Ιστορική προσέγγισις του κοινοτικού πνεύματος
της αδελφότητος και της αλληλεγγύης

        Τό κοινοτικόν πνεῦμα τῆς ἀλληλεγγύης, ἒχει τίς ρίζες του κατά πρῶτον εἰς τίς ἀρχαιοελληνικές κοινότητες καί τήν πλήρην ἒκφρασίν του μέ ὀργανωμένην μορφήν, κατά τήν ἐποχήν τοῦ Κράτους τῆς Αυτοκρατορίας μας (ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ), μέ τήν σωματιακήν συγκρότησιν οἰκονομικῶς καί κοινωνικῶς τῶν ἐπαγγελματικῶν “Συντεχνιῶν”. Ἐκεῖ τό Ἀλληλέγγυον πρωτακούστηκε μέ νομικήν ἐφαρμογήν ἀπό τό κράτος, ὑπο τόν Αὐτοκράτορα Ρωμανόν τόν Α´ τόν Λακαπηνόν (920-947 περίπου π.Χ.). Συνεχίσθη ἒκτοτε ἐφαρμοζόμενον, ἰδιαιτέρως ἀπό τούς μεγαλυτέρους “κοινωνιστάς” (σοσιαλιστάς) ὃλων τῶν ἐποχῶν, τούς Αὐτοκράτορες Βασίλειον τόν Β´ βουλγαροκτόνον (976-1025 μ.Χ.) καί Ἰωάννην τόν Γ´ Βατάτζη (1230-1250 μ.Χ.), ὁ ὀποίος καί ἁγιοποιήθη ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξον ἐκκλησίαν. Ὁ Κάρλ Μάρξ ἐθαύμαζε τόσον τόν Ἰωάννην Βατάτζη γιά τό κοινωνικόν του ἒργον, ὢστε ἒγραψε ἀναφορές σέ 4 βιβλία του γι αὐτόν.

    Τό Ἀλληλέγγυον τῶν Βυζαντινῶν μας προγόνων, ἐνισχὐθη τότε μέ τό πνεῦμα τῆς ἀδελφότητος καί τῆς φιλανθρωπίας, πού προωθοῦσε συνεχῶς ἡ ἑλληνορθόδοξος πίστις τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατά τούς δυσκόλους χρόνους τῆς Φραγκοκρατίας καί Ὁθωμανοκρατίας, τό Ἀλληλέγγυον τῶν ἀνθρώπων τῆς κοινότητος, μαζί μέ τό πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς άδελφότητος, ὑπῆρξεν ὁ βασικός παράγων ἐπιβιώσεως τοῦ Γένους μας.

 Μετά τό 1700, ἐξελίχθη καί σέ οἰκονομικόν παράγοντα τέτοιας ἀκμῆς, πού πρωτοστάτησε στήν διατήρησιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας καλλιεργώντας τίς προϋποθέσεις τόσον γιά τήν ἐθνεγερσίαν τοῦ 1821, ὂσον καί γιά τήν καλυτέρευσιν τῆς ζωῆς τῶν συμπατριωτῶν τους στούς μετέπειτα χρόνους. Εἶναι ἡ ἐποχή τῶν Διδασκάλων τοῦ Ἒθνους καί τῶν μεγάλων εὐεργετῶν. Ὂλοι αὐτοί προσέφεραν ἀνιδιοτελῶς καί μέ πολλές θυσίες, ἐμφορούμενοι ἀπό τό αἲσθημα τῆς ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ καί ὀρμώμενοι ἀπό τά δεινά τῶν σκλαβωμένων ἀδελφῶν Ἑλλήνων. Οἱ βιογραφίες τῶν μεγάλων εὐεργετῶν καί ἡ προσφορά τους, τό ἀποδεικνύουν ἱστορικῶς καί πέραν πᾶσης ἀμφιβολίας.

    Ὁ κόσμος πλέον ἀλλάζει καί παρ´ ὂλα αὐτά τό ἀλληλέγγυον τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων ἀκμάζει οἰκονομικῶς καί κοινωνικῶς, ἒστω ἀντιγράφοντας τήν “Ἀστικήν τάξιν” τήν ἐπικρατοῦσαν στήν Δύσιν. Στό διαβόητον “CITY” τοῦ Λονδίνου, στό νησί τῶν ἀλεπουδόμορφων Ἂγγλων, προετοιμάζεται ἡ οἰκονομική ἀλλαγή τοῦ κόσμου μέ τούς νόμους “περί ναυτιλίας” τό 1642 τήν ἐποχήν τοῦ Κρόμβελ. Ἡ ἐμφάνισις στήν Δύσιν τοῦ λεγομένου Διαφωτισμοῦ (1740-1789), καταλήγει στήν Γαλλικήν Ἐπανάστασιν τῆς 14ης Ἰουλίου τοῦ 1789. Ἐκεῖ ὁ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ἐκμεταλλευόμενος τούς πολέμους τῶν Φεουδαρχῶν, τήν διαφθοράν καί τήν φτώχειαν ἀπό τήν παρακμῆν τῶν “τιτλοῦχων”, ἀνεβάζει στήν ἐξουσίαν νέους ἐξουσιαστάς, τήν λεγομένην “τάξιν τῶν Ἀστῶν”. Οἱ νέες ἰδέες περί Ἐλευθερίας, Ἰσότητος, Ἀδελφότητος, βγαλμένες κάτω ἀπό τήν σκιάν τῆς λαιμητόμου, παρέσυραν τίς μᾶζες τῶν πολλῶν μέ τό μῖσος τῆς ἐκδικήσεως τῶν “βασανισμένων” πρός τούς “βασανιστάς” τους καί τελικῶς ἀπέδειξαν τήν οὐτοπία τῶν ἐξαγγελιῶν τους.

    Δημιούργησαν πανευρωπαϊκούς καί παγκοσμίους πολέμους μέ τεράστιες καταστροφές. Προκάλεσαν δράσεις καί ἀντιδράσεις, ὂχι πλέον στά πλαίσια τῶν ταξικῶν διενέξεων, ἀλλά σέ ἐθνικούς πολέμους μέ τήν συμμετοχήν ὁλοκλήρων λαῶν καί κρατῶν μέ τό τέχνασμα τῆς διαιρέσεως καί δημιουργίας τῶν “ἐθνοτήτων”.

Γιά 60 ἒως 80 χρόνια, ὁ ἑλληνισμός τῶν κοινοτήτων, ἐκτός τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου, κυριαρχεῖ. Μέ τόν καιρόν ἒρχεται ἡ παρακμή τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων τῆς ἀλληλεγγύης καί ἀδελφότητος καί αύτή ἒχει τίς κατωτέρω αἰτίες:

1. Ἡ δημιουργία τῶν νεοϊμπεριαλιστικῶν τάσεων τῶν μεγάλων δυνάμεων τῆς Δύσεως, οἰκονομικῶς δομημένων αὐτήν τήν φοράν.

2. Ἡ βιομηχανική ἐπανάστασις τοῦ 19ου αἰῶνος, πού ἀνατρέπει μέ τήν τεχνικήν ἐξέλιξιν τούς μέχρι τότε τρόπους παραγωγῆς τῶν ἀγαθῶν.

3. Ἡ κοινωνική μεταστροφή, πού μέ τήν ἐπιβολή ἂλλου τρόπου ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, μεταλλάζει τούς χαρακτῆρες καί τά αἰσθήματά των.

4. Ἡ δημιουργία τοῦἙλλαδικοῦ κράτους, μέ ὂρους καί νόμους ἰσχύοντες ἀπό τό ἀποικιακόν δίκαιον.

5. Ἡ μεγάλη ἀπάτη τῶν αἰώνων περί “ λαϊκῆς κυριαρχίας ”.

6. Ἡ ἀπομόνωσις τοῦ ἀτόμου ἐκ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

7. Ἀπορρόφησις εἲτε πολιτιστική εἲτε ἐξουσιαστική, μερίδος τῶν μελῶν τῶν κοινοτήτων ἀπό τήν δυναμικήν ἐπιβολήν τοῦ κράτους στό ὀποῖο ζοῦσαν.

8. Ἡ ἐπιβολή ἐκ μέρους τῶν λεγομένων “προστάτιδων Δυνάμεων” στήν Ἑλλάδα, τοῦ πολιτεύματος τοῦ κοινοβουλίου, ἂγνωστον στούς Ἓλληνες τήν ἑλληνικήν γραμματείαν καί τόν ἑλληνικόν πολιτισμόν, τό ὀποῖον καί διέλυσε τίς ἑλληνικές κοινότητες καί τήν ἐθνοσυνέλευσίν των.

    Ἒτσι, ὁ Εὑρωπαῖος ἂνθρωπος, μέσα σέ δύο αἰῶνες, ἀφοῦ πέρασε ἀπό πολέμους, καταστροφές καί τεχνητές ψευδαισθήσεις εὐημερίας, νά βρεθεῖ αἰχμάλωτος τῶν τεχνητῶν παραδείσων τῆς βιομηχανικῆς κοινωνίας καί τῶν ἀντιφυσικῶν παρενεργειῶν τοῦ ψυχιατρικῶς νοσοῦντος κομμουνισμοῦ. Στριμωγμένος ἀνάμεσα στόν ὑστερισμόν τοῦ φιλελευθερισμοῦ (λιμπεραλισμοῦ) ὑπό τήν ἠγεσία τῆς νεωτάτης ὑπερδυνάμεως τῶν ΗΠΑ καί στήν μυρμηγκοφωλιά τοῦ “γραφειοκρατικοῦ Λενινισμοῦ” τῶν κομμουνιστῶν, ὁ ἂνθρωπος διστάζει ἀνάμεσα στήν “ἂρνησιν” καἰ τήν “ναυτίαν”. Μέ τό δίλλημα αὐτό προχώρησε ἡ ἀποπροσωπικοποίησις τοῦ ἀτόμου, τῶν ἰδεῶν καί τῶν άνακλαστικῶν του.

    Μετά τήν λῆξιν τοῦ 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οἱ νικήτριες δυνάμεις, στήν πραγματικότητα ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, προσπαθοὒν νά ἐπιβάλλουν τήν ἀπαίσιαν βασιλείαν τοῦ Ανθρώπου-φυτοῦ (μαζάνθρωπου), μέσω τῆς ἀσταμάτητης προπαγάνδας γία τά δῆθεν ἰδεώδη τῶν μεγάλων φιλελευθέρων ἣ μαρξιστικῶν ἀρχῶν. Φυσικά τό πρώτο κτύπημα δέχονται οἱ δεσμοί τῶν ἀνθρώπων, ὢστε νά ἐπιτευχθεῖ ἡ “ἀπομόνωσις” ἀπό τό νόημα τῆς κοινοτικῆς ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τό νά “συνειδητοποιήσει” τό ἂτομο, τήν ἀδυναμίαν καί ἀποτυχίαν του ἐμπρός στήν φαινομενική παντοδυναμία τοῦ “Κατεστημένου συστήματος”. Ταυτοχρόνως ὂμως, οἱ φυσιολογικῶς ἀντιδρῶντες σκεπτόμενοι ἂνθρωποι, διεκδικοῦν τήν “αὐτονομίαν” τους καί τήν ἀποκατάστασιν τῶν φυσικῶν τους λειτουργιῶν, άναζητώντας ἓνα νέον κοινωνικόν πλαίσιον εἰς τό ὀποῖον θά μπορέσει νά όλοκληρωθεῖ ἡ καταπιεσμένη προσωπικότητά τους.

Μία προσωπικότητα πού φιλοδοξεῖ νά ἀναδειχθεῖ ἐπιδιώκοντας τό ΑΡΙΣΤΟΝ, ξεδιπλώνοντας τό ἐκ φύσεως ταλέντο του, χάρισμα ἣ ἰδέα, μέσω τῆς δημιουργίας κοινοφελοῦς ἒργου (πολιτικοῦ, πολιτιστικοῦ, κοινωνικοῦ, θρησκευτικοῦ, καλλιτεχνικοῦ κ.λ.π.) πρός ὂφελος τοῦ ΣΥΝΟΛΟΥ.

    Εἶναι φανερή πλέον σήμερον, ἡ ΒΟΥΛΗΣΙΣ τοῦ σκεπτομένου άνθρώπου, νά καταλήξει σέ ἓναν “πολιτικόν σχηματισμόν” ρεαλισμοῦ (πλαίσιον πραγματικότητος καί ὂχι οὐτοπίας), πού θά περιλαμβάνει ὂλες τίς φυσικές τάσεις τοῦ ἀνθρώπου καί ὂλους τούς δεσμούς, πνευματικούς, ἰστορικούς, πολιτιστικούς, βιολογικούς πού τόν διαμορφώνουν. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Ἒλλην πρέπει νά προστρέξει στίς ΡΙΖΕΣ του ἀπό τά πανάρχαια χρόνια, πού ἐπιτυχημένα ἐξέφρασαν τούς δεσμούς τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος καί τῆς ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

 Ἀπό τήν Ἑλλάδα λοιπόν έκπορεύεται καί αὐτό, ὡς ἡ πηγή κάθε ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ κατά τόν Ἀριστοτέλην. Ἀπό τό ξανθόν (Φωτεινόν) Γένος τῶν Ἑλλήνων θά προέλθει ἓνα ὑπόδειγμα Ἀναγεννησιουργοῦ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ πρός ἀποκατάστασιν τῆς διασαλευθείσης “αρμονίας” τοῦ κόσμου.

Ἡ ἐπανάστασις αὐτή εἶναι ἠ προσπάθεια (διά τῆς Ἑλληνοκρατικῆς κοσμοθεωρήσεως) τῆς πραγματοποιήσεως μιᾶς ὀλικῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, πού ἀρνεῖται κατά πρώτον, ὂλες τίς οὐτοπίες “Ἀγγελικῶν κοινωνιῶν εὐτυχίας”, καί κατά δεύτερον ἀρνεῖται τόν “ Ἂνθρωπον-κτῆνος”, ὂπως τόν θέλουν οἱ μεταφυσικές θεωρίες τοῦ Μαρξισμοῦ ἣ ὡς ἀφηρημένης ἒννοιας πολίτη, ἣ ὡς “homo economicus” τοῦ μαζανθρώπου τοῦ Φιλελευθερισμοῦ.

Μέ ἂλλα λόγια ὂπως τόν θέλει καί τόν προετοιμάζει ἡ γνωστή πλέον σἐ ὂλους παγκοσμιοποίησις.