Προσωπικότητες 
                                                                          τοῦ  Ἐθνικισμοῦ

Ο Ρωμανός Λακαπηνός ἢ Λεκαπηνός γεννήθηκε περίπου το 870 στο χωριό Λακαπή, κοντά στη Μελιτηνή. Είχε διατελέσει στρατηγός του θέματος Σάμου προτού ανέλθει στο αξίωμα του δρουγγάριου του βυζαντινού στόλου, που ήταν και το αποκορύφωμα της στρατιωτκής του σταδιοδρομίας. 
 Ο Ρωμανός Α΄ Λακαπηνός έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των μικρογαιοκτητών, οι οποίοι φτώχαιναν όλο και περισσότερο και ήταν αναγκασμένοι να πωλούν τη γη τους στους «δυνατούς» σε χαμηλότερη τιμή από την πραγματική. Για να προστατεύσει τους μικρογαιοκτήμονες ο Ρωμανός Α΄ εξέδωσε δύο Νεαρές το 928 και το 934, παραχωρώντας το δικαίωμα της «προτίμησης», δηλαδή της προτεραιότητας στην αγορά ενός εκποιούμενου τεμαχίου γης σε πέντε κατηγορίες αγοραστών σχετικές με τον ιδιοκτήτη (συνιδιοκτήτες και γείτονες), ώστε να περιορίζεται η δυνατότητα των μεγαλογαιοκτημόνων να αγοράσουν κτήματα φτωχών.
Η δεύτερη Νεαρά, του 934, εκδόθηκε ύστερα από μια περίοδο μεγάλης ένδειας την οποία είχαν εκμεταλλευτεί οι «δυνατοί» για να αγοράσουν σε πολύ χαμηλές τιμές τη γη μικρογαιοκτημόνων. Σε αυτήν προβλεπόταν η δυνατότητα των μικρογαιοκτημόνων να ξαναγοράσουν, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της «προτίμησης», τα κτήματά τους σε πολύ χαμηλή τιμή. Ο αγώνας της κεντρικής εξουσίας να περιορίσει τη συσσώρευση γης στα χέρια ισχυρών οικογενειών που θα μπορούσαν ενδεχομένως να συγκρουσθούν με την αυτοκρατορική αρχή συνεχίσθηκε και στις δεκαετίες μετά το θάνατο του Ρωμανού.

Ο Βασίλειος ο Β' ο επονομαζόμενος Βουλγαροκτόνος γεννήθηκε περίπου το 958 στην Κωνσταντινούπολη. Ως πρωτότοκος υιός του αυτοκράτορα Ρωμανού γίνεται ο διάδοχος του θρόνου μετά τον θάνατο του πατέρα του. Τα πρώτα χρόνια που διετέλεσε αυτοκράτορας ο Βασίλειος ήρθε αντιμέτωπος με την αιώνια κατάρα που μαστίζει το Ελληνικό έθνος, είχε να αντιμετωπίσει τις εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και τις επί μέρους επαναστάσεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, έπειτα και τον εξωτερικό εχθρό σε πολλαπλά μέτωπα σε όλη την αυτοκρατορία. Αφού λοιπόν ο αυτοκράτορας με την βοήθεια των στρατηγών του αντιμετωπίζουν τις εσωτερικές έριδες, πλέον στρέφονται στον εξωτερικό εχθρό. Ο Βασίλειος νικάει Άραβες και Γερμανούς, καθώς επίσης μέσω της διπλωματίας συμμαχεί με τους Ρώσους τους οποίους εκχριαστιανίζει. Μία μεγάλη πληγή όμως στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας συνεχίζει να δημιουργεί πρόβλημα, οι βαρβαρικές ορδές των Βουλγάρων λεηλατούν, βιάζουν και σφάζουν στις περιοχές της Ελληνορθόδοξης αυτοκρατορίας από νοτίως του Δούναβη μέχρι και την Στερεά Ελλάδα. Ο αυτοκράτορας πριν αναγγείλει εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων θέτει διοικητικές βάσεις σπονδυλώνοντας μια διοίκηση όπου η κεντρική εξουσία θα είχε την εποπτεία σε ολη την επικράτεια της αυτοκρατορίας δημιουργώντας μια σωστή οικονομία. Επιπλέον εστράφει εναντίων των μεγαλογαιοκτημόνων κάνοντας μοίρασμα της γής, ενισχύοντας έτσι την εργατική τάξη και την βιοτεχνία δημιουργώντας ένα δίκαιο κράτος. Ο αυτοκράτορας με τα ελληνορθόδοξα στρατεύματα κατασφάζει τους Βουλγάρους και επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη δημιουργείται από τον λαό ένας πανηγυρικὀς θρίαμβος. Οι κἀτοικοι της Βασιλεύουσας βλέποντας στην αυτοκρατορική πομπή τον Βασίλειο επάνω σε άρμα και από κάτω την βασιλική οικογένεια των Βουλγάρων τον αποκαλεί με τιμές Βουλγαροκτόνο. Ο Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος το 1025 πεθαίνει από αρρώστια κατά την διάρκεια της εκ νέου εκστρατείας του εναντίον των Νορμανδών που απειλούσαν τα Ελληνικά εδάφη της Σικελίας. Στρατιώτης όπως ήταν σέ όλη του τή ζωή, ζήτησε νά ταφεί σέ απλό τάφο ανάμεσα στούς συμπολεμιστές του καί όχι στό αυτοκρατορικό νεκροταφείο. Πρίν τον θάνατο θα γίνει ο πρώτος ο οποίος διέκρινε τον μογγολικό κίνδυνο εξ ανατολών καθώς διατάζει να χτιστούν οχυρωματικά έργα στο ύψος της Αρμενίας για να σταματήσει εκει ο στρατός τα βάρβαρα μογγολικά φύλα.
Ο Βασίλειος ο Β´ βουλγαροκτόνος, της Μακεδονικής δυναστείας ήταν ίσως ο καλύτερος αυτοκράτορας τής Ελληνορθοδόξου αυτοκρατορίας μας. Δίκαιος, έντιμος, δραστήριος, καινοτόμος καί διορατικός καθώς ήταν, εισήγαγε δικαιότερους νόμους καί ευεργετικά μέτρα γιά τόν λαό, χτίζοντας παράλληλα ένα αποτελεσματικότερο κράτος, ενώ θωράκισε τή χώρα
χτυπώντας αμείλικτα τούς άρπαγες εξωτερικούς εχθρούς.

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193.  Υπήρξε Αυτοκράτορας από το 1222 ως το 1254, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Ο Ιωάννης Βατάτζης υπήρξε κατά κοινή ομολογία όλων των ιστορικών ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Δε θυμίζει συνηθισμένο αρχηγό του κράτους, ακόμα και για τα γνωστά Βυζαντινά πρότυπα. Πολεμά, εργάζεται και πονά μαζί με το λαό. Πρωταρχικός στόχος του ήταν η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και η ανασύσταση της Αυτοκρατορίας. Με τις προσεκτικά σχεδιασμένες στρατιωτικές του ενέργειες, συνετέλεσε τα μέγιστα στην ανόρθωση της Αυτοκρατορίας και τη μετά το θάνατό του ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης η οποία επετεύχθη το 1261 από το Μιχαήλ Παλαιολόγο, αλλά χρεώνεται από όλους τους ιστορικούς στον Ιωάννη Βατάτζη. Με τη δυναμική του προσωπικότητα και τη διπλωματική του ικανότητα δημιούργησε το υπόβαθρο για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης και καθυπέταξε κάθε προσπάθεια αντίστασης και εν δυνάμει αμφισβήτησης της κυριαρχίας του.
Στήριξε τους Ακρίτες, το λαό, τους φτωχούς, τη μόρφωση, την εγχώρια παραγωγή, αναδιένειμε το δημόσιο πλούτο και δημιούργησε κοινωνικές δομές, σε ποσότητα και ποιότητα που εκπλήσσουν ακόμη και σήμερα. Η εσωτερική του πολιτική αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Κατόρθωσε να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο του απλού λαού, με την εξυγίανση της δημόσια διοίκησης και  την πάταξη της αδικίας και της ασυδοσίας των αρχόντων. Επέφερε ευημερία στο λαό και άνθηση της οικονομίας σε όλους τους τομείς. Με σειρά μέτρων ενίσχυσε τις χαμηλές οικονομικά και κοινωνικά τάξεις. Μείωσε τη φορολογία και με τη θεσμοθέτηση του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της κτηνοτροφίας και της γεωργίας ευνόησε την ανάπτυξη και την κερδοφορία. Απαγόρευσε την εισαγωγή ειδών πολυτελείας, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εντόπια παραγωγή. Φρόντισε την παιδεία ανεγείροντας σχολεία και βιβλιοθήκες, ίδρυσε νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα, οικοδόμησε μεγαλόπρεπους ναούς και ενίσχυσε οικονομικά πολλά μοναστήρια.
Ο ίδιος κατείχε τόση περιουσία όση του χρειαζόταν για να συντηρείται. Όσον αφορά την άμυνα του κράτους του, την ενίσχυσε με οχυρωματικά έργα, ασφαλίζοντας τα σύνορά του και δίνοντας εργασία σε πολλούς ανθρώπους. Στα σύνορα τοποθέτησε ακρίτες, έδωσε γη να καλλιεργούν για να ζουν τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντας έτσι ισχυρή φύλαξη των συνόρων του. Ο βίος του μεγάλου Έλληνα Αυτοκράτορα και Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη αποτελεί σύμβολο του Ελληνισμού.
Τα επιτεύγματά του καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του ήταν πολύ μεγάλα. Ο Ιωάννης ουσιαστικά παρέλαβε μια επαρχία και κατόρθωσε να τη μετατρέψει σε Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός άλλου είδους κράτους, το οποίο είχε καθαρά Ελληνική ταυτότητα και κοινωνικό χαρακτήρα. Συγκλονιστική είναι η επιστολή που έστειλε ο Ιωάννης Βατάτζης στον Πάπα Γρηγόριο Θ΄, στην οποία μπορούμε να δούμε το Ελληνικό φρόνημα που τον διακατείχε, καθώς ο ηγέτης της Νίκαιας ανατρέχοντας στην ιστορική σποδύλωση των προγόνων του ανα τους αιώνες απο τον Μέγα Κωνσταντίνο, με υπερηφάνεια δηλώνει την ελληνική εθνική του ταυτότητα αποστομώνοντάς τον. Αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα Ελληνορθόδοξου ηγέτη. Ο λαός τον λάτρεψε και τον φύλαξε στην καρδιά του αλώβητο απο τήν λήθη.

Κείμενο σε εξέλιξη...

Κείμενο σε εξέλιξη...

Κείμενο σε εξέλιξη...

Κείμενο σε εξέλιξη...

Έλληνας εθνικιστής, νομικός, Πανεπιστημιακός καθηγητής, αρχαιολόγος, συγγραφέας και πολιτικός που διατέλεσε για δεκαετίες πρόεδρος της εταιρείας «Ο Ελληνισμός» και απόστολος της Εθνικής Ελληνικής Ιδέας. Υπήρξε πολυσχιδής προσωπικότητα με ευρύτατη μόρφωση και κοινωνική δραστηριότητα καθώς και δεινός γνώστης της ιστορίας και των προβλημάτων της Βαλκανικής χερσονήσου. Η ιδεολογία του επηρεάστηκε από τη Ιδεαλιστική Φιλοσοφία του Χέγκελ και υποστήριζε το δικαίωμα της ελευθερίας του ανθρώπου και τη δημιουργία μιας ευνομούμενης και ανεξάρτητης Πολιτείας, η οποία θα προστατεύει με έννομα και συνταγματικά μέσα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Υπηρέτησε σταθερά και με συνέπεια, είτε μέσω του συγγραφικού του έργου αλλά και με την πολιτική του δράση την ιδεολογία της Μεγάλης Ιδέας, ενώ η αρθρογραφία του εμπεριέχει στοιχεία αντικοινοβουλευτισμού και άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στους συντηρητικούς αστικούς κύκλους ως τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων.                
Ήταν μεταξύ των ιδρυτών της εταιρείας «Ο Ελληνισμός», η οποία ιδρύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1892 και εξέδιδε το ομώνυμο πολιτικό περιοδικό. Η εταιρεία που απευθύνθηκε στις μικροαστικές τάξεις της πρωτεύουσας και του Πειραιά, στόχευε στην οργάνωση της εργατικής τάξεως στην Ελλάδα κι αποτέλεσε μία έκφραση του πρώιμου ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1898 είχε κηρύξει φυλετικό και πολιτισμικό πόλεμο κατά των Βουλγάρων καταδικάζοντας τη βουλγαρική πολιτική στην Ανατολική Ρωμυλία και στη Μακεδονία. Αντιτάχθηκε κι άσκησε σφοδρή κριτική στο σοσιαλισμό και το Μαρξισμό, ιδεολογίες που θεωρούσε αντίθετες με την ιδέα του Δικαίου και του ελεύθερου κράτους, ενώ μετά το 1923 ανέπτυξε θέσεις εναντίον του υλισμού και της κομμουνιστικής ιδεολογίας, καθώς θεωρούσε ότι η ίδια η ιδεολογία καθώς και οι αναφορές των κομμουνιστών στα σχέδια μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας έθεταν σε κίνδυνο τα εθνικά επιτεύγματα της Ελλάδος.

Κείμενο σε εξέλιξη...

Έλληνας εθνικιστής, κλασικός φιλόλογος, βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, ο σημαντικότερος ίσως μελετητής της αρχαιότητος που γέννησε ο Ελληνικός εικοστός αιώνας.
Πολιτικά ήταν υπέρ ενός καθεστώτος πνευματικής αριστοκρατίας, οπαδός του Πλατωνικού ιδεαλισμού και ρομαντικός εθνικιστής, όπως οι Περικλής Γιαννόπουλος και Ίωνας Δραγούμης και κατήγορος του φιλελευθερισμού.
Ο Συκουτρής χαρακτηρίστηκε ως αντάξιος του Αδαμάντιου Κοραή και μέσα από τη ζωή και το έργο του πρόβαλε την πατριδολατρεία, τον ελληνισμό, την πίστη του στην αριστοκρατία του πνεύματος, στην προσωπική τιμή και στον ηρωισμό, την αγωνιστικότητα και την πειθαρχημένη ελευθερία απέναντι στις υλιστικές θεωρίες, τον παθητικό τρόπο ζωής και την ανευθυνότητα.

Ο Μεταξάς κυριάρχησε στην Ελληνική πολιτική ζωή επί τρεις δεκαετίες κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα και τον χαρακτήριζε ατσάλινη θέληση και κρυστάλλινη λογική. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που διακρίνονταν για το θάρρος της γνώμης του, αδιαφορώντας για το αν θα είναι αρεστός ή όχι. Άριστος αξιωματικός, με κατάρτιση και νου, φανατικός βασιλόφρων, αμείλικτος εχθρός της εξωτερικής πολιτικής του Βενιζέλου, υπερασπιστής της ουδετερότητας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ ήταν κάθετα κι απόλυτα αντίθετος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία θεωρούσε «άσκοπη περιπέτεια».
Σύμφωνα με τον Ιωάννη Μεταξά, «....Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν έχει βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς.
Στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, τα κόμματα απαγορεύτηκαν και το καθεστώς του διέλυσε, κυριολεκτικώς, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό και τα συνδικάτα διαλύθηκαν, ενώ δημιουργήθηκε η Ε.Ο.Ν., η Εθνική Οργάνωση Νέων, πού ενώ η συμμετοχή σέ αυτήν δεν ήταν υποχρεωτική, αριθμούσε 1.000.000 μέλη.
Στη διάρκεια της τετραετούς διακυβερνήσεως του καθεστώτος αυξήθηκαν οι επενδύσεις αφού από το 1936 έως το 1938 αναπτύχθηκαν 567 βιομηχανίες, θεσπίστηκαν αρκετοί φιλεργατικοί νόμοι, που οι περισσότεροι έκτοτε ισχύουν. Το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ι.Κ.Α. είναι δημιούργημα του καθεστώτος Μεταξά, όπως επίσης το οκτάωρο και σημαντικές βελτιώσεις στο εργασιακό περιβάλλον. Παρουσίασε ένα τεράστιο μεταρρυθμιστικό έργο, όπως η θέσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτατου μισθού, η καθιέρωση των σχετικών επιδομάτων, η αναγνώριση της γυναικείας εργασίας, η απαγόρευση της παιδικης εργασιας, έργα που έγιναν επί καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Επίσης η γλωσσική μεταρρύθμιση, με τη γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, αλλά και η ίδρυση της Ελληνικής ραδιοφωνίας. Τελικώς εδολοφονήθη από πράκτορες της Αγγλίας, διότι θεωρήθη εμπόδιο στά σχέδιά τους στά Βαλκάνια.