Η  ΠΑΡΑΚΜΗ  ΤΟΥ  ΛΑΟΥ  ΜΑΣ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΑΙΤΙΑ  ΤΗΣ

        Τά αἲτια αὐτῆς τῆς κατάντιας εἶναι παλαιά. Μέ δυό λόγια. Μετά τήν ἂλωσιν, ὁ Μωάμεθ διατάζει τήν σφαγήν ὂλων ὂσων ἀρχόντων ἐπέζησαν ἀπό τόν πόλεμον καί δέν διέφυγαν στήν Δύσιν καί στόν Βορράν. Ὃλων ἐκείνων τῶν Ἑλλήνων καί Λατίνων πού ὑπηρετοῦσαν στήν κρατικήν δομήν τῆς Αὐτοκρατορίας μας. Μέ τόν θάνατον τοῦ ἡρωϊκῶς πεσόντος Αὐτοκράτορος καί τήν σφαγήν τῆς ἀρχούσης τάξεως τῶν ἱπποτῶν καί τῶν κατεπάνω, τό Ἒθνος ἒμεινεν ἀκέφαλον χωρίς ¨ὀδηγούς¨ γιά 400 χρόνια.

    Μέ τήν ἐπικράτησιν τῶν ‘Οθωμανῶν, ὁ Μωάμεθ διεπίστωσε ὃτι ἡ ἀπέραντος Αὐτοκρατορία πού κατέλαβε μέ τό γιαταγάνι, κάπως ἒπρεπε νά διοικηθεῖ. ᾽Επειδή οἱ χοιρόμορφοι δικοί του βάρβαροι, ἦσαν ἀνίκανοι γιά τέτοιο ἒργον, προσέφυγεν στούς Ἓλληνες γιά τήν ἐπάνδρωσιν τοῦ Ὀθωμανικοῦ πλἐον κράτους. Μή βρίσκοντας κανέναν ἂξιον, ἀφοῦ τούς εἶχε ἀφανίσει, διέταξε νά μαζέψουν ὂτι ἀπομεινάρι ἐπέζησε τῆς κραταιᾶς δομῆς τῶν Βυζαντινῶν. Αὐτούς πού μάζεψε, ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, θά ἒφθανον ἀξιολογικῶς στήν αὐλήν τῆς Αὐτοκρατορίας μας, τὀ πολύ-πολύ τῆς θέσεως ἑνός θυρωροῦ ἢ κλητήρος. Μέ αὐτούς ἐδημιούργησε τό νέον ἀρχοντολόϊ, πού μέ περισσήν δουλικότητα μαζί μέ τόν ¨Σιμωνιακόν¨ (αἲρεσις στά χρόνια τῆς Ὀθωμανοκρατίας, ἡ ὀποία συνίστατο στήν ἐξαγορά τοῦ Πατριαρχικοῦ ἢ Μητροπολιτικοῦ θρόνου καταβάλλοντας χρήματα στόν Σουλτάνο), ἀνώτατον κλῆρον τῆς ἐκκλησίας, ἀπετέλεσαν τήν κάστα τῶν Φαναριωτῶν.

    Ἒπρεπε νά περάσουν τά 200 πρῶτα χρόνια τῆς πλέον βασανισμένης ζωῆς τοῦ Λαοῦ μας ὂλων τῶν ἐποχῶν, γιά νά φιλοτιμηθοῦν μερικοί ἐξ´ αύτῶν νά πράξουν ἐθνοφελές ἒργον γιά τήν Πατρίδα καί τό ταλαίπωρον Γένος μας (φάσεις τῆς Μεγάλης Ιδέας). Ἒως τότε ὁ ἑλληνικός λαός ¨ἀκέφαλος¨ προσπαθοῦσε ἀντιγράφοντας αὐτούς νά ἐπιβιώσει. ᾽Από αύτήν τήν αἰτίαν ἐπῆλθεν δευτέρα μετάλλαξις τῶν Ἑλλήνων. Βγάλαμε στήν ἐπιφάνεια ὃλα τά ἐλαττώματα τῆς Φυλῆς γιά νά ἐπιζήσουμε. Τό θέατρον σκιῶν του Καραγκιόζη τά περιγράφει μέ κωμικήν σαφήνειαν.

Ἒκτοτε ὃλα αὐτά τά ἐλαττώματα μᾶς ἒγιναν ἰδιοσυγκρασία καί κληρονομικότητα μεταλλάσσοντας τήν Φυλήν μας πρός τό χειρότερον πού διαρκεῖ δυστυχῶς μέχρις σήμερον.

    Μετά ἀπό 1200 πολέμους, ὁλοκαυτώματα, στάσεις καί ἐξεγέρσεις, ἐπέρχεται τήν 25ην Μαρτίου 1821 ἡ ‘Εθνεγερσία. Περνοῦν 8 ἒτη πολέμου καί ἀπό τούς 800.000 ἐξεγερθέντες Ἓλληνες ἒχουν χαθεῖ οἱ 500.000. Ἓρχεται μέ τήν ἒγκρισιν τῶν λεγομένων προστάτιδων δυνάμεων ὁ Καποδίστριας ὡς κυβερνήτης (σύνηθες φαινόμενον ἀποικιακοῦ τύπου περιορισμένης κρατικῆς ὀντότητος καί ἀνεξαρτησίας). Ὁ Καποδίστριας προσπαθεῖ νά κάνει τήν Παλιγγενεσίαν τοῦ Ἒθνους. Οἱ ξένοι αἰφνιδιάζονται καί μέ ἀφορμήν τήν ἀπόφασίν του νά ἀπαγορεύσει τίς μυστικές ἐταιρίες, φανατίζουν ἑλληνικά χέρια νά τόν δολοφονήσουν. Φέρουν στήν συνέχεια ἓναν γόνον ἑλληνολάτρου βασιλἐως, ἀλλά καί μαζί του τόν ¨χάρον¨ τῆς Ἑλλάδος, τό κοινοβούλιον, ἓνα κακέκτυπον Δημοκρατίας, ᾽Αγγλικῆς ἐμπνεύσεως μαζί μέ τόν ¨φραγκικόν σκοῦφον τῆς Δημοκρατίας¨, εὐχάριστον στίς μᾶζες καθ´ ὂσον βγῆκε κάτω ἀπό τήν σκιᾶν τῆς λαιμητόμου τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ὡς δῆθεν ἐκδίκησις τῶν βασανισμένων ἒναντι τῶν βασανιστῶν.

    Ἒρχεται στη συνέχεια ἡ ᾽Αγγλοκρατία μέ δοτούς Βασιλεῖς καί πολιτικούς, μετά ἡ κομμουνιστική ἀνταρσία καί ὓστερα τό 1947 ἡ μετάβαση τῆς χώρας στήν Ἀμερικανική ζώνη ἐπιρροῆς. Ἀκολουθεῖ ἡ παρένθεσις (κατά δήλωσιν τοῦ ἰδίου Γεωργίου Παπαδοπούλου) τῆς 21ης Ἀπριλίου, ὂπου ἡ χώρα ἀνασυντάσσεται,ὀργανώνεται, ἐκσυγχρονίζεται καί νοικοκυρεύεται, ἀλλά ἡ ἡγεσία, τιμία μέν, ἂνευ ἐθνικιστικῆς ἰδεολογίας δἐ, καί προπαντός μασονοκρατούμενη, καταπίπτει ὡς χάρτινος πύργος. Τό 1974 ξεκινᾶ ἡ καταστροφή, πρωτοστατούσης τῆς ἐωσφορικῆς Ὑβρεως μέ στόχον τή Νέαν Ἐποχήν καί τήν παγκοσμιοποίησιν, γνωστήν πλέον σήμερα στούς σκεπτομένους πού ἐνδιαφέρονται γιά τό μέλλον τοῦ τόπου.