει ή να διορθώσει οτιδήποτε υλικό ή άυλο μέσα στην κοινωνία του παρα μόνο να επισυνάψει σκοτεινούς δεσμούς με οικονομικά συμφέροντα και κλειστές λέσχες, με μια βρώμικη ΄΄ ελίτ΄΄ που εκτείνεται απο την μαφία της νύχτας μέχρι τα ανώτατα πολιτικά, στρατιωτικά και εκκλησιαστικά κλιμάκια, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Για το μόνο που αγωνίζεται νυχθημερόν είναι να κρατήσει αυτό το χαμηλό επίπεδο πολιτικής κοινωνίας, για να μπορεί να επιβιώσει μιας και οποιαδήποτε ανθρώπινη κοινωνία θα το εξαφάνιζε ως κάτι το τοξικό. Έτσι λοιπόν, αυτό το καθεστώς, έχει φτιάξει και τους ανάλογους πολίτες. Αυτό το καθεστώς έφτιαξε όμως την νοοτροπία αυτή;

        Εαν διαβάσουμε την ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ του Νικολάου Αντωνακέα, εκτυπωμένη γύρω στα 1930, θα δούμε πως προυπήρχε αυτή η εμπορική σχέση μεταξύ πολίτη και πολιτικού. Αλλά ακόμη και τότε όμως, το φαινόμενο ήταν σε έξαρση, αντιμετωπίζονταν σαν κάτι φυσιολογικό.

Ψάχνοντας τα αίτια πιο πίσω στην Ιστορία και διαβάζοντας την Νεοελληνική Φαυλοκρατία του Ευάγγελου Κοροβίνη βλέπουμε πως ΄΄ Στον Κωλλέτη μπορεί να πιστωθεί και μια πρώτη αποκρυστάλλωση των φαυλοκρατικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Καλλιέργησε όσο κανείς προηγούμενός του τα σπέρματα της συναλλαγής και της πολιτικής διαφθοράς ενώ ήταν ο πρώτος έλληνας πολιτικός, που διαχειριζόμενος τα κοινά, απέκτησε μεγάλη περιουσία. (630.000 δραχμές της εποχής εκείνης. )

        Στόχος του Κωλλέτη ήταν η ΄΄ μακροβιότητα ΄΄ των κυβερνήσεών του και όχι η εθνική ανασυγκρότηση ή οι μεταρυθμίσεις. Με τις αθρόες απολύσεις κομματικών αντιπάλων, τον διορισμό ΄΄ημετέρων΄΄, την κατοχύρωση των προνομίων των διαφόρων τοπαρχών και τις εκλογές βίας και νοθείας ήταν πράγματι ο πρώτος που διασφάλισε ΄΄ μακρόβιες ΄΄ κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικό είναι το ωρολόγιο πρόγραμμά του. Μέχρι αργά το απόγευμα ασχολείτο με την διεκπεραίωση των ρουσφετιών, πρώτα στην κατοικία του και μετά στην έδρα της κυβερνήσεως. Στην διάρκεια των υπηρεσιακών συσκέψεων που επακολουθούσαν συνήθως κοιμόταν, ενώ απουσίαζε συστηματικά απο τις συνεδριάσεις της Βουλής.

        Οι Έλληνες μετά την Εθνεγερσία και μη έχοντες κρατική συνείδηση για πάνω απο 400 χρόνια, παρά μόνο εθνικοθρησκευτική, έπρεπε να ξαναμάθουν να είναι πολίτες. Έπρεπε το Κράτος να φροντίσει για αυτό και να τους επιμορφώσει πολιτικά και κοινωνικά. Και ο Κωλλέτης, ήταν πολύ λίγος για κάτι τέτοιο. Ήταν ένας κοινοβουλευτικός. Όπως όλοι οι κοινοβουλευτικοί απόγονοί του μέχρι σήμερα. Είναι πολύ λίγοι, πολύ μικροί για να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών απέναντι στην ιστορία και στους Έλληνες. Το έργο είναι τιτάνιο και σίγουρα, οι μικροί αυτοί άνθρωποι, δεν μπορούν καν να συλλάβουν οτι υπάρχει τέτοιο έργο. Το κακό είναι επειδή όλοι ψάχνουν για συνεργάτες ή συνενόχους, αυτοί η φάρα των πολιτικών Κωλλέτηδων, δασκάλεψε τους πολιτικά και κοινωνικά αγράμματους Έλληνες, να είναι το ίδιο μικροί όπως και αυτοί.

Μπορεί ο Κωλλέτης να ανήγαγε σε επιστήμη τον πολιτικό αμοραλισμό, αλλά, τα παραδείγματα τα πήρε απο παλιά. Ακολούθησε πλήρως της Οθωμανικές πρακτικτές και άφησε αυτήν την πολιτική νοοτροπία να συνεχιστεί, μόνο που την βάφτισε δημοκρατία και κοινοβούλιο. Στην πράξη όμως, δεν ήταν τίποτα παραπάνω, παρά οι συνδιαλλαγή του Πασά, με τους ραγιάδες. Έβαλε και για γαρνιτούρα τις εκλογές και ορίστε! Οι Έλληνες θα μπορούσαν τώρα να χορεύουν ελεύθεροι τον χορό του Ζαλόγγου, που όμως στο τέλος του δεν θα είχε αιώνια μνήμη και τιμή, αλλά χαμό, καταστροφή και αφανισμό.

         Έτσι φτάνουμε στο σήμερα χωρίς να ξέρουμε όμως εαν υπάρχει αύριο. Η πολιτικά αγράμματη πλειοψηφία, βασανίζει και ταλαιπωρεί την πολιτικά συνειδητοποιημένη μειοψηφία με τις τραγικές επιλογές της. Μέχρι πότε; Ποια είναι εκείνα τα όρια που θα ορίσουν την έγερση της μειοψηφίας αυτής; Και ποιοι θα είναι οι τρόποι της όταν εγερθεί; Ποιά θα είναι η αντίδραση του κοινοβουλευτισμού; Όσοι πιστεύουν πως, όλα αυτά τα χρόνια της διαφθοράς θα φύγουν με διαλόγους και εκλογές, καλύτερα να σταματήσουν να ασχολούνται με τα κοινά και να πάνε σπίτι τους.

         Ο δρόμος προς την ανακάθαρση θα είναι δύσκολος. Αυτός που θα ενταχθεί σε αυτόν τον αγώνα, να ξέρει απο την αρχή πως, δεν θα έχει ρουσφέτια. Δεν θα έχει ξεκούραση ή γαλήνη. Ο αγώνας αυτός, το μόνο που έχει να προσφέρει είναι πόνος, αγωνία, δυσβάσταχτη υπομονή και εγκράτεια. Και όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχει ειρήνη. Πόλεμο έχουμε. Και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, πρώτα οι Εθνικιστές όχι τη θέσει, αλλά οι Εθνικιστές τη φύσει, τόσο πιο γρήγορα ίσως κάτι περισώσουμε απο την κακομοίρα την Μητέρα Ελλάς...