Σύντομος ιστορική ανασκόπησις 1453 -1821
Η πτώσις της αυτοκρατορίας μας σηματοδοτεί διαρκήν πόλεμον 400 ετών

    Ἡ 29η Μαΐου 1453 ἡμέρα Τρίτη, εἶναι ἡ ἀποφράδα ἡμέρα, ὂχι μόνον γιά τόν Ἑλληνισμόν, ἀλλά γιά ὀλόκληρον τόν Κόσμον, ἀφοῦ ἒκτοτε τά ἐπερχόμενα γεγονότα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς “σκόνης” πού ἂφησε ὁ γδοῦπος τῆς πτώσεως τῆς Βασιλευούσης. Ὁ κόσμος ἀλλάζει ἐξ´ὀλοκλήρου, γιατί νέες ΕΞΟΥΣΙΕΣ (Μοναρχίες, Αὐτοκρατορίες, Βασἰλεια, Δυνάμεις) τόν κυβερνοῦν καί τόν κατευθύνουν.

 Γιά μᾶς τούς Ἓλληνες, ὁ σκοτεινός μεσαίωνας, ἂρχιζε τότε καί θά κρατοῦσε γιά αἰώνες. Oἱ ἂλλοι λαοί εἶχαν ἢδη ξεπεράσει τα ¨σκοτεινά χρόνια¨, χάρις στούς Βυζαντινούς μας προγόνους, ἀφού τά διάφορα “συμπεθεριά” μέ την Αὐτοκρατορική Αὐλή, συνόδευαν ἀναρίθμητες ἀποστολές διδασκάλων πάσης ἐπιστήμης καί τέχνης, μέ ἀποτέλεσμα τόν ἐκπολιτισμό, ἐξανθρωπισμό καί ἐκχριστιανισμό τους.

 Ἡ κυριωτέρα αἰτία τόσων χρόνων δουλείας, ἀπό ἓναν χοιρόμορφον κατακτητήν, εἶναι ὂτι τό ἒθνος μας ἒμεινεν ἀκέφαλον χωρίς ΑΡΧΗΓΟΝ.

Ὁ Αὐτοκράτωρ Κων/νος Παλαιολόγος, πέφτει ἡρωϊκῶς μαχόμενος στήν τελευταίαν μάχην στήν πύλη τοῦ Ἁγ.Ρωμανοῦ, μή δεχόμενος καμμίαν ἂλλην λύσιν ἀποφυγῆς τοῦ μοιραίου.

     Εἶναι ὁ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ καί ὁ τελευταῖος δέν πρέπει νά ἐπιζήσει. Ἒπρεπε νά δώσει στόν “ Ἣλιον ” πού φώτιζε 1123 χρόνια τήν οἰκουμένην, μία μεγαλὀπρεπον δύσιν. Κάλπασε πρός τήν αἰωνιότητα καί ἒμεινε τό δεύτερον ΣΥΜΒΟΛΟΝ μετά τόν Λεωνίδα στήν παγκόσμιον ἱστορίαν.

     Ἀμέσως μετά τήν 29ην Μαΐου 1453, ὁ εὐφυής Μωάμεθ, διατάζει τήν γενικήν σφαγήν ὂλων ὂσων ἠγετῶν τιτλούχων ἐπέζησαν, Ἑλλήνων καί Λατίνων, πού ὑπηρετοῦσαν στήν κρατικήν δομήν τῆς Αὐτοκρατορίας μας. Μετέπειτα, ὡς ἐπικυρίαρχος καί κομπάζων ὡς δῆθεν διάδοχος καί κληρονόμος τῶν Αυτοκρατόρων (ἡ προσπάθειά του νά σφετερισθεῖ τήν Βυζαντινή κληρονομιά, ἀποδεικνύεται καί ἀπό ἒναν ἐκ τῶν τίτλων τοῦ Σουλτάνου ὡς “ἀδελφός τοῦ φεγγαριοῦ”), διέκρινε τήν ἀπόλυτη γύμνια του νά κυβερνήσει τήν μεγάλην Αὐτοκρατορίαν πού κατέλαβε.

 Οἱ δικοί του βάρβαροι, ὂπως εἶναι γνωστόν, δέν εἶχαν καμμίαν ἰκανότητα διοικήσεως. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι, ὂτι καθ´ὂλην τήν διάρκειαν τῆς Ὀθωμανοκρατίας, ἀπό τούς 38 μεγάλους Βεζύριδες (πρωθυπουργούς) πού διετέλεσαν, οἱ 14 ἦσαν Ἓλληνες, οἱ ἂλλοι ἀλλων ἐθνοτήτων καί μόνον 4 ἦσαν Τοῦρκοι. Ἒτσι προσέφυγε στούς Ἓλληνες νά τόν βοηθήσουν. Ἐπειδή ὂλους τούς “ἀξίους” ἐπιζήσαντες τοῦ πολέμου τούς εἶχε κατασφάξει φοβούμενος κληρονομικήν άπαίτησιν, ἀναγκάσθηκε νά μαζέψει ὂ,τι ἀπομεινάρι βρῆκε. Οἱ ἰκανότητες ἐκείνων πού συνέλλεξε ἀπό τήν Αὐτοκρατορία μας, δέν ἦταν ἀρκετές οὒτε γιά μίαν θέσιν θυρωροῦ ἢ κλητῆρος στήν αὐλήν τῶν άνακτόρων της.

    Ἂλλωστε ὂλοι αὐτοί προήρχοντο ἀπό προσκυνημένους τοῦ κλήρου τῆς ἐκκλησίας καί τῶν ἐπιτηδείων χρηματολατρῶν ἀστῶν τῶν πόλεων. Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐδημιουργήθη ἡ τάξις τῶν Φαναριωτῶν σέ πλήρη συνεργασία μέ τό Ὀθωμανικόν πλἐον κράτος. Διά τήν ἐθελοδουλίαν καί τόν φιλοτουρκισμόν τους, ὁ Πατροκοσμᾶς Ὂσιος Μάρτυς καί ἐθνεγέρτης, τούς χαρακτηρίζει ὡς

“ οὑτιδανούς καί ἀνάνδρους μέ πραγματικήν ἐβραϊκήν καρδίαν ”.

    Ἀπό τότε ἂρχισε ἡ δευτέρα “μετάλλαξις” τῶν Ἑλλήνων, (ἡ πρώτη μέ τήν Ρωμαϊκήν κατάκτησιν τό 146 π.Χ.) μέ τά ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας πάσχομεν μέχρι σήμερον. Παρ´ὂλα αὐτά, μαζί μέ τά τόσα δεινά πού ὑπέστη ἡ Φυλή μας, τό Ἒθνος τῶν Ἑλλήνων ποτέ δέν ἐδέχθη ὡς “Κύριον και Ἀφέντη” του τόν Σουλτᾶνον.

    Ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτωρ εἶχε ὑπογράψει μέ τό αἷμα του τήν ΔΙΑΘΗΚΗΝ του ! Τήν διαθήκην τῶν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, ἐπί τῆς προγονικῆς του κληρονομιᾶς.

    Ἀπό τήν ἡμέραν, πού ὁ Μωάμεθ ἐκήρυξεν τόν πόλεμον ἐναντίον τοῦ Αὐτοκράτορος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καμμία εἰρήνη δέν ἐδημιούργησεν ἂλλην κατάστασιν ΝΟΜΙΜΟΝ μεταξύ τῶν ὑπηκόων τοῦ ἡρωϊκῶς πεσόντος Βασιλέως καί τοῦ Σουλτάνου. Ἡ βιαία κατάκτησις δέν σημαίνει καί συνειδητήν ὑποταγήν. Ὁ πόλεμος πού ἂρχισε στά τείχη τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, συνεχίζεται. Ἒτσι καθ´ὂλην τήν διάρκειαν τῆς Ὀθωμανικῆς Σουλτανοκρατίας, οἱ Ἓλληνες δέν σταμάτησαν τόν πόλεμον ἐναντίον τῶν κατακτητῶν. “Σέ στεριές καί θάλασσες, σέ βουνά καί κάμπους, σέ πόλεις καί χωριά, στά νησιά, στήν ξενιτιά”. Μέσα σέ 4 αἰῶνες δουλείας, διεξήγαγον 1200 πολέμους, συμπράττοντας μέ ὀποιονδήποτε ἐμάχετο τόν τοῦρκον σέ ἐξεγέρσεις, στάσεις κι ἀντιστάσεις, πειρατίες, κλεφτουριές κι ἁρματωλίκια, μάχες στήν ξηρᾶν καί τήν θάλασσαν. Ὃλα αὐτά μέ ἓναν πόθον καί μίαν ἐλπίδαν, τό ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΝ, δηλαδή τήν ἀνασύστασιν τῆς Αὐτοκρατορίας μας.

    Ἐπειδή ὁ λαός ἒχει πάντα τήν ἀνάγκην ΑΡΧΗΓΟΥ γιά νά δράσει, αὐτός ὁ “Ἀρχηγός” δέν πἐθανε, δέν χάθηκε. Μεσολάβησε κάποιο θαῦμα. Ζεῖ κάπου σέ φανταστικόν χῶρον, περιμένοντας τήν κάποιαν θεόσταλτην ΩΡΑΝ (στιγμήν), μεγαλοπρεπῶς νά ἐπιστρέψει. Γι αὐτό ὁ λαός μας ὃσον κι ἂν τοῦ δείχνουν τόν “τάφον” του, ἰστορικές δηλαδή ἀποδείξεις περί τοῦ ἡρωϊκῶς πεσόντος Βασιλἐως, ποτέ του δέν ἐπίστευσε στόν “θάνατόν” του ἀλλά τόν ΜΑΡΜΑΡΩΣΕ μέ τήν πίστην καί τήν ἀγάπην του, προαισθανόμενος τήν Ἀνάστασιν κάποτε τοῦ Ἐθνομάρτυρος Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ καί τῆς Πόλης του. Ὃλοι οἱ πόλεμοι καί ἐξεγέρσεις ἀναφέρονται σ᾽ ΕΚΕΙΝΟΝ καί στά ἐμβλήματα τῆς Αὐτοκρατορίας μας.

    Ἡ ἱστορία, ἡ λαογραφία μέ τούς θρύλους, τά δημοτικά τραγούδια καί ἰδίως ἡ λαϊκή παράδοσις, πού εἶναι πάντα τό λαϊκόν βίωμα τοῦ καιροῦ της, καθώς καί ὃλες οἱ βιογραφίες τῶν ἐθνεγερτῶν αὐτῆς τῆς περιόδου, τό ἐπισημαίνουν πέραν πᾶσης ἀμφιβολίας. Γιά παράδειγμα, ὁ ἱστορικός Κ. Σάθας, ἀρχίζοντας τήν ἱστορίαν του, τονίζει τήν προσωπικότητα τοῦ πρώτου ἐθνεγέρτου βυζαντινοῦ ἱππότη Κορκονδείλου Κλαδᾶ τό 1464, πού σήκωσε τήν πολεμική του σημαίαν μέ τόν Δικέφαλον Ἀετόν ἐναντίον τόσον τῆς ἠμισελήνου, ὂσον καί αὐτοῦ τοῦ τρομεροῦ Λέοντος τῆς Βενετίας.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΠΕΔΡΑΣΑΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΝ

1. Ἡ Ναυμαχία τῆς Ναυπάκτου στίς 8 Ὀκτωβρίου 1571, ὂπου τό ἑλληνικόν αἷμα χύνεται ἂφθονον καί ἐπωφελήθησαν ἒκτοτε ἂλλες δυνάμεις. Χαρακτηριστική ἡ φράσις τοῦ σουλτάνου Σελῆμ πρός τούς Δυτικούς : “Στήν Ναύπακτον μοῦ καψαλίσατε τά γένεια μου, ὃμως ἐγώ σᾶς ἒκοψα τά χέρια” ὑπονοώντας ὂτι οἱ Δυτικοί ἒχασαν ὂλες τίς βάσεις τους στό Αἰγαῖον.

2. Οἱ διωγμένοι ἑβραῖοι ἀπό τήν Ἰσπανίαν, πού ὁ σουλτάνος δέχεται τήν ἐγκατάστασιν αὐτῶν στίς ἑλληνικές πόλεις, ἰδίως τῆς Θεσσαλονίκης καί στόν πέριξ τοῦ Αἰγαίου χῶρον.

3. Τό φρικτό παιδομάζωμα πού ἰσχυροποιεῖ τήν φυλήν τῶν τούρκων, δίνοντας νέον δυναμισμόν στήν Ὀθωμανικήν σουλτανοκρατίαν.

4. Τό σταμάτημα τῆς Ὀθωμανικῆς ἐπεκτάσεως στίς πολιορκίες τῆς Βιέννης ἀπό τό 1529 ἒως τό 1683 καί διά τῆς συνθήκης εἰρήνης τοῦ Κάρλοβιτς τό 1699, ἡ σοβαρή σκέψις τῶν Δυτικῶν γιά τήν διάλυσίν της πού ὀνομάστηκε Ἀνατολικόν ζήτημα. Ἐξ αἰτίας ὂμως τῶν διενέξεων καί τοῦ ἀνταγωνισμοῦ μεταξύ τῶν λεγομένων μεγάλων δυνάμεων ποτέ δέν πραγματοποιήθηκε.

5. Ἡ ἀνάδειξις τῆς Ρωσίας ὑπό τόν τσάρο Πέτρον, ώς ὑπολογίσιμης δυνάμεως κράτους ἰσοτίμου τῶν ὑφιστάμενων εὐρωπαϊκῶν. Οἱ Ρώσοι θέλοντας νά καταστήσουν τήν Μόσχαν ὡς τρίτην Ρώμη, καί ἐλέγχοντας τά στενά τοῦ Βοσπόρου νά βγοῦν στό Αιγαῖον, ἐπικαλέσθησαν καί αὐτοί δῆθεν κληρονομικά δικαιώματα ἰσχυριζόμενοι ὂτι, ἡ Σοφία Παλαιολογίνα ἀνεψιά τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορος, εἶχε παντρευτεῖ στήν Ρώμη τόν ἠγεμόνα τῆς Μόσχας Ἰβάν τόν Γ´ (τόν τρομερόν), ὁ ὀποῖος καί ἒλαβε τότε ὡς στέμμα τόν δικέφαλον ἀετόν. Ἐπίσης μέ τήν συνθήκην τοῦ Κιουτσούκ Καϊναρτζῆ τό 1774, ἐπί τσαρίνας τῆς μεγάλης Αικατερίνης, ἡ Ρωσία ἐπιτυγχάνει τήν ἐπέμβασίν της στά ἐσωτερικά τῆς Ὀθωμανικῆς σουλτανοκρατίας ὡς προστάτιδος τῶν Ἑλληνορθοδόξων χριστιανῶν στήν ἐπικράτειάν της.

6. Ἡ ἐπίδρασις τοῦ λεγομένου Διαφωτισμοῦ (1740-1789) καί τά ἀποτελέσματα τῆς

    Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως (1789) καί τῶν Ναπολεοντείων πολέμων, πάνω σέ

    ἰδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά καί οικονομικά θέματα.

7. Ἡ δημιουργηθεῖσα Αἰγυπτιακή δύναμις ἀπό τόν ἐκ Καβάλας προερχόμενον

    ἐξωμότην Μωχάμετ Ἂλη.

8. Ἡ ἀκμή τῆς ἀποικιοκρατίας καί ἡ ἐμφάνισις νέων ἰμπεριαλιστικῶν(ἐπεκτατικῶν)

    δυνάμεων στόν παγκόσμιον χῶρον, πού μέ νέα οικονομικά δεδομένα στήν

    κοινωνίαν αὐξάνουν τήν ἀπληστίαν τοῦ κέρδους στούς άνθρώπους.

9. Ἡ ἀρχή τῆς δημιουργίας τῶν ἐθνοτήτων καί ἡ ἐμφάνισις νέων γεωγραφικῶς

    συνοριακῶν κρατῶν.

10.Ὁ ρόλος τῶν τραπεζῶν μέ τήν ἐμφάνισιν τοῦ χαρτονομίσματος καί τῶν

     κανόνων δανεισμοῦ καί ἐνεχείρων.

11.Ἡ σημασία τῶν βάσεων τῆς ναυτιλιακῆς διακινήσεως τοῦ ἐμπορίου.

12.Ἡ ἀρχή συμμετοχῆς τοῦ νέου κόσμου τῆς Ἀμερικῆς, στά εὐρωπαϊκά δρώμενα.

13.Ἡ ζωτική σημασία τοῦ γεωγραφικοῦ χῶρου τῆς Μεσογείου ἀπό ἀνέκαθεν καί

     γιά πάντα.

 Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

    Ἡ ποθούμενη ὢρα τῆς ἐθνεγερσίας προετοιμάζεται ἀπό τούς Ἓλληνες Φιλικούς, ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ μεγάλου ἀνδρός Ἱωάννου Καποδιστρίου καί ἐπιτυγχάνει. Ἐπιτυγχάνει, γιατί διά πρώτην φοράν, ἐνεπνεὐσθη, ἐσχεδιἀσθη, ὀργανώθη καί ἐσυντονίσθη ἀπό Ἓλληνες γιά τούς

Ἓλληνες, ὁ ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας καί Ἀνεξαρτησίας Ἀγών. Ὃλα τά νεώτερα στοιχεῖα, πού ὃλο καί γίνονται γνωστά, τό ἀποδεικνύουν σήμερα.

Ἂνοιξις, 25η Μαρτίου 1821. Οἱ καμπᾶνες τῶν ἐκκλησιῶν χτυποῦν, τά σήμαντρα τῶν Ἑλληνορθόδοξων Μονῶν ἐπιτέλους ἠχοῦν καί τά λάβαρα τῶν κρυφῶν σχολειῶν τῶν μοναστηριῶν, πού ἦσαν τά ὀρμητήρια τῶν Καπεταναίων τῆς κλεφτουργιᾶς, σηκώνονται, ἐκπροσωπώντας τίς τοπικές κοινότητες τῶν Ἑλλήνων στό πανελλήνιον σάλπισμα τῆς Πατρίδος. Με τά σπαθιά τῶν ἐθνεγερτῶν τῆς κλεφτουργιᾶς, τῶν ἀρματωλῶν τήν τέχνην, τά πλοῖα τῶν καραβοκυραῖων τῶν νησιῶν, τά σκάφη τῶν πειρατῶν μας καί τήν βοήθειαν τῶν ὀμογενῶν κοινοτήτων τοῦ ἐξωελλαδικοῦ χώρου, ὁ μέγας ἀγών ξεκινᾶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τήν ἡμέρα.

 Τόν Μάρτιον τοῦ 1821 ὁ μεγάλος πόλεμος παίρνει τήν όλοκληρωτικήν του μορφήν μέ τό σύνθημα : Ἐλευθερία ἢ Θάνατος καί ἐξορμᾶ : Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστην τήν Ἁγίαν καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν. Εἶναι ὁ δικός μας πόλεμος.

Ὁ πόλεμος τοῦ Γένους μας καί κανενός ἂλλου. Σ´αὐτόν συμμετέχουν μόνον οἱ ἀνέκαθεν κοινότητες τῶν Ἑλλήνων καί τῶν ἀπανταχοῦ στήν ξένη Ἑλληνορθοδόξων τοῦ Γένους μας. Ἡ ἐθνεγερσία ἐπιτυγχάνει τό πρῶτο ἒτος καί αὐτό τό ἐπιβεβαιώνουν ὃλα τά ἀπομνημονεύματα τῶν ἀγωνιστῶν καί ἰδίως τῶν Κολοκοτρώνη καί Τερτσέτη, πού ἀναφέρονται καί στούς λόγους τῆς ἐπιτυχίας.

 Βεβαιωμένης πλέον τῆς ἐπιτυχίας, ἡ Ἀγγλία ἀποστέλλει τόν διαβόητον ὀλετῆρα τοῦ ἒθνους τῶν Ἑλλήνων καί πράκτορά της Ἀλέξανδρον Μαυροκορδᾶτον, μέσα ἀπό τίς κρυφές λέσχες τῶν Καρμπονάρων τῆς Ἰταλίας, γιά νά ἐκπροσωπήσει τά συμφέροντά της. Ἡ πρώτη πράξις τοῦ καταραμένου αὐτοῦ ἀνδρός, ἦταν νά συγκαλέση τόν Ἰανουάριον τοῦ 1822 στήν Ἐπίδαυρον, δικῆς του ἐμπνεύσεως Ἐθνοσυνέλευσιν, ἡ ὁποία καταργεῖ τήν Φιλικήν Εταιρείαν πού ηγεῖτο τῆς Ἐθνεγερσίας, δηλαδή τούς φυσικούς ἀρχηγούς πού ἐκπροσωπούσαν τό ποθούμενον. Στήν Ἐθνοσυνέλευσιν αὐτήν, ἒπεισε μέ δολιότητα μία μερίδα ἀγνῶν Ἑλλήνων, ἀγωνιστῶν καί προεστῶν, νά δημιουργήσουν κυβέρνησιν καί Σύνταγμα καί νά ἀναθέσουν τήν ὃλην ὑπόθεσιν ὑπό τήν προστασίαν τῆς Ἀγγλίας.

 Ἒπρεπε δηλαδή νά συντάξουν καί Σύνταγμα γραπτόν μέ τίς ὑποδείξεις της, τήν στιγμήν πού ἡ ἲδια δέν εἶχε ποτέ (παρά μόνον τύπου παραδοσιακῆς ἀποδοχῆς, τήν Magna Carta). Οἱ παγκόσμιες προϋποθέσεις δημιουργίας κράτους, παραμένουν ἀκόμη ἂγνωστες στούς Ἓλληνες, δηλαδή γιατί καί πῶς συνετάγη, ἀπό ποιούς ἐγγράφη, ποίων συμφέροντα ἐξυπηρετεῖ καί τό κυριότερον, ὑπό ποίας ἐτυμηγορίας λαοῦ ἐνεκρίθη... Γι αὐτό λοπόν καί ἐμεῖς ἀρνούμεθα τήν ὑπαρξίν του.